Badania przeprowadzono z pomidorem odmiany Admiro F₁ uprawianym w szklarni w roku 2008 i 2009. Zastosowano cztery podłoża: 1) słoma rzepakowa, 2) słoma rzepakowa + torf (3:1 v:v, 3) słoma rzepakowa + kora (3:1 v:v), 4) wełna mineralna (100 × 20 × 7,5 = 15 dm³). Słomę pociętą na kawałki (2–3 cm) umieszczono w skrzynkach plastikowych (wysokość skrzynki około dwa razy większa od szerokości) o pojemności 15 dm³. W każdej skrzynce/macie rosły dwie rośliny. Doświadczenie przeprowadzono metodą kompletnej randomizacji w siedmiu powtórzeniach. Stosowano fertygację kroplową w układzie zamkniętym bez recyrkulacji pożywki. Zużycie pożywki na dobę wynosiło jednorazowo do 4,2 dm³ w 10–12 dawkach z około 20% przelewem. W przeprowadzonych badaniach wykazano, że pocięta słoma rzepakowa jest bardzo dobrym podłożem dla pomidora uprawianego w szklarni. Wyższe plony owoców otrzymano z uprawy w podłożu słoma rzepakowa + kora w porównaniu z wełną mineralną, przy czym różnice nie były statystycznie istotne. Zawartość suchej masy w owocach z uprawy w podłożach organicznych była istotnie wyższa w porównaniu z wełną mineralną. Zawartość N-ogółem w owocach z uprawy w wełnie mineralnej była istotnie niższa w porównaniu z podłożami organicznymi. W okresie wegetacji pomidora około 60% słomy rzepakowej zostało zmineralizowane.

Przedogródki są tradycyjną formą zieleni charakterystyczną przede wszystkim dla domów jednorodzinnych. Ogródki zakładane na terenach przylegających do bloków mieszkalnych stanowią stosunkowo nowe zjawisko w krajobrazie miast. Aby określić zróżnicowanie gatunkowe roślin nasadzanych w spontanicznie zakładanych ogrodach oraz określić gatunki, które są najczęściej spotykane, w latach 2008–2009 przeprowadzono badania przedogródków na osiedlach mieszkaniowych Lublina. Dwa lata później dodatkowo badania przeprowadzono w Łęcznej i Białej Podlaskiej. W badaniach uwzględniono wszystkie rośliny nasadzone przez właścicieli ogrodów. Pominięto rośliny nasadzeń wykonanych przez specjalistyczne firmy w ramach zagospodarowywania zieleni osiedlowej. W przypadku roślin synantropijnych i przechodzących spontanicznie ze zbiorowisk naturalnych uwzględniano tylko te, które celowo zostały posadzone lub wkomponowane w założenia, a nie były efektem zaniedbań. Łącznie oznaczono 262 gatunków w 325 założeniach. Dominowały byliny reprezentowane przez 152 gatunki, odnaleziono 52 gatunki roślin jednorocznych, 48 gatunków krzewów i tylko 8 gatunków roślin dwuletnich. Pod względem liczebności wystąpień w ogrodach pierwsze miejsce zajął kosaciec niemiecki – 147 wystąpień, kolejne aksamitki spotykane w 133 ogrodach i róże w 116.

Pieczarka brazylijska – Agaricus brasiliensis (Wasser et al.) została odkryta i spopularyzowana dopiero w XX w. Jednak od dawna znana była w miejscu swego pochodzenia z niezwykłych właściwości. Na świecie od kilkudziesięciu lat prowadzone są badania, których celem jest pełne poznanie tych własności i możliwość ich wykorzystania w medycynie. Do tej pory udowodniono, że wyciągi z pieczarki brazylijskiej wykazują działanie antynowotworowe, antybakteryjne, redukują poziom cholesterolu we krwi. Pomocne są także w leczeniu AIDS, cukrzycy, nadciśnienia i wirusowego zapalenia wątroby. Pieczarka brazylijska jest bardzo smacznym grzybem o migdałowym aromacie. Charakteryzuje się między innymi wysoką zawartością białka oraz niską zawartością tłuszczu. Dla prawidłowego wzrostu oraz rozwoju gatunek ten wymaga stosunkowo wysokiej temperatury i wilgotności powietrza oraz dostępu światła. Literatura światowa zawiera jednak niewiele danych dotyczących technologii uprawy pieczarki brazylijskiej. W Polsce pieczarka brazylijska jest praktycznie grzybem nieznanym, którego znaczące właściwości lecznicze powinny skłonić do podjęcia szerszych badań.

