Badania przeprowadzono na 40 kaczorach i 40 kaczkach z rodu zarodowego A44. W 7., 8. i 9. tygodniu odchowu kaczek rzeźnych przeprowadzono dysekcję ptaków. Wykonano pomiary tuszek, które umożliwiły określenie współzależności między wymiarami a składem tkankowym tuszek. Wymiary tułowia i klatki piersiowej zwiększały się w czasie odchowu kaczek rzeźnych A44. U 7-, 8- i 9-tygodniowych ptaków nie stwierdzono wyraźnego dymorfizmu płciowego pod względem szerokości tułowia i klatki piersiowej oraz jej głębokości, a także długości, obwodu i grubości skoku. Tuszki kaczorów i kaczek cechowało dobre umięśnienie. Masa mięśni piersiowych i nóg kaczek obojga płci od 7. do 9. tygodnia odchowu zwiększała się z 560 do 669 g, zaś ich udział w tuszce zwiększył się z 29 do 30,1%. W kolejnych terminach oceny masa skóry z tłuszczem podskórnym i sadełkowym zwiększyła się z 602 do 756 g, a procentowy udział tych składników w tuszce zwiększył się z 31,1 do 34,0%. Dobrym wskaźnikiem masy mięśni piersiowych i nóg 7-, 8- i 9-tygodniowych kaczek z rodu A44 są długość tułowia z szyją i mostka. Wykazano, że zwiększenie udziału mięśni piersiowych i nóg powoduje zmniejszenie grubości fałdu skóry z tłuszczem podskórnym (r = –  0,516 i –0,442) 7- i 9-tygodniowych kaczek A44. Ujemne współczynniki korelacji między długością mostka a udziałem skóry z tłuszczem podskórnym w 7. (–  0,737), 8. (–  0,660) i 9. (–  0,609) tygodniu odchowu wskazują, że zwiększonemu naciskowi selekcyjnemu na długość mostka powinno towarzyszyć zmniejszenie otłuszczenia tuszek kaczych. Dobre umięśnienie i małe otłuszczenie tuszki można uzyskać, wybierając do stad selekcyjnych rodu A44 kaczki o wymiarach dodatnio skorelowanych z umięśnieniem piersi i nóg (długość tułowia z szyją, długość mostka, obwód klatki piersiowej), a ujemnie – z otłuszczeniem tuszki (szerokość klatki piersiowej).

Określono stężenie wybranych makroelementów w tkance kostnej jagniąt różnych genotypów. Do badań wykorzystano materiał pochodzący od 217 czternastodniowych jagniąt ze stad owiec północno-zachodniej Polski. Określono stężenie wapnia, fosforu nieorganicznego i magnezu w 1 g suchej masy tkanki kostnej 4. i 5. kręgu ogonowego. Najwyższe średnie stężenie wapnia stwierdzono w tkance kostnej jagniąt rasy czarnogłówka –19,74 mmol l^-1 ± 2,02 i jagniąt rasy leine –15,94 mmol l^-1 ± 3,16. Najniższe stężenie wapnia stwierdzono w tkance kostnej jagniąt rasy kent (9,50 mmol l^-1 ± 1,80) i rasy merynos (10,25 mmol l^-1 ± 4,84). Najwyższe średnie stężenie fosforu nieorganicznego (19,16 mmol l^-1 ± 1,78) stwierdzono w tkance kostnej jagniąt rasy kent, najniższe w tkance kostnej jagniąt rasy merynos (11,43 mmol l^-1 ±1,18). Średnie stężenie magnezu mieściło się w przedziale od 0,82 mmol l^-1 ± 0,10 w przypadku rasy merynos polski do 1,10 mmol l^-1 ± 0,21 dla mieszańców F₁ rasy merynos x suffolk. Najmniejszą wartość stosunku Ca:P stwierdzono w tkance kostnej jagniąt rasy kent (0,50 ± 0,10), a największą (1,17 ± 0,17) w tkance kostnej jagniąt rasy czarnogłówka. Średnia wartość stosunku Ca:Mg w tkance kostnej mieściła się w przedziale od 11,74 ± 1,72 w przypadku jagniąt rasy kent do 20,37 ± 2,09 w przypadku jagniąt rasy czarnogłówka. Analiza wyników badań własnych wykazała, że podłoże różnic w składzie mineralnym tkanki kostnej kręgów ogonowych jagniąt stanowi czynnik rasy i związany z nią typ użytkowy; różnice mogą być uwarunkowane również geochemicznie.

