Ciśnienie tętnicze krwi przedstawiono jako ważny parametr skuteczności krążenia psów w czasie znieczulenia chirurgicznego oraz intensywnej terapii. W oparciu o informacje źródłowe i własne doświadczenia dokonano interpretacji wartości ciśnienia tętniczego oraz kształtu fali tętna obecnych często w różnych sytuacjach klinicznych. Identyfikacja niedociśnienia lub nadciśnienia polepsza kontrolę anestezji i zwiększa bezpieczeństwo leczonego zwierzęcia.

Badania przeprowadzono na kaczętach, którym począwszy od drugiego dnia po wykluciu, przez kolejne dwa lub cztery tygodnie, podawano Aflatoksynę B1 w dawce 5 ?g/1000 g paszy. W surowicy krwi zatruwanych kacząt oznaczano poziom Tyroksyny – T4, aktywność fosfatazy zasadowej – ALP, poziom białka całkowitego a po rozdziale elektroforetycznym zawartość poszczególnych frakcji białkowych. Stwierdzono, że dwu- lub czterotygodniowy okres podawania Aflatoksyny B1 prowadzi do wyraźnego obniżenia w surowicy poziomu T4, przy czym u kacząt, którym AFB1 podawano przez dwa tygodnie, poziom T4 był niższy od notowanego u ptaków, którym okres podawania mikotoksyny przedłużono o dalsze dwa tygodnie. Wykazano również, że przedstawionej procedurze doświadczalnej towarzyszy spadek aktywności ALP oraz spadek poziomu białek w surowicy krwi, wynikające przede wszystkim z obniżenia zawartości albumin. Uzyskane wyniki potwierdzają wysoką toksyczność dla kacząt AFB1, z drugiej zaś strony wskazują na możliwość wystąpienia u intoksykowanych zwierząt zmian poziomu hormonów, w tym hormonów tarczycy.

W pracy została przedstawiona ocena zmian histopatologicznych i histochemicznych skóry typu irritant contact dermatitis (ICD), poddanej działaniu preparatu do czyszczenia DOMESTOS. Badania zostały wykonane na białych myszach laboratoryjnych BALB/c. Wykazano, że reakcje skóry na podany preparat różniły się w znacznym zakresie u poszczególnych zwierząt. U jednych doszło do głębokiej martwicy obejmującej naskórek i skórę właściwą, natomiast u innych jedynie do wzmożonego rogowacenia naskórka lub jego nieprawidłowego rogowacenia. Zmianom tym towarzyszył ostry odczyn zapalny i obrzęk tkanki podskórnej. W tydzień po zaprzestaniu smarowania zmiany martwicze naskórka ustąpiły miejsca hyperkeratozie o różnym stopniu nasilenia. Jednak naciek zapalny i obrzęk tkanki podskórnej wciąż się utrzymywał.

Badania przeprowadzono na 24 płodach świni stanowiących zawartość trzech macic. Płody te pochodziły z 59, 77 i 97 dnia ciąży. Dokonano analizy morfologicznej rozwijających się marszczek podniebiennych w oparciu o morfometrię oraz o ich budowę morfologiczną. Materiał pochodził z jednego ośrodka hodowlanego, gdzie panowały jednakowe warunki zootechniczno-weterynaryjne.

Badania przeprowadzono w celu określenia wpływu wapnia na poziom kadmu w tkankach i narządach kur żywionych paszą zawierającą 20 mg Cd/ kg paszy w postaci chlorku kadmu oraz wapń w postaci fosforanu dwuwapniowego w dwóch dawkach 4,95% i 6,6% Ca/kg paszy. Kury w wieku ok. 1 roku linii Hy-Line Brown podzielono na cztery grupy, każda zawierała po 12 ptaków. Po 8-tygodniowym okresie ekspozycji na kadm – kury poddano ubojowi, a następnie pobrano próbki wątroby, nerek, mięśni: piersiowego i udowego oraz kości udowej do analiz na zawartość kadmu i wapnia. Analizę stężenia Cd i Ca wykonano metodą ICP przy użyciu spektrometru plazmowego P-3202 sterowanego komputerem współdziałającym z kombajnem analitycznym Philips Scientific model PU 7000 oraz nebulizerem typ CETAC U-5000 AT. Mineralizację próbek wykonano nowoczesną techniką mikrofalowego ciśnieniowego rozkładu próbek organicznych przy użyciu mikroprocesorowej stacji MD-2000 (CEM USA). Wykazano duże zróżnicowanie zawartości kadmu w badanych tkankach w porównaniu do zastosowanej dawki wapnia. Najwyższy poziom Cd odnotowano w nerkach i wątrobie, najniższy w mięśniach. Największą redukcję poziomu kadmu zanotowano w nerkach, a najmniejszą w mięśniu piersiowym odpowiednio: 72,81 i 23,81%.

