Niniejsza publikacja jest poświęcona nowym możliwościom zwiększenia dokładności określenia położenia obiektów techniką GPS. Zostały one zastosowane przy wyznaczaniu lokalnego modelu quasi-geoidy w rejonie „Freiberg” na terenie Niemiec. W kolejnych rozdziałach opisano metody podwyższenia dokładności pomiarów GPS i obliczeń oraz przedstawiono celowość ich stosowania. Są to:

• wykorzystanie sieci SAPOS,
• utworzenie wirtualnej stacji odniesienia,
• wielokrotność przeprowadzanych pomiarów,
• stosowanie rożnych metod obliczeniowych i ich krytyczne porównanie.

W pracy zaproponowano nowe zastosowanie metod estymacji mocnej – wyrównywanie sieci geodezyjnych (poziomych i wysokościowych) z jednoczesną identyfikacją odstających punktów nawiązania sieci. Porównano zastosowane metody na przykładach teoretycznych i praktycznych. Przez punkty odstające rozumieć należy punkty, których położenie w terenie nie odpowiada współrzędnym katalogowym, W części praktycznej wyrównano nowy pomiar osnowy poziomej III klasy miasta Wrocławia oraz osnowy niwelacyjnej III klasy miasta Wrocławia z jednoczesnym wykryciem odstających punktów nawiązania. Wyrównano również precyzyjne sieci realizacyjne z jednoczesnym wpasowaniem sieci do przystających punktów nawiązania państwowej osnowy geodezyjnej, na obiektach inwestycyjnych we Wrocławiu. Finalnym produktem ww. prac są wyrównane współrzędne punktów geodezyjnych oraz wykryte punkty odstające, posiadające nieprawidłowe współrzędne katalogowe lub fizycznie przemieszczone w terenie. Wyniki opracowań zostały na bieżąco wprowadzane do produkcji (dotyczy obiektów: Mosty Tysiąclecia, estakada „Gądowianka”, sieć wysokościowa i pozioma miasta Wrocławia).

Celem pracy jest porównanie parametrów dokładności i niezawodnośći dla modeli klasycznego ciągu niwelacyjnego i ciągu modularnego. Badania dokładnościowe przeprowadzono na zasadzie wstępnej analizy dokładności. Jako kryteria porównawcze przyjęto błąd średni wysokości punktów wyznaczanych oraz globalny parametr niezawodności i wskaźnik nadokreśloności (redundancji) układu obserwacyjnego. Przedstawiono również propozycję opracowania numerycznego niwelacyjnych ciągów modularnych. Prezentowana metoda może być zastosowana do inwentaryzacji i pomiarów realizacyjnych obiektów o charakterze liniowym (trasy komunikacyjne, cieki rzeczne itp.).

W artykule przedstawiono laboratoryjne stanowisko do empirycznego określania dokładności pomiarów kątowych tachymetrów, przeznaczone do wyznaczenia dokładności pomiarowej instrumentu kątomierczego i ustalenia jego zakresu przydatności użytkowej. Jako sygnalizatory celu zaproponowano piony celownicze z drutu o średnicy 0,04 mm.

W artykule przedstawiono wyniki wykorzystania teledetekcyjnych narzędzi pomiarowych do opisu struktury roślinności porastającej międzywale rzeki Wisły (między Kazimierzem Dolnym a Dęblinem). Do badań wykorzystano obraz satelitarny wykonany przez satelitę Landsat 7 (ETM+). W ramach badań terenowych wykonano ocenę zwartych zbiorowisk roślinnych poprzez rozpoznanie składu gatunkowego, pomiar wysokości oraz współczynnika gęstości listowia LAD.

W pracy przedstawiono i omówiono modelowy zestaw urządzeń do zamiany kodu graficznego na sonoryczny opracowany dla autorskiej metody kartowania sonorycznego. Głównym elementem zestawu jest specjalnej konstrukcji stolik umożliwiający powtarzalne ustawianie obiektywu aparatu fotograficznego nad arkuszem mapy. W skład zestawu wchodzi również przyrząd kontrolujący poprawność ustawienia osi optycznej obiektywu aparatu, w stosunku do fotografowanej mapy. Opracowany zestaw urządzeń wraz z odpowiednim oprogramowaniem umożliwiają uzyskanie mapy sonorycznej z wykonanego zdjęcia dystorsyjnego mapy. Wykonane zdjęcia dystorsyjne mapy zostają przetworzone na mapy sonoryczne dzięki zastosowaniu odpowiedniego oprogramowania.