Tematem pracy jest usuwanie farmaceutyków (diklofenaku i amoksycyliny) zintegrowanymi metodami pogłębionego utleniania i filtracji membranowej. Proces pogłębionego utleniania prowadzono za pomocą UV/H₂O₂. Proces filtracji prowadzono przy użyciu dwóch membran polimerowych: HL i NF270. Porównano skuteczność redukcji stężenia substancji czynnej oraz ChZT (chemiczne zapotrzebowanie tlenu) i OWO (ogólny węgiel organiczny) badanych roztworów przy użyciu samego UV/H₂O₂, tylko nanofiltracji i w zintegrowanej metodzie wykorzystującej oba procesy. Stwierdzono, że proces pogłębionego utleniania umożliwia nieznaczną redukcję takich parametrów jak ChZT i OWO, pomimo całkowitego zaniku stężenia badanych związków. Badania toksyczności wykazały, że produkty utleniania diklofenaku i amoksycyliny są toksyczne. Proces nanofiltracji umożliwił prawie całkowite usunięcie diklofenaku i amoksycyliny z filtratu. Zintegrowanie obu metod umożliwiło zarówno chemiczną modyfikację badanych związków, jak i usunięcie ich toksycznych produktów utleniania z roztworu.

W pracy przedstawiono toksyczność związków opornych na biodegradację, zanieczyszczających głównie środowisko wodne. Zakres badań ekotoksykologicznych obejmował przeprowadzenie testu toksyczności ostrej z wykorzystaniem bakterii luminescencyjnych Vibrio fischeri w przypadku wybranych 8 związków: fenolu (pH-OH), chlorofenolu (2-CP), dichlorofenolu (2,4-DCP), diklofenaku (DCF), amoksycyliny (AMX), ibuprofenu (IBF), metyloparabenu (MeP) oraz benzyloparabenu (BeP). Na podstawie otrzymanych wyników sklasyfikowano, czy związek jest toksyczny względem Vibrio fischeri.

Wrażliwość białek, w tym enzymów, na wysokie temperatury tradycyjnych metod suszenia powoduje, iż w przypadku produktów biologicznych nie mogą być one stosowane. Rozwiązaniem może być proces suszenia sublimacyjnego (liofilizacja), który wykorzystując znacznie niższe temperatury, sprawia, iż w wielu produktach nie zauważa się modyfikacji. W pracy przedstawiono wyniki badań dotyczące liofilizacji enzymu lakaza, warunków prowadzenia procesu oraz trwałości otrzymywanych liofilizatów. Badanymi zmiennymi parametrami były czas trwania procesu oraz stosunek powierzchni do objętości próbki. W celu porównania skuteczności badanych rozwiązań wyznaczono parametry odzysku i ubytku aktywności. Przeprowadzone eksperymenty potwierdziły, że sam proces liofilizacji nie powoduje znaczącej dezaktywacji enzymu. W większości badanych próbek lakaza zachowała około 90% swojej pierwotnej aktywności. Stwierdzono jednak, że podczas przechowywania liofilizatów w formie stałej aktywność lakazy spada do 68% po 11 tygodniach.

Aspergillus terreus jest grzybem strzępkowym wykorzystywanym w produkcji lowastatyny, leku obniżającego poziom cholesterolu. Cząsteczka ta jest biosyntezowana w postaci β-hydroksykwasu, tzw. kwasu mewinolinowego. Celem pracy było określenie wpływu stężenia oleju rzepakowego na produkcję kwasu mewinolinowego, (+)-geodyny i kwasu astrowego w hodowlach wgłębnych. Analizę ilościową przeprowadzono z zastosowaniem chromatografii cieczowej sprzężonej ze spektrometrią mas wysokiej rozdzielczości. Obecność oleju rzepakowego nie doprowadziła do wzmocnienia produkcji kwasu mewinolinowego, natomiast zaobserwowano stymulację biosyntezy (+)-geodyny i kwasu astrowego. Zahamowanie produkcji (+)-geodyny oraz uzyskanie wyższych poziomów kwasu mewinolinowego osiągnięto w podłożu pozbawionym źródła jonów chlorkowych. Odnotowano w tym przypadku wzmocnienie biosyntezy kwasu astrowego. Dalszy wzrost stężenia tego metabolitu nastąpił w wyniku suplementacji olejem rzepakowym.

