W prezentowanej pracy przeprowadzono badania mające na celu ustalenie wpływu składników pożywki hodowlanej oraz warunków hodowli na poziom aktywności dwóch aminopeptydaz: alanylowej i fenyloalanylowej syntetyzowanych przez bakterie Pseudomonas sp. Stwierdzono, że poziom aktywności badanych enzymów jest zależny od składu podłoża hodowlanego. Wysoki poziom aktywności aminopeptydazowej uzyskiwano podczas hodowli w pożywce mineralnej wzbogaconej 1% tryptonem, o pH 6,8, w temperaturze 27 ˚C, w drugim dniu hodowli. Wzbogacenie podłoża hodowlanego w niektóre cukry i sole mineralne spowodowało wzrost poziomu aktywności obu enzymów. Obecność w pożywce glukozy w stężeniu 4% powodowała spadek poziomu aktywności aminopeptydazy fenyloalanylowej. Stosunkowo niską aktywność badanych enzymów uzyskiwano w pożywkach zawierających jedynie nieorganiczne źródła węgla i azotu.

Dwa gatunki grzybów: Sclerophoma pythiophila i Epithyrium resinae, występujące na drzewach iglastych, zostały użyte jako bioreagenty do transformacji substratów steroidowych. Grzyby te wykazały zdolność do utlenienia hormonu steroidowego – testosteronu i związków o działaniu anabolicznym: 19-nortestosteronu i 1-dehydrotestosteronu. Szczepy S. pythiophila i E. resinae użyto również do transformacji estrów: propionianu i izomaślanu testosteronu oraz propionianu i fenylopropionianu 19-nortestosteronu. Wszystkie badane substraty ulegały 17β utlenieniu, dodatkowo zaobserwowano selektywną redukcję wiązania podwójnego C1-C2 dla 1-dehydrotestosteronu w kulturze E. resinae. Wszystkie estry ulegały reakcji hydrolizy.

Porównując produkcję wybranych enzymów zewnątrzkomórkowych przez Trichoderma reesei M-7 na dwóch podłożach, tzn. słodkiej serwatce zawierającej 4% laktozy i czystej laktozie, również w stężeniu 4% dowiedziono, że aktywności celulaz określone metodą FPU różniły się na niekorzyść serwatki. Odwrotne rezultaty odnotowano w przypadku pozostałych enzymów, tzn. aktywności proteaz, laminarynaz i chitynaz były wyższe na serwatce niż na laktozie. Ponadto stwierdzono, że stężenie kwasu mlekowego w podłożu hodowlanym nie miało dużego wpływu na aktywności celulolityczne FP-azy filtratów i to niezależnie od pH podłoża wyjściowego. Jedną z przyczyn niskiej aktywności celulolitycznej i ksylanolitycznej filtratów otrzymanych po hodowli Trichoderma reesei M-7 na serwatce mogła być nadmierna produkcja proteaz, powodujących proteolizę celulaz i ksylanaz. Ponadto kwasowość nierozcieńczonej serwatki wynosząca poniżej pH 5,5 hamowała rozwój grzybni Trichoderma reesei M-7. Zastosowanie serwatki do produkcji celulaz i ksylanaz przez Trichoderma reesei wymaga identyfikacji przyczyn uzyskiwania niskich aktywności enzymatycznych supernatantów i stosownych modyfikacji składu serwatki.

Celem badań była mikrobiologiczna ocena próbek mielonego mięsa króliczego różnie pakowanego: próżniowo (VP, Vacuum Packaging), w atmosferze modyfikowanej (MAP, Modified Atmosphere Packaging) i normalnej (NP, Normal Packaging). Przeprowadzono oznaczenia ogólnej liczby drobnoustrojów mezofilnych, bakterii z grup wskaźnikowych i fizjologicznych oraz Brochotrix thermosphacta dla próbek bezpośrednio po zapakowaniu oraz podczas przechowywania w 4 ^oC. Liczba bakterii tlenowych mezofilnych bezpośrednio po zapakowaniu wynosiła od 10⁴ do 5 · 10⁴ jtk ^· g^-1 i była niezależnie od sposobu pakowania. Podczas przechowywania dobrze rozwijały się bakterie tlenowe, psychrofilne, a w próbkach pakowanych próżniowo bakterie beztlenowe oraz B. thermosphacta. MAP i VP spowodowało wolniejszy wzrost bakterii, a MAP wydłużyło fazę zastoju wzrostu, szczególnie dla B. thermosphacta. Zatem, atmosfera zastosowana w opakowaniu jest istotna pod względem uzyskiwanej mikrobiologicznej jakości mięsa i sposób pakowania należy uznać za jeden z krytycznych punktów kontrolnych procesu produkcji mielonego mięsa z brojlerów króliczych.

