Celem badania było sprawdzenie jakości plonu i owoców czerwonej maliny ‘Meeker’ i jeżyny ‘Čačanska Bestrna’ rozmnażanych przy użyciu standardowej metody (ST) oraz in vitro, za pomocą hodowli adherentnej (TC). Monitorowanymi parametrami była całkowita liczba sadzonek długopędowych, liczba sadzonek na metrze, plon z sadzonki (malina) i plon z krzewu (jeżyna) oraz plon całkowity. Monitorowanie parametrów jakości owoców obejmowało masę i wymiary owoców, liczbę, masę i wymiary poszczególnych pestek oraz masę nasion. Nie stwierdzono żadnych istotnych różnic w całkowitej liczbie sadzonek ani w liczbie sadzonek na metr rzędu u roślin pochodzących z obydwu typów materiału sadzeniowego u obu genotypów. Zaobserwowano istotne różnice na korzyść roślin malin ST jeśli chodzi o plon całkowity, a także masę owoców roślin jeżyny ST. Istotnie większą masę nasion stwierdzono dla roślin TC obu genotypów. W ocenie organoleptycznej nie stwierdzono żadnych istotnych różnic między owocami pochodzącymi z roślin ST i TC.

Rodzaj Hyacinthus jest ważną grupą roślin ozdobnych, które mają biało, żółto, różowo, czerwono lub fioletowo zabarwione kwiaty. Na świecie istnieje około 2000 gatunków uprawianych w celach handlowych. Chociaż roślina ta występuje w warunkach naturalnych w Turcji, to konieczne są wysiłki, aby zaadaptować ją do uprawy na otwartym polu. Istnieje potrzeba, aby przenieść i zasiedlić te rośliny z warunków dzikich do polowych za pomocą metod in vitro i ex vitro, co wspomoże lokalną gospodarkę. Badanie dotyczy hodowli Hyacinthus orientalis L. subsp. orientalis w warunkach in vitro, przy użyciu owoców zawierających niedojrzałe zarodki zygotyczne wyhodowane na podłożu MS zwierającym różne stężenia Thidiazuronu (TDZ) oraz z i bez 0,2 mg l^-1 kwasu naftylooctowego (NAA) z dodatkiem 20 lub 40 g l^-1 sacharozy. Badanie dotyczy również indukcji cebulek na pochwie liściowej na podłożu MS zawierającym różne stężenia benzyloaminopuryny (BAP) + 0.1 mg l^-1 NAA z dodatkiem 30 g l^-1 sacharozy. Maksymalna regeneracja cebulek (40%) przy 31,33 cebulkach/ eksplantach została zaobserwowana na podłożu MS zawierającym 0,15 mg l^-1 TDZ z dodatkiem 40 g l^-1 sacharozy. Natomiast najlepszą regenerację cebulek na eksplantach z pochewek liściowych zaobserwowano na 1,5 mg l^-1 BAP + 0,1 mg l^-1 NAA przy 2.97 cebulkach na eksplant o średnicy cebulki 0,55 cm i 1,20 liściach na cebulkę. Cebulki te były hodowane pojedynczo na podłożu MS zawierającym 20 mg l^-1 GA₃ (kwas giberelinowy) + 50 g l^-1 sacharozy i osiągały średnicę 0,75–1,00 cm w ciągu 30 dni. Cebulki zregenerowane na obydwu eksplantach były dobrze zakorzenione i zaaklimatyzowały się w komorze hodowlanej z mchem torfowym, po czym następowało przeniesienie do warunków otwartego pola.

