Wytwarzanie lotnych kwasów tłuszczowych (LKT) w przewodzie pokarmowym królika związane jest z implantacją flory celulolitycznej, która ma miejsce w ok. 3 tygodniu życia zwierzęcia. LKT powstają w wyniku fermentacji włókna wchodzącego w skład paszy (częściowo z NDF ― włókna detergentowego obojętnego, częściowo z pektyn i włókna rozpuszczalnego w wodzie), a także z innych składników pokarmu oraz materiału endogennego. Ogólna ilość tych kwasów w jelicie ślepym królika ustala się po 40 dniu życia zwierzęcia i wynosi przeciętnie od 31,8 do 88,5 mmol/dm³, przy czym odwraca się stosunek kwasu propionowego do masłowego. W tym jelicie profil LKT jest specyficzny, z przewagą octanu (60 do 80 moli na 100 moli wyprodukowanych LKT), mniejszą ilością maślanu (8 do 20 moli/100 moli LKT) i jeszcze mniejszą propionianu (3 do 10 moli/100 moli LKT). Dobowy cykl aktywności fermentacyjnej w jelicie ślepym królika pokrywa się z podobnym rytmem wchłaniania i metabolizmu lotnych kwasów tłuszczowych. Tkanki jelita grubego metabolizują w największym stopniu maślan, następnie propionian, a w najmniejszym stopniu octan. Wszystkie LKT są wykorzystywane jako źródło energii dla przemian podstawowych (pokrywają 30-40% zapotrzebowania organizmu), wzrostu zwierzęcia oraz do lipogenezy. Poza dostarczaniem energii metabolicznej, LKT oddziałują także w różny sposób na śluzówkę jelita grubego. Wpływają m.in. na wzrost pH międzykomórkowego, pęcznienie komórek, modulują wchłanianie sodu i wydzielanie chloru, stymulują uwalnianie mucyn i wzmagają przepływ krwi w błonie śluzowej. Przypuszcza się także, że LKT są czynnikiem stymulującym wzrost śluzówki okrężnicy. Prowadzi się badania nad zastosowaniem LKT w terapii różnych schorzeń jelita grubego.

Wirusowe zapalenie tętnic koni (EVA) jest jedną z najważniejszych chorób wirusowych koni. Ogiery po przechorowaniu mogą stać się źródłem wirusa dla innych koni, siejąc go z nasieniem. Eliminacja takich ogierów jest główną metodą w postępowaniu zapobiegawczym chorobie. Ogiery powinny być poddane badaniom serologicznym na obecność przeciwciał anty-EAV w surowicy krwi. Próbki nasienia od zwierząt serologicznie dodatnich badane są następnie na obecność wirusa EA. Celem badań było wykrycie ogierów siewców spośród 476 ogierów pochodzących z 4 stad na terenie kraju, a następnie oczyszczenie nasienia ogierów z wirusa EA metodą wirowania w gradiencie stężeń. Odsetek siewców wahał się między 9,38% a 25% w różnych stadach. Dekontaminacji, przy użyciu preparatu Equi Pure firmy Nidacon Int. (Szwecja), poddano 21 próbek nasienia. Tylko niektóre próbki oczyszczono z wirusa EA. Wirowanie w gradiencie stężeń nie przyczyniło się jednak do spadku ruchliwości plemników, a odsetek morfologicznie prawidłowych plemników był wyższy po oczyszczaniu w porównaniu z nasieniem świeżym. Jakość nasienia ogierów po wirowaniu była zadowalająca, a sperma taka może być użyta do celów sztucznej inseminacji.

Udział podtypów receptorów muskarynowych – M₂, M₃ i M₄ w kontroli aktywności motorycznej okolicy żołądkowo-dwunastniczej u owcy. Badania aktywności mioelektrycznej okolicy żołądkowo-jelitowej przeprowadzono za pomocą elektroencefalografu na 4 dorosłych owcach, którym wszyto elektrody bipolarne do trawieńca, jamy odźwiernikowej i dwunastnicy od strony warstwy surowiczej. Przeprowadzone badania miały na celu określenie roli poszczególnych podtypów receptorów muskarynowych w regulacji czynności motorycznych okolicy żołądkowo-jelitowej u owiec. Podczas trwania eksperymentów chronicznych owcom podawano dożylnie środki blokujące receptory muskarynowe (M). Spośród antagonistów receptorów M stosowano siarczan atropiny, oraz antagonistów selektywnych – blokery receptora M₂ – gallamine triethiodide i methoctramine tetrahydrochloride, bloker receptora M₃ 4-DAMP methiodide, oraz bloker receptora M₄ tropicamide w dawkach 0,05, 0,1 i 0,2 mg/kg. Wszystkie stosowane blokery niezależnie od dawki znosiły aktywność motoryczną badanej okolicy, oraz wpływały na zmniejszenie częstotliwości pojawiania się RM w sposób istotny statystycznie, co pozwala stwierdzić, iż w kontroli aktywności motorycznej okolicy jamy odźwiernikowej i dwunastnicy owcy uczestniczą (w różnym stopniu) receptory M₂, M₃ i M₄, oraz że badane podtypy receptorów muskarynowych partycypują w regulacji pojawiania się RM.

