Eksperyment założono w sadzie morelowym w pobliżu Cacak (Zachodnia Serbia) w latach 2010 i 2011. W niniejszej pracy chcieliśmy określić własności fizyczno-chemiczne, zawartość fenoli oraz zdolność przeciwutleniającą trzech nowych odmian serbskich (‘Aleksandar’, ‘Biljana’, ‘Vera’) szczepionych na siewce Myrobalan. Wyniki wskazały, że cechy fizyczno-chemiczne znacząco różniły się pomiędzy odmianami. Podobnie, całkowita zawartość fenoli i flawonoidów oraz zdolność przeciwutleniająca w znacznym stopniu zależy od odmiany. Generalnie nowe odmiany serbskie miały lepiej ocenione własności niż roślina kontrolna (‘Hungarian Best’), oprócz masy pestki, zwięzłości owocu, wilgotności i całkowitej zawartości fenoli. Najwyższe wartości całkowitej zawartości fenoli i flawonoidów stwierdzono u odmiany ‘Aleksandar’, podczas gdy najwyższa zdolność przeciwutleniająca została zanotowana u odmiany ‘Vera’. Ostatecznie nowe odmiany serbskie można polecić do sadzenia w podobnych warunkach i programach hodowli moreli.

Przeprowadzono trzyletnie badanie porównawcze nad terminem kwitnienia i zbioru oraz własności fizycznych i składu chemicznego owoców sześciu odmian nektaryny uprawianych systemem wysokiej gęstości sadzenia w warunkach zachodnioserbskich. Stwierdzono wysoką różnorodność odmian oraz w obrębie każdej odmiany. Stwierdzono istotne różnice we wszystkich analizowanych własnościach. Z roku na rok obserwowano odmienności w terminach kwitnienia i zbioru, długości wzrostu owoców, zawartości rozpuszczalnych ciał stałych, masie oraz zwięzłości owoców. Na podstawie ocenianych danych najlepszą wydajność owoców zarejestrowano u ‘Caldesi 2000’ oraz ‘Syrio’ uprawianych według systemu wysokiej gęstości sadzenia (HDP) na ciężkiej glebie. Przeciwnie, słabe własności fizyczno-chemiczne obserwowano u ‘Mayfire’, zwłaszcza zaś u ‘Nectared 4’. Ocena ta może pomóc w wyborze zestawu odmian nektaryny z lepszymi właściwościami owoców, które w naszych warunkach uprawy można wskazać u odmian: ‘Caldesi 2000’, ‘Syrio’, niekiedy u ‘Weinberger’ oraz ‘Fantasia’.

Papryka słodka Capsicum annuum L. var. macrocarpum jest cennym warzywem z rodziny psiankowatych. Wzrost zainteresowania uprawą papryki na polu wynika z większego zapotrzebowania przemysłu przetwórczego na to warzywo. Główne kierunki przetwarzania papryki to konserwowanie i mrożenie. Ze względu na długi okres wegetacji i duże wymagania termiczne tego gatunku podstawowym problemem w uprawie polowej papryki w Polsce jest uzyskanie jak największej ilości owoców w pełni wybarwionych. Podczas badań przeprowadzonych w latach 2009–2010 oceniono wielkość i jakość plonu kilku odmian papryki słodkiej najczęściej obecnie uprawianych na Lubelszczyźnie z przeznaczeniem do przemysłu przetwórczego. Zbiór owoców przeprowadzono jednorazowo. Określono wielkość plonu handlowego i jego strukturę uwzględniającą fazy wybarwienia owoców oraz podstawowe cechy technologiczne owoców, takie jak masa, grubość perykarpu, udział łożyska w masie owocu i wydajność technologiczna. Najplenniejszymi odmianami były ‘Socrates F₁’, ‘King Arthur F₁’ i ‘Red Knight F₁’. Największy plon owoców czerwonych oraz owoce o największej masie uzyskano u odmian ‘Red Knight F₁’ i ‘King Arthur F₁’. Średnio dla porównywanych odmian owoce czerwone stanowiły 50,8% plonu handlowego. Wśród odmian hodowli krajowej ‘Caryca F₁’ wyróżniała się grubym perykarpem i dużym udziałem łożyska w masie owocu. Wydajność technologiczna owoców ocenianych odmian kształtowała się w granicach 83,5–91,7%.

