Zakres badań obejmował przeprowadzenie syntezy poli(kwasu itakonowego) na drodze polimeryzacji wolnorodnikowej w obecności inicjatora – nadsiarczanu amonu w różnych mediach reakcyjnych oraz w różnej temperaturze. Przeprowadzono polimeryzację w układach wodnych zawierających chlorek choliny oraz w mieszaninach eutektycznych monomer – chlorek choliny sporządzonych w różnych proporcjach. Zbadano wpływ zmiennych parametrów reakcji na wydajność procesu, skład elementarny oraz strukturę chemiczną otrzymanych polimerów. Charakterystykę produktu wykonano przy użyciu technik spektroskopowych FTIR oraz NMR.

Głównym produktem ubocznym produkcji biodiesla, którego ilość w ostatnich latach gwałtownie wzrosła, jest odpadowy glicerol. Na tonę wytwarzanych etylowych lub metylowych estrów kwasów tłuszczowych przypada około 100 kg glicerolu odpadowego. Wykorzystanie odpadowego glicerolu jest jednym z najważniejszych wyzwań dla ochrony środowiska. Celem pracy była weryfikacja możliwości produkcji biomasy komórkowej drożdży Candida pelliculosa G4KB2 z bezwodnego glicerolu cz.d.a. podczas hodowli okresowych wytrząsanych. W pierwszym etapie badań zdolność wzrostu tych drożdży na glicerolu bezwodnym cz.d.a. sprawdzano poprzez pasażowanie ich na modyfikowane podłoża agarowe na płytkach Petriego – YPDG (zawierające ekstrakt drożdżowy, pepton, glukozę i glicerol), a następnie YPG (ekstrakt drożdżowy, pepton, glicerol). Hodowle inkubowano w 30°C przez 2 dni. Wpływ stężenia glicerolu na tempo wzrostu i poziom biomasy drożdży G4KB2 przeprowadzono w dwóch powtórzeniach w podłożach zawierających różne stężenia glicerolu, tj. 2, 5, 10, 15 oraz 20%. Hodowle inkubowano w 30°C w wytrząsarce obrotowej (120 obr. min^-1). Tempo wzrostu drożdży analizowano poprzez pomiar gęstości optycznej (620 nm), a biomasę oznaczano metodą grawimetryczną. Najwyższy poziom biomasy (13,9 g·dm^-3 po 24 godz. i 19,2 g·dm^-3 po 40 godz.) uzyskano podczas hodowli zawierającej w podłożu 10% glicerolu bezwodnego.

Wywar melasowy buraczany jest to produkt odpadowy otrzymywany w gorzelniach podczas produkcji etanolu z melasy buraczanej. Ze względu na wysoką wartość ChZT oraz związków barwnych (melanoidyn, karmeli oraz produktów alkalicznego rozkładu inwertu) jest on wysoce niebezpieczny dla środowiska. Celem badań było określenie wpływu stężenia wywaru, dodatku ekstraktu drożdżowego, KH₂PO₄, (NH₄)₂SO₄ oraz glukozy na stopień dekoloryzacji wywaru melasowego buraczanego przy udziale bakterii Lactobacillus casei 0848 z wykorzystaniem dwuwartościowego planu frakcyjnego. Hodowle bakterii prowadzono na wytrząsarce rotacyjnej przy 120 obrotach·min^-1 w temp. 37°C przez 96 godzin, w kolbach stożkowych o poj. 250 cm³ zawierających 100 cm³ podłoża hodowlanego o składzie wynikającym z planu eksperymentu (wartości minimalne i maksymalne): stężenie wywaru (25 i 100%), ekstrakt drożdżowy (0,5 i 5 g· dm^-3), KH₂PO₄ (0 i 2 g· dm^-3), (NH₄)₂SO₄ (0 i 2 g·dm^-3) oraz glukoza (5 i 50 g· dm^-3). Eksperymenty wykonano w dwóch powtórzeniach dla każdego z wariantów doświadczenia. Stopień dekoloryzacji wywaru oznaczano spektrofotometrycznie (475 nm). Odnotowano dobre dopasowanie przyjętego planu eksperymentu (R² = 0,9891). Stwierdzono istotnie statystyczny wpływ (p ≤ 0,05) minimalnego i maksymalnego stężenia wywaru, glukozy i (NH₄)₂SO₄ na proces dekoloryzacji. Najwyższy uzyskany stopień dekoloryzacji wywaru wynosił 24,78%.