Beton samozagęszczalny jest jednym z najbardziej spektakularnych osiągnięć w budownictwie w ciągu ostatniego ćwierćwiecza. Korzyści wynikające z jego zastosowania w praktyce budowlanej zachęcają do ciągłego poszerzania badań nad tym kompozytem cementowym. Jednym z kierunków badawczych jest modyfikacja właściwości poprzez dodawanie włókien jako zbrojenia rozproszonego. W technologii betonu samozagęszczalnego zagadnienie nie jest jeszcze wystarczająco rozpoznane. Technologia jest trudna z powodu dużej ,,wrażliwości” betonu samozagęszczalnego na wszelkie zmiany jakościowe i ilościowe jego składników. Dodatek włókien przyczynia się do poprawy niektórych właściwości stwardniałych kompozytów, ale stanowi o pogorszeniu charakterystyk na etapie układania i zagęszczania. W artykule przedstawiono wyniki badań, dotyczące wpływu włókien polipropylenowych na wybrane właściwości betonu samozagęszczalnego. Stwierdzono, że mały dodatek włókien nie powoduje zmian we właściwościach reologicznych mieszanki betonowej. Pewne niewielkie niekorzystne zmiany wystąpiły podczas samoodpowietrzenia, skutkując nieznacznym wzrostem porowatości mieszanki betonowej i nasiąkliwości betonu. Zastosowanie włókien spowodowało zmniejszenie skurczu betonu i nie przyczyniło się do zmniejszenia wytrzymałości betonu na ściskanie.

W niniejszej pracy analizuje się sprzężenie chemiczno-mechanicznego uszkodzenia materiału poprzez symulacje numeryczne procesów transportu i degradacji materiału. Transport substancji agresywnych opisany został równaniami dyfuzji z członem źródłowym określonym równaniem stechiometrycznym i stałą szybkości reakcji. Degradację betonu określa skalarny parametr uszkodzenia z równaniami ewolucji uszkodzenia chemicznego i mechanicznego. Do rozwiązania równań dyfuzji zastosowano automaty komórkowe, otrzymując warstwice koncentracji substancji i parametru zniszczenia. Nośność rezydualna przekroju została oszacowana na podstawie numerycznej symulacji testów niszczących, uzyskując obraz zmieniających się krzywych interakcji sił przekrojowych. Numeryczna symulacja potwierdziła wpływ synergicznego oddziaływania obciążenia mechanicznego i środowiskowego na degradację betonu oraz spadek nośności przekroju żelbetowego.

Metakaolinit (ASTRA MK40) jest pucolanowym dodatkiem do betonu. Najczęściej stosowany jest jako częściowy zamiennik cementu portlandzkiego. W artykule przedstawiono wyniki badań właściwości (konsystencji, gęstości, wytrzymałości na ściskanie i zginanie oraz mrozoodporności) betonów zwykłych oraz betonów zawierających w swoim składzie różną ilość metakaolinitu. Do wykonania betonu użyto cementu portlandzkiego wieloskładnikowego CEM II/B-M (V-LL) 32,5R. Beton z dodatkiem metakaolinitu wykonano w trzech partiach, gdzie metakaolinitem zastępowano odpowiednio 5, 10 i 15% masy cementu. Po wykonaniu badań stwierdzono, że dodatek metakaolinitu zmniejsza nasiąkliwość betonu, zwiększa wytrzymałość na ściskanie i zginanie w 28. dniu dojrzewania betonu. Beton z dodatkiem metakaolinitu nie jest mrozoodporny.

W pracy przedstawiono rezultaty badań wytrzymałości na ściskanie oraz stopnia utraty wytrzymałości na ściskanie po przeprowadzeniu 34 cykli zamrażania-odmrażania uzyskane dla betonu recyklingowego, w którego składzie 75% objętości kruszyw stanowiło kruszywo pozyskane poprzez kruszenie betonu zwykłego wytworzonego laboratoryjnie (tzw. beton pierwotny). Otrzymane wyniki wskazują na możliwość wykonania wysokiej jakości betonu, porównywalnego nawet do podobnego składem betonu zwykłego, przy czym lepsze efekty uzyskano, stosując kruszywo recyklingowe poddane uprzednio procesowi karbonatyzacji. Końcowa wytrzymałość betonu z modyfikowanym w ten sposób kruszywem była dla większości serii większa o 16–23% od betonu z kruszywem recyklingowym niepoddanym modyfikacji. Mrozoodporność betonu, wyrażona stopniem utraty wytrzymałości, okazała się również wyższa w seriach wykonanych z kruszywem modyfikowanym – stwierdzono w tym przypadku utratę w zakresie 13–21%, wobec 26–44% w seriach kontrolnych.

