W pracy opisano rzadki przypadek obecności triungulin Meloe proscarabeus L. w rodzinie pszczelej. Inwazje larw chrząszczy należących do Meloidae są cytowane przeważnie w starszej literaturze pszczelarskiej. Za pasożyta pszczoły miodnej można uznać tylko larwy Meloe variegatus (Donow.), które odżywiają się hemolimfą pszczół. Opisany przypadek dotyczy stwierdzenia obecności larw Meloe proscarabeus L. w rodzinie pszczelej. Larwy tego gatunku chrząszcza zostały zawleczone do rodziny pszczelej, w której odbyły część cyklu rozwojowego, a potem zginęły. W rodzinie pszczelej larwy M. proscarabeus odżywiają się zapasami pokarmu pszczół i ich jajami, lecz szkody przez nie powodowane są znikome.

Badania przeprowadzono na 15 szczurzycach linii Bufflo w wieku 4–6 miesięcy. Zwierzęta poddawano narkozie halotanowej i pośmiertnie pobierano do badań skrawki macicy o długości od 1,5 do 2 cm. Skrawki montowano w komorach automatycznej łaźni wodnej. Po 30-minutowym zapisie spontanicznej aktywności skurczowej mięśniówki macicy podawano do komory: salbutamol w dawce 5 μg na komorę, dobutaminę w dawce 25 μg, propranolol w dawce 100 μg, izoprenalinę w dawce 10 μg, adrenalinę w dawce 0,01 mg na komorę. Dawki preparatów ustalano doświadczalnie. Pobudzenie receptorów β₁-adrenergicznych selektywnym agonistą dobutaminą powodowało zanik spontanicznej kurczliwości (atonię) mięśniówki macicy. Natomiast zablokowanie receptora propranololem – antagonista obu podtypów receptorów adrenergicznych (β₁ i β₂) powodowało zniesienie hamującego wpływu dobutaminy na zapis kurczliwości mięśniówki macicy. Pobudzenie receptorów β₂-adrenergicznych selektywnym agonistą salbutamolem również powodowało natychmiastowy zanik kurczliwości wyizolowanego skrawka, a zablokowanie receptorów propranololem powodowało zniesienie hamującego wpływu salbutamolu na kurczliwość. Podanie izoprenaliny – agonista receptora β₁ i β₂, jak i adrenaliny – agonista α i β receptorów adrenergicznych hamowało kurczliwość macicy. Wyniki doświadczeń sugerują obecność obu podtypów receptorów β-adrenergicznych w mięśniówce macicy szczurów. Pobudzenie receptorów β-adrenergicznych selektywnym agonistą powoduje zanik kurczliwości (atonię) wyizolowanego skrawka macicy.

Badania przeprowadzono na 5 mózgowiach dojrzałych płciowo piesaków (lisów polarnych). Materiał do badań po utrwaleniu, odwodnieniu, zatopieniu w parafinie i pokrojeniu zabarwiono według metody Klüvera i Barrery. Zakręt przyhipokampowy (Gyrus parahipocampalis), który był obiektem niniejszych badań jest strukturą korową łączącą twór hipokampa (formatio hippocampi) z nową korą (neocortex). Stanowi on tylną część zakrętu sklepieniowego (Gyrus fornicatus), która rozciąga się od płata ciała modzelowatego (Splenium corporis callosi) do brzuszno-przyśrodkowego kąta półkuli mózgu. Jest on utworzony przez następujące struktury korowe: pole śródwęchowe (area entorhinalis), przypodporę (parasubiculum) i przedpodporę (presubiculum). Wyżej wymienione części kory zakrętu przyhipokampawego złożone są z czterech warstw: brzeżnej, komórkowej (I), komórkowej (II) i komórkowej (III).

