Obserwuje się wzrost poziomu morza o zasięgu globalnym. Zjawisko to będzie postępować w nadchodzącym stuleciu na skutek antropogenicznego globalnego ocieplenia. Każdy wzrost poziomu morza skutkuje utratą ziemi, coraz częstszymi powodziami oraz zasoleniem. Skutki i możliwe reakcje na wzrost poziomu morza różnią się w skali lokalnej i regionalnej ze względu na różnice w czynnikach lokalnych i regionalnych. Linia brzegowa Wietnamu wynosi ponad 3260 km i rozciąga się z północy na południe. W jej obrębie występuje wiele procesów interaktywnych między lądem a morzem, między dynamicznym życiem rzek i morzem, między zjawiskami naturalnymi i antropogenicznymi itp. W ostatnim czasie wzrost poziomu morza na skutek zmian klimatu stanowi poważne globalne zagrożenie. Dlatego też badania mające na celu ocenę wpływu wzrostu poziomu morza na grunty rolne są bardzo potrzebne. W artykule skupiono się na wykorzystaniu technologii GIS do analizy i przewidywania wpływu wzrostu poziomu morza na użytkowanie gruntów rolnych w nadmorskiej dzielnicy Nam Dinh. Otrzymane wyniki mogą wspomóc procesy decyzyjne właściwych menadżerów i decydentów oraz tworzenie strategii adaptacyjnych terenów rolnych w kontekście zmian klimatycznych.

Ogrody dla osób niepełnoprawnych stanowią ważną rolę w procesie terapii. Dzięki nim ludzie z dysfunkcjami mają możliwość obcowania z przyrodą i zmysłowego charakteru poznawania natury. Hortiterapia, czyli metoda terapii za pomocą uprawy roślin, ma ogromne znaczenie lecznicze. Za jej pomocą osoby niepełnosprawne mogą się rozwijać i panować nad stresem. Mają możliwość obcowania z ludźmi, w społeczeństwie i dzięki temu rozwija się między nimi komunikatywność. Ogród terapeutyczny należy specjalnie zaprojektować, aby nie utrudniał poruszania się osobom z dysfunkcjami. Należy wyzbywać się wszelkich barier architektonicznych i wysokościowych oraz informować o zbliżających się utrudnieniach. Tworzywa stosowane na nawierzchnie powinny być bezpieczne, antypoślizgowe i amortyzujące upadki. Specjalistycznie dobrana roślinność musi pobudzać zmysły osób niepełnosprawnych, ułatwiać orientację w terenie i nie zagrażać ich bezpieczeństwu.

Celem głównym było przeprowadzenie oceny atrakcyjności przestrzeni parku im. prof. D. Wanica w Olsztynie za pomocą wskaźników i mierników atrakcyjności stworzonych na potrzeby opracowania. Cel główny został osiągnięty poprzez realizację celów szczegółowych, w ramach których: zdefiniowano pojęcie parku miejskiego w aspekcie przestrzeni publicznej, opracowano wskaźniki, mierniki oraz zasady oceny. Doboru ocenianych elementów przestrzeni dokonano w oparciu o wyniki badań ankietowych przeprowadzonych wśród użytkowników analizowanej przestrzeni parkowej. W celu ułatwienia oceny park podzielono na 9 pól podstawowych.

W artykule przedstawiono wyniki badań w ramach pracy doktorskiej pt.: "Gospodarka przestrzenna w strefie podmiejskiej Olsztyna na tle przekształceń krajobrazu rolniczego". Zakres przestrzenny badań obejmował wszystkie wsie położone w strefie podmiejskiej Olsztyna. W celu zobrazowania przekształceń układów wiejskich porównywano dane z drugiej połowy XIX w., lat 20. i 30. XX w. i współczesne (z lat 2010-2013). Wsie lokowano w strefie podmiejskiej Olsztyna od XIV do XIX w. Parcelacja majątków ziemskich w XIX w. zapoczątkowała przemiany wiejskich układów osadniczych. W szczególności po II wojnie światowej nastąpiły zaburzenia pierwotnie występujących układów przestrzennych wsi. W latach 70. XX w. wynikało to z rozwoju zabudowy wielorodzinnej i gospodarczej związanej z lokalizacją państwowych gospodarstw rolnych. Historyczne układy przestrzenne wsi (owalnica, ulicówka i rzędówka) objęte umiarkowaną presją budowlaną (na tle wartości we wsiach strefy podmiejskiej Olsztyna) uległy w głównej mierze degradacji, zaś te o dużym ruchu budowlanym homogenizacji, przekształceniom w układy wielodrożne. Powstaje w ten sposób "przestrzeń bez właściwości". Omówione zjawisko związane jest z wielkością napływu ludności i rozwojem zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, w szczególności po 2000 r. (proces suburbanizacji) oraz powstawaniem nowej, często nieefektywnej sieci dróg dojazdowych. Większość miejscowości w strefie podmiejskiej Olsztyna charakteryzowała się w latach 2000-2010 napływem ludności, zaś w mniejszości z nich przyrost wyniósł zero lub był ujemny. W badanym okresie duży wzrost liczby ludności (powyżej 50 osób) wystąpił w 36 wsiach (1 % ogółu). Powoduje to powstawanie układów wielodrożnych lub degradację układów przestrzennych wsi. Ogółem wzrost liczby ludności w strefie podmiejskiej Olsztyna wyniósł 23,5% w latach 2000-2010. Przekształcenia (degradację) historycznych układów przestrzennych wsi w strefie podmiejskiej Olsztyna omówiono szerzej na przykładzie Brąswałdu (gmina Dywity), Dorotowa (gmina Stawiguda) i Jonkowa (gmina Jonkowo).

Infrastruktura informacji przestrzennej to zjawisko powszechne w krajach Unii Europejskiej. Od przyjęcia Dyrektywy INSPIRE minęło osiem lat, a geoportale są użytkowane z powodzeniem jak inne ogólnodostępne portale GIS m.in.: OpenStreetMap czy GoogleMap. Podjęte w artykule badania są odpowiedzią na pytanie czy geoportale w różnych państwach są jednolite. Celem głównym badania była próba analizy i oceny stopnia zaawansowania prac nad wdrożeniem Dyrektywy INSPIRE w wybranych krajach Unii Europejskiej. Przyjęta metoda analizy oparta jest na systemie 0-1, który pozwala na ocenę wybranych systemów informacji przestrzennej w skali punktowej. Wybrane systemy analizowano pod kątem ich funkcjonalności, dostępności wybranych danych i usług danych przestrzennych, interfejsów użytkownika oraz organów odpowiedzialnych za tworzenie i utrzymanie systemów.