W pracy przebadano osiem szczepów Geotrichum candidum pod względem uzdolnień do biosyntezy zewnątrz- i wewnątrzkomórkowych lipaz, ocenianych wobec dwóch substratów, tj. oliwy z oliwek (JL_O) i trimaślanu glicerolu, tj. tributyryny (JL_T). Jako źródło węgla w hodowlach stosowano zamiennie, w ilości 1%, dodatek oleju rzepakowego, glukozy i szlamu – produktu odpadowego przemysłu tłuszczowego. Wśród badanych szczepów wykazano zróżnicowanie w poziomie aktywności zarówno zewnątrz-, jak i wewnątrzkomórkowych lipaz w zależności od stosowanego źródła węgla w pożywce, rodzaju substratu w testach enzymatycznych i czasu hodowli. Najefektywniejszym źródłem węgla w produkcji lipaz okazał się olej rzepakowy, a szczep G. candidum X5 wyróżniał się najwyższą aktywnością zewnątrzkomórkowych lipaz (260 JL_ZOmL^-1) w tych warunkach.

Celem pracy było zbadanie zdolności drożdży Y. lipolytica A-101 do akumulacji selenu i chromu w procesach produkcji biomasy w podłożach z surowym olejem rzepakowym. W hodowlach wstrząsanych ustalono stężenia Se (IV) (6 mgdm^-3) i Cr (III) (80 mgdm^-3) hamujące wzrost badanych drożdży. Biomasę drożdży Y. lipolytica A-101 produkowano w hodowlach okresowych w bioreaktorze mieszadłowym w podłożu mineralnym suplementowanym selenem lub chromem. Zawartość selenu lub chromu w biomasie zależała od stężenia tych mikroelementów w podłożu. Zwiększenie stężenia selenu lub chromu w podłożu powodowało obniżenie plonu biomasy, produktywności biomasy i wydajności produkcji biomasy drożdży Y. lipolytica A-101. Stężenia 4 mgdm^-3 Se (IV) i 40 mgdm^-3 Cr (III) w podłożu hodowlanym były najkorzystniejsze dla procesu produkcji biomasy drożdży Y. lipolytica A-101 w podłożu z substratem tłuszczowym.

Celem pracy była ocena zdolności różnych gatunków drożdży do utylizacji glicerolu w podłożu o zróżnicowanym pH w zakresie od 3.5 do 6.5. Badano również kinetykę wzrostu i wydajność biomasy wybranych szczepów drożdży w podłożu o pH 3.5-4.0, w bioreaktorze mieszadłowym z glicerolu odpadowego otrzymanego przy produkcji biopaliw. Ocenę wzrostu drożdży w podłożu zawierającym glicerol przy pH 3.5-6.5 przeprowadzono w automatycznym turbidymetrze, Bioscreen C. Na podstawie wyników otrzymanych podczas ich hodowli wykreślono krzywe wzrostu i wyznaczono wybrane parametry kinetyczne wzrostu. Najlepsze rezultaty uzyskano w hodowli przy użyciu szczepu Y. lipolytica ATCC 8661. Parametry kinetyczne wzrostu tego szczepu nie zależały od pH środowiska (ΔOD = 1,70-1,75 i WEW = 3077-3360). Produkcję biomasy drożdży z odpadowego glicerolu prowadzono w hodowlach okresowych z udziałem szczepów charakteryzujących się najlepszym wzrostem w pH=3.5-4.0 (Y. lipolytica ATCC 8661 UV’1, Candida robusta ATCC 60 559, C. utilis ATCC 60 558 i C. tropicalis ATCC 60 557). Biorąc pod uwagę wydajność biomasy, zawartość białka, produktywność i wydajność całkowitą stwierdzono, że najlepszym producentem biomasy z glicerolu odpadowego był szczep Y. lipolytica ATCC 8661 UV’1.