Cosmos atrosanguineus jest bulwiastą byliną wrażliwą na mróz. Posiada welwetowe, podobne do dalii, brązowo-czerwone kwiaty o zapachu czekolady. Jest rośliną sterylną (nie wytwarza nasion). Ma zastosowanie głównie jako roślina obwódkowa do ogrodów bylinowych. Podjęto badania, których celem było określenie wpływu usunięcia wierzchołka pędu i liści oraz sposobu ułożenia eksplantatów na indukcję pędów kątowych. Eksplantaty pobrano z zespołów pędów uzyskanych w kulturach sterylnych i prowadzono na pożywce Murashige i Skooga uzupełnionej BA 1 mg·dm^-3. Wyniki badań wykazały, że usunięcie wierzchołka wzrostu z ulistnionych fragmentów pędów stymulowało ich rozkrzewianie. Usunięcie liści z przyciętych wierzchołkowych fragmentów pędów powodowało zahamowanie wytwarzania pędów kątowych. Największą liczbę pędów kątowych charakteryzujących się największą świeżą masą uzyskano z pozbawionych liści wierzchołków pędów ułożonych w pozycji odwrotnej do naturalnej. Przycięte i pozbawione liści wierzchołkowe fragmenty pędów ułożone w pozycji naturalnej wytwarzały pędy charakteryzujące się najsilniejszym wzrostem elongacyjnym i najwięcej pędów osiągało długość powyżej 1 cm.

Frezje z grupy Easy Pot są bardzo ciekawym uzupełnieniem asortymentu kwitnących roślin doniczkowych. Niestety niewiele jest informacji dotyczących wymagań oraz zasad ich uprawy. Badania prowadzono w latach 2006–2007 w nieogrzewanym tunelu foliowym. Materiał roślinny stanowiły wypreparowane bulwy przybyszowe trzech odmian: ‘Gompey’, ‘Popey’ i ‘Suzy’. Bezpośrednio przed sadzeniem bulw moczono je przez 24 godziny, w pomieszczeniu bez dostępu światła i w temperaturze 28–30°C, w roztworze kwasu giberelinowego o stężeniach: 10, 20, 40, 80, 160 mg dm^-3. Kontrolę stanowiły bulwy moczone w wodzie wodociągowej. W trakcie okresu wegetacji, wykonano pomiary cech wegetatywnych i generatywnych roślin. Po zakończeniu uprawy, obliczono współczynniki przyrostu masy i liczby bulw następczych. Wykazano, że bulwy przybyszowe frezji z grupy Easy Pot można z powodzeniem wykorzystać do uprawy w pojemnikach. Odmiana w dużym stopniu decydowała o parametrach wegetatywnych i generatywnych roślin. Spośród porównywanych odmian najlepszymi walorami dekoracyjnymi odznaczała się ‘Gompey’. Rośliny tej odmiany wykształcały najdłuższe pędy kwiatostanowe o największej liczbie bocznych rozgałęzień i największej liczbie osadzonych na nich kwiatów. Niezależnie od uprawianej odmiany, kwas giberelinowy powodował zwiększenie wysokości i całkowitej liczby wykształconych przez frezje liści oraz przyczyniał się do wytwarzania dłuższych pędów kwiatostanowych i kwiatów o mniejszej średnicy. Zastosowany do moczenia bulw kwas giberelinowy powodował zwiększenie masy bulw potomnych. Spośród zastosowanych stężeń najsilniej oddziaływało 160 mg dm^-3. Regulator ten nie decydował natomiast o liczbie uzyskanych bulw następczych.

