Nawożenie mineralne jest jednym z najważniejszych elementów poprawnej agrotechniki pszenicy jarej. Decyduje bowiem o wielkości i jakości plonu ziarna. W latach 2011-2013 przeprowadzono ścisłe doświadczenie polowe, którego celem było określenie reakcji wybranych odmian pszenicy jarej na dwa poziomy nawożenia NPK. W hipotezie badawczej założono, że zmienne dawki nawożenia NPK zmodyfikują architekturę łanu, stan odżywienia roślin oraz wielkość i jakość plonu ziarna pszenicy jarej. Stosowano dwa poziomy nawożenia: 80 N; 43,6 P i 83 K kg·ha^-1 (poziom I) oraz 120 N; 65,4 P i 124,5 K kg·ha^-1 (poziom II). Badano odmiany: Hewilla, Monsun, Nawra, Ostka Smolicka, Waluta, Zadra, Żura. Większa dawka nawożenia mineralnego w porównaniu z niższą wpłynęła na istotny wzrost wartości wskaźnika SPAD i LAI, nie modyfikowała natomiast wskaźnika MTA. Liczba kłosów na 1 m² była większa na obiekcie z wyższym poziomem nawożenia w porównaniu z niższym. Uzyskana różnica była istotna i wynosiła średnio 26 szt.· m². Liczba ziaren w kłosie i MTZ nie zostały zmodyfikowane przez czynnik nawozowy. Najwyższej plonowała pszenica jara w 2012 roku, a najniższej w 2013 roku. Po zastosowaniu wyższego poziomu nawożenia średni plon ziarna wyniósł 5,83 Mg·ha^-1 i był istotnie wyższy niż na obiekcie z niższym poziomem nawożenia (4,89 Mg·ha^-1). Rośliny odmiany Ostka Smolicka charakteryzowały się istotnie wyższym wskaźnikiem LAI w odniesieniu do Monsun, zaś wskaźnik MTA był istotnie wyższy u roślin odmiany Waluta w porównaniu z odmianą Żura. Najwyższą wartość wskaźnika SPAD odnotowano u roślin odmiany Hewilla i Ostka Smolicka, a istotnie niższą u Żura. Wykazano zarazem istotną różnicę wskaźnika SPAD pomiędzy odmianą Nawra a Ostka Smolicka. Rośliny odmiany Waluta wylegały istotnie silniej niż odmiany Nawra. Dorodniejsze nasiona wykształciła odmiana Nawra w porównaniu z odmianą Zadra. Najwyższym plonem charakteryzowała się odmiana Ostka Smolnickiej, a istotnie niższym Monsun, Nawra i Waluta. Udowodniono również, że odmiana Hewilla plonem ziarna istotnie przewyższa odmianę Nawra. Czynniki doświadczenia nie wywarły istotnego wpływu na zawartość białka ogólnego w ziarnie.

Kompleks Łąk Czerskich, nawadniany od połowy XIX wieku systemem stokowo-zalewowym, jest unikatowy w skali europejskiej. Celem badań było określenie zawartości węgla organicznego, azotu ogółem i frakcji rozpuszczalnej materii organicznej w warunkach długotrwałego nawadniania użytków zielonych. Badano obszary Łąk Czerskich nawadniane od ponad 150 lat i takie, które ponad 25 lat temu zaprzestano nawadniać (Zielona Łąka). Na badanym obszarze występują gleby rdzawe z cechami bielicowania (RWbi – Albic Brunic Arenosols (Distric)). Próbki gleb pobrano z poziomów powierzchniowych i podpowierzchniowych: A, AE, Bsv. Oznaczono: zawartość węgla organicznego (TOC), azotu ogółem (Nt) oraz dissolved organic carbon (DOC) i dissolved nitrogen (DNt). Stwierdzono większą kumulację węgla organicznego i azotu ogółem w poziomie próchnicznym gleb łąk systematycznie nawadnianych w porównaniu z glebami łąk, które zaprzestano nawadniać. Zawartości TOC i Nt w próbkach gleb pobranych na Łąkach Czerskich zwiększały się wraz z odległością od rowów nawadniających. Gleby łąk nawadnianych charakteryzowały się szerszym stosunkiem TOC/Nt niż gleby łąk nienawadnianych. Wynikiem stałego nawadniania łąk był też wysoki udział DOC i DNt w poziomie próchnicznym (A) gleb.

