Przeprowadzono dwa doświadczenia mające określić wpływ kwasu giberelinowego na trwałość ciętych kwiatów dwóch odmian cantedeskii Elliota (Zantedeschia elliottiana /W. Wats./ Engl.): ‘Black Magic’ i ‘Florex Gold’. Kwiaty kondycjonowano przez 2, 4 i 20 godzin w wodnych roztworach cytrynianu 8-hydroksychinoliny o stężeniu 200 mg l^-1, a następnie przetrzymywano w wodzie i roztworach kwasu giberelinowego o stężeniu 50 i 100 mg l^-1. Kwas giberelinowy korzystnie wpłynął na pozbiorczą trwałość kwiatów cantedeskii Elliota. Kwiaty odmiany Black Magic miały największą trwałość, gdy nie były kondycjonowane, a jedynie przetrzymywane w roztworach kwasu giberelinowego. Cytrynian 8-hydroksychinoliny obniżył trwałość kwiatów tej odmiany o tydzień. Pozbiorcza trwałość kwiatów odmiany Florex Gold istotnie zależała od stężenia kwasu giberelinowego i czasu kondycjonowania. Najtrwalsze były kwiaty, które kondycjonowano w roztworze cytrynianu 8-hydroksychinoliny przez 2 godziny.

Doświadczenie przeprowadzono w latach 2001–2002. Rozsadę aksamitki rozpierzchłej ‘Jumbo Golden Yellow’ uprawiano w szklarni w doniczkach, w substracie torfowym z dodatkiem piasku. Zastosowano B-Nine, Cycocel i Topflor 1–3 razy w odstępach 14-dniowych: dolistnie i doglebowo. W maju rośliny posadzono do gruntu. Prześledzono dynamikę wzrostu i kwitnienia roślin uprawianych w gruncie. Najsilniej i najdłużej hamowały wzrost roślin B-Nine i Cycocel zastosowane dolistnie. Cycocel i Topflor zastosowane doglebowo miały silniejsze właściwości skarlające niż B-Nine. Cycocel oraz B-Nine zastosowany doglebowo dwukrotnie w stężeniu 0,2% wywierał pozytywny następczy wpływ na kwitnienie roślin.

W latach 1993–2002 w okolicach Wrocławia badano zależności między temperaturą a fazami fenologicznymi początku wegetacji i kwitnienia jabłoni. Stwierdzono istotną korelację między terminem ukazywania się pierwszych liści a początkiem kwitnienia. Liczba dni ciepłych (> 10°C) w III dekadzie marca, wpływała na okres od początku do końca kwitnienia, co istotnie wydłużało zapylenie. Wzrostem liczby dni z temperaturą powyżej 5 i 10°C w czasie kwitnienia, powodował również wydłużanie się tego okresu, jednak większy udział dni ciepłych (>15°C) wpływał istotnie na skrócenie fazy koniec kwitnienia.

W latach 1998–2000 przeprowadzono we wsi Kruszyn Krajeński pod Bydgoszczą doświadczenia polowe z mikronawadnianiem dyni olbrzymiej na glebie bardzo lekkiej. Celem podjętych badań było poznanie efektów nawadniania kroplowego i mikrozraszania w uprawie dyni olbrzymiej na glebie bardzo lekkiej. Oba systemy nawadniania istotnie zwiększyły plon handlowy dyni olbrzymiej w porównaniu do nienawadnianej kontroli. Przyrosty plonu wyniosły 59,4 i 55,4 t·ha^-1 odpowiednio dla nawadniania kroplowego i mikrozraszania. Z trzech testowanych odmian najwyższy plon stwierdzono u odmiany Melonowa Żółta, niższy u ‘Bambino’ i najniższy u ‘Ambar’. Obliczona jednostkowa efektywność zastosowanej wody była wyższa w przypadku nawadniania kroplowego.