Praca przedstawia rezultaty trzech badań przeprowadzonych w latach 2008–2010 i dotyczących wpływu praktyk uprawowych na stanowiskach Panico-Galinso-getum Tx. et Beck. 1942 w konwencjonalnej produkcji ziemniaka na poletkach doświadczalnych w pobliżu Becej (Północna Serbia). Skład Panico-Galinsogetum w wariancie kontroli doświadczenia obejmował 31 gatunków chwastów. W wariancie z jednym zabiegiem (z przysypywaniem ziemią) bez herbicydu znaleziono 22 gatunki chwastów z Panico-Galinsogetum, a w wariancie z dwoma zabiegami bez herbicydu stwierdzono 17 gatunków. Zastosowanie herbicydów w uprawie ziemniaka doprowadziło do znacznego zubożenia flory chwastów, tzn. do redukcji liczby chwastów, ich wartości rozprzestrzeniania się oraz obecności w uprawie ziemniaka. Dzięki zmniejszeniu zachwaszczenia w wariantach bez herbicydów zastosowanie dwóch zabiegów doprowadziło do plonu ziemniaka o 8% większego w porównaniu z wariantem z jednym zabiegiem. W wariantach z herbicydami plon ziemniaka był o 32% większy w porównaniu z plonem w wariantach bez zabiegów. Średnia liczba bulw na roślinę w wariantach z herbicydami była o 40% większa w porównaniu z liczbą bulw w wariantach bez zabiegów. W obydwu przypadkach zabieg dał istotnie większą liczbę bulw na roślinę w porównaniu z kontrolą.

W latach 2012 i 2013 badano wpływ podkładek pigwy MA i BA.29 na ilość makro- i mikroelementów 60 dni po pełnym kwitnieniu (DAFB) oraz odchylenie od optymalnego wskaźnika procentowego (DOP i ΣDOP) trzech odmian gruszy w rejonie Cacak na ciężkiej kwaśnej glebie. Na podstawie wyników wnioskuje się, że zastosowane podkładek istotnie wpłynęło na poziom P, Ca i B natomiast ich wpływ na inne składniki liści był niewielki. Zastosowanie podkładki pigwy MA zwiększyło zawartość P i Ca, natomiast podkładki BA.29 powodowało wyższy poziom B. Odmiana miała większy wpływ na składniki liścia, chociaż różnice dotyczące N, Mg i Fe nie były istotne. Liść ‘Abbé Fetel’ na podkładce BA.29 miał największą zawartość K, Ca, Cu i B, a na MA odmiana ta wykazywała największą zawartość Mn. ‘Abbé Fetel’ i ‘Conference’ na podkładce MA miały największą i podobną zawartość Ca, Cu i Zn w liściu. ‘Starking Delicious’ na podkładce BA.29 miał największą zawartość P w liściu. Wskaźnik DOP ujawniał wysoki niedobór K i Mn na obu podkładkach, a w przypadku do K – na BA.29. Inne składniki liścia miały wartości DOP zbliżone to poziomu optymalnego. Według indeksu ΣDOP, zastosowanie podkładki BA.29 sprawiało, że wartości odżywcze liścia były bardziej zrównoważone w porównaniu z podkładką MA w odniesieniu do wszystkich elementów. ‘Abbé Fetel’ na obydwu podkładkach, a ‘Conference’ na BA.29, wykazywały najlepiej zbalansowane wartości odżywcze, natomiast ‘Starking Delicious’ wykazywał większy brak równowagi w wartościach odżywczych dla wszystkich elementów.

Po raz pierwszy w Rumunii przetestowano i zbadano in vitro i in vivo odpowiednio dziewięć i sześć wyciągów wyprodukowanych przez Hofigal S.A. w ich działaniu przeciwko Alternaria alternata (szczep Aa 20) wyizolowanego z czarnej porzeczki (Ribes nigrum L.). Najlepsze działanie in vivo (skuteczność między 70–100%) zanotowano dla Satureja hortensis i Valeriana officinalis. Dobre działanie inhibicyjne wobec wzrostu grzybni (skuteczność między 54,3–88,6%) zaobserwowano dla Allium sativum, Mentha sp. Rosmarinus officinalis, Tagetes patula (10 i 20%). Nie stwierdzono żadnej skuteczności dla Artemisia dracunculus ‘sativa’. Wyciąg otrzymany z Hyssopus officinalis hamował wzrost grzybni A. alternata tylko przy 20% ze skutecznością 57.1%. W próbach polowych wyciągi z Valeriana officinalis i Satureja hortensis były bardzo skuteczne, ograniczając chorobę Alternaria u czarnej porzeczki przy 10% w porównaniu z kontrolą bez zabiegów. Dane te potwierdziły ich silny potencjał przeciwgrzybiczy zarówno in vitro, jak i in vivo. Opierając się na niniejszych wynikach, można powiedzieć, że wyciągi roślinne o wysokiej skuteczności mogą być alternatywą w ochronie czarnej porzeczki jako rośliny leczniczej przed plamistością liści i zgnilizną owoców spowodowanych przez Alternaria, zwłaszcza w ekologicznym systemie upraw ogrodniczych.

