W pracy badano wpływ disacharydu trehalozy na przeżywalność mikroorganizmów biopreparatu składającego się z komórek bakterii i drożdży w celu opracowania optymalnych warunków jego przechowywania i magazynowania. Stwierdzono, że obecność trehalozy powoduje 20-krotny wzrost przeżywalności mikroorganizmów w temperaturze -20 ºC w stosunku do kontroli. Odwodnienie i liofilizacja biopreparatu zawierającego trehalozę również przebiega znacznie korzystniej w porównaniu do prób nie zawierających disacharydu. Wykryto zależność efektu stabilizacji biopreparatu wywołanego przez ten cukier od gęstości komórek biopreparatu.

W ramach pracy zoptymalizowano stężenie źródła węgla (otręby pszenne), azotu (mąka sojowa), soli mineralnych (KH₂PO₄, MgSO₄ i CaCl₂) oraz pH i czas hodowli procesu nagromadzania endoksylanazy. Optymalizację procesu biosyntezy preparatu ksylanazy charakteryzującego się niską aktywnością celulolityczną, przydatnego piekarnictwie, prowadzono metodą optymalizacji matematycznej, zaproponowanej przez Boxa i Wilsona [Box i Wilson, 1951]. W tym celu przeprowadzono dwa eksperymenty składające się z dwóch etapów: optymalizacji czynnikowej i gradientowej. W pierwszym eksperymencie liniowy wzrost aktywności endoksylanazy uzyskany w kolejnych podłożach eksperymentu gradientowego wskazywał na to, iż proces optymalizacji nie został zakończony. Optimum warunków hodowli znaleziono po przeprowadzeniu drugiego eksperymentu i aproksymacji danych z jego etapu gradientowego. Efektem optymalizacji parametrów procesu biosyntezy ksylanazy A. niger IBT-90 jest 3-krotny wzrost aktywności endo-1,4-β -ksylanazy (z 84,50 do 254,29 J·cm^-3) w porównaniu z aktywnością uzyskaną w warunkach standardowych tego etapu optymalizacji. Aktywność endoglukanazy jest niska i wynosi 1,52 J·cm^-3.

W celu zwiększenia wydajności biosyntezy adaptowanej do zimna β-galaktozydazy przeprowadzono matematyczną optymalizację składu podłoża i warunków hodowli antarktycznego szczepu Pseudoalteromonas sp. 22b, producenta tego enzymu. Stosując metodę czynnikowego planowania eksperymentu w połączeniu z optymalizacją gradientową obniżono o ok. 40% koszty biosyntezy enzymu oraz uzyskano 2,5-krotne zwiększenie jego wydajności, mierzone wzrostem aktywności właściwej. Doświadczenia wykazały ponadto, że równie dobrym źródłem węgla dla wzrostu Pseudo-alteromonas sp. 22b i induktorem biosyntezy antarktycznej β-galaktozydazy jak czysta laktoza jest odbiałczona serwatka.

Przedmiotem badań była ocena uzdolnień pektynolitycznych wybranych 5 szczepów drożdży Geotrichum candidum. Porównano wartości aktywności zewnątrz- i wewnątrzkomórkowych PG (nKat/mg białka) w podłożach mineralnych (2 warianty) oraz na ziarniakach jęczmienia. Generalnie, większość badanych szczepów wykazała wyższe aktywności pozakomórkowych PG niż wewnątrzkomórkowych. Pektyna okazała się najlepszym źródłem węgla dla szczepów G. candidum Gc1, D2 oraz B1, co może sugerować indukcyjny charakter enzymów. Jeden szczep (Sc12) wyróżniał się największą biosyntezą wewnątrzkomórkowych PG w obecności glukozy, co wskazywałoby na charakter konstytutywny. Biosynteza PG na ziarniakach jęczmienia potwierdziła możliwą przydatność szczepów G. candidum w słodowaniu.