Celem pracy było określenie wpływu ołowiu na rozmieszczenie ,,endogennego” cynku i miedzi w tkankach i krwi królików. Badania przeprowadzono na królikach mieszańcach, klinicznie zdrowych. Dwóm grupom podano dożylnie octan ołowiu w dawce 0,4 lub 2 mg Pb/kg, a trzeciej grupie kontrolnej fizjologiczny roztwór chlorku sodowego. Po eutanazji zwierząt, tj. 72 godz. od podania octanu ołowiu pobrano próbki: wątroby, nerek, mózgu, mięśni szkieletowych, tłuszczu okołonerkowego i krwi, które mine-ralizowano na sucho w piecu muflowym w temperaturze 450 0C. Cynk i miedź oznaczano bezpośrednio w mineralizacie, ołów w fazie organicznej, tj. ketonie izobutylowo-metylowym (MIBK), metodą spektrofotometrii atomowo-absorpcyjnej na aparacie SP-9 firmy Pye-Unicam. Uzyskane wyniki badań wskazują, iż poziomy ,,endogennego” cynku i miedzi u zwierząt eksponowanych na sól ołowiu zależne są od wielkości zastosowanej dawki. Octan ołowiu podany dożylnie w dawce 0,4 mg Pb/kg doprowadza do spadku poziomu ,,endogennego” cynku i miedzi w wątrobie, nerkach i tkance mózgowej królików. Po zastosowaniu dawki 5-krotnie wyższej nie wykazano zmian w przemieszczaniu się cynku i miedzi w tkankach.

Przedmiotem badań była analiza parametrów fermentacji treści przewodu pokarmowego indyków w warunkach in vitro. Przebadano 20 indyków rasy Big-6, w wieku od 17 do 22 tygodni. Pośmiertnie pobrano od nich trzy odcinki przewodu pokarmowego: jelito cienkie, jelito proste i jelito ślepe, z których treści wykonano próby zbiorcze i poddano je inkubacji w temp. 40 0C w warunkach beztlenowych. W tracie fermentacji pobierano próby w celu oznaczenia w nich poziomów: LKT (lotnych kwasów tłuszczowych), metanu, CO2, amoniaku, kwasu mlekowego oraz pH. Najwięcej CH4 stwierdzono w próbkach gazu pobranych podczas fermentacji treści jelit ślepych, w których stosunek CO2:CH4 był najniższy i wynosił 2,75 pomiędzy 1 a 4 godziną fermentacji. W jelitach prostych produkcja tego gazu była nieco mniejsza i dlatego stosunek CO2:CH4 był prawie dwukrotnie wyższy i wynosił 5,4 w omawianym przedziale czasowym. Wytwarzanie metanu w jelicie cienkim było znikome. Stężenie ogólne LKT w pierwszych godzinach fermentacji osiągnęło najwyższe wartości w treści jelita prostego (0,82–2,37 ?mol/ml fermentowanej próby), nieco mniejsze w zawartości jelit ślepych (0,63–2,07 ?mol/ml), a najniższe w próbkach z jelita cienkiego (0,24–1,29 ?mol/ml). Uzyskane wartości pozwalają określić profil fermentacji w wybranych odcinkach przewodu pokarmowego indyków oraz stworzyć podstawy dla żywieniowców i hodowców do lepszego manipulowania fermentacją w celu uzyskania lepszych przyrostów masy ciała w krótszym czasie, co poprawi także korzyści ekonomiczne uzyskane w hodowli indyków.

Oceniano zdolność tworzenia radialnej segmentacji jąder (RS) oraz aktywność fosfatazy kwaśnej (Fk) w limfocytach krwi kurcząt, którym operacyjnie usunięto centralne (grasicę, torbę Fabrycjusza) lub obwodowe (śledzionę) narządy limfatyczne. Kurczęta te w 6 tygodniu życia dodatkowo immunizowano LPS lub SRBC. Zabiegi usunięcia centralnych narządów (tymektomię i bursektomię) przeprowadzono w 1 dobie życia kurcząt. Splenektomii (zabiegowi usunięcia śledziony) poddano kurczęta 3-tygodniowe. Materiał do badań stanowiła krew pobrana od kurcząt doświadczalnych w 6 dniu po stymulacji antygenowej. Wykonano test spontanicznej i indukowanej radialnej segmentacji jąder oraz cytochemiczne oznaczanie aktywności fosfatazy kwaśnej w limfocytach pobranej krwi. Wykazano, że u kurcząt operowanych, poddanych immunizacji zdolność tworzenia RS oraz aktywność Fk w limfocytach są zróżnicowane. Uzależnione jest to od rodzaju wykonanego zabiegu operacyjnego oraz w pewnym stopniu – od rodzaju antygenu użytego do stymulacji. Zmieniona zdolność tworzenia jąder segmentowanych oraz zmiany aktywności fosfatazy kwaśnej są prawdopodobnie skutkiem defektu funkcjonalnego i zaburzeń kooperacji limfocytów, spowodowanych brakiem oddziaływania narządów limfatycznych. Stwierdzono też, że istotny wpływ na RS i aktywność Fk wywiera stan układu immunologicznego ptaków doświadczalnych w momencie immunizacji.