Stosunkowo niewiele wiadomo na temat interakcji pomiędzy jodem i selenem w roślinach. Stanowi to problem w opracowaniu racjonalnych agrotechnicznych zasad biofortyfikacji roślin w te składniki. Celem badań było określenie wpływu nawożenia doglebowego różnymi formami jodu (I i IO₃^-) i selenu (SeO₃^2- i SeO₄^2-) na plon, wydajność biofortyfikacji oraz wybrane chemiczne właściwości roślin sałaty. Badania (przeprowadzone w latach 2012–2014), obejmowały następujące kombinacje nawożenia doglebowego sałaty ‘Valeska’: kontrola (bez nawożenia jodem i selenem), KI, KIO₃, Na₂SeO₄, Na₂SeO₃, KI + Na₂SeO₄, KIO₃ + Na₂SeO₄, KI + Na₂SeO₃, KIO₃ + Na₂SeO₃. Związki jodu i selenu były aplikowane dwukrotnie: przedsiewnie oraz pogłównie (każda aplikacja po 2,5 kg I·ha^-1 + 0,5 kg Se·ha^-1) – całkowita zastosowana dawka wynosiła 5 kg I·ha^-1 oraz 1 kg Se·ha^-1. Jedynie nawożenie Na₂SeO₄ (osobno i łącznie z KI i KIO₃) wywierało silnie toksyczny wpływ na rośliny. Towarzyszyło temu największe nagromadzenie selenu oraz selenometioniny (SeMet) i selenocysteiny (SeCys) w sałacie. Akumulacja I i Se w sałacie była odpowiednio wyższa po nawożeniu KI niż KIO₃ oraz Na₂SeO₄ niż Na₂SeO₃. Równoczesne nawożenie jodem i selenem powodowało zmniejszenie zawartości selenu, SeMet i SeCys w sałacie zwłaszcza po nawożeniu KIO₃ + Na₂SeO₃. Równoczesne nawożenie KI z obiema formami selenu, w porównaniu z aplikowaniem samego KI, obniżało zawartość jodu w sałacie. W przypadku obiektów KIO₃, KIO₃ + Na₂SeO₄ i KIO₃ + Na₂SeO₃ stwierdzono porównywalny między nimi stopień akumulacji jodu w sałacie.

Określono zawartość związków fenolowych, cukru i minerałów w owocach Ziziphus jujube (jujuba) zebranych w różnych miejscowościach w Turcji. Całkowita zawartość związków fenolowych wynosiła od 652,4 do 1348,4 mg GAE 100 g^-1 suchej masy owoców. Zidentyfikowano i określono ilościowo czternaście związków fenolowych: kwas galusowy, katechinę, epikatechinę, kwas chlorogenowy, kwas kofeinowy, kwas kumarowy, kwas para-kumarowy, hesperydynę, naringinę, rytynę, kwas elagowy, kwercetynę, naringeninę oraz wanilinę. W jujubie stwierdzono znaczne różnice jeśli chodzi o materiał fenolowy. Poziom katechiny w owocach jujuby wahał się od 5,95 do 100,96 mg 100 g^-1, a kwasu elagowego od 87 do 26,32 mg 100 g^-1 suchej masy. Potas, fosfor, wapń i magnez były głównymi składnikami mineralnymi w owocach jujuby. Stwierdzono pozytywną korelację między całkowitą zawartością fenoli a antyoksydacyjnym działaniem jujuby.

