Przedmiotem badań była analiza opłacalności wybranych substratów pochodzenia rolniczego wykorzystywanych w biogazowniach. W przypadku analizowanych substratów wyznaczono suchą masę, suchą masę organiczną, ChZT, stężenie azotu ogólnego, odczyn pH oraz zawartość kwasów organicznych, a także potencjał biogazowy i stężenie metanu w biogazie. Badania prowadzono w układzie porcjowym, w temperaturze 38°C. Uzyskane wyniki pozwoliły na wykonanie bilansu energetycznego, będącego podstawą rachunku ekonomicznego każdego z badanych substratów. W wyniku przeprowadzonej analizy stwierdzono, iż największe zyski energetyczne pochodzą z kiszonki kukurydzy, zaś najmniejsze z gnojowicy bydlęcej oraz serwatki.

W badaniach przeprowadzonych w niniejszej pracy określono potencjał metanogenny odpadowej frakcji stałej, pozostałej po fermentacji kwaśnej z odzyskiem kwasów tłuszczowych i wodoru, w której jako substrat wykorzystano odpady kuchenne. Proces fermentacji metanowej przebiegał w reaktorach okresowych bez regulacji pH w czasie trwania procesu, z dodatkiem osadu przefermentowanego z komór fermentacyjnych oczyszczalni ścieków oraz bez jego dodatku, przy różnych stężeniach substratu. Stwierdzono, że frakcja stała po fermentacji kwaśnej, uzupełniona dodatkiem osadu przefermentowanego, stanowi dobry substrat do produkcji biogazu. Najwyższy potencjał metanogenny wynoszący 640 cm³ CH₄×g_smo^-1 stwierdzono w procesie, w którym stężenie odpadowej frakcji stałej po fermentacji kwaśnej wynosiło 100 g_m×dm^-3.

Wytwarzanie metabolitów wtórnych przez mikroorganizmy zależy od wielu czynników środowiskowych. Dlatego też, aby uzyskać odpowiednią ilość bioproduktu o wysokim potencjale biotechnologicznym, niezwykle ważne jest ustalenie podstawowych parametrów hodowli mikroorganizmów, które te substancje wytwarzają. Celem badań było określenie optymalnych warunków wzrostu szczepu Rhodococcus opacus FCL1069, wytwarzającego egzopolimer o aktywności flokulacyjnej. Optymalizacji poddano różne źródła węgla (np. glukoza, laktoza) i azotu (np. ekstrakt drożdżowy, pepton), stosowane w podłożu hodowlanym. Ponadto ustalono wpływ dodatku jonów metali na wzrost badanego szczepu. Stężenie białka i aktywność flokulacyjną w płynie pohodowlanym oznaczano odpowiednio metodą Bradford i testem z zastosowaniem mieszaniny kaolinu i chlorku wapnia. Natomiast stężenie cukrów całkowitych w płynie pohodowlanym oznaczano metodą Dubois. Optymalizacja wspomnianych parametrów pozwoliła na uzyskanie największej ilości egzopolimeru o możliwie najwyższej aktywności flokulacyjnej.

Praca prezentuje badania dotyczące możliwości wykorzystania ścieków włókienniczych (SW) jako medium hodowlanego dla mikroalg i cyjanobakterii. W badaniach wykorzystano szczepy termofilne mikroorganizmów Synechococcus sp. PCC 6715, a także mezofilne Chlorella sp. 155, Chlorella sp. 179 oraz wyizolowane z instalacji oczyszczania ścieków włókienniczych: PTx1 i PTx2. Najwyższą produkcją biomasy w przemysłowych ściekach włókienniczych charakteryzował się PTx1. Zbadano również wpływ suplementacji SW NaHCO₃ jako nieorganicznym źródłem węgla i NaNO₃ jako dodatkowym źródłem azotu, odnosząc uzyskane rezultaty do hodowli na standardowym podłożu BG11. Procesy prowadzono w kolbach wstrząsanych o objętości roboczej 250 cm³ zarówno w warunkach sterylnych, jak i niesterylnych. Najwyższą produkcję biomasy osiągnięto w przypadku 100% SW. Potencjał metanogenny biomasy uzyskanej z hodowli na SW wynosił 372–398 cm³_CH4×g_SMO^-1. Zaproponowany proces pozwala na pozyskanie cennej energetycznie biomasy.