Biometria jest istotnym kryterium pozwalającym na określenie dymorfizmu płciowego oraz na ocenienie eksterieru psa [Kobryńczuk 1999]. American staffordshire terriery to rasa psów sprowadzona do Polski w roku 1989 [Jurek 1993, Jurek 1999, Kuchlewski 1999]. Od tego czasu notuje się niezwykle dynamiczny wzrost populacji psów tej rasy. W niniejszej pracy dokonano charakterystyki morfologicznej populacji psów na terenie Dolnego Śląska i Wielkopolski. Wybrano parametry biometryczne pozwalające na optymalną ocenę istotnych, określonych we wzorcu rasy cech.

Opisano 9 przypadków złamania kła u psa. Wszystkie urazy zostały zakwalifikowane jako złamania korony zęba z linią złamania przebiegającą w kontakcie z miazgą. We wszystkich przypadkach przeprowadzono pełne leczenie kanałowe. Kanały zębów zostały wypełnione preparatem na bazie tlenku cynku z eugenolem a następnie zamknięte metodą kanapkową przy zastosowaniu materiału glass-jonomerowego oraz kompozytowego światłoutwardzalnego. Leczenie kanałowe przeprowadzano w znieczuleniu głębokim.

Szczurom rasy Wistar, w wieku 2,5 miesięcy, przeszczepiono dootrzewnowo komórki trzech modelowych nowotworów, a to Yoshida sarcoma, Morris hepatoma, lub Mammary carcinoma. W szóstym dniu po inokulacji oceniano potencjał fagocytarny neutrofili wobec komórek drożdży (Saccharomyces cerevisiae). Równocześnie określano liczbę limfocytów, których jądra komórkowe ulegały spontanicznej lub indukowanej szczawianami radialnej segmentacji (RS). Wykazano, że u szczurów doświadczalnych zmianie liczby leukocytów i przesunięciu w udziale procentowym towarzyszy osłabienie zdolności fagocytarnej neutrofili. Odnotowano równocześnie wzrost liczby limfocytów wykazujących spontaniczną RS, podczas gdy liczba limfocytów z RS indukowaną szczawianami malała. Uzyskane wyniki wskazują, że zmiany leukocytów warunkowane są w dużej mierze stopniem progresji nowotworu.

Celem pracy było określenie wartości pH skóry u psów w stanach prawidłowego funkcjonowania i zmian tego parametru w ropnych stanach zapalnych skóry. Badania przeprowadzono na 40 psach dorosłych (20 zdrowych i 20 ze zmianami skórnymi). U zwierząt tych pobrano wymazy do badań mikrobiologicznych z obszarów skóry zajętych ropnym procesem zapalnym. W miejscach tych zmierzono pH skóry. U psów z pyodermą zastosowano leki w postaci szamponów na powierzchnię skóry o określonym pH. U zwierząt leczonych mierzono pH skóry przed i po zastosowaniu środków leczniczych. Zauważono, że pH skóry psów jest istotnie wyższe niż u człowieka i innych mięsożernych i wyniosło średnio pH 7,395. Stwierdzono, iż w ropnych zapaleniach skóry nastepuje wzrost pH skóry. W badaniach własnych zaobserwowano pH średnio 8,109. Po zastosowaniu preparatów o odpowiednim pH na powierzchnię skóry następowała normalizacja odczynu powłoki skórnej.

Badania wykonano na 24 szczurach (12 samcach i 12 samicach) szczepu Bufflo. Zwierzęta żywione były ad libitum granulatem LSM dla gryzoni. Dostęp do wody był nieograniczony. Po zakończeniu doświadczenia szczury poddawano lekkiej narkozie eterowej, pobierano wymazy z jamy ustnej i gardła oraz z prostnicy, a następnie krew z żyły jarzmowej. Po uśpieniu wypreparowywano żołądek i jelito ślepe i pobierano ich treść. Pobrany materiał posiewano na podłoża bakteriologiczne. W pełnej krwi oznaczano liczbę erytrocytów i leukocytów, stężenie hemoglobiny oraz hematokryt. W surowicy krwi oznaczano stężenie glukozy, białka całkowitego, cholesterolu całkowitego i trójglicerydów. Do treści żołądka i jelit dodawano w równych ilościach sztuczną ślinę oraz wodę destylowaną. Inkubację treści prowadzono w specjalnych płuczkach umieszczonych w wytrząsarce z łaźnią wodną o temp. 39 ºC przez 8 godzin, pobierając próbki do analizy gazów, amoniaku i pH. Najczęściej izolowanym drobnoustrojem była pałeczka okrężnicy – Escherichia coli, którą stwierdzono u 95,8% badanych szczurów w wymazach z jelita prostego oraz u 83,3% w jelicie ślepym. Dość licznie izolowano z jelita ślepego (95,8%) laseczki Bacillus sp. Z przeprowadzonych badań wynika, że zawartość amoniaku jest znacznie większa w jelicie ślepym aniżeli w żołądku. Zauważa się tu też istotne różnice związane z płcią. Podobnie dotyczy to poziomu kwasu mlekowego. Niższe pH panuje w żołądku od 3,8 do 4,1, natomiast w jelicie ślepym wynosi ono 6,8.