Gatunek Physalis peruviana L. należy do rodziny Solanaceae i znany jest powszechnie jako miechunka peruwiańska. Ostatnio jest bardzo popularny i używany jako roślina lecznicza w terapii malarii, astmy, zapalenia wątroby, zaplenia skóry i reumatyzmu. Posiada właściwości moczopędne i przeciwzapalne. Celem badania było opracowanie protokołu rozmnażania in vitro dla Physalis peruviana L. przy użyciu szczytowych pędów jako źródła eksplantów. Zregenerowane rośliny oceniono na podstawie ich współczynnika rozmnażania oraz długości pędów przy użyciu różnych stężeń BAP (1, 2, 3 mg l^-1) w kombinacji z IBA (0, 0,1, 0,2, 0,4 mg l^-1) oraz NAA (0, 0,1, 0,2, 0,4 mg l^-1). Ponadto sprawdzono też skuteczność różnych koncentracji auksyn (1 i 2 mg l^-1 IBA i NAA) w tworzeniu korzeni P. peruviana L. Największą liczbę pędów otrzymano z kombinacji 2 mg l^-1 BAP z 0.4 mg l^-1 IBA (6.00) i dla długości pędów w kombinacji 2 mg l^-1 BAP z 0.2 mg l^-1 IBA (3,30 cm). Odnośnie do efektów kombinacji BAP i NAA: największą długość pędów otrzymano z kombinacji 2 mg l^-1 BAP bez NAA (3,33 cm) natomiast najmniejszą z kombinacji 3 mg l^-1 BAP z 0,4 mg/I NAA. Największą liczbę korzeni otrzymano przy zastosowaniu NAA (odpowiednio, 2 mg l^-1 i 1 mg l^-1). Rośliny uzyskane in vitro dobrze aklimatyzowały się w warunkach glebowych. Badanie podkreśla znaczenie hodowli tkanek roślin w celu wykorzystania ich do produkcji P. peruviana (L.) na dużą skalę ze względu na eliminację rozmnażania płciowego.

Podkładka modyfikuje cechy owoców w czasie wzrostu i owocowania drzew w sadzie. Badania zostały podjęte w celu wykazania wpływu podkładki na jakość owoców czereśni odmiany ‘Regina’ przed okresem przechowywania i po tym okresie. Doświadczenia prowadzono w warunkach chłodni zwykłej w temp. 8°C i 2°C oraz warunkach kontrolowanej atmosfery (3% O2 + 5% CO₂). Owoce pobierano w latach 2011 i 2012 w stadium dojrzałości zbiorczej i przechowywano dwa tygodnie w chłodni. Bezpośrednio po zbiorze owoce były oceniane pod kątem jędrności, zawartości ekstraktu, kwasowości, a po przechowywaniu – pod względem jędrności, zawartości ekstraktu, kwasowości, ubytków masy, zmiany barwy szypułki oraz procentu gnijących owoców. Zarówno podkładki, jak i warunki przechowalnicze wpłynęły na większość badanych cech owoców. Wpływ podkładki był zróżnicowany i zależny od roku badań. Owoce z drzew uprawianych na podkładce Tabel-Edabriz wykazywały większą zawartość ekstraktu w obydwu latach badań. Owoce przechowywane w warunkach kontrolowanej atmosfery w temperaturze 2°C cechowały się większą jędrnością, wykazywały większą kwasowość oraz w najmniejszym procencie były porażane przez choroby. Natomiast owoce przechowywane w normalnej atmosferze i temperaturze 8°C cechowały się największą zawartością ekstraktu oraz największym stosunkiem ekstraktu do kwasowości. Przechowywanie owoców w warunkach kontrolowanej atmosfery powodowało najmniejsze ubytki wagi owoców.

Celem badań była ocena fizjologicznej reakcji wybranych roślin zielnych na różną zawartości wody w glebie w zamkniętej strefie korzeniowej. Stachys macrantha (C. Koch) Jalas, Brunnera macrophylla (Adams) IM Johnston oraz Geranium macrorrhizum L. poddano działaniu niedoboru wody. Dokonano pomiaru: a) przewodnictwa szparkowego, b) powierzchni liści, c) zawartość suchej masy, d) zawartości pigmentów liści oraz e) wizualnej oceny jakości. Stres wywołany niedoborem wody doprowadził do znacznego spadku przewodnictwa szparkowego (75% Stachys, 60% Geranium, 42% Brunnera) oraz powierzchni liści (59% Stachys, 53% Geranium, 45% Brunnera). Zaobserwowano również tendencję odwrotną: wzrost zawartości suchej masy w liściach (33% Stachys, 14% Brunnera), zawartości suchej masy w korzeniach (22% Stachys, 14% Brunnera) oraz stosunku zawartości karotenoidów do całkowitej zawartości chlorofilu (4% Brunnera). Dwie z badanych roślin (Brunnera i Geranium) przetrwały w warunkach suszy z akceptowalnym poziomem uszkodzenia morfologicznego, ale Stachys nie radził sobie w strefie korzeniowej. Na podstawie wyników wnioskuje się, że Brunnera i Geranium są dobrze przystosowane do warunków niedoboru wody i byłyby odpowiednie dla obszarów o niskim poziomie wody, gdzie nie zaleca się raczej wykorzystywania Stachys.