Praca dotyczy zagadnienia dynamiki ciał wykonanych z inteligentnych materiałów, w których określona, deterministyczna budowa mikrostrukturalna ma przełożenie na makroskopowe własności całego ustroju konstrukcyjnego. W szczególności przedmiotem analizy jest płyta pierścieniowa wykonana z materiału o funkcyjnej gradacji makrowłasności (FGM). Struktura ta na poziomie mikrostrukturalnym jest zbudowana z dwóch materiałów: żeber o stałej szerokości oraz matrycy. W kierunku obwodowym struktura jest periodyczna. W kierunku promieniowym uśrednione własności struktury zmieniają się w sposób funkcyjnie zmienny. W pracy badane jest zagadnienie drgań wymuszonych z uwzględnieniem tłumienia. Punktem wyjścia rozważań jest równanie ruchu płyty cienkiej według teorii Kirchhoffa. Ostatecznie w wyniku procedury modelowania otrzymano układ równań cząstkowych różniczkowych na niewiadome, wolnozmienne funkcje. Układ ten posiada ciągłe współczynniki i może być rozwiązany metodami numerycznymi. W pracy pokazano także przykładowe rozwiązanie równań modelu dla zagadnienia asymptotycznego. Określono formę pierwszej, symetrycznej postaci drgań dla kilku przykładowych zestawów parametrów zadania, wybranych warunków początkowo-brzegowych oraz wymuszenia drgań.

W artykule poruszono problematykę związaną z termomodernizacją budynków, a przede wszystkim jej opłacalności związanej ze stanem technicznym obiektu. Do oceny energetycznej budynku wykorzystano metodykę sporządzania świadectw energetycznych budynków oraz ich audytu energetycznego, natomiast stan techniczny budynku został ustalony na podstawie oględzin in situ i sporządzonej oceny stanu istniejącego.

W pracy omówiono wyniki badań dodatku popiołu lotnego do gliny i jego wpływ na wybrane właściwości fizyczne i mechaniczne uzyskanego kompozytu. Badania przeprowadzono na próbkach, gdzie zawartość popiołu lotnego w stosunku do gliny wahała się od 10 do 30%. Próbki poddano badaniom skurczu suszenia, gęstości i masy, wytrzymałości na ściskanie i ścinanie. Uzyskane wyniki badań wskazują, że wzrost zawartości popiołu lotnego pozytywnie wpływa na właściwości fizyczne, natomiast negatywnie na właściwości mechaniczne. Zbadane cechy fizyczne i mechaniczne należy uwzględnić w pracach projektowych i konstrukcyjnych związanych ze wznoszeniem budynków z gliny.

Podstawowym obszarem zastosowań lekkich ścian osłonowych metalowo-szklanych są budynki użyteczności publicznej. W normach technicznych określono podstawowe właściwości ścian osłonowych, a także podano informacje techniczne o wymaganiach eksploatacyjnych wraz z kryteriami badań do określenia parametrów technicznych metalowo-szklanych przegród budowlanych. Przywołana norma odnosi się jedynie do przegród pionowych i do ścian odchylonych od pionu maksymalnie 15º. Postanowieniami normy objęte są ściany osłonowe mające pionowe i poziome elementy konstrukcyjne, połączone ze sobą i zakotwione do konstrukcji nośnej budynku. Całość powinna tworzyć lekkie, ciągłe pokrycie zamykające przestrzeń. Pokrycie ma samodzielnie lub w połączeniu z konstrukcją budynku spełniać wszystkie normalne funkcje ściany zewnętrznej. Nie może pełnić żadnych właściwości nośnych konstrukcji budynku. Ustroje metalowo-szklane projektuje się z uwzględnieniem odrębnego schematu statyczno-wytrzymałościowego, innego niż konstrukcja nośna obiektu. Elementy nośne fasady podlegają odrębnym sprawdzeniom stanu granicznego nośności i odrębnym (bardziej restrykcyjnym) sprawdzeniom warunków stanu granicznego użytkowania. Szczególną rolę w tych układach pełnią połączenia słupów oraz rygli, doczołowe połączenia technologiczne słupów i połączenia elementów usztywniających – cięgien. Doczołowe połączenia kołnierzowe są jednym z podstawowych elementów zapewniających integralność konstrukcji oraz spełnienie przez systemowe rozwiązania przeszkleń wymogów szczelności z uwagi na przenikanie wody opadowej i infiltrację powietrza oraz wielu innych cech zapewniających poprawną pracę przeszkleń. W pracy przedstawiono zagadnienia konstrukcyjno-wytrzymałościowe połączeń stosowanych obecnie w rozwiązaniach ustrojów nośnych fasad metalowo-szklanych kategorii D, z tzw. kołnierzem wewnętrznym.

W artykule przedstawione zostały kryteria identyfikacji warstw gruntu. Przede wszystkim podano definicję warstw geotechnicznych i podstawową metodę ich identyfikacji w celu lepszego zrozumienia przedstawionego problemu. Następnie opisano warstwy geotechniczne w rozumieniu geologicznym i geotechnicznym. W zakończeniu podano propozycję techniki podziału warstw geotechnicznych dla wybranego obiektu z kampusu SGGW w Warszawie oraz z obszaru Stegny w Warszawie. Do interpretacji warstw geotechnicznych wykorzystano wyniki badań uzyskane z sondowań statycznych CPT i testu DMT.

Zawartość frakcji drobnej różnicuje zachowanie gruntów, które pod względem klasyfikacyjnym znajdują się na granicy gruntów spoistych i niespoistych oraz są postrzegane jako materiały przejściowe i trudne do opisu. W artykule przedstawiono wyniki badań 5 materiałów ziarnistych o zróżnicowanej zawartości frakcji drobnej od 10 do 97%. Analizowano charakterystyki konsolidacji i ściśliwości. Analiza wyników badań pozwoliła na sformułowanie wniosków dotyczących zaobserwowanych prawidłowości w zmianach charakterystyk konsolidacji i ściśliwości wraz ze zmianą zawartości frakcji drobnej.