Sorgo stanowi marginalną pozycję w strukturze zasiewów, dlatego brak jest chemicznej ochrony przed jego zachwaszczeniem. Przydatność chwastobójcza herbicydów i ich mieszanin stosowanych w kukurydzy, roślinie pokrewnej pod względem pochodzenia do sorgo, stwarza możliwość ich wykorzystania, jeżeli zostanie wykazana selektywność w tej uprawie. Z tego względu przed założeniem doświadczeń polowych wykonano trzy serie testów biologicznych w warunkach szklarniowych z udziałem kilkunastu herbicydów. Na postawie oceny fitotoksycznego oddziaływania herbicydów i ich mieszanin wybrano cztery najbardziej bezpieczne do dalszych doświadczeń polowych na dwóch odmiennych stanowiskach glebowych: glebie czarnej i płowej. Doświadczenia polowe prowadzone w latach 2009-2011 metodą losowanych bloków w okolicach Wrocławia wykazały, że na obu stanowiskach glebowych najbardziej selektywny i skuteczny w regulacji zachwaszczenia z dużym udziałem Chenopodium album, Solanum nigrum czy Viola arvensis okazał się tritosulfuron + dikamba z adiuwantem.

Zastosowanie w podłożach superabsorbentów, zwanych także hydrożelami, przyczynia się do znacznej oszczędności wody. Jakość muraw trawnikowych zależy w dużym stopniu od częstości podlewania, mającej wpływ na oszczędności pod względem finansowym przy realizacji wydatków związanych z utrzymaniem muraw trawnikowych. Celem badań była ocena przezimowania różnych muraw trawnikowych w zależności od głębokości umieszczenia hydrożelu w podłożu i rodzaju okrywy glebowej. Badania realizowano w oparciu o dwa doświadczenia polowe założone w trzech powtórzeniach, prowadzone w układzie split-plot. Jednostką doświadczalną było poletko o powierzchni 1 m². Obiekt pierwszego doświadczenia stanowił trawnik monokulturowy, gdzie w siewie czystym badano cztery gatunki traw gazonowych. W drugim doświadczeniu użyto czterech zaprojektowanych mieszanek tych samych gatunków traw. W każdej mieszance zastosowano wysiew jednego gatunku trawy jako dominującego (40%), pozostałe trzy gatunki stanowiły po 20%: M1 – życica trwała 40%; M2 – kostrzewa czerwona 40%; M3 – wiechlina łąkowa 40%; M4 – mietlica pospolita 40%. W każdym z doświadczeń zastosowano następujące czynniki badawcze: rodzaj podłoża: a) bez hydrożelu „0” –kontrola; b) z dodatkiem hydrożelu umieszczonego na głębokości: 5, 10 i 15 cm; okrywa glebowa: a) gleba uprawna (P), b) torf ogrodniczy (T). Najlepiej zimowała murawa monokulturowa życicy trwałej i kostrzewy czerwonej. Mieszanki z dominacją obu gatunków traw wyróżniały się także lepszym przezimowaniem. Na stopień przezimowania muraw wpływał rodzaj podłoża glebowego; najlepsze przezimowanie, niezależnie od rodzaju murawy, zapewniało umieszczenie hydrożelu w podłożu na głębokości 5 i 10 cm.

W badaniach oceniono reakcję dwóch odmian łubinu wąskolistnego – Zeus i Kalif na szczepionkę bakteryjną Nitraginę. Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2009-2011. Zlokalizowane ono zostało w Stacji Doświadczalnej Wydziału Biologiczno-Rolniczego w Krasnem, należącej do Uniwersytetu Rzeszowskiego. W porównaniu z obiektem kontrolnym zastosowanie Nitraginy spowodowało wydłużenie fazy pąkowania, kwitnienia oraz opóźnienie osiągnięcia dojrzałości pełnej roślin. Po inokulacji nasion siewnych bakteriami brodawkowymi istotnie wzrosła liczba strąków na roślinie i MTN, zaś liczba nasion w strąku nie uległa zmianie. Efektem użycia Nitraginy był istotny wzrost plonu nasion o 0,3 t·ha^-1, tj. 13% w odniesieniu do kontroli. W 2009 r. odmiana Zeus plonowała istotnie wyżej niż Kalif. W kolejnych latach badane odmiany plonowały na statystycznie jednakowym poziomie. Odmiana Kalif, w porównaniu z Zeus, odznaczała się dłuższym okresem wegetacji i istotnie mniejszą liczbą strąków na roślinie. Zawartość białka ogólnego w suchej masie nasion istotnie wzrosła pod wpływem szczepionki bakteryjnej w stosunku do nasion uzyskanych z roślin nie szczepionych.