Porównano stężenia wapnia, fosforu nieorganicznego i magnezu w tkance kostnej kręgów ogonowych jagniąt rasy merynos polski urodzonych jesienią i na wiosnę. Stwierdzono, że tkanka kostna jagniąt urodzonych jesienią charakteryzowała się istotnie wyższą (p≤ 0,01) zawartością popiołu, wyższym stężeniem wapnia i magnezu, a niższym – fosforu nieorganicznego w porównaniu z tkanką kostną jagniąt urodzonych na wiosnę. Uznano, że potrzebna jest suplementacja wapniem i magnezem diety owiec matek w okresie chowu alkierzowego lub zwiększenie dawek wapnia i magnezu w nawożeniu gleb w celu podniesienia zawartości tego pierwiastka w roślinach stanowiących bazę pokarmową przeżuwaczy.

W pracy analizowano wzrost kózek rasy białej uszlachetnionej w zależności od terminu urodzenia. Badaniami objęto 50 kózek urodzonych w lutym i 32 kózki urodzone w kwietniu. Wzrost kózek scharakteryzowano na podstawie masy ciała, przyrostów dobowych i pomiarów zoometrycznych w okresie od urodzenia do 6. miesiąca życia. Termin wykotu wpłynął w sposób istotny na masę ciała, przyrosty dobowe i przyżyciowe pomiary zoometryczne kózek w badanym okresie. Kózki urodzone w lutym rosły intensywniej i charakteryzowały się większymi wartościami wszystkich cech pokrojowych niż ich rówieśnice urodzone w kwietniu.

Badania kliniczne przeprowadzono na 3 884 ćwiartkach wymion, z których pobrano również próbki mleka do oznaczeń bakteriologicznych. Dodatkowo dokonano oceny kondycji kanałów strzykowych. Wykorzystując test niezależności χ² analizowano wpływ genotypu, wieku krowy, fazy laktacji i liczby komórek somatycznych, na częstotliwość występowania poszczególnych typów zapaleń i zakażeń wymienia, zmian pozapalnych oraz uszkodzeń kanałów strzykowych. Czynnikiem najbardziej różnicującym częstotliwość występowania poszczególnych stanów chorobowych była liczba komórek somatycznych w próbkach mleka ćwiartkowego. Wśród rozpoznanych schorzeń gruczołu mlekowego najwięcej ćwiartek cechowało zapalenie podkliniczne – bakteryjne i bezbakteryjne (odpowiednio 25,6 i 21,5%).

Przeanalizowano zawartość kadmu, ołowiu, miedzi i cynku w treści jaj kur utrzymywanych w systemie przyzagrodowym, w rejonie oddziaływania przemysłu miedziowego, w latach 1997 i 2003. Stwierdzono statystycznie istotny spadek zawartości ołowiu (p <0,05) oraz wzrost stężenia miedzi (p <0,01). Zawartość kadmu i cynku nie uległa istotnym zmianom w okresie badań. Dopuszczalne stężenia Cd i Pb były przekraczane sporadycznie, zaś zawartość Cu i Zn kształtowała się w przedziale wartości przeciętnych lub małych w porównaniu z danymi z piśmiennictwa.

Określono wpływ zwiększonego natężenia światła na długość okresu międzyporodowego, ilość miotów różnej wielkości oraz sezonowość rozrodu szynszyli polskich i importowanych. Materiał do badań stanowiło 230 szynszyli polskich (A) i 250 szynszyli importowanych z Danii i Szwecji (B). Na fermie, na wydzielonej części, zostały zainstalowane żarówki o większej mocy. W klatkach z szynszyla- mi wykonano pomiary natężenia światła; szynszyle podzielono na 2 grupy – na grupę kontrolną (I) i grupę doświadczalną (II). Zwiększone natężenie światła spowodowało skrócenie okresu międzyporodowego w obu grupach genetycznych średnio o 30 dni, zwiększył się także procentowy udział miotów z dwoma i pięcioma młodymi. Podwyższone natężenie światła nie spowodowało zaniku sezonowości w rozrodzie szynszyli, szczególnie szynszyli krajowych. U szynszyli importowanych wykoty odbywały się bardziej równomiernie w ciągu roku.

