Czarna jagoda i morwa należą do głównych owoców jagodowych uprawianych w rejonie Morza Czarnego w wilgotnych cienistych obszarach. Są one też ważne w diecie lokalnych mieszkańców, dla utrzymania zdrowia oraz zapobiegania chorobom. Celem niniejszego badania jest określenie zawartości witaminy C, kwasów organicznych (cytrynowego, winowego, szczawiowego, jabłkowego, bursztynowego, fumarowego), cukrów (glukozy i fruktozy), związków fenolowych (katechiny, rutyny, kwercetyny, kwasów: chlorogenowego, ferulowego, o-kumarowego, p-kumarowego, kawowego, syryngowego, wanilinowego i galusowego), a także pojemności antyoksydacyjnej (pojemność przeciwutleniająca wyrażona w równoważnikach, test TEAC) w owocach dziko rosnącej czarnej jagody i morwy. Dominującym kwasem wśród kwasów fenolowych dla wszystkich uprawianych czarnych jagód oraz białej i czarnej morwy był kwas chlorogenowy. Obecność kwasu szczawiowego była wykryta tylko w genotypie dzikiej czarnej jagody. Fitochemiczna analiza dziko rosnącej czarnej jagody oraz czarnej i białej morwy może zatem przyczynić się do kolejnych badań zmierzających do zwiększenia wydajności przemysłu spożywczego.

Utrata wody przyczynia się do przyspieszenia starzenia się pomidorów (Solanum lycopersicum L.). Badano 10 odmian reprezentujących dwa typy owoców. Owoce przechowywano w temperaturze 25ºC przy 75% wilgotności względnej. Badano cechy fizyczne w celu określenia związków między fizycznymi cechami a wskaźnikiem utraty wody w owocach pomidora. Wskaźnik utraty wody wzrastał prawie w sposób liniowy wraz z czasem przechowywania i był inny dla każdej odmiany. Zwiększony deficyt ciśnienia pary wpływał na wskaźnik utraty wody w owocach poszczególnych odmianach. Wskaźnik utraty wody był pozytywnie skorelowany z początkową zawartością wody w owocach. Zwiększenie powierzchni do objętości owocu może wyjaśniać różnice w utracie wody zaobserwowane pomiędzy odmianami. Grubość skórki nie wpływała na różnice w utracie wody podczas przechowywania. Zaobserwowano jednak dodatnią korelację między stosunkiem powierzchni blizny po szypułce a powierzchnią owocu w stosunku do utraty wody w owocach pomidora.

W nowoczesnym ogrodnictwie wskazane jest stosowanie biostymulatorów w celu uzyskania dużych i dobrej jakości plonów. Aktualnie polecany jest nawóz Pentakeep®-V zawierający kwas 5-aminolewulinowy (ALA). ALA jest uznawany za biostymulator różnych procesów fizjologicznych, m.in. zwiększa on wydajność fotosyntezy, wpływa na metabolizm azotu – zwiększa aktywność reduktazy azotanowej, zmniejsza zawartość azotanów. W latach 2012–2013, wykorzystując roślinę modelową Hosta Tratt. ‘Krossa Regal’, badano kwitnienie, produkcję nektaru i masę wydzielanych cukrów w zależności od położenia kwiatów w kwiatostanie i po zastosowaniu nawozu Pentakeep®-V w formie dolistnej. Rośliny zostały opryskane wodnym roztworem Pentakeep®-V w stężeniach: 0 (kontrola – woda destylowana), 0,02; 0,04 i 0,06%. Nektar pobierano z kwiatów w 24. godzinie ich życia, stosując metodę pipetową. Ilość produkowanego nektaru oraz koncentracja cukrów istotnie zależały od położenia kwiatu w gronie i stosowanej dawki nawożenia Pentakeep®-V. Całkowita ilość nektaru wyprodukowana przez pojedynczy kwiat była istotnie niższa w kwiatach położonych wyżej w gronie. Zastosowanie nawozu Pentakeep®-V w stężeniu 0,06% zwiększyło liczbę kwiatów w kwiatostanie, ale tylko w jednym roku badań. Pentakeep®-V w stężeniu 0,02 i 0,04% wpłynął korzystnie na wymiary kwiatów w odniesieniu do szerokości okwiatu oraz powodował wzrost produkcji nektaru. Natomiast Pentakeep®-V w stężeniu 0,06% spowodował wytworzenie kwiatów o mniejszych wymiarach oraz ograniczył produkcję nektaru. Otrzymane wyniki można uzasadnić stymulacją syntezy chlorofilu i absorpcji CO₂ przy mniejszych dawkach ALA i zredukowaną wydajnością fotosyntezy przy większej dawce ALA.

