Celem przeprowadzonych badań było zbadanie najważniejszych wymiarów biometrycznych lisów występujących na terenie Bieszczadów oraz stwierdzenie ewentualnych różnic w zależności od wieku, płci i regionu geograficznego. Łącznie zmierzono 61 lisów pozyskanych w latach 2005-2007. Do celów opracowania wykorzystano podstawowe wymiary ciała charakteryzujące wielkość osobników: długość ciała, wysokość w kłębie, obwód tułowia, masę całego ciała. Pomiar kraniometryczny dotyczył sześciu parametrów: długości profilu czaszki, maksymalnej szerokości czaszki, szerokości puszki mózgowej, szerokości ujścia tylnych nozdrzy, wysokości puszki mózgowej oraz wysokości gałęzi żuchwy. W rezultacie stwierdzono słaby dymorfizm płciowy, lecz różnice nie były statystycznie istotne. Badania wskazały, że duży wpływ na kondycję i stan zdrowotny lisów mają warunki atmosferyczne, dlatego też w ocenie ich jakości osobniczej nie należy opierać się wyłącznie na masie ciała. Określenie siły związku pomiędzy cechami biometrycznymi badanych lisów a długością i szerokością ich czaszek pozwoliło stwierdzić, że masa lisów pozwala przypuszczać o ewentualnej wartości medalowej trofeum.

W latach 1998–2003 prowadzono badania nad zgrupowaniami motyli w Karkonoszach. Ich wynikiem było stworzenie wykazu motyli dziennych i nocnych. Z rodziny Tortricidae wykazano 109 gatunków motyli, co stanowi ok. 23% wszystkich znanych obecnie gatunków w Polsce. Wskaźnica modrzewianeczka (Zeiraphera griseana) może zagrażać trwałości drzewostanów świerkowych. Jej stałe, monitorowane ognisko gradacyjne zlokalizowane jest na Hali Szrenickiej. Clepsis rogana, typowo górski gatunek zwójki, występuje w Karkonoszach na 950–1300 m n.p.m. W badaniach wykazano siedem gatunków nowych w województwie dolnośląskim oraz 11 gatunków rzadkich w faunie krajowej.

W lasach częstym problemem jest uzyskanie przejezdności dróg na terenach bagiennych, charakteryzujących się naturalnymi trudnymi warunkami gruntowo-wodnymi inwestycji drogowej. Zazwyczaj są one uwarunkowane wysokim poziomem wód gruntowych oraz występowaniem małonośnych gruntów organicznych. Ograniczenia kosztów budowy tego typu dróg oraz stopnia ingerencji w środowisko naturalne upatruje się w wykorzystaniu technologii bazujących na geotekstyliach. W pracy przedstawiono wyniki doświadczenia, którego zasadniczym celem było porównanie parametrów nośności nawierzchni drogi leśnej wykonanej z kruszonego gruzu budowlanego z technologiami wykorzystującymi wzmocnienie podbudowy drogowej geotkaniną. Jesienią 2014 roku założono 5 odcinków doświadczalnych na drodze leśnej biegnącej przez tereny bagienne. Konstrukcja nawierzchni jednego z odcinków składa się z kruszonego gruzu budowlanego, a pozostałe wykonano, wykorzystując geotkaninę wzmacnianą torowo. Wzmocnienie torowe polega na zastosowaniu dodatkowych włókien umieszczanych na przewidywanej szerokości poruszania się lewego i prawego koła pojazdu, dzięki czemu uzyskujemy wyższe parametry geotkaniny na przebicie, wydłużanie i rozciąganie w strefie poruszania się pojazdów ciężarowych transportujących drewno po drogach leśnych. Na dwóch odcinkach geotkaninę ułożono płasko, a na dwóch zawinięto ją do postaci półmateraca, zasypując dwoma rodzajami kruszyw: tłuczniem granitowym i różnoziarnistym piaskiem średnim. Wykonane w maju 2015 roku terenowe pomiary nośności (E_vd, E₁, E₂) i stopnia zagęszczenia nawierzchni lekką płytą dynamiczną oraz jednoczujnikową płytą statyczną (VSS) wykazały, że wszystkie warianty wzmocnienia konstrukcji nawierzchni wykonane na bazie geotkaniny miały zbliżoną nośność, wykazując zdecydowanie lepsze parametry w stosunku do technologii wykorzystującej gruz budowlany. Jednocześnie przeprowadzone badania nie wykazały spodziewanych różnic w nośności nawierzchni między testowanymi technologiami wykorzystującymi różne warianty wzmacniania geotkaniną.