Zastosowanie pełnoczynnikowego centralnego planu kompozycyjnego jako statystycznej metody planowania eksperymentu dla optymalizacji biosyntezy kwasu szczawiowego przez Aspergillus niger W78C w hodowli wstrząsanej pozwoliło na określenie w modelowym podłożu z sacharozą optymalnych ilości pierwiastków biogennych: N, P, K i Mg, które w sposób istotny wpływały na wzrost grzybni i nadprodukcję kwasu szczawiowego. Opymalne stężenie soli będące nośnikami tych makroelementów wyniosło: NH₄NO₃ 1,3 g dm^-3, KH₂PO₄ 0,3 g dm^-3, MgSO₄·7H₂O 0,64 g dm^-3. Zawartość tych soli w podłożu z cukrem białym rozcieńczonym do 15% za pomocą wody wodociągowej pozwoliło na uzyskanie 85,7 g dm^-3 dwuwodnego kwasu szczawiowego.

Melasy trzcinowe i buraczane przetwarzane metodą fermentacji wgłębnej pozwalają na uzyskanie kwasu cytrynowego w ilości 100 g dm^-3. Z mniejszą efektywnością (38,7 g dm^-3) melasa buraczana może być wykorzystana do produkcji kwasu szczawiowego. Surowiec ten nie nadaje się natomiast do produkcji kwasu glukonowego, jako że tylko połowa cukrów w niej zawartych może ulec biotransformacji do końcowego produktu. Dużą przydatność do procesów biosyntezy wykazały bagassa trzciny cukrowej i wysłodki buraczane pozwalając na uzyskanie odpowiednio ponad 130 i 200 g produktu z 1 kg substratu. Do produkcji kwasów organicznych możliwe jest także zastosowanie odpadów powstających w procesie otrzymywania glukozy. Użycie hydrolu pozwala na uzyskanie kwasu cytrynowego w ilości 120 g dm^-3. Gorsze wyniki (30 g dm^-3) otrzymano przy zastosowaniu odpadów powstających w procesie separacji glutenu i skrobi. Wysoką efektywnością fermentacji charakteryzuje się natomiast zastosowanie odpadów stałych powstających w procesie filtracji syropów glukozowych. Ilość uzyskanego metodą solid-state kwasu cytrynowego z zastosowaniem tego odpadu wyniosła 230 g na 1 kg wykorzystanego surowca.

Proces biosyntezy kwasu cytrynowego przez mutanta octanowego Y. lipolytica GW-7 z syropu glukozowego, prowadzono w warunkach zróżnicowanego natlenienia podłoża produkcyjnego w zakresie od 20 do 60% pO₂ stanu nasycenia. Stopień natlenienia miał istotny wpływ na końcowy plon biomasy i dynamikę wzrostu szczepu GW-7 oraz na szybkość produkcji kwasu cytrynowego w hodowli periodycznej. Uzyskane wyniki wskazały, że dla osiągnięcia wysokiej szybkości wzrostu (µ= 0,41 h^-1) oraz wysokiej objętościowej szybkości produkcji kwasu cytrynowego (Q_KC=1,1 g dm^-3h^-1) i wydajności (Y_p/s=0,74 gg^-1) niezbędne jest natlenienie środowiska hodowlanego na poziomie 50–60% pO₂ stanu nasycenia.