Praca dotyczy obserwacji procesów embriologicznych w zalążkach triploidalnych mniszków: Taraxacum belorussicum (sect. Palustria) and T. atricapillum (sect. Borea). Rozwój nasion u tych taksonów obejmuje mejotyczną diplosporię, partenogenezę i autonomiczny rozwój endospermy. Z dojrzałych nasion, zawierających żywotne zarodki, rozwijają się prawidłowo wykształcone siewki. Badania cytologiczne i embriologiczne tego poliploidalnego kompleksu mają istotne znaczenie, bowiem Taraxacum jest jednym z modelowych rodzajów wykorzystywanych w genetycznych i molekularnych badaniach procesów apomiktycznych. W obrębie Taraxcaum istnieje ścisła zależność pomiędzy stopniem ploidalności a sposobem rozmnażania. Diploidy rozmnażają się seksualnie, podczas gdy poliploidy są apomiktami. Ze względu na to, że apomiktyczne potomstwo powiela genotyp rośliny matecznej, od wielu lat apomiksja pozostaje w centrum zainteresowania hodowców roślin. Jednak u roślin uprawnych nie stwierdzono apomiktycznego formowania nasion, a dotychczasowe próby wprowadzenia apomiksji do szlaku rozwojowego ważnych gospodarczo roślin nie powiodły się. Należy także zaznaczyć, że mniszki są wartościowymi roślinami miododajnymi, a ponadto liczne gatunki Taraxacum znajdują zastosowanie w farmacji.

Proces wtórnej sukcesji jest obserwowany na łąkach w większości dolin rzecznych środkowej Polski. Jest ona spowodowana zaprzestaniem gospodarczego wykorzystywania użytków zielonych oraz zmianami w siedliskach przez nie zajmowanych. W wyniku sukcesji wtórnej na porzucone łąki w dolinie Pilsi powracają zbiorowiska leśne. Stwierdzono kilka scenariuszy tego zjawiska. W klasycznym modelu następują po sobie kolejno: ziołorośla, ziołorośla z siewkami drzew i krzewów, zarośla wierzbowe i las. Łąki zmeliorowane ulegają wtórnemu zabagnieniu, a stadium przejściowe do lasu tworzą zbiorowiska szuwarowe i nitrofilnych pnączy (Calystegietalia sepium). W częściach doliny poza bezpośrednim zasięgiem wód powierzchniowych powrót lasu poprzedza zbiorowisko z dominacją jednego gatunku, którym najczęściej jest Deschampsia caespitosa.

W latach 2008-2010 w północno-wschodniej Polsce uprawiano pszenicę ozimą odmiany Zyta w systemie ekologicznym i integrowanym. Celem badań była ocena wpływu płodozmianów, agrotechniki i zabiegów ochronnych na zdrowotność roślin. Nasilenie infekcji liści pszenicy ozimej wywołanych przez Septoria spp., Blumeria graminis i Puccinia recondite uzależnione było od warunków atmosferycznych i zastosowanego systemu uprawy. Rok 2009 był deszczowy, co sprzyjało rozwojowi septoriozy, natomiast suchy 2010 rok sprzyjał rozwojowi mączniaka prawdziwego zbóż i traw. Liście pszenicy ozimej uprawianej w systemach ekologicznych częściej wykazywały objawy rdzy brunatnej, w dwóch wariantach systemu integrowanego były bardziej narażone na infekcje patogenami powodującymi septoriozy i mączniaka prawdziwego. Nasilenie chorób podstawy źdźbła było zróżnicowane w latach badań i uzależnione od przedplonu. Najwyższe wskaźniki zachorowalności odnotowano w przypadku, gdy pszenicę ozimą uprawiano po pszenicy. Deszczowy rok 2009 przyczynił się do rozwoju chorób podstawy źdźbła. Pozytywny wpływ biopreparatu EM na zdrowotność pszenicy ozimej stwierdzono tylko w systemach uprawy ekologicznej.