Owoce dzikiej róży zawierają znaczne ilości związków bioaktywnych. Związki te pozytywnie wpływają na zdrowie człowieka ze względu na swe działanie antyoksydacyjne. Celem niniejszego badania była analiza całkowitej zawartości związków fenolowych (TPC) oraz całkowitej zawartości antocyjanów (TAC), kwasów organicznych, całkowitej zwartości rozpuszczalnych substancji stałych (TSS), cukrów, całkowitej suchej masy (TDM), zwartości kwasu askorbinowego (AAC), całkowitej zdolności antyoksydacyjnej oraz składników lotnych obecnych w R. iberica Stev. przy użyciu spektrofotometrii, wysokosprawnej chromatografii cieczowej (HPLC) oraz chromatografii HS i Im-GC/MS. Stwierdzono, że TSS, TDM, AAC, kwasowość, TAC oraz TPC wynosiły odpowiednio 27,44.6%, 503,26 mg∙100 g^-1 masy zamrożonej (FW), 2%, 2,50 mg∙100 g^-1 FW, 2832,3 mg∙100 g^-1 FW. Główne kwasy wykryte w R. iberica Stev. to kwas cytrynowy (0,62 g∙100 g^-1 FW) i kwas jabłkowy (0,49 g∙100 g^-1 FW), natomiast inne wykryte kwasy to kwas bursztynowy (0,012 g∙100 g^-1 FW) i kwas fumarowy (0,016 g∙100 g^-1 FW). Całkowita zawartość cukrów wynosiła 26,74 g∙100 g^-1 FW. Glukoza była głównym cukrem (9,35 g∙100 g^-1 FW), następnie fruktoza (8,58 g∙100 g^-1 FW), sorbitol (8,32 g∙100 g^-1 FW) oraz bardzo niskie ilości sacharozy (0,49 g∙100 g^-1 FW). Zidentyfikowano 25 związków lotnych przy użyciu HS-GC/MS. Główne związki lotne to 2,4 (1,1-dimetyloetyl) fenol (20,35%), naftalen (18,72%), etanol (16,59%), nonanal (6,23%), kwas cytrynowy (4,39%), 1-hydroksy, 2-propanon (2,53%). Po raz pierwszy w niniejszym badaniu wykryto owocach dzikiej róży 23 związki lotne. 28 związków zidentyfikowano za pomocą Im-GC/MS. Jednak 15 z tych związków określono jako inne od tych, które zidentyfikowano za pomocą HS-GC/MS. Wartość FRAP owoców wynosiła 38,55 mmol TE∙g^-1 FW natomiast wartość ABTS 47,75 mmol TE∙g^-1 FW.

Warzywa są ważnym źródłem składników mineralnych. Zawartość biopierwiastków w warzywach zależy od gatunku i odmiany, ale może ulegać zmianom pod wpływem warunków środowiska i czynników agrotechnicznych. Badano wpływ terminu siewu (5, 15 i 25 maja) i rozstawy roślin (1 0,6 m, 1 0,8 m i 1 1 m) na zawartość wybranych biopierwiastków w owocach dwóch odmian dyni makaronowej, ‘Makaronowa Warszawska’ i ‘Pyza’. Doświadczenie polowe przeprowadzono w środkowo-wschodniej Polsce na glebie piaszczysto-gliniastej. Owoce dyni makaronowej zbierano w fazie pełnej dojrzałości, od początku września do początku października. Termin siewu dyni makaronowej nie miał wpływu na zawartość suchej masy, K, Ca i Mg w owocach. Zawartość P była największa w owocach uzyskanych z siewu 25 maja, a Fe z siewie 5 maja. Zawartość suchej masy była największa w owocach roślin uprawianych w rozstawie 1 1 m. Zwiększenie odległości między roślinami w rzędzie z 0,6 do 0,8 m i 1 m powodowało zmniejszenie zawartości Fe tylko w owocach uzyskanych z siewu dyni makaronowej 15 maja. Rozstawa roślin nie miała istotnego wpływu na zawartość innych biopierwiastków oznaczanych w owocach dyni makaronowej. Zawartość suchej masy, P, K, Ca, Mg i Fe w owocach obu odmian nie różniła się istotnie. Rośliny odmiany ‘Pyza’ wykazywały tendencje do gromadzenia w owocach większej ilości Ca i mniejszej ilości K i Fe.