Chlor odgrywa ważną rolę w procesach fizjologicznych i biochemicznych roślin. Ma istotny wpływ na wartość biologiczną plonu. W doświadczeniu I (2004–2005) badano wpływ chlorków w stężeniach 15, 30, 60 i 90 mg Cl·dm^-3 natomiast w doświadczeniu II (2006) wpływ stężeń 30, 60 i 90 i 120 mg Cl·dm^-3 w pożywkach na zawartość składników pokarmowych i niektóre chemiczne parametry jakościowe owoców pomidora szklarniowego odmiany ‘Grace”, uprawianego w wełnie mineralnej. Wykazano, że wzrastające poziomy chlorków w pożywkach zwiększały zawartość chloru w owocach. Przy wyższych zawartościach chlorków w pożywkach, wynoszących 90 i 120 mg Cl·dm^-3, a tym samym chloru w owocach, następowało obniżenia zwartości azotu i wzrost zawartości potasu w owocach. Powyżej 90 mg Cl·dm^-3 w pożywkach zwiększała się zawartość kwasu α-askorbinowego i obniżała zawartość cukrów redukujących. Nie stwierdzono wpływu chlorków na zawartość azotanów, azotynów i β-karotenu. Wykazano natomiast tendencję do obniżania się zawartości suchej masy w owocach przy stężeniach równych i wyższych od 90 mg Cl·dm^-3 pożywki w stosunku do zawartości 15–30 mg Cl·dm^-3. Nie stwierdzono istotnego wpływu wpływu chlorków na zawartość P, Ca, Mg, S, Na, Fe, Mn, Zn, Cu i B w owocach pomidora.

Streszczenie Kontrola biologiczna z użyciem antagonistycznych drożdży jest jedną z najbardziej obiecujących metod ochrony pozbiorowej owoców i warzyw. Celem badań była ocena potencjału drożdży Candida melibiosica do biokontroli wzrostu Botrytis cinerea, Alternaria alternata i A. radicina, grzybów chorobotwórczych dla korzeni marchwi i wyjaśnienie możliwego sposobu działania tego antagonistycznego mikroorganizmu. Badano zdolność drożdży do hamowania wzrostu grzybów in vitro, produkcji związków lotnych i enzymów litycznych (β-glukanazy i chitynazy) oraz ochrony zakażonych korzeni marchwi. Gatunek C. melibiosica ograniczał wzrost B. cinerea na podłożu PDA o 25,9%, a na agarze brzeczkowym o 33,3%, natomiast słabo ograniczał wzrost A. radicina i w ogóle nie oddziaływał na A. alternata. Drożdże na agarze brzeczkowym produkowały związki lotne działające przeciwko B. cinerea i A. radicina. Wytwarzały β-glukanazę i chitynazę z aktywnościami wynoszącymi odpowiednio 34,0–232,86 U · cm^-3 i 20,74–43,7 U · cm^-3. Zastosowanie drożdży na korzeniach marchwi przed inokulacją grzybami zredukowało na nich rozwój choroby podczas przechowywania.