W artykule przedstawiono wyniki badania efektywności produkcji biomasy mikroalg (Chlorella sp.) na bazie zmodyfikowanej pożywki syntetycznej, w laboratoryjnym fotobioreaktorze zbiornikowym o objętości czynnej 5 dm³, w warunkach wymuszonego napowietrzania i mieszania. Kontrola hodowli polegała na spektrofotometrycznym pomiarze zmian gęstości optycznej medium hodowlanego, a także oznaczaniu stężenia podstawowych składników odżywczych (związków azotu i fosforu) w podłożu hodowlanym oraz ChZT i ogólnego węgla organicznego w zawiesinie biomasy. W ciągu 35 dni trwania eksperymentu algi przyswoiły ok. 230 g azotu (ponad 30% wag.) oraz ok. 36 mg fosforu (ponad 90% wag.), a gęstość optyczna OD₆₈₆ przekroczyła wartość 1,2. W tym czasie nastąpił wzrost ChZT o ponad 80% i OWO o ponad 20%. Wysoka efektywność produkcji biomasy alg była możliwa dzięki ograniczeniu możliwości zakażenia hodowli bakteriami oraz zapewnieniu jej odpowiednich warunków, m.in. napowietrzania, cyrkulacji oraz dostępności związków biogennych.

Grzyby strzępkowe to mikroorganizmy wykorzystywane w przemyśle biotechnologicznym. Należące do tej grupy Aspergillus terreus i Mucor racemosus wykazują różne mechanizmy morfogenezy. W przeprowadzonych hodowlach wgłębnych zaobserwowano odmienne formy morfologiczne utworzone przez A. terreus i M. racemosus. W przypadku pierwszego z badanych mikroorganizmów potwierdzono znany mechanizm aglomeracyjny tworzenia owłosionych peletek. Drugi z mikroorganizmów, M. racemosus, jest grzybem nieaglomerującym, który nie utworzył regularnych peletek. Obserwowaną pod mikroskopem grzybnię sfotografowano i poddano cyfrowej analizie obrazu, obliczając następujące parametry morfologiczne obecnych w hodowlach form morfologicznych: średnie pole powierzchni rzutu (A, µm²), wydłużenie (E,-), szorstkość (R,-) oraz liczbę morfologii (Mo,-). Analiza uzyskanych wartości potwierdziła obecność odmiennych obiektów w hodowlach A. terreus i M. racemosus oraz różne mechanizmy ich tworzenia.

Celem prowadzonych badań było zbadanie wpływu barwy światła (żółtej, zielonej, niebieskiej, czerwonej) na produkcję biomasy mikroalg Chlorella sp. w warunkach laboratoryjnych. Kontrolowano zmiany całkowitej zawartości azotu, fosforu i węgla organicznego w podłożu hodowlanym. Przyrost biomasy alg oceniano na podstawie pomiaru gęstości optycznej podłoża przy długości fali 686 nm oraz pomiarów wagowych. Na podstawie uzyskanych wyników badań stwierdzono, że skład spektralny światła, którym jest naświetlana hodowla, wpływa na produkcję biomasy mikroalg Chlorella sp. Najlepsze rezultaty uzyskano w przypadku hodowli naświetlanej światłem o barwie niebieskiej oraz czerwonej. Od momentu rozpoczęcia hodowli uzyskano odpowiednio 29 i 27% wag. spadek całkowitej zawartości azotu ogólnego oraz 98 i 94% wag. spadek zawartości fosforu ogólnego w podłożu hodowlanym. W tym czasie nastąpił wzrost zawartości całkowitego węgla organicznego, odpowiednio o 45 i 38% wag., oraz gęstości optycznej medium hodowlanego do poziomu 1,42 i 1,13. W hodowlach oświetlanych światłem o barwie niebieskiej oraz czerwonej odnotowano przyrost biomasy mikroalg na poziomie odpowiednio: 2,86 i 2,56 g/dm³.

Przeprowadzono badania dotyczące oczyszczania syntetycznych i przemysłowych ścieków włókienniczych zawierających najbardziej powszechnie stosowany barwnik Reactive Black 5 (RB5) poprzez elektrokoagulację. Eksperymenty prowadzono w warunkach wysokiego zasolenia (35 g×dm^-3 NaCl) w środowisku silnie alkalicznym (pH 11–12). Warunki te są charakterystyczne dla kąpieli barwiących. Porównano efekty redukcji barwy i chemicznego zapotrzebowania tlenu (ChZT) przy zastosowaniu elektrod żelazowych (stalowych) i glinowych. Zbadano wartość pięciodobowego biologicznego zapotrzebowania na tlen (BZT₅). Zaobserwowano wysoką skuteczność redukcji zabarwienia około 90% w bardzo krótkim czasie 3 min w przypadku elektrod żelazowych i 10 min dla glinowych. Wykazano, iż efektywność redukcji zabarwienia zależy od materiału elektrod. Nie zaobserwowano znaczącej zmiany ChZT w przypadku obu typów elektrod, co powiązano z pozostawaniem części zanieczyszczeń w fazie ciekłej (produktów rozkładu RB5 oraz rozpuszczonych związków żelaza i glinu). Jednocześnie odnotowano 10-krotny wzrost BZT₅ po oczyszczaniu, co świadczy o zwiększeniu podatności na biodegradację badanych ścieków. Stwierdzono, że proces elektrokoagulacji jest złożony, a zjawiska fizyczne i chemiczne związane z materiałem elektrod i środowiskiem reakcji determinują jego przebieg.