Narząd oddechowy gadów pod względem anatomicznym i fizjologicznym w znaczący sposób różni się od płuc ssaków. Większość, bo aż 85% gatunków węży ewolucyjnie utraciła lewe płuco. Prawe płuco jest wydłużone i składa się z dwóch części: przedniej pełniącej właściwą rolę oddechową oraz tylnej zwanej workiem powietrznym będącej rezerwuarem powietrza. U dusicieli (Boidae) zachowały się oba płuca, przy czym lewe jest znacznie zredukowane. Interesująco przedstawia się morfologia, topografia oraz budowa wewnętrzna płuc u wspomnianej rodziny węży.

U szczurów otrzymujących różne dawki witaminy A i D₃ i przebywających w atmosferze zwiększonej koncentracji ozonu w powietrzu, badano w osoczu krwi stężenie glukozy, białka całkowitego, lipidów całkowitych, triglicerydów oraz aktywność alkalicznej fosfatazy. Badania wykazały, że stosowane witaminy nie zapobiegały szkodliwym skutkom długotrwałej ekspozycji na ozon, a w wyższych dawkach jeszcze bardziej obniżały poziom białka całkowitego i aktywność fosfatazy alkalicznej oraz podwyższały koncentrację lipidów całkowitych.

Badania zostały przeprowadzone na 24 owcach mieszańcach międzyrasowych, w wieku od 24 do 50 miesięcy i masie ciała od 38 do 45 kg. Zwierzęta podzielono na dwie grupy. Grupę pierwszą (kontrolną) stanowiło 12 owiec, które żywione były sianem łąkowym (ad libitum) oraz mieszanką treściwą C-J w ilości 100 g na sztukę. Grupa druga doświadczalna żywiona była sianem łąkowym oraz mieszanką treściwą C-J (w takich samych ilościach), do której dodano livex suszony brązowy w ilości 0,5 g na kg masy ciała zwierzęcia. Wodę do picia podawano owcom ad libitum. Po czterotygodniowym okresie żywienia zwierząt pobrano krew do badań. W pobranej krwi oznaczano: hemoglobinę, erytrocyty, leukocyty, hematokryt. W surowicy krwi oznaczano: białko całkowite, Fe²⁺, Ca²⁺, Mg²⁺. Dodatek livexu do paszy spowodował istotny statystycznie wzrost koncentracji hemoglobiny, żelaza, magnezu, miedzi i leukocytów odpowiednio o 13, 10, 34, 12 i 22%. Zanotowano również wzrost liczby erytrocytów, hematokrytu i białka całkowitego, jednak otrzymane wzrosty były niewielkie i nieistotne statystycznie. Otrzymane wyniki badań potwierdzają wartościowość livexu jako dodatku paszowego w żywieniu owiec.