Karczoch jest powszechnie uprawianym warzywem w rejonie śródziemnomorskim. Warzywo to uprawia się dla świeżego nierozwiniętego koszyczka. Ze względu na wysokie wymagania termiczne karczoch w Polsce uprawiany jest jako roślina jednoroczna. W latach 2007–2009 przeprowadzono badania dotyczące określenia optymalnej dojrzałości koszyczków do zbioru. Bezpośrednio po zbiorze w celu określenia fazy rozwojowej koszyczka mierzono wysokość pąka kwiatowego na dnie kwiatostanowym w środkowej jego części. Określano masę jednostkową każdego koszyczka, stopień odchylenia listków okryw zewnętrznych, zawartość suchej masy, kwasu L-askorbinowego, białka ogółem, włókna surowego i cukrów ogółem w całych koszyczkach i jego frakcjach: dnie kwiatostanowym i okrywach koszyczka. Stwierdzono, że wielkość pąków kwiatowych na osi kwiatostanowej koszyczka jest związana z rozwojem rośliny oraz ze zmieniającymi się warunkami środowiska. Część jadalna karczochów, dno kwiatostanowe zawierało więcej suchej masy i było zasobniejsze w cukry ogółem, kwas L-askorbinowy, białko ogółem a mniej zasobne we włókno surowe w porównaniu z okrywami wewnętrznymi koszyczka. Wzrostowi wysokości pąków kwiatowych na dnie kwiatostanowym towarzyszył wzrost zawartości suchej masy, włókna surowego oraz cukrów ogółem w koszyczkach i jego frakcjach. Wydłużaniu pąków kwiatowych w środkowej części kwiatostanu towarzyszyło zmniejszanie się zawartość białka ogólnego w całych koszyczkach oraz w listkach okryw koszyczka przy jednoczesnym wzroście zawartości tego składnika w dnie kwiatostanowym. Stwierdzono, że wielkość pąków kwiatowych skorelowana była ujemnie z zawartością kwasu L-askorbinowego, gdyż wraz ze wzrostem wysokości pąków na dnie kwiatostanowym zmniejszała się zawartość kwasu L-askorbinowego w całych koszykach i jego frakcjach. Otrzymane wyniki wskazują, że stopień odchylenia listków okryw koszyczka może być wskaźnikiem selekcyjnym w określaniu dojrzałości do zbioru. U odmiany Symphony dno kwiatostanowe koszyczka zawierało więcej suchej masy, białka ogółem oraz mniej cukrów ogółem niż u odmiany Madrigal. Koszyczki odmiany Symphony i Madrigal były zasobne w kwas L-askorbinowy i włókno surowe.

Cirsium pannonicum jest gatunkiem objętym ochroną w Polsce. Źródłem zagrożenia są zarówno spontaniczne sukcesyjne zmiany roślinności prowadzące do zarastania muraw kserotermicznych, jak i działalność człowieka. W celu zachowania gatunku wymagane jest stosowanie aktywnych metod ochrony. Mikrorozmnażanie kulturze in vitro może być jednym z przydatnych narzędzi aktywnej ochrony tego gatunku. Celem niniejszej pracy było opracowanie efektywnego systemu rozmnażania in vitro Cirsium pannonicum i porównanie cech morfologicznych i zdolności do kwitnienia roślin uzyskanych poprzez mikrorozmnażanie i z nasion. Izolowane z 10-dniowych siewek wierzchołki pędów były kultywowane na pożywce uzupełnionej o: 6-benzyloaminopurynę (BA), kinetynę (KN) lub zeatynę (ZEA) w stężeniu 1,0, 2,0 lub 3,0 mg^.L^-1 w kombinacji z kwasem naftalenooctowym (NAA; 0,1 mg^.L^-1). Najwyższy odsetek eksplantatów wykazujących organogenezę pędów (93,6%) i wskaźnik namnażania pędów 2,8 pędu/eksplantat uzyskano na pożywce zawierającej 2,0 mg^.L^-1 BA i 0,1 mg^.L^-1 NAA. W kolejnych pasażach odnotowano średnio 3,3 pędów pachwinowych na eksplantat na pożywce MS z 3,0 mg^.L^-1 BA, różnice nie były statystycznie istotne. Najlepsze ukorzenianie 86,1% zaobserwowano na pożywce 1/2 MS. Regeneranty tworzyły typowe dla gatunku rozety liściowe i pędy kwiatostanowe. Jednak, w porównaniu z roślinami kontrolnymi rozwijającymi się z nasion, pędów było mniej, były one krótsze i zawierały większą liczbę koszyczków na pojedynczym pędzie. W pierwszym roku po aklimatyzacji do warunków polowych zakwitło około 64% osobników. Podczas kolejnych lat kwitły wszystkie rośliny w typowym dla gatunku okresie. Kwiaty były płodne, a nasiona żywotne

