Celem pracy była ocena wpływu podłoża inokulacyjnego (YNB lub podłoże mineralne) oraz rodzaju wprowadzonego namoku kukurydzianego (sypki lub płynny) na biosyntezę kwasu pirogronowego i α-ketoglutarowego z glicerolu odpadowego przez drożdże Yarrowia lipolytica A-10. Hodowle okresowe były prowadzone do wyczerpania substratu (100 g∙dm^-3 glicerolu) i trwały 68–118 godz. Drożdże produkowały od 30,4 do 35,8 g∙dm^-3 kwasu pirogronowego oraz od 14,4 do 17,9 g∙dm^-3 α -ketoglutarowego. Przy zastosowaniu YNB jako podłoża inokulacyjnego uzyskano wyższe wartości szybkości objętościowej produkcji obu kwasów. Wydajność produkcji kwasu α-ketoglutarowego była zbliżona we wszystkich wariantach hodowlanych, natomiast najwyższą wartość tego parametru dla kwasu pirogronowego, 0,35 g∙g^-1, uzyskano przy wykorzystaniu mineralnego podłoża inokulacyjnego i namoku płynnego. Najwyższą procentową zawartość białka, około 38%, oznaczono w biomasie drożdży otrzymano, używając podłoża mineralnego.

1,3-propanodiol (1,3-PD) jest ważnym związkiem chemicznym stosowanym w przemyśle chemicznym. Mikrobiologiczna synteza 1,3-PD z wykorzystaniem odpadowego glicerolu jest atrakcyjnym rozwiązaniem zarówno z ekonomicznego, jak i ekologicznego punktu widzenia. Celem niniejszej pracy było zbadanie wpływu surowca (czystego i odpadowego glicerolu) na efektywność syntezy 1,3-PD przez bakterie Clostridium butyricum DSP1 i DO14. Bakterie wyizolowano ze środowiska naturalnego. Końcowe stężenia 1,3-PD były zbliżone dla obydwu badanych szczepów. W przypadku odpadowych gliceroli stężenie 1,3-PD było nieco niższe niż dla czystego glicerolu. Zastosowanie odpadowych gliceroli nie pozwoliło na całkowitą utylizację glicerolu.

Na drodze mutagenezy indukowanej promieniowaniem UV uzyskano 24 mutanty w szczepie Yarrowia lipolytica Wratislavia K1. Selekcja na podstawie analizy wzrostu na podłożu YNB z erytrytolem wskazała 9 szczepów, których powierzchnia kolonii była zbliżona do powierzchni kolonii szczepu wyjściowego. W 7-dobowych hodowlach wstrząsarkowych, w podłożach z glicerolem, drożdże produkowały od 10,3 do 16,6 g^.dm^-3 erytrytolu oraz od 11,5 do 17,9 g^.dm^-3 mannitolu. Do hodowli bioreaktorowych wybrano szczep K1-UV20 oraz K1-UV21. Najwyższe stężenie erytrytolu uzyskano przy wykorzystaniu glicerolu odpadowego oraz z dodatkiem NaCl, z udziałem szczepu K1-UV21, który produkował 78,7 g^.dm^-3 tego związku z wydajnością 0,49 g·g^-1 i z szybkością objętościową produkcji równą 0,68 g^.dm^-3h^-1. Badania podobieństwa filogenetycznego, z wykorzystaniem metody RAPD-PCR, wykazały wysokie podobieństwo mutanta Wratislavia K1-UV21 z wyjściowymi szczepami Y. lipolytica.