Celem pracy było zbadanie wpływu szybkości ogrzewania na wydajność powstawania karbonizatu, biooleju i gazu podczas pirolizy wolnej roślin energetycznych. Pirolizę prowadzono w układzie termowaga-spektrometr mas (TG-MS). Początkowa temperatura wynosiła 303 K i była zwiększana z szybkością 5, 10 i 20 K×min^-1 do 873 K. Jako substrat wykorzystano wysuszone i rozdrobnione rośliny energetyczne: miskant, sidę i sorgo. Największy ubytek masy na skutek rozkładu termicznego w temperaturze 873 K przy szybkości ogrzewania 5 K×min^-1 uzyskano w wyniku pirolizy sidy (76,6% mas.), a najmniejszy dla sorgo (70,5% mas.). Wraz ze wzrostem szybkości ogrzewania odnotowano spadek powstawania karbonizatu i wzrost powstawania biooleju. Zmiana szybkości ogrzewania nie wpłynęła na ilość powstającego gazu, ale miała wpływ na jego skład.

Upowszechnienie wykorzystania bioreaktorów single-use z mieszaniem typu wave w hodowlach wgłębnych komórek różnego typu sprawia, że badanie wpływu właściwości fizykochemicznych fazy ciekłej na wartość objętościowego współczynnika wnikania masy po stronie fazy ciekłej (k a) w układach tego typu jest aktualnym zagadnieniem badawczym z zakresu inżynierii bioprocesowej. W badaniach wykorzystano bioreaktor ReadyToProcess WAVE^TM25 (GE Healthcare Bio-Sciences AB, Szwecja), wyposażony w polimerowe 2-litrowe naczynie hodowlane. Przedyskutowano wpływ lepkości na szybkość absorpcji tlenu w fazie ciekłej podlegającej mieszaniu typu wave. Parametry fizykochemiczne fazy ciekłej istotnie wpływają na szybkość absorpcji tlenu w tej fazie, a tym samym na wartości objętościowego współczynnika k_La. Wzrost lepkości fazy ciekłej wpłynął negatywnie na szybkości absorpcji tlenu, a tym samym wywołał spadek wartości współczynnika k_La w badanym układzie. Okazało się, że dodatek płodowej surowicy bydlęcej silnie ograniczał szybkość transportu tlenu wewnątrz faz ciekłych, co skutkowało znacznym spadkiem wartości współczynnika k_La.

Erytytol to poliol o zerowej kaloryczności, wykorzystywany w przemyśle spożywczym jako zamiennik tradycyjnego cukru. Biosynteza erytrytolu odbywa się przy udziale drożdży Yarrowia lipolytica z glicerolu w warunkach podwyższonego ciśnienia osmotycznego. Celem prezentowanych eksperymentów było opracowanie procesu wydzielenia erytrytolu z płynu pohodowlanego i zagospodarowanie ciekłych odpadów powstających w procesie oczyszczania. W rezultacie dwustopniowej krystalizacji otrzymano kryształy erytrytolu o czystości 90,6%. Odpady pokrystalizacyjne zawrócono do procesu produkcji i w okresowej hodowli zasilanej z udziałem drożdży uzyskano 170 g dm^-3 erytytolu, z produktywnością i wydajnością równą odpowiednio 0,9 g dm^-3⋅h^-1 i 0,57 g⋅g^-1. Zaproponowane rozwiązania pozwoliły na uzyskanie bezopadowego, w pełni zintegrowanego procesu otrzymywania kryształów erytrytolu.

Artykuł podejmuje tematykę doboru urządzeń mieszających do zawiesin osadów. Skoncentrowane zawiesiny osadu wykazują silnie nieniutonowskie właściwości płynięcia i mają tendencję do tworzenia dobrze wymieszanego leja wokół wirującego wirnika i stojącej niezmieszanej cieczy w pozostałej części zbiornika. Celem pracy było określenie szybkości mieszania, przy której cała zawartość zbiornika jest dobrze wymieszana (nie występują strefy stagnacji) i porównanie zużycia energii potrzebnej dla różnych mieszadeł, aby osiągnąć ten stan. W pracy zaproponowano również zasady powiększania skali wyposażenia mieszającego.