Porównano skład jakościowy i ilościowy olejku eterycznego otrzymanego metodą bezpośredniej destylacji z parą wodną z pąków i liści roślin uprawnej leszczyny wielkoowocowej. Do badań użyto pąków, których zbiór przeprowadzono w okresie bezlistnym, tj. w kwietniu, natomiast liści w czerwcu 2006 r. Określono profil właściwości fizykochemicznych uzyskanych olejków, tj. gęstość d₂₀ (g ∙ ml), współczynnik załamania światła i skręcalność optyczną. Metodą chromatografii gazowej/spektrometrii masowej stwierdzono obecność 43 związków w pąkach, z których zidentyfikowano 35 oraz 42 związków w liściach, z których zidentyfikowano 37. Głównymi składnikami badanych olejków eterycznych były węglowodory i alkohole monoterpenowe. Dominującym związkami w kompozycji olejku z pąków były: nerol (20,6%), myrtenol (19,5%), α-kamfolenol (4,7%) i p-cymen (3,7%). Natomiast głównymi składnikami olejku z liści leszczyny były: nerol (13,0%), myrtenol (9,4%), α-kamfolenol (9,0%), mentol (6,7%), geraniol (4,8%) i limonen (3,9%). Stwierdzono różnice jakościowe pomiędzy składnikami olejków obu badanych surowców.

Celem badań była morfologiczna i biochemiczna charakterystyka oraz ocena przydatności przetwórczej odmian marchwi ‘Askona F₁’, ‘DZE II F₁’, ‘Galicja F₁’, ‘Karioka F₁’, ‘Karotan’, ‘Rumba F₁’, ‘Afro F₁’, ‘Broker F₁’, ‘Kongo F₁’ i ‘Korund F₁’. Badania przeprowadzono na Uniwersytecie Rolniczym w Krakowie w latach 2009 i 2010. Analiza cech morfologicznych korzeni pozwoliła na stwierdzenie, że badane odmiany są przydatne do mechanicznego zbioru. Na podstawie analizy parametrów biochemicznych korzeni wytypowano odmiany o wysokiej wartości biologicznej i małej tendencji do akumulacji azotanów. Mrożoną kostkę najlepszej jakości, o najmniejszym wycieku wirówkowym, otrzymano z korzeni odmian ‘Karioka F₁’, ‘Rumba F₁’ i ‘Askona F₁’. Odmiany ‘Karioka F₁’ i ‘Korund F₁’ cechowała najlepsza przydatność do produkcji suszu, oceniona na podstawie wartości współczynnika rehydratacji. Parametry charakteryzujące jakość minimalnie przetworzonej kostki marchwiowej były skorelowane z cechami morfologicznymi i biochemicznymi korzeni. Zaproponowano równania predykcji pozwalające prognozować parametry charakteryzujące jakość minimalnie przetworzonej marchwi jako funkcję niezależnych morfologicznych i biochemicznych zmiennych.