W latach 2009-2011 przeprowadzono 4 ścisłe doświadczenia polowe, których celem była ocena działania herbicydów zarejestrowanych w kukurydzy, stosowanych w obniżonych dawkach, na tle różnego przebiegu warunków pogodowych. Herbicydy stosowano w systemie: zabieg doglebowy z użyciem s-metolachlor + terbutyloazyna + mezotrion oraz nalistny w fazie 4–6 liści kukurydzy z użyciem: nikosulfuron + rimsulfuron, nikosulfuron, rimsulfuron i foramsulfuron + jodosulfuron. Do herbicydów stosowanych nalistnie dodawano adiuwant Atpolan Bio 80 SL. Niezależnie od warunków pogodowych panujących w poszczególnych sezonach wegetacyjnych najlepsze efekty odchwaszczania kukurydzy uzyskano po zastosowaniu doglebowo mieszaniny s-metolachlor + terbutyloazyna + mezotrion, a następnie nalistnie nikosulfuronu z dodatkiem adiuwanta Atpolan Bio 80 SL. W warunkach opóźniających się i nierównomiernych wschodów chwastów (szczególnie ciepłolubnych) system dwóch zabiegów obniżonymi dawkami herbicydów najskuteczniej chronił plantację kukurydzy przed zachwaszczeniem wtórnym.

Eksperyment polowy z uprawą rzepaku ozimego przeprowadzono w latach 2007-2009 w gospodarstwie rolnym w Jaroszewicach (woj. lubelskie). Przedmiotem badań była analiza stanu zachwaszczenia łanu rzepaku ozimego oraz plonu nasion w zależności od dawki nawożenia doglebowego NPK i dolistnego (oprysk jesienny roztworem): 100% i 75% NPK oraz mocznik + chelat niklu + MgSO4H2O; 100% i 75% NPK, a także mocznik + Plonvit R + MgSO4H2O). Obiekt kontrolny stanowiły poletka bez nawożenia dolistnego (wyłącznie 100% NPK). Opryski dolistne przeprowadzano jednorazowo jesienią w drugiej dekadzie października. Drugim czynnikiem doświadczalnym była ilość siewu nasion (2,5 kg·ha^-1 – rozstawa rzędów 30 cm; 4 kg·ha^-1 – rozstawa rzędów 18 cm). Stwierdzono, że dolistne dokarmianie rzepaku ozimego w okresie jesiennym przyczynia się do ograniczenia ilościowych wskaźników zachwaszczenia i zwiększenia plonu nasion. Zastosowanie nawozów dolistnych pozwala ograniczyć dawki podstawowych nawozów mineralnych NPK o.¼ Z punktu widzenia produkcyjnego uzasadnione jest zmniejszenie ilości wysiewu nasion (2,5 kg·ha^-1), ponieważ zachwaszczenie rzepaku ozimego oraz plonowanie nie odbiegały istotnie od parametrów stwierdzonych w warunkach większej gęstości siewu.

Celem badań realizowanych w latach 2009-2011 była analiza plonów i zmienności plonowania kilku odmian pszenicy ozimej przy stosowaniu zróżnicowanych systemów uprawy roli w warunkach niskiej i wysokiej ścierni przedplonu. Badano następujące czynniki doświadczenia: I – wysokość ścierni: a) niska, b) wysoka; II – systemy uprawy roli: a) tradycyjna, b) bezpłużna c) zerowa; III – odmiany pszenicy ozimej. Przy pozostawieniu wysokiej i niskiej ścierni wysokie plony wydały odmiany Legenda i Rapsodia, natomiast istotnie niższe odmiana Mewa. Plony odmian w warunkach uprawy zerowej były istotnie niższe w stosunku do uzyskanych w uprawie konwencjonalnej. Stabilność plonowania odmian w warunkach wysokiej ścierni w uprawie płużnej i bezpłużnej była znacznie mniejsza niż tam, gdzie ścierń była przycięta nisko.