Praca ta jest próbą zestawienia i podsumowania badań naukowych, opartych na wykorzystaniu nowych możliwości zapewnionych przez rozwój optoelektroniki dla prac geodezji inżynieryjnej. Rozwiązania światłowodowe, które są opisywane w tym artykule, mają bardzo wiele zalet. Głównymi z nich są brak zasilania elektrycznego oraz obojętne zachowanie wobec silnego pola elektromagnetycznego. Dodatkowo rozwiązania tego typu cechują się przesyłaniem sygnału pomiarowego na duże odległości, co umożliwia eliminację obserwatora z niebezpiecznego dla niego środowiska pracy. Oczywiście metody te nie są pozbawione wad. Falowody cechują duża kruchość oraz newralgiczność na odczyn zasadowy. Ponadto ceny systemów opartych na światłowodach są bardzo wysokie. Przyczyną tego jest duży koszt wytworzenia samego przewodu. Należy jednak nadmienić, że w ostatnim czasie obserwuje się dość znaczny spadek cen. Uwzględniając przy tym długotrwałą żywotność i stabilność czujników, zauważalny jest wzrostowy trend ich wykorzystania. W artykule tym dokonano wstępnego podziału wykorzystania falowodów w pracach geodezyjnych. Autor opisuje bierny i czynny sposoby użytkowania światłowodów jako element systemu pomiarowego. Znaczna część opracowania przeznaczona została na opis aktywnych czujników światłowodowych. Treść ta dotyczy podstaw teoretycznych ich działania oraz liczby punktów pomiarowych, które mogą być symulowane przy odpowiednim doborze rozwiązania. Wyszczególniono w zestawieniu rodzaje mierzonych parametrów oraz precyzję ich wyznaczania dla każdego z prezentowanych sensorów. W części praktycznej przedstawiono układ czujników w kształcie rozety typu „delta” oraz wybrane efekty pozyskiwania, przetwarzania i wizualizacji danych przy wykorzystaniu oprogramowania dedykowanego. Na zakończenie wypunktowano niektóre zastosowania na obiektach rzeczywistych oraz podjęto rozważania o teoretycznych możliwościach wykorzystania tych systemów.

Praca traktuje o utworzeniu Systemu Informacji Geograficznej (GIS) z głównym naciskiem na jego wykorzystania w turystyce rowerowej. Przedstawiono w niej gromadzenie danych o szlakach na podstawie map, przetwarzanie tych danych i transformację do Zunifikowanego Systemu Trygonometrycznej Sieci Katastralnej (S-UCTN). Wyjaśniono import danych geograficznych, tworzenie geo-bazy, projektowanie graficznej reprezentacji ścieżek rowerowych i infrastruktury. Ostatecznie poruszono problemy praktycznego wykorzystania GIS: przeszukiwanie bazy i zapytania do bazy, generowanie odpowiedzi. Opracowany system GIS ma możliwość eksportu do innych formatów, takich jak ArcRead, ArcPad, ArcScene czy GeoPDF. Istnieje również możliwość eksportu na urządzenia mobilne typu PDA, tablet i sieciowy serwer map.

Głównym obszarem zastosowań lotniczego skaningu laserowego (ALS) jest budowa wysokorozdzielczych precyzyjnych numerycznych modeli terenu (NMT). W Polsce, na potrzeby budowy systemu osłony przed nadzwyczajnymi zagrożeniami, zeskanowano niemal całą powierzchnię kraju. Jakość i dokładność danych skaningu były przedmiotem kontroli na etapie ich pozyskiwania. W niniejszej pracy dane te poddano ocenie dokładności wysokościowej według odmiennej metodyki. Dokonano oceny dokładności wewnętrznej polegającej na wpasowaniu, metodą najmniejszych kwadratów, płaszczyzny w zbiór danych repezentujących płaską powierzchnię, np. połać dachu, oraz oszacowaniu błędu średniego na podstawie odchyłek danych ALS od tej powierzchni. Testy wykonano dla 36 płaszczyznowych powierzchni reprezentujących dachy, drogi, łąki oraz pola orne. W przypadku powierzchni antropogenicznych otrzymany błąd średni kształtuje się na poziomie zbliżonym do dokładności pomiaru odległości przez system skanujący i wynosi od 2 do 4 cm. Dla powierzchni naturalnych, o dużej szorstkości błąd ten rośnie do wartości od 3 do 20 cm. Ocenę dokładności zewnętrznej (absolutnej) wykonano na podstawie porównania wysokości danych ALS z wysokościami punktów referencyjnych pomierzonych technikami geodezyjnymi. Oszacowanie dokładności przeprowadzono w przypadku trzech klas pokrycia terenu (pola i łąki, drogi, lasy) oraz czterech obszarów testowych, zlokalizowanych na obszarze doliny rzeki Widawy. Ocenę dokładności wykonano na potrzeby modelowania hydrologicznego. Dokładność absolutna waha się w poszczególnych typach pokrycia od niewiele ponad 10 cm w przypadku dróg do ponad dwukrotnie większej wartości na terenach leśnych.