Etylen jest hormonem roślinnym, który odgrywa ważną rolę w regulowaniu procesów fizjologicznych w roślinie, w praktyce jednak wielostronność jego działania jest ograniczona. W latach 2006–2007 w okresie letnio-jesiennym przeprowadzono doświadczenia, w których określono wpływ stężenia roztworu etefonu (125, 250, 500, 1000, 2000 mg dm^-3) na przebieg faz rozwojowych, wartość dekoracyjną i plon bulw potomnych trzech odmian frezji z grupy Easy Pot: ‘Gompey’, ‘Popey’ i ‘Suzy’ uprawianych z bulw przybyszowych. Zastosowany do moczenia bulw roztwór etefonu przyczynił się do opóźnienia wschodów i wydłużenia fazy wegetatywnej. W stężeniach największych, tj. 1000 i 2000 mg dm^-3, powodował natomiast całkowity brak kwitnienia. Niezależnie od odmiany związek ten przyczynił się do wytworzenia mniejszej liczby liści na pędach głównych, zmniejszenia natężenia zielonej barwy liści, a wykształcenia większej liczby pędów. Spośród porównywanych stężeń roztworu etefonu na cechy wegetatywne najsilniej oddziaływało 2000 mg dm^-3. Etefon wpływał na wartość dekoracyjną frezji. Zastosowanie roztworu etefonu w stężeniach 125, 250 i 500 mg dm^-3 przyczyniło się do wytwarzania krótszych głównych pędów kwiatostanowych, a w stężeniach 125 i 250 mg dm^-3 powodowało wykształcenia większej liczby kwiatów w kwiatostanie I rzędu. Moczenie bulw w roztworze etefonu przyczyniło się do uzyskania większego współczynnika przyrostu liczby bulw, a mniejszego współczynnika przyrostu masy bulw.

Zielone pleśnie powodowane przez Trichoderma są przyczyną znacznych strat w uprawie gatunków grzybów uprawnych i leczniczych. Pholiota nameko jest gatunkiem cenionym w wielu krajach azjatyckich. Celem badań było określenie wpływu infekcji podłoża uprawowego izolatami Trichoderma na plonowanie Pholiota nameko. W doświadczeniach użyto czterech ras P. nameko, tj. PN01, PN04, PN05 i PN06. Podłoże infekowano dwoma izolatami Trichoderma: T361 należącym do gatunku T. aggressivum f. europaeum oraz Th14/5 należącym do gatunku T. harzianum. Infekcja podłoża uprawowego izolatami Th14/5 oraz T361 powodowała zmniejszenie plonu badanych ras P nameko. Zdecydowanie większą obniżkę plonu powodowała infekcja izolatem T361 niż izolatem Th14/5. Infekcja podłoża uprawowego badanymi izolatami Trichoderma w nieznacznym stopniu wpływała na średnią masę owocników P. nameko oraz ich cechy morfologiczne, takie jak średnica kapelusza oraz długość i grubość trzonu. Infekcja podłoża uprawowego izolatami Trichoderma nie miała wpływu na suchą masę owocników.

Auksyny są głównymi stymulatorami ukorzeniania. Cytokininy uważane są za ich głównych antagonistów w procesie powstawania korzeni przybyszowych, ale efekt ich działania w tym procesie zależy on wielu czynników, w tym od stężenia oraz fazy ukorzeniania. Niezależnie od ich roli w procesie ukorzeniania, cytokininy stymulują rozwój pędów bocznych. Celem doświadczenia było określenie wpływu benzyloadeniny podawanej w różnych terminach ukorzeniania oraz jej współdziałania z NAA na sadzonki portulaki oraz następczy wzrost roślin. Sadzonki pędowe portulaki cieniolubnej zostały potraktowane BA oraz BA z NAA w różnych stężeniach i terminach aplikacji BA (0; 2 i 5 dni po umieszczeniu w podłożu). BA podawana na początku ukorzeniania negatywnie wpłynęła na liczbę ukorzenionych sadzonek wyrażoną w procentach, podczas gdy podawana 2 dni później stymulowała ich ukorzenianie. BA pozytywnie wpłynęła na liczbę i długość pędów bocznych na sadzonkach. Traktowanie sadzonek BA z NAA stymulowało ukorzenianie, ale hamowało rozwój pędów bocznych. Biorąc pod uwagę wpływ traktowania BA na ukorzenianie i rozgałęzianie sadzonek portulaki cieniolubnej, najkorzystniejszy wpływ wywarły kombinacje z BA podawaną 2 dni po rozpoczęciu ukorzeniania.