Badaniom poddano trzytygodniowe cielęta, które transportowano przez 45 min na odległość około 10 km. Od cieląt pobrano krew w 6 seriach: tuż przed-, bezpośrednio po transporcie i 24, 72 godziny oraz 7, 14 i 21 dni po umieszczeniu zwierząt w nowych pomieszczeniach. W pełnej krwi oznaczono liczbę leukocytów, wykonano rozmaz, różnicowano limfocyty na komórki posiadające receptor CD2, CD4, CD8 oraz limfocyty B metodą imunofluorescencji pośredniej, przy użyciu przeciwciał monoklonalnych. W surowicy krwi oznaczono stężenie kortyzolu metodą RIA i glukozy metodą oksydazową. W trakcie doświadczenia w surowicy krwi transportowanych cieląt stwierdzono istotny wzrost stężenia kortyzolu i glukozy oraz istotne zmniejszenie we krwi obwodowej koncentracji limfocytów T i B. Wzrost koncentracji komórek T stwierdzono po 72 godz. po transporcie, natomiast w przypadku limfocytów B po 14 dniach. Po 24 godzinach po transporcie stwierdzono wzrost koncentracji limfocytów CD4, a spadek limfocytów CD8.

Porównanie wartości terapeutycznej operacji pektinektomii i PIN w leczeniu dysplazji stawów biodrowych u psów. Badania przeprowadzono na grupie 20 psów, u których w badaniu klinicznym i radiologicznym stwierdzono obustronną dysplazję stawów biodrowych. Zwierzęta podzielono na dwie równe grupy i poddano leczeniu chirurgicznemu. W pierwszej grupie wykonano zabieg pektinektomii, w drugiej grupie zabiegowi pektineomiektomii–iliopsoastenotomii– –neurektomii. W wyniku przeprowadzonych operacji stwierdzono ustąpienie kulawizny u badanych psów. Okresowe badania radiologiczne obrazowały postęp zmian zwyrodnieniowych w obrębie leczonych chirurgicznie stawów biodrowych.

Stosunkowo niewiele uwagi poświęca się dynamice mikroflory w trakcie przechowywania żywności. Celem niniejszej pracy była ocena stanu mikrobiologicznego oraz zmian aktywności wodnej i wartości pH parówek przechowywanych w warunkach chłodniczych. Badania przeprowadzono na 50 próbkach parówek wytworzonych w warunkach przemysłowych i pakowanych próżniowo w jednym z dolnośląskich zakładów produkcyjnych. Parówki przechowywano w temperaturze 4±1 ºC przez 28 dni, w 0, 7, 14, 21 i 28 dniu doświadczenia, wykonując oznaczenia mikrobiologiczne oraz mierząc poziom aktywności wodnej i wartość pH. Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej. Przez cały okres przechowywania stan mikrobiologiczny badanych parówek był zgodny z obowiązującymi przepisami. Wykazano, że trwałość mikrobiologiczna analizowanego wyrobu była uzależniona nie tylko od poziomu zanieczyszczenia poprodukcyjnego, lecz także od kompleksowych oddziaływań pomiędzy mikroflorą a czynnikami wewnątrz- i zewnątrzśrodowiskowymi. Przy zachowaniu równowagi pomiędzy wymienionymi czynnikami trwałość mikrobiologiczna parówek była zadowalająca nawet przy dłuższym przechowywaniu.