Grzyby z rodzaju Monascus mogą produkować różne metabolity wtórne o poliketydowej strukturze, wśród nich znajdują się barwniki wykorzystywane do produktów spożywczych. Opierając się na wcześniej przeprowadzonych badaniach wpływu wybranych czynników hodowli na wzrost biomasy i biosyntezę barwników grzyba strzępkowego Monascus purpureus DSM 1379 z wykorzystaniem procedury badawczej „one-factorat-a-time method”, w niniejszej pracy zastosowano metodę powierzchni odpowiedzi (RSM) w celu określenia optymalnych wartości wybranych składników podłoża. Na tej podstawie wyznaczono wartości stężeń glukozy i glutaminianu sodu do otrzymania maksymalnych ilości barwników identyfikowanych na podstawie pomiaru absorbancji przy długości fali 400 nm – żółty barwnik i 480 nm – czerwony barwnik.

Celem niniejszej pracy jest ocena efektywności procesu usuwania ze ścieków dwóch często występujących w środowisku wodnym mikrozanieczyszczeń antropogenicznch, tj. sulfametoksazolu (SMX) oraz diklofenaku (DCF) za pomocą sztucznych mokradeł (CWs) oraz w procesie skojarzonym bazującym na świetle słonecznym (wspomaganym TiO ). Badania wykazały, że oczyszczanie w procesie sztucznych mokradeł jest procesem efektywnym, jednakże nie jest możliwe całkowite usunięcie badanych związków ze ścieków. Dodatkowo wykazano, że rośliny mają pozytywny wpływ na efektywność procesów zachodzących w sztucznych mokradłach. Skojarzenie procesów sztuczne mokradła–procesy indukowane światłem słonecznym pozwala na całkowitą eliminację DCF ze ścieków oraz ponad 90% usunięcie SMX. W pracy podjęta została próba identyfikacji głównych produktów przemian badanych związków, powstających w CWs. Zaobserwowano, że głównymi procesami transformacji badanych substancji są hydroksylacja i metylacja, które mogą zachodzić w sztucznych mokradłach symultanicznie.

W pracy przeanalizowano możliwość zastosowania frakcjonowania pianowego do zatężenia i oczyszczenia fikobiliprotein z biomasy sinic z rodzaju Synechococcus PCC6715. Ocenę efektywności dokonano poprzez obliczenie wydajności procesu pod kątem odzysku fikocyjaniny oraz jej zawartości w poszczególnych etapach. Surowy ekstrakt komórkowy uzyskano poprzez ekstrakcję biomasy, zdezintegrowanej z zastosowaniem naprzemiennych cykli zamrażania i rozmrażania, buforem PBS. Ekstrakt nie wymagał dodatku sufraktantów, ponieważ wykazywał zdolność formowania stabilnej piany pod wypływem przepływającego powietrza. Badana metoda nie charakteryzuje się jednak wysoką selektywnością, ponieważ wraz z fikobiliproteinami do frakcji pianowej migrują pozostałe białka zawarte w surowym ekstrakcie, jak również inne produkty uwolnione z komórek, np. węglowodany.

W pracy opisano pierwszy etap badań mających prowadzić do opracowania metody bioremediacji gleby i porozbiórkowych materiałów budowlanych pochodzących z terenów poprzemysłowych skażonych toksycznymi związkami rtęci. Przedmiotem zaprezentowanych badań było sprawdzenie zdolności grzyba białej zgnilizny drewna, Phanerochaete chrysosporium, do wzrostu na podłożu stałym zawierającym różne ilości Hg²⁺ oraz dobór najlepszego podłoża „inokulacyjnego” pod względem intensywności wzrostu grzybni, jej odporności na rtęć oraz kosztów ewentualnego przygotowania podłoża w dużej skali. Z siedmiu przebadanych wariantów podłóż laboratoryjnych najlepsze, z punktu widzenia przyszłego zastosowania, okazało się syntetyczne podłoże Čapka z dodatkiem drożdży piekarskich jako źródła niezbędnych do wzrostu grzyba witamin z grupy B. Na tym podłożu uzyskano zadowalający wzrost grzybni, nawet przy zawartości rtęci ok. 350 mg × dm^-3 Hg(II). Przeprowadzono również eksperymenty z użyciem modelowej gleby skażonej rtęcią, które wykazały, że możliwy jest wzrost grzybni P. chrysosporium na podłożu naturalnym, zawierającym jedynie ziemię kompostową oraz wióry drzewne lub ścinki zrewniałych łodyg miskanta olbrzymiego (Miscanthus giganteus), przy czym lepsze wyniki uzyskano w przypadku domieszki miskanta. Rezultaty tego etapu badań wykazały potencjalną możliwość zastosowania grzyba białej zgnilizny drewna P. chrysosporium do bioremediacji gleby na poprzemysłowych terenach skażonych związkami rtęci.