W literaturze naukowej niewiele jest danych dotyczących zawartości w biomasie Eisenia fetida pierwiastków, takich jak fosfor, w który obfitują osady ściekowe pochodzenia komunalnego czy sód, którego znaczne ilości zawierają osady garbarskie. Celem niniejszej pracy było określenie zawartości wybranych pierwiastków (Ca, Mg, Na, K, P i Cr) w biomasie dżdżownic, Eisenia fetida utrzymywanych w kompostach z osadów ściekowych. Badane komposty charakteryzowały się zróżnicowaną zawartością analizowanych pierwiastków. Ich zawartość w biomasie dżdżownic zależała od ich zawartości w kompostach. Większe koncentracje wapnia, sodu i chromu w biomasie dżdżownic stwierdzono u osobników żerujących w kompostach z dodatkiem osadu garbarskiego. Dżdżownice pochodzące z kompostów sporządzonych z osadu komunalnego zawierały więcej fosforu. Zawartość magnezu i potasu w biomasie dżdżownic z różnych kompostów były porównywalne, co wynikało ze zbliżonych ich zawartości w kompostach.

Celem pracy było otrzymanie w szczepie Yarrowia lipolytica A-101-1.31 mutantów Fil^-, niezdolnych do dimorficznej przemiany od komórek drożdżowych do strzępek i wykazujących gładką morfologię kolonii, na drodze mutagenezy indukowanej promieniowaniem UV. Wcześniejsze badania sugerują, iż takie szczepy drożdży Y. lipolytica mogą być bardziej efektywne w procesach ciągłej biosyntezy kwasu cytrynowego (CA) aniżeli wyjściowe formy szorstkie. Częstość mutantów Fil^- przy poziomie przeżywalności komórek wynoszącym 20% była 0,35%. Ogółem wyizolowano 15 mutantów tworzących na agarze YM gładkie kolonie, lecz tylko 7 szczepów cechowało się dobrą stabilnością; w ich populacjach do 45 generacji nie pojawiały się rewertanty Fil⁺. Stabilne mutanty Fil^- dobrze zachowywały wyjściową mutację oct^-, warunkującą wysoką czystość fermentacji cytrynowej. Szczepy te wykazywały też analogiczne do rodzica profile asymilacji różnych źródeł węgla. Tylko jeden ze szczepów Fil^- produkował CA równie wydajnie jak szczep rodzicielski.

Reaktor membranowy z ciągłą recyrkulacją komórek (CMSTR) wykorzystywano do ciągłej produkcji kwasu cytrynowego (CA) z syropu glukozowego przez mutanta octanowego drożdży Y. lipolytica K-1. Szybkość właściwa produkcji i wydajność CA była zależna od składu podłoża produkcyjnego. W stanie ustalonym, w hodowlach zasilanych podłożem zawierającym 100 gL^-1 syropu glukozowego i 0,2 gL^-1 ekstraktu drożdżowego szczep K-1 charakteryzował się najwyższą dynamiką produkcji i wydajnością kwasu cytrynowego. W hodowli z wysoką koncentracją biomasy (35 gL^-1), produktywność CA była w zakresie od 1,1 do 1,2 gL^-1h^-1.

Pojedyncze i mieszane kultury drożdży z gatunku Y. lipolytica unieruchomione w żelu karagenowym były wykorzystane do biosyntezy kwasu cytrynowego (CA) z sacharozy w hodowlach periodycznych powtórzeniowych. Najwyższą koncentrację CA uzyskano w hodowlach z udziałem biokatalizatora karagenowego modyfikowanego aldehydem glutarowym i zawierającym 15% biomasy drożdży. Mieszane kultury drożdży szczepów Suc^- A-101.1.31 i Suc⁺ W-29 w stosunku 2:1 i 3:1, zapewniały uzyskiwanie wysokich ilości i wydajności CA w hodowlach z wolnymi i unieruchomionymi komórkami.

