Oprócz reprodukcyjnych hormonów sterydowych, dojrzewające pęcherzyki u owiec produkują oksytocynę (OXT), która wywiera przez lokalne i centralne działanie wpływ na folikulogenezę. W szeregu wcześniejszych prac wykazano, że krótkotrwałe podawanie OXT u takich gatunków jak szczury i bydło stymulowało wydzielanie gonadotropin. Ponadto stwierdzono, że OXT może redukować wytwarzanie estrogenów. Efekty takiego działania oksytocyny mogą zmieniać liczbę owulacji (OR). Celem pracy było określenie wpływu długotrwałego podawania OXT (0,1 I.U. co 30 min przez 12 godz., i.m. lub i.v.) na liczbę owulacji oraz poziom leptyny i estradiolu (E₂) w czasie rui u owiec. W ciągu dwóch pierwszych godzin zarówno dożylnego, jak i domięśniowego podawania OXT, poziom leptyny wzrastał, podczas gdy poziom E₂ obniżał się. Wyższe zmiany oznaczanych hormonów stwierdzono po dożylnym podawaniu OXT. Liczba owulacji mierzona ilością powstałych ciałek żółtych wzrastała o 0,15 i 0,30, odpowiednio pod wpływem domięśniowego i dożylnego podawania OXT. W oparciu o uzyskane wyniki postuluje się, że OXT moduluje selekcję dojrzewających pęcherzyków.

Wysokie ciśnienia hydrostatyczne wydają się być potencjalną nietermiczną alternatywą poprawy stanu mikrobiologicznego żywności. Celem pracy było określenie wypływu obróbki wysokociśnieniowej na przeżywalność szczepu testowego E. coli zawieszonego w zbuforowanej wodzie peptonowej. Próbki zawierające 10⁶ jtk x ml^-1 bakterii testowych poddawano w temperaturze pokojowej trwającemu 30 minut działaniu ciśnienia 100, 200 lub 300 MPa. Efektem była ciągła redukcja bakterii, sięgająca po zakończeniu eksperymentu od około 1 (100 MPa) do ponad 4,5 (300 MPa) cyklu logarytmicznego. Skuteczność obróbki wysokociśnieniowej była proporcjonalna do wielkości zastosowanego ciśnienia, co potwierdziły wartości T-4D. Uzyskane przez nas rezultaty wydają się obiecujące, jednakże wskazana jest ich weryfikacja w środowisku gotowego produktu spożywczego.

Metoda spektroskopii impedancyjnej jest unikalnym narzędziem do badań zjawisk przewodnościowych i polaryzacyjnych zachodzących w badanym materiale, które są ściśle związane ze strukturą materiału i jego zmianami. W naszej pracy proponujemy zastosowanie techniki impedancyjnej do badań zmian patologicznych skóry morświna. Pomiary wykonano przy wykorzystaniu częstotliwościowego analizatora impedancji (Solartron Schlumberger 1172), o zakresie częstotliwości pomiarowej 10^-4 – 10⁴ Hz.

Badania przeprowadzono na 48 królikach rasy kalifornijskiej białej w wieku od 10 do 12 tygodni. Próbki do badań treści okrężnicy i jelita ślepego królików pobierano bezpośrednio po ich śmierci. Inkubacje prowadzono w specjalnie skonstruowanych płuczkach w warunkach beztlenowych. Do prób dodawano mrówczan sodu w celu przebadania jego wpływu na parametry fermentacji. Dodatek mrówczanu sodu do inkubatów spowodował istotny statystycznie wzrost parametrów fermentacji treści jelita ślepego i okrężnicy. Poziom ATP w treści jelita ślepego i okrężnicy w próbach z mrówczanem sodu wzrósł odpowiednio o 32% i 63% w porównaniu do prób ślepych. Dodatek mrówczanu sodu do inkubatu treści jelita ślepego spowodował wzrost stężenia glukozy o 0,5 mmoli oraz spadek stężenia glukozy w treści okrężnicy o 0,575 mmola. Wyniki potwierdziły przydatność mrówczanu sodu w badaniach nad fermentacją treści jelita ślepego i okrężnicy u królików w warunkach in vitro.

Lizozym, naturalny polipeptyd o działaniu bakteriobójczym, wydaje się spełniać kryteria biologicznego konserwantu. Celem pracy było określenie jego wpływu na trwałość i bezpieczeństwo mikrobiologiczne kiełbasy parzonej zabezpieczonej osłonką barierową. Badania przeprowadzono na kiełbasach indyczych, do których przed obróbką termiczną dodawano po 200 ppm lizozymu. Przez cały czas przechowywania (28 dni) ogólna liczba bakterii tlenowych w kiełbasach z dodatkiem lizozymu była o 2–3 log jtk x g^-1 niższa niż w próbkach kontrolnych. W próbce kontrolnej granica zepsucia mikrobiologicznego (5 log jtk x g^-1) została przekroczona już w 14 dniu eksperymentu, co wskazuje, że pod wpływem dodatku lizozymu trwałość produktu wydłużyła się co najmniej dwukrotnie. Dodatek lizozymu spowodował także trwające 3 tygodnie zahamowanie wzrostu bakterii fermentacji mlekowej. Z uzyskanych rezultatów wynika, że dodatek małej ilości lizozymu wpływa korzystnie na stan mikrobiologiczny produktów mięsnych i znacznie wydłuża ich trwałość przy przechowywaniu w warunkach chłodniczych.