Celem pracy było określenie wpływu wybranych parametrów prowadzenia procesu na stopień oraz właściwą szybkość redukcji ładunku zanieczyszczeń wywaru kukurydzianego podczas jego okresowej biodegradacji w bioreaktorze typu STR w warunkach tlenowych. Zwiększenie szybkości obrotowej mieszadła nie wpłynęło na stopień redukcji ładunku zanieczyszczeń wywaru. Przyczyniło się natomiast do wzrostu właściwej szybkości redukcji ChZT. Im wyższe wartości przyjmowała wartość pH początkowego wywaru, tym właściwa szybkość usuwania zanieczyszczeń była większa. Stopień redukcji ChZT wywaru osiągnął wartość 73,8%.

Kwas α-ketoglutarowy (KGA) powstaje w komórce jako jeden z produktów pośrednich cyklu Krebsa. Właściwości tego kwasu są niezwykle cenne, a możliwość jego wykorzystania, m.in. w produkcji suplementów diety, wzbudza duże zainteresowanie. Celem prezentowanej pracy była ocena wpływu sposobu dozowania substratów, tj. glicerolu i oleju rzepakowego, na wzrost drożdży oraz biosyntezę KGA przez szczep Yarrowia lipolytica A-8 w hodowli półokresowej. W badaniach przeprowadzono półokresowe hodowle bioreaktorowe, w których początkowym substratem (20 g dm^-3) był glicerol lub olej rzepakowy, a następnie hodowle zasilano czterema porcjami substratu (po 20 g dm^-3 glicerolu (+GLY) lub oleju (+OIL)), w różnych wariantach kolejności. Wykazano, iż glicerol oraz olej mogą być z powodzeniem stosowane jako substraty mieszane w biosyntezie KGA przez drożdże Y. lipolytica, jednak wydajność procesu zależy od metody zasilania hodowli tymi substratami. Najlepsze wyniki uzyskano w podłożu z olejem na początku hodowli oraz zasilaniem w wariancie +OIL+OIL+GLY+GLY. W takich warunkach drożdże produkowały 52,2 g dm^-3 KGA z objętościową szybkością produkcji 0,27 g dm^-3 h^-1 oraz wydajnością 0,52 g g^-1.

Nanopęcherzyki definiowane są jako kuliste gazowe obiekty w objętości cieczy o średnicy nieprzekraczającej 1000 nm. Wykazują one wiele ciekawych właściwości, w tym działanie antybakteryjne i antymykotyczne. Jest to obiecująca właściwość, która może być wykorzystana w dezynfekcji. Dotychczas nie zbadano jednak oddziaływania nanopęcherzyków z komórkami zwierzęcymi. W prezentowanej pracy wygenerowano nanodyspersję pęcherzyków tlenu za pomocą porowatego modułu z węglika krzemu. Pęcherzyki charakteryzowała średnica Sautera równa 180 nm. Cytotoksyczność nanodyspersji względem mysich komórek z linii L929 badano za pomocą testów MTT dla różnych stężeń pożywki rozcieńczanej nanodyspersją lub wodą destylowaną. Testy wykazały wzrost aktywności metabolicznej komórek w próbkach rozcieńczanych nanodyspersją względem próbek niezawierających dodatku nanodyspersji.

Bioreaktory single-use znajdują coraz szersze zastosowanie w przemyśle biotechnologicznym oraz farmaceutycznym jako urządzenia do prowadzenia hodowli komórek zwierzęcych w skali wielkolaboratoryjnej oraz przemysłowej. Układy hodowlane, w których wykorzystuje się mieszanie typu wave, to rozwiązania zapewniające korzystne warunki wymiany masy w całej objętości polimerowego naczynia hodowlanego typu single-use. Do hodowli mysich adherentnych fibroblastów linii L929 wykorzystano bioreaktor ReadyToProcess WAVETM25 (WAVE 25, GE Healthcare Bio-Sciences AB, Szwecja), wyposażony w 2-litrowe polimerowe naczynie hodowlane. W celu zwiększenia powierzchni międzyfazowej wymaganej przez komórki adherentne zastosowano trzy różne sferyczne mikronośniki o różnych własnościach powierzchni ziaren: Cytodex 1, Cytodex 3 oraz Cytopore. Badania potwierdziły aplikacyjność bioreaktora WAVE 25 do prowadzenia wgłębnych hodowli komórek adherentnych w warunkach mieszania typu wave z wykorzystaniem mikronośników. Największą wydajność biomasy komórek linii L929 w warunkach mieszania typu wave (Y^*_X/S = 1,48∙10⁹ komórek∙g_glc^-1) uzyskano w hodowlach z ziarnami mikronośnika Cytodex 3.