Genetycznie zmodyfikowane organizmy (GMO) dotarły do Polski pod koniec ubiegłego wieku (soja i kukurydza w paszach) i wywoływało to w pierwszym okresie sprzeciw opinii publicznej. Mało jest danych na temat dzisiejszej postawy polskiego społeczeństwa wobec GMO i dlatego celem pracy było zbadanie na podstawie ankiety obecnego nastawienia obywateli oraz zdefiniowanie aktualnych obaw. Badanie ankietowe przeprowadzono wśród pracowników Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (FOŚiGW) z Wrocławia i Legnicy oraz internautów (N92). Z ankiety wynika, że zwiększyła się świadomość w zakresie GMO oraz zmniejszyły się obawy. Niemniej, w grupie pracowników FOŚiGW wiedza na temat zagadnienia GMO wymaga pogłębienia.

Celem pracy było zbadanie wpływu stężenia glukozy, jako jedynego źródła węgla, na tworzenie produktu w procesie syntezy kwasu szczawiowego przez Aspergillus niger we wgłębnej hodowli okresowej. Badania prowadzono w podłożach syntetycznych zawierających glukozę rozcieńczoną do poziomu 100, 125, 150 i 175 g·dm^-3. Najwyższe stężenie produktu, wynoszące 64,2 g·dm^-3, uzyskano w podłożu zawierającym glukozę w ilości 150 g·dm^-3. W wariancie tym stwierdzono także obecność kwasów towarzyszących: cytrynowego w stężeniu 15,4 g·dm^-3 i glukonowego w stężeniu 28,7 g·dm^-3. Współczynnik homofermentatywności procesu wyniósł 59,2%. Najwyższą szybkość tworzenia produktu i najwyższą wydajność substratową, wynoszące odpowiednio 2,9 g·dm^-3·d^-1 i 61,6%, uzyskano w podłożu ze stężeniem substratu na poziomie 100 g·dm^-3. Uznano, że optymalne stężenie glukozy w podłożu, ze względu na maksymalizację stężenia produktu, wynosi 150 g·dm^-3.

Buraczany wywar melasowy, produkt uboczny przemysłu gorzelniczego, charakteryzuje ciemnobrunatna barwa, za którą odpowiadają melanoidyny, karmele oraz produkty alkalicznego rozkładu inwertu. Celem badań było określenie wpływu dodatku ekstraktu drożdżowego i stężenia wywaru na stopień jego dekoloryzacji w hodowli bakterii fermentacji mlekowej Pediococcus parvulus MiLab099. Zastosowano kompozycyjny plan rotatabilny (N = 2, α= 1,4142, N = 10). Hodowlę prowadzono metodą wstrząsarkową (120 obr.· min^-1) w kolbach stożkowych (250 cm³), które zawierały 100 cm³ podłoża o składzie wynikającym z planu eksperymentu: stężenie wywaru od 7,57 do 92,43% oraz dodatek ekstraktu drożdżowego (YE) od 0,17 do 5,83 g·dm^-3. Inokulum dodawano w ilości 1 cm³. Efektywność dekoloryzacji wywaru oceniano spektrofotometrycznie (475 nm). Stopień usunięcia kolorantów oznaczano metodą Iwanowa-Sapronowa. Dla większości wariantów stopień dekoloryzacji wywaru nie przekroczył 10%, a maksymalna wartość wyniosła ok. 21%. Statystycznie istotny wpływ (p ≤ 0,05) na stopień dekoloryzacji wywaru miało jego stężenie, zaś nieistotny statystycznie okazał się dodatek YE.