Biperiodyczne warstwowe kompozyty charakteryzują się dwoma rodzajami uwarstwienia, które realizowane są niezależnie w mikroi mezzoskali. Przykład struktury biperiodycznej pokazano na rysunku 1. Celem pracy jest zaproponowanie pewnego nowego podejścia opartego na ogólnej homogenizacji, w którego wyniku wyznaczamy efektywne współczynniki przewodzenia ciepła, oraz zilustrowanie tego podejścia dla szczególnych przypadków uwarstwienia.

W niniejszej pracy przeanalizowano zjawisko temperaturowego efektu brzegowego w przegrodzie wykonanej z przewodnika o dwukierunkowo periodycznej strukturze materialnej, w której każda powierzchnia równoległa do wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni jest płaszczyzną periodyczności. Przewodnik wykonany jest ze szczególnego rodzaju struktury heksagonalnej. Jako narzędzie badań wykorzystano technikę tolerancyjnego uśredniania.

Artykuł dotyczy prostokątnego wycinka powłoki o kształcie walca kołowego; zawiera rozwiązanie zamknięte spełniające dowolny układ warunków brzegowych na wszystkich brzegach wycinka powłoki. W rozwiązaniu obliczono wynikające z teorii powłok wszystkie przemieszczenia i siły wewnętrzne w dowolnych przekrojach konstrukcji. Wielkości sił wewnętrznych spełniają warunki równowagi wewnętrznej i zewnętrznej. Rozpatrzono wycinki pojedyncze oparte na belkach oraz wycinki (sklepienia) wieloprzęsłowe również oparte na belkach.

W artykule sformułowano tezy, które stanowią podstawę dla kierunków rozwoju badań in situ do oceny budowy i właściwości podłoża budowlanego. Omówiono nowe osiągnięcia technologiczne, do których zalicza się system Icone w metodzie statycznego sondowania firmy ap van den Berg z Holandii. Skomentowano konstrukcje, które stanowią hybrydowe układy do wykonywania sondowań statycznych i wierceń badawczych w trudnych warunkach gruntowych oraz hybrydowy model sondy cylindrycznej połączonej z badaniem sejsmicznym. Przedstawiono także nowe konstrukcje do wykonywania badań dylatometrem sejsmicznym na morzu i w strefach przybrzeżnych. W artykule omówiono również niepewność pomiarową w badaniach in situ i laboratoryjnych oraz jej wpływ na ocenę parametrów mechanicznych gruntów podłoża.

Artykuł zawiera opis metod badań in situ, które zgodnie z normą Eurokod 7 są wymagane w projektowaniu geotechnicznym do rozpoznawania warunków posadowienia obiektów budowlanych i określania parametrów podłoża gruntowego w celu sprawdzenia stanów granicznych. Podano kierunki rozwoju metod badań in situ z uwzględnieniem innowacyjnych zmian wprowadzonych do praktyki w ostatnich latach. Ponadto w artykule przedstawiono przegląd referatów zgłoszonych na konferencję ProGeotech 2013 „Projektowanie geotechniczne – badania i dobór parametrów” do sesji I „Badania polowe według EC 7”, z krytycznymi uwagami do dyskusji podczas sesji konferencyjnej.

W pracy przedstawiono ogólne zasady wymiarowania konstrukcji budowlanych w zakresie stanów granicznych użytkowalności w ujęciu normy PN-EN 1997-1:2008 Eurocode 7. Przedstawiono także aspekty odmienności projektowania użytkowalności obiektów w stosunku do obowiązujących do niedawna polskich norm geotechnicznych. Omówiono zasadnicze aspekty projektowania fundamentów bezpośrednich i fundamentów na palach, konstrukcji oporowych, filtracyjnej stateczności podłoża, warunków stateczności ogólnej oraz stateczności budowli ziemnych. Wykazano, że obowiązujące w normie Eurokod 7 zasady w sposobach projektowania w założeniach nie odbiegają od metod obliczeniowych stosowanych dotychczas w Polsce, jednakże w Eurokodzie 7 zaproponowano do obliczeń nowe, złożone i zwiększające bezpieczeństwo współczynniki bezpieczeństwa.

W artykule przedstawiono zagadnienia dotyczące metodyki badań laboratoryjnych gruntów zgodnie z zaleceniami Eurokodu 7 i norm związanych. Omówiono również, pod kątem aspektów poznawczych i praktycznych, referaty zakwalifikowane na I Konferencję Naukowo-Techniczną ProGeotech 2013 „Projektowanie geotechniczne – badania i dobór parametrów”. Do sesji 2. „Badania laboratoryjne według EC 7” zgłoszono 6 artykułów, których najważniejsze osiągnięcia i wnioski podsumowano w niniejszej pracy.