Badania przeprowadzono w latach 1995-2002. Materiał badawczy stanowiły krowy rasy jersey importowane z Danii oraz ich potomstwo urodzone i wychowane w Polsce w latach badań. Oceną objęto dwa stada - w Jonkowie (A) i Bogaczewie (B). Przeprowadzono wieloletnią ocenę wybranych wskaźników użytkowych, tj. parametrów rozrodu i produkcyjności importowanego z Danii bydła rasy jersey w województwie warmińsko-mazurskim. Stwierdzono, że płodność analizowanych stad utrzymywała się na dobrym poziomie, a jej pogorszenie miało miejsce dopiero po piątym wycieleniu. Zwiększanie wydajności mleka i jego składników następowało do piątej laktacji krów. W pierwszej laktacji najwyższą wydajność odnotowano w stadzie B - wynosiła ona 3 715 kg mleka, 215,61 kg tłuszczu (5,78%) i 139,54 kg białka (3,76%). Natomiast w piątej laktacji najwyższą wydajność odnotowano w stadzie A - odpowiednio: 5 275 kg mleka, 331,59 kg tłuszczu (6,30%) i 214,38 kg białka (4,04%). Krowy urodzone i wychowane w Polsce (pokolenie P) odznaczały się wyższą produkcyjnością aniżeli importowane z Danii. Największą różnicę wysokoistotną (p ≤ 0,01) stwierdzono w I laktacji wynosiła ona 468 kg mleka, 47,99 kg tłuszczu i 25,57 kg białka. Proces przystosowania się bydła rasy jersey do warunków Polski północno-wschodniej, oceniany w sześciu kolejnych laktacjach, przebiegał prawidłowo.

Doświadczenie przeprowadzono na 32 lochach pbz x wbp, krytych knurem rasy pietrain, podzielonych na 4 grupy po 8 zwierząt w każdej. Lochy grupy kontrolnej (C) otrzymywały standardową mieszankę lecz deficytową w Ca i P (bez dodatku fosforanu wapnia). Grupy MP, CA oraz MP+CA otrzymywały mieszankę taką jak grupa C, lecz z dodatkiem bądź 500 PU fitazy mikrobiologicznej (grupa MP), bądź 20 g kwasu cytrynowego (grupa CA na kg paszy), bądź też z obydwoma tymi dodatkami łącznie (grupa MP+CA). W 8. i 14. tygodniu ciąży oraz 3. tygodniu laktacji określona była strawność pozorna kałowa (Cr₂O₂) oraz przy uboju ( na 4 lochach z każdej grupy), po zakończonej 28-dniowej laktacji, strawność jelitowa masy organicznej, białka ogólnego oraz aminokwasów. Dodatek kwasu cytrynowego miał nieznaczny wpływ na polepszenie badanych współczynników. Najwyższe współczynniki strawności stwierdzono przy stosowaniu fitazy mikrobiologicznej łącznie z kwasem cytrynowym, chociaż różnice w porównaniu ze stosowaniem dodatku samej fitazy nie były istotne.

Analizę 100-dniowego testu wierzchowego ogierów przeprowadzono na podstawie wyników uzyskanych w roku 2001 i 2002. Wykazano, że ogiery pochodzące z zachodniej Europy posiadały duże możliwości sportowe ( w konkurencji skoków), głównie rasa KWPN, holsztyńska, oldenburska czy hanowerska natomiast z ras rodzimych, rasa małopolska wykazywała się największą predyspozycją do sportu wyczynowego.