W latach 1993–2002, w Sadowniczej Stacji Badawczo-Dydaktycznej w miejscowości Samotwór koło Wrocławia, przeprowadzono badania mające na celu ocenę wartości gospodarczej 22 odmian śliwy uszlachetnionych na podkładce z ałyczy. Na podstawie wieloletnich wyników stwierdzono, że najsilniej rosły drzewa odmian Čačanska Najbolja i Magna Glauca, natomiast najsłabiej ‘Bluefre’ oraz ‘Auerbacher’. Najwyższą plennością charakteryzowały się odmiany Bluefre i President, a w nasadzeniu kolekcyjnym ‘Ontario’ i ‘Auerbacher’. Największe owoce zbierano ze śliw ‘President’, ‘Valor’, ‘Bluefre’ oraz ‘Ontario’. Dużą podatnością na szarkę (silne objawy na liściach i owocach) odznaczyły się ‘Węgierki Zwykła’ i ‘Zimmera’ oraz ‘Ortenauer’ i ‘Magna Glauca’.

Doświadczenie przeprowadzono w latach 1998–2002 w Katedrze Sadownictwa Akademii Rolniczej w Lublinie. Materiałem doświadczalnym była leszczyna. Rośliny trzech odmian: Olbrzymi z Halle, Kataloński i Webba Cenny posadzono w 1989 r. w rozstawie 4 × 3 m i prowadzono je w formie drzewek niskopiennych. Oceniano strukturę plonu, średnią masę pojedynczego orzecha i jądra, zawartość wody w jądrze bezpośrednio po zbiorze i po 8 tygodniach przechowywania w temperaturze pokojowej. W latach 1999-2001 określano ponadto zawartość tłuszczów i kwasu linolowego oraz makroskładników (N, P, K, Ca, Mg). Wykazano wyraźne różnice odmianowe w wielkości owoców i wartości badanych cech. Zawartość wody w jądrze orzechów wysuszonych wyniosła w zależności od odmiany od 3,79 do 29,6%. Ubytek masy podczas 8 tygodni dosuszania orzechów wynosił od 27,5 do 29,6%. Spośród badanych trzech odmian najlepszą jakością orzechów charakteryzował się ‘Olbrzymi z Halle’.

Badaniami w latach 1998–2001 objęto jednoroczne i dwuletnie plantacje produkcyjne dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum L.) odmiany Topaz. Bezpośrednio na plantacjach ustalano procent roślin z objawami chorobowymi oraz obliczano wskaźniki porażenia roślin. Z powierzchniowo odkażonych korzeni, podstawy pędów oraz liści izolowano grzyby, stosując w pierwszym roku badań pożywkę mineralną, a w kolejnych pożywkę glukozową z wywarem z dziurawca. Na korzeniach roślin jednorocznych i dwuletnich występowała nekroza, a na dolnych częściach pędów również dezintegracja i rozmiękczenie tkanek. Organy te były zasiedlane przez kompleks patogenów, spośród których największe znaczenie przypisano grzybom z rodzaju Fusarium, Rhizoctonia solani, Phoma exiqua var. exiqua oraz Botrytis cinerea. Wśród Fusarium spp. zasiedlających korzenie roślin jednorocznych i dwuletnich najczęściej występowały: F. avenaceum, F. culmorum, F. equiseti, F. oxysporum i F. solani. Wymienione gatunki Fusarium spp. wyosabniano w przypadku roślin dwuletnich zarówno z zewnętrznej, jak i wewnętrznej części pędu. Z łodyg z objawami nekrozy i pękania kory oraz z liści wykazujących symptomy w postaci czerwono-bursztynowych plam izolowano powszechnie nienotowany dotychczas w Polsce gatunek Seimatosporium hypericinum.

W 3-letnim doświadczeniu polowym metolachlor 1728 g·ha^-1 stosowany następnego dnia po siewie nasion zwalczał ponad 90% chwastów i nie uszkadzał roślin fasoli. Bentazon 450 g·ha^-1+450 g·ha^-1 stosowany ze wspomagaczem powschodowo zwalczał od 57 do 95% chwastów i powodował niewielką chlorozę liści fasoli. Oba herbicydy nie miały wpływu na wielkość plonu zielonych strąków ani plonu suchych nasion fasoli. Opóźnienie pierwszego pielenia o 3 tygodnie powodowało istotne zmniejszenie obu tych plonów, nie miało natomiast wpływu na szerokość zielonych strąków ani na masę 1000 nasion.