Biomasę drożdży Y. lipolytica A-101 uzyskaną w hodowli wgłębnej w podłożu zawierającym surowy olej rzepakowy suszono metodą rozpyłową w zakresie temperatur od 115ºC do 200ºC. Przeżywalność badanych drożdży zmniejszała się wraz ze wzrostem temperatury suszenia, a niezutylizowany tłuszcz resztkowy był czynnikiem ochronnym w trakcie suszenia rozpyłowego. Biomasa badanych drożdży zawierała 51,2% białka, którego wartość biologiczna wynosiła 80% oraz 8,9% tłuszczu wewnątrzkomórkowego, w którym 90% wszystkich kwasów stanowiły nienasycone kwasy tłuszczowe.

Badano kinetykę śmierci cieplnej sześciu szczepów drożdży: Candida famata AII4b i MI1a, C. sphaerica BI6c i FII7a, C. kefyr PII1b i C. lipolytica PII6a – kandydatów do drożdżowych szczepionek serowarskich, podczas ogrzewania w mleku o pH 4,7 i 6,6, w 40ºC, 45ºC, 50ºC. Testowane szczepy ujawniły niską przeżywalność w temperaturze 50ºC; czasy redukcji decymalnej, D₅₀, mieściły się w graniach od 4–6 min dla szczepów Candida famata do 9–16 min dla pozostałych drożdży. W niższych temperaturach (40ºC i 45ºC) degradacja liczby żywych komórek postępowała zdecydowanie wolniej. Najmniej wrażliwe na te temperatury były szczepy C. sphaerica BI6c i FII7a oraz C. kefyr PII1b, dla których współczynniki D₄₀ i D₄₅ wynosiły ≥ 90 min

Celem pracy była ocena zdolności zarodnikowania hybrydów międzyrodzajowych w porównaniu ze szczepami rodzicielskimi. Materiał biologiczny stanowiły drożdże: Schwanniomyces occidentalis ATCC 48086 (1), Saccharomyces cerevisiae V30 (2), Saccharomyces cerevisiae D43 (3), Saccharomyces cerevisiae „malt” (4), Saccharomyces diastaticus ATCC 13007 (5), oraz produkty ich fuzji: R1, R4 (1x2), P1, P4 (1x3), 5.1 (1x4), S2, S3 (1x5). Zdolność zarodnikowania drożdży oceniono stosując pożywkę octanową Mc’ Clary zestaloną agarem. Cztery spośród siedmiu badanych mieszańców wykazywały zdolność do zarodnikowania, przy czym dwa S2 i S3 przejęły sposób typowy dla rodzaju Sacharomyces, a hybrydy P1 oraz P4 typowy dla rodzaju Schwanniomyces.

Celem pracy była ocena zdolności wzrostu hybrydów międzyrodzajowych w obecności różnych źródeł węgla. Materiał biologiczny stanowiły drożdże: Schwanniomyces occidentalis ATCC 48086 (1), Saccharomyces cerevisiae V30 (2), Saccharomyces cerevisiae D43 (3), Saccharomyces cerevisiae „malt” (4), Saccharomyces diastaticus ATCC 13007 (5), oraz produkty ich fuzji: R1, R4 (1x2), P1, P4 (1x3), 5.1 (1x4), S2, S3 (1x5). Uzyskane w wyniku fuzji protoplastów szczepów wyjściowych hybrydy międzyrodzajowe charakteryzowały się zdolnością asymilacji nowych źródeł węgla w porównaniu z drożdżami wyjściowymi z rodzaju Saccharomyces.