Nawożenie mineralne i dolistne są głównym źródłem składników pokarmowych dla sadzonek w szkółkach leśnych. W pracy przedstawiono wyniki porównania wpływu różnych nawozów zawierających azot i sposobów nawożenia na wysokość części nadziemnej dwuletnich sadzonek dębu szypułkowego (Quercus robur L.), w kolejnych latach cyklu produkcyjnego. Żołędzie wysiano 7.11.2011 roku. W doświadczeniu analizowano sześć wariantów nawożenia: (1) kontrola, bez nawożenia; (2) 24 kg N/ha – dolistnie 1-procentowy mocznik + 2,04 kg N/ha – dolistnie 1-procentowy Bioekor; (3) 24 kg N/ha – dolistnie 1-procentowy mocznik + 0,72 kg N/ha – dolistnie 1-procentowy Florovit; (4) 24 kg N/ha – doglebowo, saletra amonowa + 2,04 kg N/ha – dolistnie 1-procentowy Bioekor; (5) 24 kg N/ha – doglebowo, saletra amonowa + 0,72 kg N/ha – dolistnie 1-procentowy Florovit; (6) 24 kg N/ha – doglebowo, saletra amonowa + 24 kg N/ha – dolistnie 1-procentowy mocznik. Średnia wysokość jednoletnich sadzonek dębu wynosiła 16,24 cm. Analiza wariancji dla wysokości nie wykazała różnic istotnych statystycznie. Średnia wysokość dwuletnich sadzonek dębu wynosiła 43,38 cm. Analiza kontrastów, przeprowadzona dla pomiarów po drugim roku trwania doświadczenia, wykazała istotną różnicę wysokości części nadziemnych pomiędzy wariantem kontrolnym a wszystkimi obiektami poddanymi nawożeniu. Nie stwierdzono różnic wewnątrz poszczególnych grup poddanych nawożeniu.

Lasy Państwowe, realizując cele ustawowe, ponoszą koszty zagospodarowania i ochrony lasu oraz nakłady na przedsięwzięcia, które są wdrażane również dzięki środkom finansowym pozyskanym ze źródeł zewnętrznych. Celem badań była analiza działań podejmowanych przez jednostki organizacyjne Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Krośnie (RDLP Krosno) z wykorzystaniem zewnętrznych źródeł finansowania w latach 2007–2013. Źródłem danych były sprawozdania z realizacji projektów oraz wywiady ze specjalistami Służby Leśnej RDLP Krosno. W analizowanym okresie nadleśnictwa w zasięgu RDLP Krosno pozyskały środki finansowe na realizację 62 projektów, przede wszystkim mających na celu na ochronę przyrody, zagospodarowanie lasu, edukację przyrodniczo-leśną, rozwój infrastruktury turystycznej. Łączna kwota dofinansowania wynosiła 84 953,1 tys. zł. Zdecydowana większość kwoty, niemal 90%, pochodziła z funduszy Unii Europejskiej.

Opieńkowa zgnilizna korzeni jest jedną z najniebezpieczniejszych chorób korzeniowych w Polsce występującą w drzewostanach zarówno iglastych, jak i liściastych. Największe straty ekonomiczne w drzewostanie iglastym powoduje Armillaria ostoyae, natomiast za najgroźniejszy gatunek opieńki porażający drzewostany dębowe uważa się opieńkę żółtotrzonową (A. gallica). Celem pracy było określenie zróżnicowania gatunkowego rodzaju Armillaria zasiedlającego wybrane drzewostany dębowe na terenie leśnictwa Górzyska (Nadleśnictwo Smolarz, RDLP Szczecin) za pomocą powszechnie stosowanych w dziedzinie biologii molekularnej metod łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR) i polimorfizmu długości fragmentów restrykcyjnych (RFLP). Materiał badawczy stanowiły ryzomorfy zebrane z gleby oraz szyi korzeniowej 74 dębów charakteryzujących się zróżnicowanym ubytkiem aparatu asymilacyjnego. Analiza regionu IGS rDNA w technice PCR- -RFLP pozwoliła stwierdzić, że dominującym gatunkiem opieńki na badanym obszarze była Armillaria gallica.

Celem przeprowadzonych badań było określenie jakości osobniczej samców saren pozyskanych w sezonie 2012/13 na terenie województwa opolskiego (południowo-zachodnia Polska). Jako kryterium oceny przyjęto masę tuszy oraz masę i formę poroża. Wykazano, że najlepsze osobniki zarówno pod względem masy ciała, jak i masy i formy poroża pozyskano w obwodach typowo polnych (lesistość do 10%), a najsłabsze – na terenach o lesistości powyżej 40%. Dowiedziono również, że na terenach z dominującymi glebami żyznymi (czarnoziemy, mady i rędziny) rogacze były istotnie cięższe i nakładały masywniejsze parostki.

Celem badań było określenie śmiertelności poczwarek Panolis flammea i Hyloicus pinastri powodowanej przez Micromammalia w drzewostanach sosnowych oraz w znajdujących się w tych drzewostanach kępach drzew i krzewów liściastych. Poczwarki P. flammea i H. pinastri były umieszczane w ściółce leśnej. Obserwacje wykonano w okresie 6.02–12.03.2015 roku w ośmiu kępach drzew i krzewów oraz w ośmiu drzewostanach sosnowych. Wykazano, że liczebność owadożernych gryzoni jest większa w niewielkich kępach drzew i krzewów liściastych niż w otaczających kępy drzewostanach sosnowych. Skład gatunkowy kęp liściastych może nie mieć istotnego wpływu na liczebność i aktywność żerową drobnych gryzoni niszczących poczwarki strzygoni choinówki. Duże poczwarki zawisaka są atrakcyjniejsze dla drobnych gryzoni niż mniejsze poczwarki strzygoni choinówki.