Żywienie szczurów przez okres 3 tygodni z 10% dodatkiem oleju tłoczonego z nasion o niskiej zawartości kwasu alpha-linolenowego (Linola), w porównaniu z grupą traktowaną tłuszczem nasyconym (smalec), spowodowało istotne obniżenie ilości wolnych kwasów tłuszczowych (P?0.05), całkowitego, wolnego i estryfikowanego cholesterolu w surowicy krwi oraz triglicerydów w wątrobie i mięśniu. Zmiany te wydają się być konsekwencją wzrostu poziomu T3 i insuliny u szczurów żywionych z udziałem oleju Linola, charakteryzującego się wysoką zawartością 18:2n-6, co łącznie z notowanymi zmianami profilu lipidowego wskazuje na korzystne, antymiażdżycowe działanie badanego oleju.

Celem prezentowanej pracy było zbadanie wpływu działania synigryny na metabolizm lipidowy oraz na zmiany w poziomie hormonów tarczycy (T3, T4, fT3, fT4) po jednotygodniowym i dwutygodniowym jej podawaniu. Eksperyment przeprowadzony był in vivo na 32 szczurach szczepu Wistar z początkową ich masą 140 ? 5g. Zwierzęta były podzielone na cztery grupy i pozostawione w standardowych warunkach. Szczury z grupy kontrolnej otrzymały dożołądkowo wodę w dawce 1 ml/100 g masy ciała. Synigryna rozpuszczona w wodzie podawana była w dawce 2 mg/100 g masy ciała przez okres jednego oraz dwóch tygodni. Po upływie odpowiedniego czasu szczury były dekapitowane a surowica i wątroba pobrana do analizy. W surowicy oznaczono poziom hormonów tarczycy T3, T4, fT3, fT4, wolne kwasy tłuszczowe, triglicerydy, fosfolipidy, cholesterol całkowity, zestryfikowany i wolny. Przeprowadzony eksperyment wykazał znaczący wpływ synigryny na metabolizm lipidowy po dwutygodniowym jej podawaniu. Zaobserwowano wzrost stężenia wolnych kwasów tłuszczowych, cholesterolu całkowitego oraz zestryfikowanego, a także wi-doczny i korzystny spadek zawartości triglicerydów w surowicy. W grupie zwierząt, które przez okres jednego tygodnia były karmione synigryną, nie zanotowano istotnych zmian. Z kolei w tej grupie zaobserwowano znaczący wzrost T3 w surowicy.

W ciągu ostatnich lat bezsprzecznie potwierdzono udział insuliny w regulacji wzrostu organizmu. Wiele dowodów sugeruje, że kluczowa rola insuliny w kontrolowaniu rozwoju pojawia się już we wczesnej fazie dojrzewania embrionu. Przedmiotem niniejszej pracy było przeanalizowanie zmian w kinetyce wątrobowego receptora insuliny w trakcie ostaniego tygodnia ciąży królika. W tym celu oznaczono stałe dysocjacji i asocjacji (KD) i pojemności wiążące (Bmax) dla insuliny we frakcjach błon komórkowych izolowanych z wątroby królika. Maksymalne wiązanie specyficzne stwierdzono pomiędzy 25 i 28 dniem ciąży, maksymalne wiązanie insuliny prez pulę receptorów o wysokim powinowactwie (HAIR) obserwowano w 25, 26, 29 i 30 dniu ciąży. Maksymalne wiązanie insuliny przez pulę receptorów o niskim powinowactwie (LAIR) zachodziło wcześniej, pomiędzy dniem 23 i 26. Uzyskane wyniki wskazują, że aktywność receptora insuliny wzrasta wraz z przyrostem masy embrionu w trakcie intensywnych podziałów komórkowych.