Interakcja auksyn i cytokinin wpływa na wiele aspektów rozwoju roślin. W merystemach korzeni i pędu auksyny i cytokininy działają antagonistycznie w celu utrzymania równowagi pomiędzy powstawaniem nowych komórek a ich różnicowaniem się. Celem doświadczenia było określenie wpływu benzyloadeniny i jej współdziałania z kwasem naftylooctowym na ukorzenianie i rozwój części nadziemnej sadzonek fuksji oraz ich wzrost następczy. Przeprowadzono także analizę anatomiczną procesu ukorzeniania. Sadzonki traktowano BA, NAA oraz BA i NAA jednocześnie. BA aplikowana metodą quick-dip opóźniała inicjację i rozwój korzeni i hamowała tworzenie się primordiów. Pod wpływem BA organizacja komórek zachodziła, gdy merystemy osiągały mniejsze rozmiary. Niezależnie od roku doświadczenia i sposobu aplikacji BA hamowała powstawanie korzeni przybyszowych na sadzonkach nawet wtedy, gdy była podawana razem z NAA. Niezależnie od obecności NAA, BA stymulowała powstawanie pędów przybyszowych na sadzonkach fuksji, a podawana dolistnie stymulowała także ich wydłużanie. Efekt ten zanikał w późniejszym etapie uprawy.

Badania dotyczyły różnych metod rozmnażania rabarbaru odmiany ‘Karpow Lipskiego’: wegetatywnie z kultur tkankowych oraz przez podział roślin matecznych i generatywnie z siewu nasion. Oceniano również przydatność materiału rozmnożeniowego do założenia plantacji rabarbaru. W celu wyprodukowania mikrosadzonek in vitro pędy wykładano na zmodyfikowaną pożywkę Murashige i Skooga zawierającą różne cytokininy: benzyloadeninę (BA – 4,4, 11,1, 22,2 µmol·dm^-3), kinetynę (4,7, 11,6, 23,3 µmol·dm^-3), izopentyloadeninę (2iP – 4,9, 12,3, 24,4 µmol·dm^-3) oraz pożywkę kontrolną niezawierającą regulatorów wzrostu. Sadzonki otrzymano przez podział karp, a rozsadę z siewu nasion. W latach 2004–2006 rośliny otrzymane w wyniku rozmnażania wegetatywnego i generatywnego uprawiano w szkółce. Uzyskany materiał rozmnożeniowy wykorzystano do założenia plantacji rabarbaru. W latach 2007–2009 w uprawie polowej przeprowadzono ocenę plonowania. W pierwszym roku uprawy w szkółce karpy o największej średniej masie 1,48 i 1,05 kg wykształciły rośliny otrzymane in vitro z pożywki z dodatkiem kinetyny w stężeniu 11,6 μmol dm^-3 oraz 2iP w stężeniu 12,3 μmol dm^-3. W drugim roku uprawy w szkółce w przypadku zastosowanych fitohormonów średnia masa karpy rabarbaru zawierała się w przedziale od 2,51 do 3,33 kg, gdy z obiektu kontrolnego wynosiła 1,78 kg. Dla scharakteryzowania populacji roślin in vitro porównano je z roślinami otrzymanymi przez podział roślin matecznych i z nasion. Karpy o największej średniej masie wykształciły rośliny rozmnażane wegetatywnie: z mikrosadzonek (0,83 kg) i sadzonek uzyskanych przez podział roślin matecznych (0,79 kg), o zdecydowanie mniejszej średniej masie sadzonki otrzymane z nasion (0,54 kg). W drugim roku uprawy w szkółce rośliny otrzymane w wyniku rozmnażania wegetatywnego i generatywnego charakteryzowały się zbliżoną wielkością i większym wyrównaniem niż w pierwszym roku. W pierwszym roku prowadzenia uprawy (2007) większy plon ogonków liściowych o 0,7 kg·rośl.^-1 zebrano z roślin otrzymanych z mikrosadzonek aniżeli z roślin rozmnażanych generatywnie, natomiast w drugim roku uprawy różnica ta była mniejsza i wynosiła 0,6 kg·rośl.^-1. W trzecim roku prowadzenia plantacji plonowanie roślin było bardziej wyrównane. W latach prowadzenia badań z roślin rozmnażanych generatywnie zebrano zdecydowanie mniej liści w porównaniu z roślinami rozmnażanymi wegetatywnie. W drugim i trzecim roku prowadzenia plantacji obserwowano intensywny wzrost roślin, czego efektem był brak istotnych zależności pomiędzy długością i szerokością ogonków liściowych a sposobem rozmnażania roślin. Najlepsze efekty plonowania dała uprawa roślin rozmnażanych wegetatywnie, z której plon średni ogonków liściowych był większy o 13,3 t·ha^-1 w porównaniu z mikrorozmnażaniem, oraz o 16,0 t·ha^-1 przy podziale roślin matecznych w porównaniu z plonem uzyskanym w uprawie rabarbaru z nasion. Z uprawy roślin rozmnażanych za pomocą kultur tkankowych uzyskano plon wczesny na poziomie 11,2 t·ha^-1, a jego udział stanowił 25% plonu ogółem ogonków liściowych.