Celem pracy było zbadanie zdolności drożdży Y. lipolytica A-101 do wzrostu w podłożach zawierających substraty tłuszczowe zdegradowane w procesie smażenia. W hodowlach zastosowano cztery rodzaje tłuszczów roślinnych jako źródło węgla, tj. oleje: słonecznikowy, rzepakowy, palmowy oraz tłuszcz modyfikowany (frytura). W badaniach wykorzystywano tłuszcze świeże oraz o różnym stopniu zdegradowania w procesie smażenia produktów przekąskowych w temperaturze 180 °C. Drożdże Y. lipolytica A-101 utylizowały wszystkie badane substraty. Badany szczep drożdży wykazywał najlepszy wzrost w podłożu zawierającym olej rzepakowy. Na takim substracie uzyskano najwyższy plon biomasy, produktywność i wydajność biomasy, odpowiednio: 28,0 g _s.m. · dm^-3, 1,9 g · dm^-3 · h^-1 i 0,94 g · g^-1. W hodowlach produkcji biomasy, w których użyto olej słonecznikowy, olej palmowy i fryturę uzyskano niższe wartości produktywności i wydajności  biomasy, a wartości tych parametrów technologicznych obniżały się wraz ze stopniem zdegradowania substratu w procesie smażenia. Stopień degradacji użytych substratów tłuszczowych nie miał zasadniczego wpływu na zawartość białka w biomasie drożdży Y. lipolytica A-101, którego ilość wahała się w granicach od 26% w hodowli z olejem palmowym do 31% w hodowli z olejem rzepakowym.

Celem badań była ocena stanu fizjologicznego mutantów octanowych Y.  lipolytica o szorstkim i gładkim fenotypie kolonii, podczas ciągłej biosyntezy kwasu cytrynowego w reaktorze membranowym w podłożach zawierających syrop glukozowy. Wykazano, że badane szczepy w długoterminowym procesie ciągłym charakteryzowały się wysoką stabilnością morfologiczną i fenotypu oct^-. Spośród badanych szczepów gładki mutant octanowy A-101.1.31.AWG-7, który cechował się komórkami o najmniejszej i najbardziej wyrównanej objętości, okazał się najlepszym producentem kwasu cytrynowego. W procesie z jego udziałem uzyskiwano do 124 g · dm^-3 kwasu cytrynowego i nieprzekraczającą 5 g · dm^-3 ilość kwasu izocytrynowego.

Celem badań była ocena kinetyki i stabilności procesu ciągłej biosyntezy kwasu cytrynowego przez mutanty octanowe Y. lipolytica z syropu fruktozowego w reaktorze membranowym z ciągłą recyrkulacją komórek. Stwierdzono, że produkcja kwasu cytrynowego (CA) z udziałem szorstkiego szczepu A-101-1.31 przebiegała z wyższą dynamiką (Q_CA=1 gdm^-3h^-1; q_CA=0,035gg^-1h^-1) i wydajnością kwasu cytrynowego (0,75 gg^-1) niż proces z udziałem gładkiego segreganta A-101-1.31-K1, który cechował się natomiast lepszą stabilnością. Ocena stanu fizjologicznego użytych w pracy drożdży wykazała ich dobrą żywotność oraz wysoką stabilność genetyczną i fenotypową w czasie procesu ciągłego.

Bakterie Bacillus i Sarcina zdolne są do wykorzystania keratyny piór kurzych jako źródła węgla i azotu w podłożu. W pracy oceniano poziom degradacji białek keratynowych w hodowlach wgłębnych, a także wzrost komórek oraz syntezę keratynaz i proteinaz w obecności wybranych czynników redukujących. Cysteina i Na₂SO₃ stymulowały syntezę proteinaz, natomiast Na₂S keratynaz. Badane szczepy w ciągu czterodobowej hodowli utylizowały do 44% keratyny. Ubytki w strukturze keratyny wykazano przy zastosowaniu skaningowej mikroskopii elektronowej.

Celem pracy była ocena wpływu warunków fermentacji brzeczki metodą HGB na wybrane cechy drożdży piwowarskich. Materiał biologiczny stanowiły drożdże fermentacji dolnej Saccharomyces carlsbergensis 13 i drożdże fermentacji górnej Saccharomyces cerevisiae 51. Surowcami do prowadzenia fermentacji były brzeczki o zmiennym stężeniu ekstraktu, a także różnym profilu węglowodanowym. W wyniku obserwacji stwierdzono, że aktywność fermentacyjna drożdży zależy głównie od składu zagęszczonych brzeczek, lecz na szybkość sedymentacji rzutują bardziej cechy genetyczne szczepu.