Doświadczenie przeprowadzono na 2,5-miesięcznych cielętach. W okresie poprzedzającym doświadczenie oraz w trakcie badań zwierzęta przebywały w jednakowych warunkach oświetlenia (LD 10:14). Krew do badań pobierano z żyły szyjnej zewnętrznej, w czasie 24 godzin, ośmiokrotnie, o godzinie 18⁰⁰, 21⁰⁰, 24⁰⁰, 3⁰⁰, 6⁰⁰, 9⁰⁰, 12⁰⁰ i 15⁰⁰. Somatotropinę i melatoninę oznaczono metodami radioimmunologicznymi. Stężenie melatoniny we krwi wykazywało statystycznie istotne różnice między fazą ciemną a jasną. W fazie ciemnej było istotnie wyższe. Zmiany stężenia somatotropiny we krwi nie wykazywały zależności od fazy oświetlenia. Nie zaobserwowano korelacji pomiędzy zmianami tych hormonów we krwi cieląt w ciągu doby.

Doświadczeniem objęto 15 krów w okresie żywienia zimowego oraz 15 w okresie żywienia letniego, w celu przesledzenia zmian parametrów krwi w czasie okresu zasuszania i laktacji. Krew od tych samych zwierząt pobrano w trzech terminach: I – okres zasuszenia (ok. 3 tyg. przed wycieleniem), II – 2 dzień po wycieleniu, III – szczyt laktacji (50 dzień po wycieleniu). W pobranych próbach oznaczono: glukozę, insulinę (tylko w okresie zimy), cholesterol, triglicerydy (TAG), wolne kwasy tłuszczowe (WKT), aminotransferazy alaninową (ALT) i asparaginową (AST). Obliczono również wartości ilorazów WKT: Cholesterol oraz WKT:TAG. W okresie żywienia zimowego istotnie wyższa koncentracja cholesterolu, glukozy i insuliny występowała u krów zasuszonych niż w laktacji. Stężenie triglicerydów i wolnych kwasów tłuszczowych we wszystkich okresach doświadczenia kształtowało się na zbliżonym poziomie podobnie jak iloraz WKT:TAG oraz aktywność ALT. Natomiast stosunek WKT:Cholesterol był istotnie niższy u zwierząt w laktacji a aktywność AST najniższa w okresie zasuszenia. Natomiast w czasie lata obserwowano istotny spadek koncentracji TAG, cholesterolu i glukozy w drugim dniu po wycieleniu. Stężenie WKT w tym okresie zwiększyło się, jednak nie były to zmiany statystycznie istotne. Zarówno po obliczeniu ilorazu WKT:TAG, jak i WKT:Cholesterol najniższe wartości zanotowano w drugim dniu po wycieleniu w porównaniu do pozostałych okresów. Aktywność ALT była wyższa u krów zasuszonych niż tych w laktacji a AST pozostawała bez zmian.

Narząd słuchu i równowagi podlegał bardzo długiej ewolucji. Wytworzenie się mechanizmów wzmacniających dźwięk docierający do ucha wewnętrznego, było w środowisku powietrznym jednym z elementów sprawnego funkcjonowania. Był to zatem jeden z warunków „wyjścia na ląd". Tak, więc ucho zewnętrzne jest tworem charakterystycznym dla ssaków, ucho środkowe występuje u kręgowców lądowych, zaś narząd przedsionkowo-ślimakowy jest obecny tylko u kręgowców. Przedstawiono wybrane aspekty anatomii porównawczej narządu słuchu i równowagi, w odniesieniu do jego funkcji u wybranych przedstawicieli świata zwierząt wykorzystując materiał preparacyjny własny (ucho środkowe i wewnętrzne żaby zielonej, świnki morskiej, kaczki domowej, psa i makaka) i dostępną literaturę.

Celem badań było określenie udziału szczepów enterotoksycznych wśród gronkowców wyosobnionych z żywności pochodzenia zwierzęcego. Materiał do badań stanowiły ogółem 233 próbki: kiełbasy białej surowej (60 próbek), mięsa mielonego indyczego (23 próbki) oraz mleka surowego (150 próbek). Z badanego materiału wyosobniono 57 szczepów gronkowców koagulazododatnich, z czego 56 zaklasyfikowano do gatunku Staphylococcus aureus, a pozostały 1 jako S. intermedius. Zdolność wytwarzania enterotoksyn stwierdzono u 31 szczepów S. aureus (55% szczepów). Ogółem gronkowce enterotoksyczne stwierdzono w 13% badanych próbek żywności. Podział na typy biochemiczne dokonano ze względu na różnice w zdolności rozkładu laktozy, melibiozy oraz wytwarzaniu dihydrolazy argininowej (ADH). Najliczniejszy typ biochemiczny gronkowców (39 szczepów) rozkładał laktozę, wytwarzał ADH i nie rozkładał melibiozy. Nie stwierdzono relacji pomiędzy właściwościami biochemicznymi wyosobnionych szczepów a ich zdolnością do produkcji enterotoksyn.