Ziemniak ma dość płytki system korzeniowy, dlatego, aby utrzymać produktywność i jakość bulw, wymaga dostarczenia znacznej ilości składników pokarmowych. Efektywne stosowanie odpowiedniego rodzaju i ilości nawozu jest bardzo ważne dla uzyskania opłacalnego plonu przy niewielkiej stracie składników do środowiska. Celem badań było porównanie wykorzystania składników pokarmowych z nawozów kompleksowych NPKMgS z grupy nitrofosek (HydroComplex, Nitrophoska Blue Special, Viking 13) i amofosek (Polimag S) i nawozów jednoskładnikowych (saletra amonowa, superfosfat pojedynczy, siarczan potasu) przez bardzo wczesne odmiany ziemniaka (Aster, Fresco, Gloria). Wykorzystanie składników z nawozów określono metadą różnicową – jako stosunek różnicy ilości składników pobranych przez bulwy ziemniaka na obiektach z danym nawozem i na obiekcie kontrolnym bez nawożenia mineralnego do ilości składnika zastosowanego w danym nawozie. Przy stosowaniu nawozów kompleksowych z grupy nitrofosek z mikroelementami, tj. Nitrophoski Blue Special i HydroComplexu, wykorzystanie azotu, fosforu i potasu przez bulwy ziemniaka było większe niż przy stosowaniu nawozów jednoskładnikowych. Stosowanie tych nawozów dawało lepsze efekty w warunkach dobrego zaopatrzenia roślin w wodę. Przy stosowaniu nawozów kompleksowych z grupy nitrofosek bez mikroelementów (Viking 13) i z grupy amofosek (Polimag S) wykorzystanie składników było podobne lub mniejsze jak z nawozów jednoskładnikowych. Najwięcej składników pokarmowych pobranych z plonem bulw stwierdzono przy stosowaniu Nitrophoski Blue Special (z grupy nitrofosek z najmniejszą ilością NH₄ ⁺-N); pobranie azotu było większe o 10,05 kg·ha^-1, fosforu o 1,84 kg·ha^-1, a potasu o 11,41 kg·ha^-1 w porównaniu z nawozami jednoskładnikowymi. Przy stosowaniu tego nawozu wykorzystanie azotu (21%), fosforu (9%) i potasu (23%) przez bardzo wczesne odmiany ziemniaka było prawie dwa razy większe jak z nawozów jednoskładnikowych. Pobranie i wykorzystanie azotu, fosforu i potasu zależało od odmiany i było uwarunkowane warunkami pogodowymi w okresie wegetacji ziemniaka.

Przedmiotem badań była ocena oddziaływania zróżnicowanego nawożenia azotem stosowanego doglebowo, dolistnie oraz dolistnego nawożenia azotem w połączeniu z nawozem wieloskładnikowym Ekolist na zawartość i skład białka ziarna pszenżyta jarego odmiany Milewo. Doświadczenie polowe przeprowadzono w Zakładzie Dydaktyczno-Doświadczalnym w Tomaszkowie, należącym do Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Na zawartość białka ogółem i poszczególnych jego frakcji w ziarnie pszenżyta jarego odmiany Milewo miały wpływ zarówno zastosowanie dokarmiania dolistnego Ekolistem, jak i dawka azotu mineralnego. Zastosowanie azotu w dawce 80 kg·ha^-1 łącznie z Ekolistem, w porównaniu z tą samą dawką, ale bez nawozu wieloskładnikowego, przyczyniło się do wzrostu ilości białka o 0,72 g w 100 g ziarna. Największy udział stanowiły białka zapasowe z przewagą gliadyn nad gluteninami. Zastosowane w doświadczeniu warianty nawozowe kształtowały wysoki stosunek gliadyn/glutenin. Wraz ze wzrostem białek zapasowych (gliadyny + gluteniny) zmniejszała się zawartość białek strukturalnych (albumin i globulin). Potwierdzono ponadto istotny wpływ całkowitej dawki azotu 120 kg·ha^-1 w porównaniu z 80 kg·ha^-1 na zwiększenie koncentracji białek gliadynowych frakcji ωi α/β. Lata badań wpłynęły na udział gliadyn γoraz glutenin HMW i LMW w ziarnie. Zwiększenie nawożenia azotem o 40 kg·ha^-1 przedsiewnie, w postaci saletry amonowej, przyczyniło się do zwiększenia frakcji gliadyn ω i glutenin HMW. Dodatkowe zastosowanie nawożenia Ekolistem (wariant z dawką 80 kg·ha^-1) wpłynęło na zwiększenie frakcji gliadyn γi glutenin LMW.