Niniejsza praca przedstawia podejście do procesu klasyfikacji obrazów satelitarnych alternatywne wobec istniejących metod. Do identyfikacji terenów miejskich zobrazowanych na zdjęciach satelitarnych zastosowana została sztuczna sieć neuronowa. W pracy wykorzystano zobrazowania wykonane przez satelitę Landsat skanerem Thematic Mapper oraz mapę pokrycia terenu opracowaną w programie CORINE Land Cover. Oceny wyników dokonano metodą porównania punktowego z mapą topograficzną. Badania zostały przeprowadzone na terenach testowych: Aglomeracja Warszawska oraz Krakowska.

Modele numeryczne opisujące powierzchnię terenu w postaci z=z(x,y) organizowane są najczęściej, zwłaszcza te rozległe, na regularnej siatce, na ogół kwadratów. Dane do tych modeli mogą być pozyskiwane, między innymi, w procesie digitalizacji obrazu warstwicowego map topograficznych. Wielkość siatki modelu numerycznego (interwał dyskretyzacji) powinna być dobrana w zależności od cięcia warstwicowego (pionowego interwału dyskretyzacji) i właściwości geometrycznych terenu, tak aby model ten zawierał kompletną i wolną od redundancji informację zawartą w obrazie warstwicowym. W pracy przedstawiono metodę szacowania optymalnej wielkości siatki odpowiadającą podanym kryteriom. W metodzie tej bazującej na stochastycznym modelu rzeźby terenu, parametr charakteryzujący właściwości geometryczne, zmienność spadków terenu, obliczany jest na podstawie długości pomierzonych linii warstwicowych. Podano wyniki obliczeń wielkości siatki dla różnych obszarów Polski oraz wskazówki praktyczne stosowania proponowanej metody.

Wybrane fragmenty klifu morskiego w Jarosławcu sfotografowano kamerą pomiarową UMK 10/1318 i aparatem fotograficznym Pentacon six TL. Zdjęcia pomierzono na stekometrze i obliczono analitycznie współrzędne przestrzenne. Pakietem programów SURFER zbudowano NMT z opracowań obu rodzajów zdjęć. Wyniki analizy porównawczej przedstawiono w postaci map izolinii różnic współrzędnej wysokościowej Z oraz w tabeli. Stwierdzono zgodność NMT, w przedziale m_h = ? 0.15 m, dla 90% określanej powierzchni.

Praca, ma charakter interdyscyplinarny. Produkty, geodezyjno-karto-graficzno-fotogrametryczny (NMT) i fotogrametryczny (ortofotomapa), wykorzystano do określenia cech hydraulicznych doliny rzeki. NMT wykorzystano do bezpośredniego opisu geometrii obszaru przepływu wody w dwuwymiarowym modelu hydrodynamicznym RMA2 z pakietu SMS – punkty siatki modelu hydrodynamicznego importowano z przygotowanego NMT. Stwierdzono również przydatność ortofotomapy cyfrowej dla wyznaczenia obszarów form użytkowania terenu, z którymi związane są współczynniki hydrologicznej szorstkości terenu.

W pracy zaprezentowano idee kształtowych światłowodowych celów do sygnalizowania punktów geodezyjnych usytuowanych na elementach obiektów inżynierskich podlegających pomiarom geodezyjnym. Określono wstępnie w warunkach laboratoryjnych dokładność pomiaru kierunku do celu sygnalizowanego światłowodem włóknistym.