W celu uzyskania pełnego obrazu diagnostycznego stanów fizjologicznych i patologicznych pęcherza moczowego i cewki moczowej, wymagane jest zastosowanie badania endoskopowego. Badanie endoskopowe jest badaniem mało inwazyjnym nie wpływającym na funkcjonowanie pęcherza moczowego i cewki moczowej. Autorzy opisali techniki, wskazania i wyposażenie do badania cystoskopowego, które są niezbędne w diagnostyce schorzeń pęcherza moczowego u psów.

Celem przeprowadzonych badań było określenie wpływu intensywnego wysiłku na liczbę krwinek czerwonych (RBC), stężenie hemoglobiny (Hb) i kwasu mlekowego (LA) we krwi oraz poziomu glukozy (Glc), triacylogliceroli (TG), białka całkowitego i mocznika w osoczu krwi w zależności od płci koni. Materiał do badań stanowiła krew od trzyletnich ogierów (n=20) i klaczy (n=18) rasy arabskiej trenowanych do udziału w wyścigach. Próbki krwi pobierano w spoczynku, tuż po zakończeniu treningu i 30 min później. W osoczu krwi klaczy stwierdzono po wysiłku większy, niż w grupie ogierów, wzrost poziomu Glc i białka. Także po 30 min odpoczynku obserwowano różnice w poziomach LA, Hb, Glc i TG w badanych grupach koni. Wysiłek o jednakowej intensywności w większym stopniu wpływał na metabolizm klaczy.

Badania przeprowadzono na 123 płodach świni stanowiących zawartość 20 macic, pochodzących z różnych okresów ciąży. Przeprowadzono badania morfologiczne, topograficzne, histologiczne i statystyczne narządów dodatkowych oka, tj.: powieki, spojówka, narząd łzowy, mięśnie gałki ocznej oraz powięzie oczodołowe. Celem pracy było zbadanie rozwoju narządów dodatkowych oka oraz opisanie zmian zachodzących w obrębie struktur tych narządów u płodów świni. Wyniki badań pozwolą na poznanie morfologii, morfometrii oraz dynamiki tempa wzrostu badanych narządów dodatkowych oka w różnych okresach życia płodowego.

Celem pracy było określenie wpływu środowiska na zawartość arsenu w tkankach zwierząt łownych (saren i dzików), pochodzących z różnych pod względem zanieczyszczenia rejonów (aglomeracji miejskiej Wrocławia, Legnicko–Głogowskiego Okręgu Miedziowego oraz zgorzelecko–bogatyńskiego). Badania przeprowadzono w latach 2003-2004. Pobierano próbki wątroby, nerek, mięśni, płuc i sierści, które mineralizowano na sucho w piecu muflowym w temperaturze 450 ⁰C. Arsen oznaczano bezpośrednio w mineralizacie metodą ICP–AES, na spektrofotometrze firmy Varian. Przeprowadzone badania wykazały, iż zwierzęta łowne mogą być dobrymi bioindykatorami skażenia środowiska arsenem. Wskazały one również na konieczność prowadzenia badań zawartości tego metalu nie tylko w rejonach przemysłowych i okolicach aglomeracji miejskich, ale również w terenach narażonych na zanieczyszczenia lokalne.

Choroby transmisyjne stanowią ważną grupę chorób zakaźnych odzwierciedlającą zmiany klimatyczne, migracje zwierząt i przenoszących drobnoustroje wektorów. Trwają również nieustanne badania, związane z potencjalną patogennością dla człowieka przenoszonych tą drogą zakażeń. Liczne gatunki mikroorganizmów, początkowo chorobotwórczych jedynie dla zwierząt, okazały się być zagrożeniem również dla ludzi a status innych w wielu przypadkach pozostaje nadal niewyjaśniony. Wirus WNV utrzymuje się wśród populacji ptaków, przenosząc się na pozostałe gatunki poprzez ukąszenia zakażonych komarów z rodziny Culicidae. Wiele zakażeń o przebiegu subklinicznym jest niediagnozowanych. Aspekt ekonomiczny zakażeń WNV ma ogromne znaczenie szczególnie u koni sportowych.