W praktyce brakuje prostego algorytmu wynikającego z teorii niepewności, służącego do opracowania wyników pomiarów wytrzymałości betonu na ściskanie. W artykule zaproponowano kilka wariantów szacowania niepewności wyników pomiaru powierzchni docisku próbek walcowych i ich średniej wytrzymałości na ściskanie. Opracowane wzory dotyczą zarówno normowych próbek w kształcie walca, jak i próbek rdzeniowych pochodzących z odwiertów w konstrukcjach z betonu. Wykazano ponadto, jaki jest wpływ dokładności przyjmowania stałej matematycznej πoraz mierzonej średnicy na niepewność wyników pola przekroju poprzecznego próbek walcowych, a w konsekwencji także wyników średniej wytrzymałości betonu na ściskanie. Przeprowadzona analiza wykazała, że przy stosowaniu w badaniach betonu typowych pras (klasa 0,5 i 1) niepewność wyznaczonej wytrzymałości zależy głównie od dokładności pomiaru średnicy próbek i tym samym dokładności określenia powierzchni docisku. W związku z dużą dokładnością określenia siły niszczącej wytyczne zawarte w normach, dotyczące określenia średnicy próbek z dokładnością do 0,5% wymiaru i wyznaczenia na ich podstawie pola przekroju poprzecznego próbek, są niewystarczające. W przypadku próbek o średnicy co najmniej 100 mm zaleca się wyznaczanie jej z dokładnością ±0,1 mm, przy rozdzielczości suwmiarki 0,01 mm.

W projektowych normach europejskich ISO 4356 oraz PN-EN 1992-1-1 i PN-EN 15037-1 sprawdzanie ugięć żelbetowych elementów zginanych zostało sprowadzone do wskazania wartości dopuszczalnych i ogólnych zarysów metodyki obliczeniowej. Rygorystyczne wymaganie weryfikacji ugięć, z uwagi na możliwość uszkodzeń elementów niekonstrukcyjnych i wykończeniowych przylegających na przykład do deformujących się elementów stropowych i brak czytelnego algorytmu obliczeniowego, prowadzi w środowisku projektowym do zwyczajowej praktyki wymiarowania elementów ustroju nośnego przy przyjęciu wartości dopuszczalnych leff/500. Tak konserwatywne podejście przy sprawdzaniu stanów granicznych ugięć, bez jakichkolwiek podstaw merytorycznych, generuje w konsekwencji nieuzasadnione przewymiarowanie zginanych elementów ustroju nośnego i znaczne zwiększenie kosztów wykonania obiektu budowlanego.

W pracy przeanalizowano zabezpieczenie głębokiego wykopu w postaci rozpieranej ściany szczelinowej na przykładzie planowanej inwestycji przy ulicy Tamka w Warszawie. Przeprowadzono obliczenia sił wewnętrznych i przemieszczeń z wykorzystaniem metod Bluma i modułu reakcji podłoża. Sprawdzono możliwe do wystąpienia stany graniczne nośności i użytkowalności. Przeanalizowano także osiadanie powierzchni naziomu i jego wpływ na pobliski obiekt budowlany na podstawie wzorów empirycznych.

W pracy przedstawiono wyniki analizy 38 zdarzeń opad-odpływ, zarejestrowanych w małej zlewni zurbanizowanej (28,7 km²) w południowo-zachodniej części Warszawy w okresie 2009–2012. Celem analizy było zbadanie zmienności czasu opóźnienia odpływu, w zależności od wybranych charakterystyk zdarzeń opad-odpływ. Porównano wyznaczony z pomiarów czas opóźnienia odpływu z czasem uzyskanym ze wzorów empirycznych. Wyniki analizy zarejestrowanych zdarzeń wykazały duże zróżnicowanie w wartościach ich czasu opóźnienia (od 1,44 do 15,8 h), nie potwierdzając zależności opisanych wybranymi formułami empirycznymi.

Artykuł dotyczy oceny wpływu rozmiarów (w przekroju poprzecznym) uszczelnienia pionowego i poziomego na stateczność skarpy obwałowania. Obliczenia symulacyjne wykonano dla jednego z przekrojów poprzecznych prawego obwałowania rzeki Warty w pobliżu Poznania. Optymalizacja wymiarów uszczelnienia obwałowania i jego podłoża jest również wynikiem oceny wpływu długości przesłony (pionowej i poziomej) na wartości współczynnika stateczności. Rozważano trzy warianty, które dotyczyły: przesłony pionowej w podłożu obwałowania, zlokalizowanej u podstawy skarpy odwodnej połączonej z ekranem na tej skarpie, przesłony poziomej (fartucha) połączonego z ekranem na skarpie odwodnej i przesłony pionowej wykonanej z korony wału.