Stacja permanentna GPS/GLONASS Wrocław działająca w ramach służby IGS (projekt IGLOS-PP) oraz EUREF prowadzi obserwacje satelitarne od listopada 1996 roku. Kilkuletni materiał obserwacyjny daje możliwość oceny ilościowej i jakościowej obserwacji prowadzonych na stacji. Próba oceny ilościowej działalności stacji Wrocław została przeprowadzona na podstawie danych i raportów generowanych przez centra obliczeniowe oraz centra danych działających w ramach projektu EUREF. Realizacja zagadnienia dotyczącego oceny jakościowej została dokonana w oparciu o dane dotyczące czynników zewnętrznych (pomiary meteorologiczne i wysokość zwierciadła wody gruntowej) i odpowiadającym im wartością wyznaczanym przez zestaw odbiornik, antena. Analizy wykonane w ramach oceny ilościowej dowiodły wysokiej, wynoszącej odpowiednio 92.9% i 95.9%, dostępności danych godzinnych oraz dobowych. Z przeprowadzonych analiz wynika, iż można liczyć się z pozyskiwaniem danych GPS średnio przez 97% czasu, a pełny, 24-godzinny materiał obserwacyjny pozyskiwany jest przez 91% wszystkich sesji. W ramach oceny jakościowej wykonano ocenę wpływu wysokości zwierciadła wody gruntowej na wysokość wyznaczaną przez antenę odbiornika GPS. Analiza nie ujawniła istotnych zależności pomiędzy tymi dwoma czynnikami, co świadczy o dużej stabilności podłoża. Innym czynnikiem zewnętrznym, dla którego wykonano analizy wpływu na jakość prowadzonych obserwacji, były warunki meteorologiczne panujące w pobliżu anteny (ciśnienie, temperatura i wilgotność). Również i w tym przypadku analizy wykazały niezależność wyznaczanych współrzędnych od wpływu lokalnych warunków meteorologicznych. Przeprowadzono także ocenę działalności stacji w ramach służby EUREF. W opracowaniach zaczerpniętych z europejskiego centrum danych IGS stacja zanotowała 77% niezawodność. Wykonane analizy dowiodły wysokiej poprawności w efektywności pozyskiwania materiału obserwacyjnego, w jego udostępnianiu i czasowej dystrybucji oraz dużej wiarygodności danych pozyskiwanych przez stację permanentną GPS/GLONASS Wrocław.

W pracy zaproponowane są pewne metody podniesienia jakości modelu mas punktowych, wykorzystywanego jako lokalny model potencjału zakłócającego. Metody te opierają się na dołączeniu do modelu wielomianów harmonicznych niskiego stopnia oraz zastosowaniu iteracyjnego algorytmu ustalania głębokości położenia mas punktowych. Do wyznaczenia parametrów modelu proponowane jest wykorzystanie danych wysokości quasigeoidy (geoidy) i gęstej sieci punktów z wyznaczonymi zakłóceniami grawimetrycznymi.

W pracy przedstawiono i omówiono sześć metod zamiany kodu graficznego na dźwiękowy w autorskiej metodzie kartowania sonorycznego. Eksperyment polegał na wykorzystaniu rysunku konturów granic Polski, odrysowanych pięcioma grubościami linii, z atlasu geograficznego [Polska–Europa–Świat – „Mapy konturowe” 2001]. Dla każdej metody przedstawiono walory i ograniczenia w stosowaniu. Przeprowadzone badania pozwoliły określić czas potrzebny do wykonania testu sonorycznego z konturu graficznego i dokładność uzyskanej rejestracji linii konturowej w kodzie sonorycznym.

W pracy zaprezentowano wyniki badań eksperymentalnych nad oddziaływaniem zmiennej temperatury na strukturę wiązki światła laserowego propagowanego w ośrodku wodnym. Do przeprowadzenia doświadczeń użyto zestawu pomiarowego składającego się z geodezyjnego laserowego instrumentu LFG – 1, czujnika temperatury, układu optycznego: pryzmat dachowy, reflektor pryzmatyczny oraz kamery CCD i zbiornika wodnego o ścianach przeźroczystych. Ustalono dla 2400 obserwacji zależność funkcyjną oraz współczynnik korelacji pomiędzy przyrostem temperatury wody w zbiorniku, a stopniem szarości obrazu czoła propagowanej wiązki światła laserowego.

W artykule przedstawiono wyniki badania dokładności pomiarów kątowych dla wybranych tachimetrów elektronicznych różnych klas z wykorzystaniem najnowszych procedur standaryzacyjnych ISO. Autor przedstawił sposób badania instrumentów, dokonał analizy statystycznej otrzymanych wyników oraz zaproponował sposoby wykorzystania przeprowadzonych badań.