Określenie stężenia i jakości DNA w badanych preparatach jest pierwszą i podstawową czynnością w badaniach z materiałem genetycznym i ma istotne znaczenie w jego dalszej analizie. Uzyskany wynik ma decydujący wpływ na podjęcie późniejszych badań. Celem pracy było porównanie ilości i jakości (czystość pod względem zanieczyszczenia białkami, odczynnikami do izolacji oraz zanieczyszczenia drobinami komórkowymi) DNA izolowanego ze świeżej i przechowywanej krwi kurzej za pomocą dwóch kitów komercyjnych. Stwierdzono statystycznie istotne różnice w stężeniu DNA izolowanego różnymi zestawami do izolacji oraz dla krwi świeżej i przechowywanej. Lepszym zestawem do izolacji DNA z krwi kurzej był kit Genomic Midi AX w porównaniu z zestawem QIAamp DNA Blood Mini Kit, natomiast większe stężenie DNA uzyskano z krwi świeżej.

Proces bakteryjnej kolonizacji powierzchni stałych jest zjawiskiem wieloetapowym. W celu określenia dynamiki tworzenia się biofilmów na materiałach abiotycznych w warunkach głodowych powinny być uwzględnione zarówno właściwości morfologiczne, jak i zdolność syntezy zewnątrzkomórkowych polisacharydów (EPS). W pracy oceniono wpływ warunków głodowych środowiska na zmiany morfologiczne, hydrofobowość powierzchni komórek oraz syntezę EPS przez Pseudomonas aeruginosa. Zbadano również zależność pomiędzy morfologią komórek, hydrofobowością powierzchni drobnoustrojów i biosyntezą EPS na proces tworzenia się biofilmu P. aeruginosa na powierzchni stali nierdzewnej (304L). Powierzchnia komórek P. aeruginosa zmieniała się w warunkach długotrwałego stresu głodowego w zależności od zmieniającej się długości komórek. Zmiany morfologiczne P. aeruginosa promowały początkowe etapy tworzenia się biofilmu na powierzchni stali nierdzewnej. W niniejszej pracy niskie wartości hydrofobowości komórek w warunkach głodowych korelowały ze wzmożoną syntezą hydrofilowych cząsteczek przez P. aeruginosa. Biosynteza egzopolisacharydów złożonych z cząsteczek glukozy promowała bardziej zaawansowane etapy tworzenia się biofilmu P. aeruginosa na powierzchni stali nierdzewnej.

Drożdże Yarrowia lipolytica to niekonwencjonalne mikroorganizmy wykazujące uzdolnienia do asymilacji związków organicznych jednoczesnej ekspresji enzymów zewnątrzkomórkowych. Głównymi kierunkami ich wykorzystania są procesy biokonwersji metabolitów wtórnych (głównie kwasu cytrynowgo) i związków aromatycznych (γ-lakton), a także otrzymywanie komórek olejowych stosowanych w produkcji pasz. Cechą wyróżniającą te drobnoustroje jest zdolność do syntezy i wydzielania proteaz zewnątrzkomórkowych: serynowej (AEP) i aspartylowej (AXP) oraz lipaz (LIP1, LIP2 i LIP3) o wysokiej aktywności litycznej. Najważniejszym czynnikiem regulującym ekspresję tych enzymów jest pH środowiska. Istotna jest również faza wzrostu oraz rodzaj i dostępność w podłożu źródła węgla, azotu, a także siarki. Wyniki badań prowadzonych w ostatnich latach wskazują na szereg możliwości wykorzystania tych enzymów, a tani i łatwy sposób hodowli, również z produktów odpadowych (głównie przemysłu żywnościowego), decyduje o ich atrakcyjności i konkurencyjności w porównaniu z powszechnie wykorzystywanymi preparatami enzymatycznymi.