Celem pracy było zbadanie, jaki jest wpływ środowiska na zmiany stężenia metali – ołowiu, kadmu, cynku i miedzi, na przestrzeni 13 lat, w tkankach zwierząt łownych: saren i dzików, pochodzących z dwóch różnych pod względem zanieczyszczenia rejonów (okolice Wrocławia i Legnicy). Badania przeprowadzono w latach 1989–1990 oraz w roku 2002. Pobierano próbki wątroby, nerek, mięśni i sierści, które mineralizowano na sucho w piecu muflowym w temperaturze 450ºC. Metale oznaczano bezpośrednio w mineralizacie metodą ICP-AES na spektrofotometrze firmy Varian. Uzyskane wyniki wskazują na istotny wpływ środowiska na zawartość metali w tkankach bytujących w nim zwierząt łownych. Potwierdzają to wyższe poziomy cynku i ołowiu w narządach miąższowych dzików oraz miedzi w wątrobie saren pochodzących z okolic Legnicy.

Celem badań było określenie u kotów zależności pomiędzy występowaniem Malassezia pachydermatis a zmianą pH skóry, oraz wpływu kastracji na występowanie zmian skórnych wywołanych przez Malassezia pachydermatis. Badania przeprowadzono na 24 kotach dorosłych (12 kastrowanych i 12 niekastrowanych) płci męskiej. Dwanaście zwierząt nie wykazywało klinicznych objawów chorobowych, natomiast pozostałych 12 kotów zostało wybranych z grupy zakwalifikowanych na podstawie stwierdzanych zmian skórnych, mogących sugerować występowanie Malassezia pachydermatis. Zauważono, że najczęściej zmiany łojotokowe u kotów umiejscawiały się w okolicy podbródka, zewnętrznego przewodu słuchowego i tarczki ogonowej. Najniższe wartości pH zaobserwowano w zewnętrznym przewodzie słuchowym. U kotów ze zmianami łojotokowymi, od których izolowano Malassezia pachydermatis zanotowano w 2 badanych miejscach (bródka i tarczka ogonowa) niższe pH skóry niż u kotów zdrowych. Nie stwierdzono wpływu kastracji na poziom pH skóry u kotów.

Streszczenie: Badania przeprowadzono na 2 występujących w Polsce gatunkach nietoperzy – nocku rudym (Myotis daubentonii) i gacku brunatnym (Plecotus auritus). Dokonano analizy morfologicznej narządów płciowych samicy gacka brunatnego i samca nocka rudego. Materiał został zebrany w sezonie 2002/2003, przez Wrocławską Grupę Chiropterologiczną, podczas badań nad naturalną śmiertelnością nietoperzy w okresie ich hibernacji. Łącznie przebadano 10 osobników, ponieważ stopień ich rozkładu znacznie ograniczył ilość przydatnego materiału.

Badania przeprowadzono na 2 występujących w Polsce gatunkach nietoperzy: nocku rudym (Myotis daubentonii) i gacku brunatnym (Plecotus auritus). Dokonano analizy morfologicznej dolnych dróg oddechowych. Materiał został zebrany w sezonie 2002/2003, przez Wrocławską Grupę Chiropterologiczną, podczas badań nad naturalną śmiertelnością nietoperzy w okresie ich hibernacji. Łącznie przebadano 10 osobników, ponieważ stopień ich rozkładu znacznie ograniczył ilość przydatnego materiału.

Badania wykonano na 30 cielętach w wieku od 7 dnia życia. Przez okres 1 tygodnia podawano cielętom wraz z mlekiem preparat Humowitan (50 g/dobę/sztukę) lub ekstrakt z propolisu (400 mg propolisu/dobę/sztukę). W celu określenia wpływu zastosowanych preparatów na organizmy cieląt w pełnej krwi oznaczono Ht, Hb, liczbę erytrocytów, liczbę leukocytów i MCV, MCH, MCHC oraz parametry równowagi kwasowo-zasadowej, natomiast w surowicy krwi poziom białka całkowitego i jego frakcji. Zastosowane dodatki u cieląt spowodowały złagodzenie objawów biegunki, częściową kompensację kwasicy oddechowej oraz zwiększenie przyrostów masy ciała. Również korzystnie wpłynęły na zawartość białka całkowitego i γ-globulin w surowicy krwi cieląt.

Przeprowadzone badania miały na celu wykazanie wpływu etanolowego ekstraktu propolisu (EEP) podawanego cielętom z objawami biegunki. Badania wykonano na 40 cielętach rasy hf w wieku od 7 dnia życia, które podzielono na 5 grup. Przez okres 1 lub 2 tygodni cielętom podawano wraz z mlekiem zróżnicowane dawki EEP (2 lub 4 ml). Ocenę wpływu zastosowanego preparatu u cieląt oparto na obserwacjach klinicznych, badaniach bakteriologicznych kału, oznaczeniu parametrów hematologicznych krwi oraz białka całkowitego i jego frakcji. Badania wykazały, że zastosowany u cieląt z biegunką dodatek EEP do paszy spowodował poprawę ich zdrowotności, nastąpiło złagodzenie i zahamowanie objawów biegunki oraz znaczna redukcja ogólnej liczby drobnoustrojów w kale od 42,93 do 77,46% (w tym E. coli od 27,69 do 77,83%) w zależności od ilości i długości okresu podawania preparatu. Odnotowano także korzystny wpływ propolisu na parametry hematologiczne krwi oraz poziom białka całkowitego i γ-globulin w surowicy krwi. U cieląt otrzymujących EEP stwierdzono wyższe przyrosty dobowe masy ciała w porównaniu z grupą kontrolną.