Celem niniejszej pracy było określenie wpływu bakterii fermentacji mlekowej na rozwój grzybów z rodzaju Aspergillus i Rhizopus, ponadto poddano ocenie wpływ kwasu octowego i mrówkowego na rozwój bakterii fermentacji mlekowej. Do oceny zahamowania wzrostu drobnoustrojów zastosowano metodę studzienkową, a także pomiar zmian impedancji za pomocą urządzenia BacTrac 4300. Czynniki hamujące w metodzie dyfuzyjnej stanowiły metabolity następujących bakterii: Lactobacillus casei 0848, Lactobacillus plantarum MiLAB393, Pediococcus parvulus MiLAB099 oraz mieszana kultura tych szczepów bakterii fermentacji mlekowej (MIX), natomiast przy pomiarze impedancji inhibitorami były kwasy mrówkowy i octowy (te same szczepy i mieszana kultura). Przeprowadzone doświadczenia dowodzą, że testowane szczepy nie posiadają właściwości przeciwpleśniowych. Zarówno kwasy octowy, jak i mrówkowy wykazały działanie hamujące wzrost wybranych szczepów bakterii fermentacji mlekowej. Zaobserwowano zależność pomiędzy stężeniem kwasu a zmianą impedancji w podłożu. Im wyższe było stężenie kwasu octowego i mrówkowego, tym odnotowywano niższe zmiany impedancji podłoża hodowlanego, a tym samym mniejszy przyrost badanych bakterii fermentacji mlekowej.

Polifenole roślinne ze względu na powszechnie znane prozdrowotne właściwości antyoksydacyjne oraz antybakteryjne są stosowane w przemyśle spożywczym i kosmetycznym jako stabilizatory tłuszczu i naturalne antyseptyki. Celem pracy było określenie wpływu wybranych związków polifenolowych w stężeniach nieprzekraczających 100 µg·cm^-3 na Lactobacillus plantarum 788 mający zastosowanie przemysłowe. Wpływ naringiny, kwercetyny, kwasu galusowego i ferulowego na wzrost L. plantarum 788 określono na podstawie pomiarów zmętnienia zawiesiny bakteryjnej przy użyciu czytnika mikropłytek Power Wave HTmicroplate. Największy efekt dodatku polifenoli obserwowano w pierwszych 7 godzinach inkubacji. Użycie glikozydowej pochodnej naringeniny stymulowało wzrost bakterii zależnie od stężenia. Dodatek kwercetyny w stężeniu 100µg·cm^-3 wywołał spowolnienie tempa namnażania bakterii zarówno w fazie logarytmicznego wzrostu, jak i w fazie stacjonarnej. Dodatek kwasów fenolowych w badanych stężeniach działał stymulująco.

Krioprezerwacja znajduje z każdym rokiem coraz szersze zastosowanie w ochronie roślinnych zasobów genowych. Liczba gatunków roślin zarówno użytkowych, leczniczych, ozdobnych, a także zagrożonych, przechowywanych w ciekłym azocie zwiększa się. Dostępne techniki stają się coraz bardziej skuteczne. Pomimo że dużo uwagi poświęca się optymalizacji procedur krioprzechowywania, to jednak zagadnienie stabilności genetycznej materiału biologicznego wciąż pozostaje nie w pełni wyjaśnione. Idea krioprezerwacji zakłada, że tkanki przechowywane w ciekłym azocie zachowują swoje właściwości. Dostępna literatura wskazuje jednak na możliwość pojawienia się zmian, zwłaszcza na poziomie sekwencji i metylacji DNA. Wielkość oraz trwałość tych zmian są zależne zarówno od zastosowanej techniki, jak i genotypu. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie wybranych zagadnień z zakresu wpływu krioprezerwacji na stabilność roślin.