Zwiększające się niedobory źródeł wody dla rolnictwa skłoniły badaczy do analizowania strategii zrównoważonych w celu zmniejszenia negatywnego wpływu suszy na rośliny w regionach półpustynnych lub pustynnych. W tym kontekście, nawożenie dolistne zyskało szczególne znaczenie, gdyż wspiera roślinę w radzeniu sobie z brakiem wody. W doświadczeniu badano reakcję fizjologiczną liści winorośli ‘Narince’ na różne organiczne nawozy dolistne. Określono też zawartość białka w liściach, aby porównać efekty zabiegów na wartość odżywczą liści winogron, gdyż liście tej odmiany są spożywane na różne sposoby. Przewodność szparkowa (gs) oraz zawartość chlorofilu i białka w liściach zwiększały się w reakcji na nawozy dolistne w różnym stopniu, w zależności od użytych produktów, np. sproszkowany Herbagreen dał najwyższy gs (324,7 mmol H₂O m^-2 s^-1), na drugim miejscu był Cropset (323,5 mmol H₂O m^-2 s^-1) natomiast najniższą wartość gs osiągnięto z kontrolnych winorośli (295,4 mmol H₂O m^-2 s^-1). Największą zawartość chlorofilu i białka osiągnięto, odpowiednio, z zabiegów ISR 2000 (32,9 mg kg^-1) i Maxicrop (21,5%). Po zebraniu wszystkich danych okazało się, że zawartość chlorofilu w liściach była pozytywnie skorelowana z zawartością białka w liściach. Organiczne nawozy dolistne mogą więc być uważane za bezpieczne, zrównoważone i innowacyjne strategie wspierania roślin podczas suszy.

Ochrona i zrównoważone użycie genetycznych zasobów roślin są ważne, ponieważ zagwarantują bezpieczeństwo żywności w przyszłości. Niniejsze badanie przeprowadzono na dwudziestu pięciu odmianach z Hatay, prowincji we wschodnim śródziemnomorskim rejonie Turcji. Określono czas dojrzewania, wydajność oraz pewne ważne cechy pomologiczne, takie jak masę owoców, rozmiar owoców, całkowitą zawartość rozpuszczalnych związków stałych, pH oraz kwasowość. Zmierzono także chropowatość, zapach i soczystość w ramach analizy sensorycznej. Najwcześniej dojrzewały ‘Biçin 1’ i ‘Biçin 2’ (25 czerwca w 2009 i 23 czerwca w 2010), natomiast najpóźniej ‘Dağarmudu 1’ i ‘Dağarmudu 2’ (8 listopada w 2009 i 5 listopada w 2010). Wydajność określono jako średnią i wysoką. Masa owoców wahała się między 28,29 a 160,02 g, liczba nasion między 0,56 a 10,00, zawartość rozpuszczalnych związków stałych między 10,00 a 18,50%. U odmian gruszy, 15 zamiast wszystkich 21 cech morfo-pomologicznych owoców może wyjaśnić 85% całkowitej zmienności. W rezultacie, niektóre odmiany gruszy mogą być rekomendowane do hodowli i do badań hodowlanych w kategoriach wczesności i aromatu.