Badania dodatkowego owiewania krzewów 8 odmian porzeczki czarnej prowadzono w latach 1995–1997 na terenie RZD w Puławach. Wykorzystano ruch powietrza pochodzący od wentylatora odkurzacza. Dodatkowe owiewanie krzewów zarówno swobodnie dostępnych dla owadów, jak i całkowicie izolowanych nie wpłynęło na lepsze zapylenie kwiatów, nie powodował również zmian w strukturze plonu, masie owoców oraz liczbie zawartych w nich nasion.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w środkowowschodniej Polsce w latach 2000–2003. Analizowano wpływ nawożenia organicznego i wapnowania gleby na plonowanie selera korzeniowego odmiany ‘Odrzański’. Stosowano następujące rodzaje nawozów organicznych: obornik 60 t·ha^-1, słoma żytnia 6 t·ha^-1 i nawozy zielone w postaci poplonów letnich (facelia, żyto, wyka ozima, bobik). Wapnowanie gleby nawozem wapniowym węglanowym zwyczajnym zastosowano w ilości 2 t·ha^-1. Selery uprawiano bezpośrednio po nawożeniu organicznym. Stwierdzono wpływ przebiegu warunków klimatycznych na plonowanie selera korzeniowego. Największe plony selera uzyskano w uprawie po oborniku. Zbliżonym efektem plonotwórczym jak obornik charakteryzowały się bobik i facelia. Wyższe plony otrzymano na glebie, na której wysiano nawóz wapniowy węglanowy.

W latach 2000–2002 analizie mikologicznej poddano bulwy Acidanthera bicolor przeznaczone do założenia doświadczeń oraz korzenie, bulwy i liście roślin będących w okresie kwitnienia. Analiza mikologiczna bulw przed sadzeniem wykazała, że były one porażone przez Alternaria alternata, Botrytis cinerea, Fusarium spp. i Penicillium spp. W okresie wegetacji korzenie i bulwy były porażone głównie przez F. oxysporum, F. culmorum, F. solani i B. cinerea. Natomiast liście badanej rośliny były porażane przede wszystkim przez A. alternata i B. cinerea.

W pracy przebadano patogeniczność Fusarium avenaceum, F. culmorum i F. equiseti dla tymianku właściwego. Testowane izolaty grzybów pochodziły z różnych gatunków roślin zielarskich. W laboratorium przebadano oddziaływanie płynów pohodowlanych oraz wodnej zawiesiny zarodników Fusarium spp. na zdolność kiełkowania rozłupek tymianku właściwego. W komorze klimatyzacyjnej, stosując metodę infekcji przez zakażoną glebę, badano oddziaływanie Fusarium spp. na wschody i zdrowotność siewek. Wykazano, że szkodliwość F. avenaceum, F. culmorum i F. equiseti dla tymianku właściwego wyraża się, bez względu na pochodzenie izolatów grzybów, hamowaniem kiełkowania rozłupek oraz wschodów i wzrostu siewek. Objawem porażenia jest nekroza kiełków i korzeni roślin. Każda z zastosowanych trzech metod sztucznego zakażania tymianku zapewniała bezpośredni kontakt grzybów z powierzchnią rozłupek oraz z kiełkami i korzeniami siewek. Jednakże do szybkiej oceny patogeniczności Fusarium spp. dla tymianku właściwego, należy polecić metodę przy użyciu płynów pohodowlanych, ze względu na obecność w nich toksyn wytwarzanych przez grzyby.

Dwie grupy chryzantemy (Dendranthema grandiflora Tzvelev) reprezentowane przez pięć odmian były analizowane pod względem zawartości barwników w kwiatostanie metodą spektrofotometryczną. Stwierdzono, że poszczególne odmiany uzyskane w wyniku działania promieniowania jonizującego różniły się jakością i ilością flawonoidów i karotenoidów w kwiatostanie w stosunku do odmian wyjściowych, z których powstały. Każda z badanych odmian chryzantem posiadała swój stały i powtarzalny profil występowania określonych barwników, co daje możliwość wykazania odrębności analizowanych odmian oraz ich identyfikację.