Podczas ukorzeniania sadzonki są wystawione na działanie kilku czynników stresu. Opryskiwanie liści substancjami odżywczymi może zrekompensować ten stres. Zastosowano sześć zabiegów nawożenia, biostymulatory i BA na liście dwóch odmian sadzonek Prunus mahaleb. Sadzonki pochodziły z podkładek z późnego maja. Każda sadzonka miała 20 cm długości i trzy liście, z których każdy był przecięty na pół. Na podstawie wszystkich sadzonek, z wyjątkiem sadzonek niepodanych zabiegowi, zastosowano 0.2% IBA poprzez wkroplenie 50% roztworu etanolu. Następnie sadzonki umieszczono w perlicie i tam ukorzeniały się pod ciągłą mgiełką. Na ukorzeniające się sadzonki, począwszy od pierwszego aż do czwartego tygodnia, stosowano co tydzień następujące zabiegi: Kelpak^® 0.2%, Wuxal^® Ascofol 0.2%, Pentakeep^®-V 0.05%, Yeald Plus^® 0.15%, początkowo BA 0.2%. Późniejszy zabieg BA rozpoczął się czwartego tygodnia ukorzeniania. Kontrolę spryskiwano wodą wodociągową. Yeald Plus^® oraz Pentakeep^®-V wykazują pewną rosnącą tendencję, jeśli chodzi o wskaźnik ukorzeniania w porównaniu z zabiegiem IBA i kontrolą (8.9 i 4.0%) w przypadku ‘Bogdány’ i średnich wartości trzyletnich. Na sadzonkach ‘Magyar’, które charakteryzują się niskim potencjałem ukorzeniania, dolistne spryskiwanie za pomocą Kelpak^®, Wuxal^® Ascofol, Pentakeep^®-V i Yeald Plus^® znacznie zwiększyło wskaźnik ukorzenienia oraz przyrost świeżej masy podczas ukorzenienia natomiast zastosowanie Pentakeep^®-V i Yeald Plus^® znacznie zwiększyło całkowitą suchą masę ukorzenionych sadzonek.

Użyto populacji marchwi purpurowej, która jest powszechnie uprawiana w rejonie Konya w Turcji dla celów przemysłowych. Zebrano różne typy marchwi czerwonej dla puli genów. Poddano je selekcji ze względu na badane cechy. Doświadczenie przeprowadzono w latach 2009–2012 w układzie prób losowanych bloków w 3 powtórzeniach przy użyciu spokrewnionych linii marchwi purpurowej. Eregli 1 miał najwyższy (11,54 t∙ha^-1), a Eregli 14 najniższy plon (9,27 t∙ha^-1). Określono korelację między niektórymi cechami fizycznymi i chemicznymi. W próbkach marchwi ilość suchej masy wynosiła 12,3–16,30%, całkowita zwartość cukrów 7,13–9,67 g∙100 g^-1, ilość β-karotenu 117,17–249,55 µg∙g^-1, ilość antocyjaniny 272,0–596,2 µg∙g^-1, całkowita ilość fenoli 155,83–206,67 mg∙10^-2g^-1 GAE, natomiast działanie antyoksydacyjne wynosiło od 31,85 do 44,20%. Przy końcu badania linie Eregli 9 i Eregli 10 określono jako linie dające nadzieję, natomiast Eregli 4 i Eregli 16 jako linie kandydujące na odmiany.