Cel pracy stanowi analiza tensometryczna obciążeń zachodzących w układzie kość-stabilizator w trakcie 14-tygodniowej obserwacji gojenia się kości piszczelowych owiec leczonych metodą ZESPOL. Ocenie poddano wszystkie warianty osteosyntezy Zespol (kompresyjną, neutralizującą, kontaktową i mostującą) a u jednej owcy zamontowano stabilizator na nieuszkodzoną kość, traktując to jako tzw. „próbę ślepą”. We wszystkich przypadkach stabilizator zakładano po przyśrodkowej stronie kości piszczelowej z oddaleniem płytki P-6-58 od kości 15 mm. Badania kontrolne wykonywano używając układu pomiarowego składającego się z: płytki ZESPOL z naklejonymi na nią układami tensometrów foliowych, 4-kanałowego wzmacniacza tensometrycznego oraz zestawu komputerowego z wbudowaną kartą analogowo-cyfrową. Dane zapisywane były na dysk, a następnie podlegały obróbce przez program PLATE.

Alloksan i streptozotocyna są szeroko wykorzystywane do wywoływania cukrzycy doświadczalnej u zwierząt ze względu na ich zdolności powodowania martwicy komórek ? trzustki. Dodatkowo, cytotoksyczne działanie alloksanu może wpływać również na inne typy komórek, prowadząc do ich uszkodzenia. Natomiast brak jest informacji o bezpośrednim działaniu STZ. Prezentowana praca porównuje efekty działania alloksanu i STZ na wybrane parametry metaboliczne (glukozę, triglicerydy, wolne kwasy tłuszczowe, azot ?-aminowy), stężenie insuliny oraz na aktywność wybranych enzymów w surowicy krwi szczurów. Zwierzęta otrzymały dożylnie alloksan i STZ w dawce 75 mg/kg m.c. Trzydzieści minut po iniekcji szczury dekapitowano i pobierano surowicę krwi do dalszych analiz. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że zmiany w koncentracji analizowanych parametrów nie są identyczne w grupach zwierząt po podaniu alloksanu i STZ. Alloksan wywołał gwałtowny wzrost stężenia glukozy, spowodował wzrost aktywności peroksydazy glutationowej i obniżył stosunek AspAT/AlAT, natomiast w przypadku zastosowania STZ nie odnotowano takich efektów. Rezultaty przeprowadzonych badań skłaniają do twierdzenia, że STZ działa bardziej wybiórczo w porównaniu z alloksanem w wywoływaniu doświadczalnej cukrzycy u zwierząt i nie wykazuje cytotoksycznego wpływu na inne tkanki, w szczególności na komórki wątroby.

Zachowanie stałego stężenia glukozy we krwi jest jednym z istotnych elementów utrzymania homeostazy organizmu. Zawartość tego węglowodanu regulowana jest przez szereg różnych czynników, z których głównym jest insulina. Jednakże badania ostatnich lat wykazują równie istotne znaczenie innych hormonów. W poniższej pracy zaprezentowano wyniki badań nad jednym z hormonów jelitowych, glukagonopodobnym peptydem-1 (GLP-1), syntetyzowanym i wydzielanym z komórek L jelit. Doświadczenia wykonano na 48 szczurach, samcach szczepu Wistar, o masie ciała około 200 g. Posłużono się metodą perfuzji trzustek in situ, a układ doświadczalny obejmował grupy liczące po 8 zwierząt, którym w buforze perfuzyjnym podawano trzy różne stężenia glukozy (0, 6,66 i 25 mmol/l) oraz GLP-1 (100 pmol/l). Uzyskane wyniki pokazują, że sekrecja insuliny po podaniu GLP-1 zależy w dużej mierze od stężenia glukozy w środowisku. W przypadku braku glukozy nie obserwuje się stymulującego działania GLP-1 na trzustkę. W układzie z glukozą o bardzo wysokim stężeniu (25 mmol/l) obraz stymulacji zostaje natomiast zatarty przez silne działanie samego węglowodanu. Najbardziej widoczny obraz sekrecji insuliny rysuje się w układzie z glukozą o stężeniu 6,66 mmol/l.

W pracy została opisana i omówiona chirurgiczna metoda leczenia guza adenocarcinoma tarczycy u psa. Pies w wieku 7 lat został poddany operacji chirurgicznego usunięcia guza tarczycy. Przed wykonaniem operacji, przeprowadzono u psa badanie rentgenologiczne klatki piersiowej, w wyniku którego stwierdzono niewielkiego stopnia obecność przerzutów nowotworowych. Czas przeżycia po zabiegu usunięcia guza wynosił 5 miesięcy.