Streszczenie Wykonano analizę jakości skór lisów pospolitych (srebrzystych w liczbie 2 560 i Blue Frost w 621), które były przedmiotem sprzedaży na aukcji w Helsinkach w sezonie 2000/2001. Z przeprowadzonych badań wynika, że wzrosło zainteresowanie kupców zagranicznych tym asortymentem skór, a szczególnie krzyżówkami międzygatunkowymi, za które zapłacono około 12% więcej (102,52€) niż za skóry lisów srebrzystych (91,46€). W przypadku skór krajowych różnica ta była około 9,41% większa w stosunku do średniej ceny uzyskanej za skóry lisów srebrzystych (87,54)€. Wykazano, że pod względem rozmiaru i typu barwnego polskie skóry lisów srebrzystych i Blue Frost nieznacznie ustępowały pod względem uzyskanej średniej ceny w porównaniu do skór z całej aukcji. Odbiegały natomiast pod względem czystości, jakości, szczególnie lisy srebrzyste, które w większości (około 60%) charakteryzowały się brązowym nalotem.

Badano wpływ dostępu do wybiegów na cechy produkcyjne (masa ciała i zużycie paszy, masa tuszki i podrobów oraz wydajność rzeźna, skład tkankowy tuszki, masa i procentowy udział mięśni piersiowych w tuszce) brojlerów w odchowywanych warunkach fermy przemysłowej. Porównano również wyniki odchowu kurcząt utrzymywanych razem i z rozdziałem płci. Dostęp kurcząt brojlerów do wybiegów nie wpłynął na użytkowość ptaków. Wynika to najprawdopodobniej z ich adaptacji do warunków chowu przemysłowego w wyniku wieloletniej selekcji. Kurczęta z wolnym dostępem do wybiegów charakteryzowała jedynie większa masa ciała, wątroby i kości oraz mniejsza wydajność rzeźna w porównaniu z ptakami odchowywanymi bez dostępu do wybiegów. Zużycie i wykorzystanie paszy okazało się podobne w obydwu porównywanych grupach. Utrzymywanie oddzielnie ptaków obojga płci nie wpłynęło na cechy ich użytkowości mięsnej oraz zużycie paszy.

Przedmiotem pracy jest analiza rozwoju stad żubrów wywodzących się z niewielkich grup zwierząt. Wybrano cztery warianty początkowej grupy żubrów różniące się wielkością, wiekiem i składem. Przeprowadzono symulację rozwoju stad uwzględniając parametry demograficzne (śmiertelność i rozrodczość). W ciągu 60 lat od momentu założenia stada porównywano takie parametry, jak kumulowane prawdopodobieństwo wymarcia, wielkość stada oraz poziom heterozygotyczności. Wykazano, że wielkość grupy ma przede wszystkim wpływ na stopień zachowania zmienności genetycznej w stadzie. Oszacowana wielkość kumulowanego prawdopodobieństwa wymarcia nawet w najgorszym wariancie, czyli w stadzie wywodzącym się od trzech młodych zwierząt, wynosi niewiele ponad 30%. Pozwala to wnioskować, że stado żubrów zakładane z małej liczby zwierząt ma dużą szansę przetrwania.

W przeprowadzonych badaniach analizowano podstawowy skład chemiczny i marmurkowatość mięsa (m. longissimus dorsi) 174 buhajków mieszańców uzyskanych po buhajach ras mięsnych i od krów rasy cb, poddanych ubojowi przy masie ciała około 550 kg. Badaniami objęto potomstwo (od 8 do 12 buhajków) uzyskane po buhajach ras limousine, charolaise, piemontese, aberdeen angus, red angus, hereford, salers i simental. Stwierdzono, że mięso buhajków uzyskanych po buhajach różnych ras mięsnych różniło się istotnie zawartością analizowanych składników chemicznych. Najwięcej białka zawierało mięso buhajków z udziałem ras piemontese i salers, a suchej masy ─ mięso buhajków z udziałem ras aberdeen angus i red angus. Mięso buhajków uzyskanych po buhajach rasy aberdeen angus charakteryzowało się również zdecydowanie największym udziałem tłuszczu oraz odznaczało się największą marmurkowatością. Zaobserwowana stosunkowo duża zmienność zawartości tłuszczu w mięsie buhajków w badanych grupach sugeruje, że wykorzystując do krycia krów rasy cb buhaje tej samej rasy mięsnej można uzyskać mięso o różnej zawartości tego składnika.