Zbadano wpływ stężenia i proporcji regulatorów wzrostu w pożywce inicjalnej na morfogenezę narcyza (Narcissus L.) ‘Carlton’ w kulturach eksplantatów izolowanych z pąków kwiatowych w stadium Pc. Fragmenty zalążni i pędów kwiatowych kultywowano na pożywce stałej MS uzupełnionej regulatorami wzrostu: cytokininą – BA lub zeatyna (0.5–50 µM) i auksyną – Picloram, 2,4-D lub NAA (1–50 μM). Zastosowane proporcje regulatorów wzrostu determinowały kierunki morfogenezy, a poziom cytokininy okazał się czynnikiem krytycznym. Somatyczną embriogenezę uzyskano w przypadku proporcji cytokininy do auksyny – 1:1–10, cebule przybyszowe – 1:0,4–1, korzenie przybyszowe – 1:20–100. Minimalne stężenie cytokininy w pożywce do inicjacji somatycznej embriogenezy i formowania cebul przybyszowych wyniosło 5 μM. Niższe stężenie cytokininy (0.5 μM) wywoływało ryzogenezę. Obserwując wpływ auksyny na proces somatycznej embriogenezy, stwierdzono, że Picloram stymulował inicjację zarodków somatycznych narcyza, natomiast 2,4-D przyspieszało ich dojrzewanie i konwersję.

Wysoki koszt ręcznego cięcia drzew owocowych i konieczność zatrudnienia do tej pracy pracowników z odpowiednimi kwalifikacjami skłania sadowników do podejmowania prób mechanicznego cięcia drzew. Wieloletnie wyniki doświadczeń i praktyka wskazuje, że cięcie mechaniczne jest możliwe u niektórych gatunków zimozielonych, jak rośliny cytrusowe lub oliwki, które nie wymagają ciecia selektywnego wewnątrz koron. W opisanym doświadczeniu 12-letnie jabłonie odmiany ‘Pinova’, szczepione na podkładce M.9, posadzone w rozstawie 4 × 1,5 m, prowadzone w formie wrzecionowej, były cięte mechanicznie w pierwszym tygodniu maja i w pierwszym tygodniu czerwca listwą tnącą marki STIHL. W obu terminach cięto drzewa z góry (topping) i z boków (hedging), starając się nadać im kształt stożkowy. Drzewa kontrolne cięto w kwietniu według standardowej metody stosowanej w Polsce, która polega na rozrzedzaniu korony i wycinaniu pędów starych z pozostawianiem pędów młodych. W okresie 3 lat cięcie mechaniczne zmieniło stopniowo strukturę koron. Korona stała się zwarta jak żywopłot wypełniona szczelnie pędami. Te zmiany udokumentowano za pomocą zdjęć poddanych obróbce komputerowej. Korony cięte mechanicznie były gorzej nasłonecznione w części środkowej i wierzchołkowej niż korony cięte ręcznie. Korony cięte mechanicznie zawiązywały więcej owoców niż korony cięte ręcznie i wymagały bardziej intensywnego przerzedzania zawiązków owocowych. Mimo przerzedzania miały skłonność do zbyt obfitego owocowania i wydawania drobnych owoców. Owoce miały mniej rozległy rumieniec. Jakość owoców odgrywa obecnie decydującą rolę w produkcji i dlatego cięcie ręczne jest koniecznym zabiegiem. Może być uzupełniane przez cięcie mechaniczne, głównie przez mechaniczne cięcie pędów wierzchołkowych.

Większość badań nad wpływem warunków stresowych wynikających z zasolenia prowadzi się na ozdobnych roślinach rabatowych i bylinach, natomiast wciąż niewiele jest informacji dotyczących reakcji geofitów na ten czynnik. Ornithogalum saundersiae to atrakcyjna roślina cebulowa polecana do uprawy w pojemnikach, w ogrodach i na terenach zieleni. Przeprowadzone w latach 2013–2014 badania dotyczyły oceny wpływu NaCl na wzrost, kwitnienie, funkcjonowanie aparatu fotosyntetycznego, zawartość barwników oraz makro- i mikroskładników w liściach O. saundersiae. Rośliny uprawiano w doniczkach w tunelu foliowym. Zasalanie prowadzono raz w tygodniu, przez okres 6 tygodni, stosując roztwór NaCl w stężeniu 100 i 200 mM. Stwierdzono, że traktowanie roślin NaCl nie spowodowało chloroz, nie miało wpływu na procent kwitnących roślin oraz na liczbę kwiatostanów. Pod wpływem stresu solnego rośliny miały zmniejszoną świeżą masę liści, kwiatostanów i cebul oraz rozpoczynały później kwitnienie. Intensywność fotosyntezy i natężenie transpiracji zmniejszyło się wraz ze wzrostem stężenia NaCl. Zawartość chlorofilu i karotenoidów w liściach roślin traktowanych NaCl była istotnie wyższa w porównaniu z roślinami kontrolnymi. W wyniku zasolenia wzrosła zawartość w liściach azotu, potasu, sodu i chloru, natomiast spadła zawartość wapnia, cynku i żelaza.