Słabe kiełkowanie nasion jest główną przeszkodą w komercyjnej uprawie cynii (Zinnia elegans Jacq.). Wzmocnienie nasion jest użyteczną strategią w celu poprawienia kiełkowania głównych upraw rolniczych i ogrodniczych. Doświadczenie przeprowadzono w celu zbadania potencjału magnetycznej stymulacji nasion jako narzędzia wzmocnienia nasion i jej wpływu na kiełkowanie i zdolności wschodów cynii. Z kontrolą (bez zabiegów) porównano zabiegi działania magnetycznego na nasionach z siłą 50, 100 i 150 mT przez 5, 10 i 15 min. Magnetyczna stymulacja nasion zmniejszyła do 50% czas kiełkowania i średni czas kiełkowania oraz zwiększyła ostateczny procent kiełkowania, energię kiełkowania i wskaźnik kiełkowania. W rezultacie magnetycznej stymulacji nasion zwiększyła się też długość korzenia, długość łodygi oraz świeża i sucha masa. Ponadto zabieg pola magnetycznego wzmógł aktywność α-amylazy oraz poziom całkowitej zawartości cukrów rozpuszczalnych i cukrów redukujących. Wśród wszystkich zabiegów na nasionach, pole magnetyczne o sile 100 mT działające przez 15 min było najbardziej skutecznym zabiegiem poprawiającym kiełkowanie nasion i wzrost siewek cynii.

Zastosowanie związków organicznych bezpiecznych dla środowiska jest ważną metodą zwiększenia długości życia kwiatów ciętych. Ziołowe esencje i wyciągi zawierają związki mające właściwości antybakteryjne, co zwiększa życie ciętych kwiatów. Zabiegi mechaniczne, takie jak rozdzielenie końcówki łodygi, także zwiększają życie kwiatów ciętych. Esencje i wyciągi geranium (Pelargonium graveolens) mają właściwości antybakteryjne i antyoksydacyjne i mogą być użyte jako roztwory w wazonach. W badaniu zastosowano różne stężenia wyciągu z geranium o zapachu róży oraz rozdzielenie końcówek w celu polepszenia długości życia kwiatów ciętej chryzantemy (Dendranthema grandiflorum (Ramat.) Kitamura). Wnioskuje się, że długość życia ciętych kwiatów w wazonie z roztworem zawierającym 100 mg l^-1 wyciągu z geranium o zapachu róży (18,43 dni) przy rozdzieleniu końcówek łodygi na długości 5 cm była istotnie większa niż w kontroli (8,11 dni). Status wodny, liczebność drobnoustrojów w roztworze w wazonie oraz końcówka łodygi, wypływ jonów oraz aktywność enzymatyczna istotnie różniły się w kwiatach ciętych i kontroli.

Scharakteryzowano morfologię 279 obiektów Cyclamen sp. rosnących w warunkach naturalnych w Turcji, mianowicie C. alpinum (syn. C. trochopteranthum), C. graecum, C. hederifolium (syn. C. neapolitanum) i C. mirabile. Rośliny z nienaruszonymi bulwami zebrano ze stanowisk w Antylii, Isparcie, Aydın, Muğla, İzmir oraz Denizli, według wskazań GPS, gdzie rosną naturalnie wiosną i jesienią. Scharakteryzowano morfologię czterech gatunków Cyclamen przy użyciu jednorocznych zregenerowanych roślin w oparciu o 27 cech morfologicznych (13 dotyczyło kwiatów, 11 liści, 2 roślin, 1 bulw). Między badanymi obiektami stwierdzono znaczne różnice dotyczące barwy płatków, długości szypułki, długości i szerokości liścia, kształtu liścia oraz średnicy bulwy. Chociaż analiza składników potwierdziła zgrupowanie cech w grupy specyficzne dla gatunku, to potrzeba więcej danych morfologicznych oraz molekularnych, aby wyciągnąć rzetelne wnioski na temat klasyfikacji tych gatunków Cyclamen.

Badania biochemiczne obejmowały liście, pąki kwiatowe i kwiaty lawendy. Wykazano pozytywną korelację pomiędzy zawartością olejku eterycznego i aktywnością antyoksydacyjną (AA) (R = 0.9688), kwasów fenolowych i AA (R = 0.9303),wysoką oraz negatywną korelację pomiędzy zawartością flawonoidów a AA (R = -0.9760). Wyniki badań wskazują ponadto, że AA lawendy (77.5–86.3%) jest bardziej skorelowana z zawartością olejku eterycznego i kwasów fenolowych, niż flawonoidów, antocyjanów i garbników. Głównymi składnikami olejku otrzymanego z liści był epi-α-kadinol (17.8%), krypton (10.4%), 1,8-cyneol (7.3%) i tlenek kariofilenu (7.2%), natomiast w olejku destylowanym z kwiatów dominował octan linalylu (22.3–32.1%) i linalol (23.9–29.9%).