Badania przeprowadzono w latach 1998–2000 w nieogrzewanym tunelu foliowym. Celem badań było określenie wpływu cięcia ogławiającego roślin przeprowadzonego w pełni okresu wegetacji na wielkość i jakość plonu handlowego trzech odmian oberżyny (Solanum melongena L.) – ‘Black Beauty’, ‘Solara F₁’ i ‘Epic F₁’. W przeprowadzonych badaniach nie wykazano istotnego wpływu zastosowanego zabiegu na wielkość średniego plonu handlowego oraz średnią liczbę owoców zebranych w plonie handlowym oberżyny. Nie stwierdzono, by cięcie ogławiające roślin oddziaływało korzystnie na średnią masę owocu handlowego oberżyny. Otrzymane wyniki wskazują, że wielkość owoców, tj. ich długość i średnica, zależne było w większym stopniu od cech odmianowych oberżyny i przebiegu pogody, aniżeli zastosowanego zabiegu ogławiania roślin.

W pracy porównano plonowanie pięciu odmian pietruszki naciowej, uwzględniając plon ogólny i handlowy. Przeanalizowano plonowanie na tle warunków pogodowych panujących w okresie wegetacji, stwierdzając ich istotny wpływ na wielkość plonu ogólnego i handlowego. Wykazano również istotny wpływ terminu zbioru na plon liści pietruszki naciowej. Największy plon ogólny uzyskano w pierwszym terminie zbioru (trzecia dekada lipca), zaś największy plon handlowy uzyskano w drugim terminie zbioru (druga dekada września). Średni plon handlowy liści pietruszki naciowej (z lat 2001–2003) dla badanych odmian wynosił: 74,49 t·ha^-1 (‘Festival’), 73,92 t·ha^-1 (‘Hamburger Schnitt’), 70,04 t·ha^-1 (‘Karnaval’), 55,23 t·ha^-1 (‘Paramount’), 53,57 t·ha^-1 (‘Titan’).

Badaniami objęto pomidora szklarniowego odm. Cunero F₁. Rośliny uprawiano metodą cienkowarstwowych kultur przepływowych (CKP). Rynny uprawowe CKP wypełniano wełną mineralną lub matami kokosowymi i zasilano pożywką o zróżnicowanym poziomie wyjściowym siarczanów (mg SO₄^-2·dm^-3), tj. 200, 400 i 600. Badano wpływ poziomu siarczanów i rodzaju podłoża na plonowanie, stan odżywienia i jakość owoców pomidora. W ciągu całego okresu uprawy obserwowano gromadzenie się siarczanów w pożywce bez względu na ich poziom w pożywce wyjściowej oraz rodzaj podłoża (organiczne lub mineralne). Podłoże organiczne (maty kokosowe) kumulowało większe ilości siarczanów w stosunku do podłoża mineralnego (wełna mineralna). Natomiast w pożywce recyrkulującej wyższe koncentracje siarczanów odnotowano w zestawach z wełną mineralną niż z matami kokosowymi. Bez względu na rodzaj podłoża kumulacja siarczanów w strefie korzeniowej nie miała wpływu na wielkość plonu ogólnego i handlowego oraz zawartość w owocach kwasu askorbinowego, cukrów i ich kwasowość. Uprawa na wełnie mineralnej wpłynęła na uzyskanie wyższych plonów w porównaniu do uprawy na podłożu kokosowym. Zarówno rodzaj podłoża jak i poziom siarczanów w pożywkach miały wpływ na stan odżywienia mineralnego roślin.

W doświadczeniu polowych przeprowadzonym w latach 1998–2000 oceniono wpływ uprawy konserwującej na zachwaszczenie pierwotne marchwi. Porównywano uprawę zerową z uprawą tradycyjną przy zastosowaniu mulczów z roślin okrywowych (gorczyca biała, wyka siewna, facelia, owies siewny). Zaniechanie uprawy przedsiewnej spowodowało wzrost zachwaszczenia pierwotnego marchwi w porównaniu z uprawą tradycyjną. Mulcze roślinne istotnie ograniczyły zachwaszczenie pola przed wschodami i po wschodach marchwi. Najwięcej chwastów występowało na obiekcie niemulczowanym. Szczególnie korzystnie na ograniczenie zachwaszczenia wpłynęło zastosowanie ściółki z facelii i owsa.