Ekstremalne warunki pogodowe z przedłużającymi się suchymi okresami i wysoką temperaturą mogą znacznie wpłynąć na fizjologię i morfologię winorośli. Zrozumienie fizjologicznych i morfologicznych reakcji winorośli na deficyt wody ma więc ogromne znaczenie dla kształtowania odpowiedniego rozwoju roślin. Niniejsze badanie ocenia wpływ niedostatecznego nawadniania (DI) na pewne cechy liście winorosli odmiany ‘Italia’ uprawianej na różnych podkładkach. DI miał istotny wpływ na rozwój, morfologię, strukturę tkanek, status wodny i fizjologię liści winorosli. Reakcja odmiany ‘Italia’ na DI zależała od stosowanej podkładki, np. świeża masa liści odmiany ‘Italia’/5 BB pod wpływem DI zmienijszyła się o 15,2% w porównaniu z pełnym nawadnianiem (FI), natomiast wartości świeżej masy dla odmiany ‘Italia’/99R i winorośli zakorzenionych na własnych korzeniach pod wpływem DI zminiejszyły się, odpowiednio, o 6,2 i 10,5%. Pod wpływem FI, przewodność szparkowa (g_s) osiągnęła wartości 189,0 mmol m^-2 s^-1 dla ‘Italiaʼ/5 BB i 178.8 mmol m^-2 s^-1 dla ‘Italiaʼ/99 R. Wartości g_s w warunkach DI wynosiły odpowiednio 178,1 i 164,0 mmol m^-2 s^-1 dla winorośli na 5 BB i 99 R. Przewodność szparkowa zmniejszyła się odpowiednio o ok. 21,1, 13,8 i 10,2% na winorośli uprawianej na 5 BB, 99 R oraz na własnych korzeniach. W reakcji na DI względna zawartość wody w liściach zminiejszyła się odpowiednio o 9,4, 4.1 i 3,9% dla winorośli ‘Italiaʼ/5 BB, winorośli na własnych korzeniach oraz ‘Italiaʼ/99 R. Wieloletnie dane wykazały, że winorośle uprawiane na 99 R miały bardziej tolerancyjny wzrost liści i fizjologię w reakcji na suszę w porównaniu z winoroślami na 5 BB.

Badania miały na celu określenie wpływu nawadniania i terminu zbioru na zawartość i kompozycję olejku eterycznego destylowanego z liści, ogonków liściowych i blaszek liściowych Apium graveolens L. var. secalinum Alef. Nawadnianie kroplowe przeprowadzono dwukrotnie w trzeciej dekadzie lipca i dwukrotnie w trzeciej dekadzie sierpnia. Jednorazowa dawka wody wynosiła 20 mm. Zbiór surowca przeprowadzono 7 września i 17 października, zbierając liście odpowiednio po 120 i 161 dniach wegetacji roślin. Nawadnianie zwiększało koncentrację substancji lotnych w blaszkach liściowych (0,68%) oraz zmniejszało zawartość tych składników w ogonkach liściowych (0,24%). Liście selera zbierane w październiku zawierały istotnie mniej olejku eterycznego (0.34%) w porównaniu ze zbieranymi w pierwszej dekadzie września (0.53%). Główną frakcją olejku eterycznego selera listkowego okazały się monoterpeny, wśród których dominował limonen i mircen. Najwięcej limonenu (75,77%) stwierdzono w ogonkach liściowych roślin nawadnianych. Liście roślin nawadnianych zawierały więcej limonenu i mniej mircenu w porównaniu z liśćmi roślin nienawadnianych. Więcej mircenu i mniej limonenu oznaczono w liściach zebranych we wrześniu.