Celem prezentowanych badań było określenie przydatności metody AFLP do oceny zróżnicowania genetycznego odmian i populacji miejscowych Phaseolus vulgaris (fasoli zwyczajnej) i fasoli wielokwiatowej (Phaseolus coccineus L., syn. Phaseolus multiflorus Wild.), zebranych podczas ekspedycji terenowych, a przechowywanych w Krajowym Centrum Roślinnych Zasobów Genowych. Doświadczenia wykonano z zastosowaniem 8 starterów EcoRI i 8 starterów MseI, co dało 64 przebadane kombinacje starterów. Pozwoliło to na wybranie 15 par starterów generujących największą liczbę polimorficznych prążków na żelach poliakrylamidowych. Otrzymane wyniki rozdziału fragmentów DNA posłużyły do określenia podobieństwa badanych obiektów metodą analizy skupień, opierając się na wartościach współczynnika podobieństwa Jaccarda. Uzyskane wyniki wykazały przydatność metody AFLP do odróżnienia poszczególnych populacji Phaseolus vulgaris L. i określenia ich zróżnicowania wewnątrzpopulacyjnego. W wydzielonych skupieniach, a szczególnie w przypadku fasoli wielokwiatowej, można wyodrębnić grupy złożone z podobnych do siebie odmian i jednorodnych populacji miejscowych. Wyłonione grupy, w większości przypadków, charakteryzowało nie tylko podobieństwo DNA, ale również były one podobne pod względem cech morfologicznych nasion oraz pochodziły z jednego regionu.

Dihydroksyaceton (DHA) jest ketotriozą o właściwościach redukujących. Znajduje zastosowanie głównie w przemyśle spożywczym (substancja słodząca, suplement diety, emulgator, plastyfikator), kosmetycznym (aktywny składnik kremów samoopalających) oraz w medycynie (leczenie bielactwa skóry, komponent biomateriałów tamujących krwotoki). Obecnie dihydroksyaceton wytwarzany jest biotechnologicznie na drodze niecałkowitego utleniania glicerolu przez bakterie octowe z gatunku Gluconobacter oxydans ATCC 621. Enzymem katalizującym tę reakcję jest zależna od PQQ dehydrogenaza glicerolowa (GlyDH). W pracy przedstawiono charakterystykę fizyczną, chemiczną oraz zastosowanie DHA. Opisano również metody produkcji tego związku, które opracowywano i doskonalono na przestrzeni wielu lat.

Dokonano selekcji 9 niskoproteazowych mutantów Trichoderma reesei M-7 do produkcji enzymów zewnątrzkomórkowych na podłożu z nierozcieńczoną serwatką wzbogaconą w sole mineralne. Hodowle fermentorowe prowadzono metodą ciągłą w bioreaktorze Bioflo III firmy New Brunswick Scientific Co. Inc. o pojemności roboczej 5 dm³. Stwierdzono odwrotnie proporcjonalne zależności pomiędzy produkcją celulaz i ksylanaz a proteaz w hodowlach niskoproteazowych mutantów Trichoderma reesei M-7 (M-7.6, M-7.8, M-7.10).