Przedmiotem badań było 7 szczepów drożdży wyizolowanych z serów z przerostem pleśniowym Rokpol. Należały one do takich gatunków, jak: Candida famata, C. sphaerica, C. intermedia, C. kefyr, Geotrichum penicillatum, Yarrowia lipolytica i Saccharomyces kluyveri. U wszystkich szczepów wykazano duże zróżnicowanie w poziomie aktywności zewnątrz- i wewnątrzkomórkowych endopeptydaz. Enzymy te wykazywały też różną dynamikę degradacji kazeiny. Najbardziej aktywne spośród nich były proteazy szczepu Y. lipolytica PII6a. Najwyższą aktywność pozakomórkowe proteazy wszystkich szczepów drożdży wykazywały wobec kazeiny w pH 7.0–7.5, a wewnątrzkomórkowe w pH 6.0–7.5. Ich aktywność ulegała hamowaniu pod wpływem PMSF i DFP. Natomiast optimum aktywności zewnątrzkomórkowych enzymów degradujących hemoglobinę przypadało w pH 3.5–4.0.

Aktywności enzymatyczne (poza- i wewnątrzkomórkowe) 2 szczepów drożdży Yarrowia lipolytica: A-101 and W29, pochodzących z gleby, analizowano przy użyciu testu API-ZYM. Dokładniej porównano aktywność lipolityczną tych szczepów. Aktywność tę oznaczano metodą dyfuzyjną na podłożu agarowym Spirit Blue przy zmiennej aktywości wody (a_w: 0.99; 0.97; 0.93) i temperaturze (25 and 4ºC). Śledzono ponadto stopień uwalniania kwasów tłuszczowych z tłuszczu mlecznego podczas wzrostu drożdży w maśle. Wykazano, że obydwa szczepy posiadały podobne profile enzymatyczne, zdolne też były do wzrostu na maśle, podczas którego w podłożu najwięcej nagromadzało się kwasu oleinowego.

W pracy badano procesy biologicznej degradacji formaldehydu i jego pochodnych, obecnych w ściekach przemysłu meblarskiego. Skonstruowano biocenozę składającą się z bakteryjnych mikroorganizmów autochtonicznych oraz drożdży metylotroficznych. Wykazano, że wprowadzenie metylotrofów do toksycznych ścieków stwarza warunki rozwoju życia biologicznego i efektywnej biodegradacji różnorodnych zanieczyszczeń organicznych. Zaproponowano koncepcję stworzenia aktywnego biopreparatu, przeznaczonego do oczyszczania ścieków przemysłowych zawierających letalne stężenia formaldehydu, w oparciu o mieszane biocenozy pro- i eukariotyczne.

Celem badań było określenie wpływu słodu pszenżytniego oraz sposobu fermentacji na cechy fizykochemiczne i organoleptyczne piw. W warunkach laboratoryjnych otrzymano piwa z 20, 40 i 100% udziałem słodu pszenżytniego na drodze fermentacji dolnej i górnej. Stwierdzono, że wraz ze wzrostem udziału słodu pszenżytniego zwiększała się lepkość piw. Piwa fermentacji górnej, w stosunku do piw dolnej fermentacji, wykazywały większą kwasowość, dwukrotnie mniejsze wysycenie CO₂ oraz krótszy czas utrzymywania piany. W ocenie sensorycznej zostały gorzej ocenione niż piwa fermentacji dolnej, zwłaszcza pod względem smaku i zapachu. Najlepsze noty, niezależnie od sposobu prowadzenia fermentacji, uzyskało piwo z 20% udziałem słodu pszenżytniego.

Do poprawy jakości chleba pszenno-żytniego i razowego wykorzystano ksylanazę Aspergillus niger IBT-90 o aktywności 21,3 J·mg^-1 białka, wykazującą wysoką specyficzność do ksylanów. Wykazano, że dodatek tej ksylanazy do ciasta, w ilości 500–1000 J enzymu/kg mąki, poprawia jego wyrabialność oraz zwiększa objętość obu gatunków pieczywa. Suplementacja ciasta ksylanazą zwiększa porowatość miękiszu (o ok. 10–16%) oraz wilgotność chleba i tym samym wydłuża okres przydatności do spożycia. Dodatek enzymu nie powoduje wzrostu kwasowości gotowego produktu. Wyniki potwierdzają przydatność ksylanazy A. niger IBT-90 dla piekarnictwa.