W pracy scharakteryzowano zasady określania granic nieruchomości w ujęciu przestrzennym oraz przedstawiono ewolucję pojęcia nieruchomość. Zestawiono cechy opisujące nieruchomości, podając zasady ich pomiaru i prezentacji. W dalszej części podano zasady opisu i identyfikacji cech w zależności od grupy działalności związanej z zasobami nieruchomości. Scharakteryzowano też wybrane zasoby nieruchomości publicznych.

W pracy przedstawiono propozycję klasyfikacji zasobów nieruchomości gmin miejskich w ujęciu kompleksowym. Stworzoną klasyfikację oparto na dwóch podstawowych kryteriach podziału nieruchomości komunalnych: przedmiocie gospodarowania – podziale na nieruchomości gruntowe i zabudowane (budynki, budowle i lokale), oraz funkcji (faktycznego sposobu wykorzystania), jakie wypełniają lub mogą wypełniać nieruchomości zewidencjonowane w zasobach gminnych. Funkcje nieruchomości z zasobów komunalnych analizowano w powiązaniu z zadaniami własnymi gmin. Opracowana klasyfikacja ma charakter porządkujący gospodarkę gminnymi zasobami nieruchomości i stanowi przyczynek do racjonalizacji metod i form gospodarowania majątkiem publicznym.

Przedmiotem badań było zdefiniowanie pojęcia ładu przestrzennego obszarów wiejskich i opracowanie metody oceny stanu ładu przestrzennego tychże obszarów. Opracowano wskaźniki oceny stanu ładu przestrzennego i ich mierniki. W dalszej części wskazano kolejne etapy oceny ładu przestrzennego i możliwości zastosowania tej metody w praktyce. Opracowaną metodę zastosowano na wybranym obszarze badawczym, jakim był obręb Lauda leżący w gminie Lidzbark Warmiński, a wyniki zastosowania metody oceny stanu ładu przestrzennego obszarów wiejskich przedstawiono w formie tabelarycznej i graficznej.

Celem opracowania jest określenie kształtowania się stref podstawowych: centralnej, pośredniej i peryferyjnej, Proszowic, funkcji, jakie one pełnią, oraz związków zachodzących między strefami a ukształtowaniem przestrzennym formy zbiorowej osiedla i jednostkowych form architektonicznych. Praca porusza również problemy chaotycznego zagospodarowania oraz uporządkowania terenów zainwestowanych, co powinno prowadzić do poprawy jakości warunków życia mieszkańców oraz przywrócenia ładu przestrzennego i społeczno-gospodarczego warunkującego prawidłowy rozwój miasta.

W opracowaniu dokonano analizy porównawczej wybranych wskaźników społeczno-gospodarczych charakteryzujących kierunki przekształceń polskiego rolnictwa w ujęciu regionalnych, krajowym oraz krajów Unii Europejskiej. Z analizy tej wynika, że 6 województw północnej i zachodniej Polski charakteryzuje się zbliżonymi standardami rozwoju rolnictwa do krajów unijnych. Pozostałe województwa na obecnym etapie ich rozwoju wyraźnie odbiegają pod względem analizowanych w pracy wskaźników od tych standardów.

Ukształtowanie rozłogów działek oceniono na podstawie wybranej grupy gospodarstw, których parametry rozłogu były podane do średnich parametrów charakteryzujących całą wieś. Wybrana grupa to ok. 5% ogólnej liczby gospodarstw. Badania przeprowadzono na przykładzie wsi Łapsze Wyżne, jednej z najbardziej rozdrobnionych wsi górskich. Przeciętne gospodarstwo w tej wsi o powierzchni 5 ha składa się z 45 działek. Średnia powierzchnia działki przeznaczonej pod użytki zielone wynosi 0,10 ha. Najkorzystniejszą cechą rozłogu badanych działek jest ich długość wynosząca średnio 92 m, która może być uznana za poprawną do uprawy konnej. Główną przyczyną ponoszenia wysokich kosztów uprawowych jest zbyt mała szerokość działek i ich niewielki obszar. We wsi prawie połowa działek z użytkami zielonymi ma szerokość od 5 do 10 m, zaś ok. 90% działek są mniejsze niż 20 arów. Brak jest niemal zupełnie działek większych od 1 ha, nadających się do uprawy ciągnikowej.