W przeciwieństwie do inżynierii genetycznej modyfikacja przy użyciu elicytorów jest tania i społecznie akceptowalna. W niniejszej pracy kiełki brokułu były elicytowane wodnymi ekstraktami z drożdży Saccharomyces cerevisiae (SC) i kory wierzby purpurowej Salix daphnoides (SD). Nadprodukcja związków fenolowych została spowodowana przez 1% (w/v) ekstrakt z SD i 0,5% (w/v) ekstrakt z SC. Działanie 0,1% ekstraktem z SC spowodowało istotny wzrost zawartości kwasu ferulowego. Zawartość kwasów p-kumarowego i syryngowego wzrosła istotnie po elicytacji 0,5 i 1% ekstraktami z SD. Wszystkie zastosowane roztwory spowodowały wzrost zawartości kempferolu (ponad 17-krotny w przypadku 0,1% SC). Statystycznie istotny wzrost zdolności do neutralizacji rodnika ponadtlenkowego przez związki potencjalnie biodostępne zaobserwowano po elicytacji roztworami: 0,1% SC, 1% SC i 1% SD. Wszystkie elicytory spowodowały istotny wzrost zdolności do neutralizacji rodnika hydroksylowego. Najbardziej efektywnymi elicytorem był 1% ekstrakt z SC (ponad 40% wzrost aktywności). Elicytacja znacząco zwiększyła potencjalną biodostępność związków zdolnych do neutralizacji reaktywnych form tlenu – może więc stanowić efektywną technikę biotechnologiczną.

Lubczyk ogrodowy jest popularną rośliną leczniczą i przyprawową, której organami użytkowymi są korzenie, owoce i liście. Celem przeprowadzonych badań była ocena wpływu różnych metod uprawy i stabilizacji liści lubczyku na ich cechy funkcjonalne, w tym zawartość olejku eterycznego, jego skład chemiczny oraz jakość zapachu. Wyższą zawartość olejku eterycznego oznaczono w liściach z plantacji założonej z rozsady, w porównaniu z surowcem zebranym z plantacji z siewu pod grudę (odpowiednio: 0,890 ml·100 g^-1, 0,755 ml·100 g^-1). Mrożenie, suszenie termiczne i liofilizacja wpłynęły na obniżenie się zawartości tej substancji. Najważniejszymi składnikami obecnymi w testowanych olejkach były monoterpeny i ich tlenowe pochodne (średnio 80,2%). Głównym składnikiem w analizowanych olejkach okazał się octan α-terpinylu (średnio 36,6%). Zawartość octanu α-terpinylu, (Z)-ligustylidu, (Z)-butylidenoftalidu, (E)-butylidenoftalidu i (E)-ligustylidu wzrosła pod wpływem zastosowanych metod stabilizacji, zaobserwowano także pojawienie się w surowcu stabilizowanym trans-p-menta-2-en-1-olu, cis-β -elemenu i butyloftalidu – związków, które nie były obecne w surowcu świeżym.

Celem pracy było udoskonalenie technologii rozmnażania hiacynta wschodniego in vivo przez zastosowanie sztucznego światła fluorescencyjnego o barwie sprzyjającej tworzeniu się cebul przybyszowych na ukorzenionych sadzonkach liściowych. Liście trzech odmian hiacyntów pobrane z roślin pędzonych w szklarni, ukorzeniano w torfie wysokim w pokoju wzrostowym pod lampami fluorescencyjnymi TLD 36W, emitującymi światło o barwie białej, niebieskiej, zielonej, żółtej i czerwonej. Światło o natężeniu 25 μmol·m^-2·s^-1 stosowano przez 12 godzin na dobę. Pod lampami o barwie białej, niebieskiej i czerwonej sadzonki liściowe tworzyły liczne i najdłuższe korzenie przybyszowe; ich masa była największa pod lampami o barwie białej. Barwa światła nie miała wpływu na liczbę tworzących się cebul przybyszowych u odmian ‘Anna Marie’ i ‘Blue Star’. U odmiany ‘White Pearl’ najwięcej cebul tworzyło się pod światłem o barwie białej, niebieskiej i zielonej. Wywarła natomiast korzystny wpływ na jakość cebul. Cebule największe o największej masie tworzyły się pod lampami o świetle białym i niebieskim.