W pracy oceniono wpływ różnych metod wysokotemperaturowej prehydrolizy chemicznej: kwasowej (H2SO4 i HCl) i zasadowej (NaOH) roślin sorga cukrowego na wydajność procesu fermentacji etanolowej. Po prehydrolizie próby hydrolizowano enzymatycznie (ACCELLERASE®1500 oraz ACCELLERASE®XC) i poddawano fermentacji etanolowej przy użyciu drożdży Saccharomyces cerevisiae SIHA Active Yeast 6. Największą wydajność etanolu (77,8 cm³ kg^-1) z biomasy sorga cukrowego otrzymano po zastosowaniu obróbki wstępnej 2% kwasem siarkowym (IV) w temp. 150°C. Natomiast w przypadku stosowania niższych temperatur prehydrolizy (121, 134°C) korzystne wydaje się być zastosowanie wodorotlenku sodu w stężeniu 6 lub 10%.

W niniejszej pracy opisano zdolność szczepu T. citrinoviride C-1 do produkcji zewnątrzkomórkowych enzymów hydrolitycznych w różnych warunkach hodowlanych. Biosyntezę celulaz (CMCaz oraz FPaz) oraz ksylanaz zbadano w podłożu z odpadowym materiałem pofiltracyjnym (2%), natomiast inaktywowana biomasa drożdży paszowych (3%) oraz Fusiarium sp. (3%) stanowiły źródło węgla oraz induktory w produkcji chitynaz i β-1-3-glukanaz. Zaobserwowano wydajną biosyntezę obu grup enzymów w zaproponowanych podłożach. Najwyższe wartości aktywności karboksymetylocelulaz (1.17 U×ml^-1) oraz ksylanaz (7.29 U×ml^-1) zanotowano w 12. dobie hodowli w podłożu mineralnym suplementowanym materiałem ligninocelulozowym (bez dodatku glukozy). Ponadto, w doświadczeniu zbadano wpływ stężenia glukozy na biosyntezę enzymów i uznano, że dodatek glukozy wpłynął na produkcję celulaz i ksylanaz, która zmniejszała się wraz ze wzrastającym stężeniem cukru. Z kolei w podłożu z inaktywowaną biomasą zaobserwowano najwyższy poziom aktywności chitynaz oraz β-1-3-glukanaz w 5. dobie hodowli, odpowiednio 1.17 nKat×ml^-1 oraz 1.77 U×ml^-1. Zastosowanie materiałów odpadowych w procesie biosyntezy enzymów, jak to opisano w niniejszych badaniach, w znacznym stopniu może obniżyć koszt ich produkcji.

Melasowy wywar buraczany to ciemnobrunatna ciecz stanowiąca produkt uboczny gorzelni. Kolor zawdzięcza głównie takim związkom barwnym jak karmele, melanoidyny i produkty alkalicznego rozkładu inwertu. Substancje te uniemożliwiają biodegradację wywaru. Dekoloryzacja mikrobiologiczna to jeden ze sposobów zmniejszania barwy tego uciążliwego produktu ubocznego. Celem pracy było dokonanie oceny wpływu dodatku do podłoża hodowlanego źródeł azotu (ekstraktu drożdżowego, peptonu i (NH₄)₂SO₄), fosforu (KH₂PO₄) i węgla (glukozy) na stopień usunięcia związków barwnych buraczanego wywaru melasowego z zastosowaniem Lactobacillus plantarum MiLAB393. Do planowania eksperymentu wykorzystano kompozycyjny plan rotatabilny (N₀ = 1, α = 2, N = 10). Stwierdzono, że zmienne istotne statystycznie (p ≤ 0,05), ze względu na maksymalizację stopnia dekoloryzacji wywaru, to glukoza oraz ekstrakt drożdżowy. W badaniach uzyskano około 23% stopień dekoloryzacji wywaru.