W ostatnich latach w wielu rejonach świata, na obszarach rolniczych obserwujemy zanik nieużytkowanych rolniczo elementów krajobrazu. Nieużytkowane rolniczo liniowe elementy krajobrazu wyznaczają na ogół granice pól i stanowią charakterystyczne elementy tradycyjnych krajobrazów rolniczych Europy. Powierzchniowe komponenty krajobrazów to zadrzewienia powierzchniowe (kępy śródpolne i pasy zadrzewień), pojedyncze drzewa, wyrobiska kopalin, zabagnienia oraz zbiorniki wodne. Praca przedstawia charakterystykę ilościową nieużytkowanych rolniczo elementów krajobrazu, w intensywnie użytkowanym fragmencie krajobrazu rolniczego Równiny Wrocławskiej (SW Polska, woj. dolnośląskie) oraz określa zależności między liniowymi elementami krajobrazu a wyróżnionymi typami siedlisk nieużytkowanych rolniczo. Ogółem na badanym obszarze zlokalizowano obecność 336 nieużytkowanych rolniczo elementów krajobrazu. Biotopy powierzchniowe (kępy śródpolne, pasy zadrzewień, trzcinowiska, zabagnienia oraz zbiorniki wodne) (n=186) zajmowały łącznie obszar 109,03 ha. Całkowita długość biotopów liniowych (zadrzewienia przywodne oraz aleje) (n=149) wynosiła 53,065 km. Odłogowane pola uprawne (n=94) łącznie zajmowały obszar 399,84 ha. Decydujący wpływ na ilość siedlisk nieużytkowanych rolniczo na obszarze 18 badanych obrębów miała obecność liniowych elementów krajobrazu (dróg, cieków oraz linii kolejowych). W procesie planowania przestrzennego jako priorytetowe kierunki działań na obszarach rolniczych należy uznać utrzymanie różnorodności krajobrazowej, poprzez zachowanie i odtwarzanie siedlisk nieużytkowanych rolniczo, oraz sieci połączeń między poszczególnymi komponentami krajobrazu, umożliwiającymi przemieszczanie się organizmów.

Artykuł przedstawia propozycję wykorzystania drzew decyzyjnych – popularnej techniki eksploracji danych do analizy rynku nieruchomości na przykładzie rynku lokali mieszkalnych w Krakowie. Materiałem badawczym były dane transakcyjne i ofertowe jednostki ewidencyjnej Krowodrza. Celem badań było przedstawienie możliwości analitycznych, jakie dają drzewa decyzyjne w zakresie predykcji wartości nieruchomości.

streszczenie. Artykuł przedstawia możliwości zastosowania drzew decyzyjnych do redukcji liczby atrybutów wartościotwórczych uwzględnianych w masowej wycenie. Poruszono problem oceny wpływu cech nieruchomości na ich wartość oraz przedstawiono sposób redukcji liczby atrybutów wartościotwórczych w procesie powszechnej taksacji, a także możliwości zastosowania technik KDD (Knowledge Discovery in Databases) konkretnie drzew decyzyjnych – do analizy danych transakcyjnych na rynku nieruchomości.

Lokalny rynek nieruchomości stanowi obszar w miarę jednorodny pod względem stanu i stopnia rozwoju oraz uwarunkowań, jakie obserwuje się na rynku, w tym przede wszystkim uwarunkowań popytu i podaży oraz kształtujących się cen. Lokalizacja nieruchomości stanowi jeden z głównych czynników mających bezpośredni wpływ na wartość nieruchomości. Celem pracy jest rozpoznanie wpływu miasta na rozwój lokalnego rynku nieruchomości w strefie podmiejskiej Wrocławia. Badaniami objęto obszar gminy Długołęka, w tym 29 miejscowości rozmieszczonych równomiernie na jej obszarze. Analiza średnich cen transakcyjnych nieruchomości gruntowych przeznaczonych na cele zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oraz zabudowy usługowej w latach 2000–2002, dynamika transakcji oraz rozpiętość cen podzieliły gminę na strefy o zróżnicowanych fazach rozwoju rynku: fazę wstępną oraz fazę rozwoju. Granice rozwoju są odmienne dla nieruchomości przeznaczonych na mieszkania oraz usługi. Wśród nieruchomości przeznaczonych na cele zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej najwyższe wartości osiągają nieruchomości zlokalizowane w pobliżu granic administracyjnych Wrocławia. Wśród nieruchomości przeznaczonych na usługi najwyższe wartości osiągają nieruchomości położone przy drodze krajowej relacji Wrocław – Warszawa i zarazem w bliskiej odległości od granic administracyjnych miasta.