Do głównych problemów higienicznych związanych z pasztetami należy ryzyko wystąpienia w nich drobnoustrojów chorobotwórczych oraz krótki okres przydatności do spożycia. Celem pracy było porównanie trwałości mikrobiologicznej dwóch pasztetów, przechowywanych w warunkach chłodniczych, oraz określenie, które z cech wewnątrzśrodowiskowych mogą mieć wpływ na ich stan mikrobiologiczny. Oba pasztety przechowywano przez 10 dni w warunkach chłodniczych. W 0, 3, 7 i 10 dniu eksperymentu badano stan mikrobiologiczny pasztetów oraz oznaczano ich aktywność wodną i wartość pH. Przez cały okres w badanych próbkach nie stwierdzono obecności drobnoustrojów chorobotwórczych. Ogólna liczba bakterii tlenowych w obu badanych pasztetach wzrosła przez 10 dni przechowywania o 0,4–0,5 log jtk x g^-1, nie przekraczając poziomu bakteryjnego zepsucia. Od 3 dnia przechowywania w badanych pasztetach stwierdzono natomiast obecność pleśni, przy czym ich liczba była wyższa w pasztecie drobiowym. Czynnikiem wpływającym na zróżnicowanie tempa wzrostu pleśni w badanych pasztetach wydaje się być ich aktywność wodna zewnętrzna.

Przedstawiono niektóre aspekty związane z transferem zarodków u świń. Oceniono metody synchronizacji rui z zastosowaniem altrenogestu oraz modele prowokowania poliowulacji przy zastosowaniu PMSG lub FSH oraz hCG a także efektywność tych metod. Przedstawiono chirurgiczne i niechirurgiczne metody pozyskiwania zarodków ze szczególnym uwzględnieniem metody endoskopowej. Opisano nowo opracowaną metodę domacicznego transferu zarodków u świń biorczyń przy użyciu zmodyfikowanego elastycznego katetera.

Prezentowane badania opisują 5 psów, u których stwierdzono schorzenia aparatu ścięgnowo-mięśniowego stawu ramiennego. U 4 psów zdiagnozowano zapalenie ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia, a u 1 psa rozpoznano mineralizację ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Wszystkie zwierzęta poddano zabiegom operacyjnym. W przypadku psa z mieneralizacją schorzeń aparatu ścięgnowo-mięśniowego stawu ramiennego dokonano wyłuszczenia zmineralizowanych tkanek. U czterech psów z zapaleniem ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia wykonano tenodezę. We wszystkich przypadkach rezultaty przeprowadzonych operacji były bardzo dobre, a zwierzęta powróciły do normalnej aktywności ruchowej

Celem pracy było zbadanie, jaki jest wpływ środowiska na zawartość chromu i niklu w tkankach zwierząt łownych: saren i dzików, pochodzących z dwóch różnych pod względem zanieczyszczenia rejonów (okolice Wrocławia i Legnicy). Badania przeprowadzono w roku 2003. Pobierano próbki wątroby, nerek, mięśni i sierści , które mineralizowano na sucho w piecu muflowym w temperaturze 450 ºC. Metale oznaczano bezpośrednio w mineralizacie metodą ICP-AES, na spektrofotometrze firmy Varian. Uzyskane wyniki badań wskazują przede wszystkim na istotny wpływ aglomeracji miejskich w rozmieszczeniu chromu i niklu w tkankach bytujących w nim zwierząt łownych. Potwierdzeniem tego są wyższe poziomy tych metali w sierści zwierząt pochodzących z okolic Wrocławia.

Celem pracy było zbadanie wpływu zahamowania aktywności enzymu konwertującego na koncentrację potasu i magnezu w krwinkach czerwonych cieląt we wczesnym okresie neonatalnym. Badania przeprowadzono na 10 cielętach rasy cb, w pierwszych siedmiu dniach życia. W celu zablokowania enzymu konwertującego angiotensynę I, cielętom podawano per os 0,2 mg/kg m.c. kaptoprylu (kaptopryl – Jelfa). Wyniki badań wskazują, że podanie kaptoprylu powoduje koncentrację potasu i magnezu w osoczu krwi cieląt, a obniżanie się tych elektrolitów w erytrocytach. Stosunek stężenia potasu wewnątrz erytrocytów do stężenia potasu w osoczu krwi po podaniu kaptoprylu zmieniał się nieznacznie, podobnie jak stosunek stężenia magnezu wewnątrz erytrocytów do stężenia magnezu osocza krwi.