Streszczenie: Celem doświadczenia było zbadanie reakcji jagody kamczackiej odmian: ‘Atut’ i ‘Duet’ na działanie Betoksonu Super i nawozów. Doświadczenie przeprowadzono w latach 2004–2007 na trzyletnich roślinach rosnących na glebie gliniastej. Bormax zastosowano dwukrotnie w czasie kwitnienia i jeden raz po zbiorze w stężeniu 0,2%. Saletrą wapniową nawożono doglebowo w kwietniu w dawce 50 kg · ha ^-1. Betokson Super 050 SL aplikowano dolistnie dwukrotnie w czasie kwitnienia, w stężeniu 0,1%. Kombinacje 5 i 6 stanowiły połączenie zastosowania saletry wapniowej i Bormaxu oraz saletry wapniowej i Betoksonu Super. Rośliny nietraktowane preparatami chemicznymi stanowiły kontrolę. Nawożenie borem istotnie zwiększyło w owocach zawartość antocyjanów i kwasu askorbinowego. Owoce jagody kamczackiej są bogate w antocyjany i kwas askorbinowy, przez co jako najwcześniej dojrzewające w naszych warunkach klimatycznych, mogą stanowić cenne źródło tych substancji w żywieniu człowieka. Doglebowe nawożenie saletrą wapniową spowodowało istotne obniżenie poziomu fosforu w liściach, jednakże rośliny nie wykazywały objawów jego niedoboru. Opierając się na wynikach doświadczenia dotyczących wysokiego plonu i jakości owoców można polecać nawożenie roślin jagody kamczackiej saletrą wapniową, Bormaxem jak również traktowanie Betoksonem Super. Wyraźne różnice w plonowaniu i cechach liści wskazują, że obie badane odmiany są genetycznie odległe.

Rhodiola rosea jest wieloletnią rośliną leczniczą o cennym działaniu frmakologicznym. Jego surowiec – kłącza i korzenie zbierane są ze stanu naturalnego, jednak ze względu na intensywny zbiór, populacje naturalne są bardzo zagrożone. Dlatego też poznanie biologii i zmienności cech różeńca i wprowadzenie tego gatunku do uprawy jest bardzo ważne. Celem niniejszych badań było przedstawienie biologii i morfologii roślin w ciągu siedmiu kolejnych latach uprawy w południowo-wschodniej części Polski. Wyniki badań wskazują, że tempo wzrostu i rozwoju różeńca w południowo-wschodniej Polsce nie różniły się od obserwowanych w innych częściach Europy, ale był szybsze niż obserwowane w stanie dzikim w górach Ałtaju. Pełny cykl rozwojowy roślin odbywał się w każdym badanym okresie wegetacji roślin. Począwszy od drugiego roku wegetacji przez kolejne lata rośliny wytwarzały pędy drugiej, a od trzeciego okresu wegetacyjnego – trzeciej generacji, tak więc okres akumulacji substancji biologicznie czynnych przedłużał się do pięciu miesięcy, co powodowało szybki wzrost masy kłącza. Masa i wymiary części nad- i podziemnych roślin uległy zmianie w kolejnych latach wegetacji. W pierwszym roku uprawy rośliny tworzyły od jednego do trzech pędów i część podziemną o średniej powietrznie suchej masie 2,38 g roślina^-1. W następnych latach wegetacji masa kłączy i korzeni systematycznie wzrasta, osiągając najwyższą wartość od czwartego do szóstego roku wegetacji.

Perukowiec podolski (Cotinus coggygria Scop.) jest popularnym i poszukiwanym na rynku krzewem ozdobnym, którego rozmnażanie może sprawiać problemy. Celem badań było określenie wpływu zestawu soli mineralnych, stężenia regulatorów wzrostu oraz pH pożywki na regenerację i wzrost in vitro perukowca podolskiego C.  coggygria Scop. ‘Royal Purple’. Wierzchołkowe fragmenty pędów wykładano na pożywki wg Andersona (AN), Murashige i Skoog (MS) (pełny zestaw, ½lub)¼, Nitsch i Nitsch (NN), Quorin i Lepoivre (QL) oraz Lloyd i McCown (WPM). Pożywki wzbogacano w 6-benzyloadeninę (BA) w różnych stężeniach w kombinacji z kwasem naftylo-1-octowym (NAA). Wykazano istotny wpływ rodzaju pożywki i stężenia zastosowanej cytokininy na liczbę, długość i świeżą masę zregenerowanych pędów i wzrost kalusa. Najlepsze efekty uzyskano na pożywce MS o pełnym składzie makroskładników i pH 5,8. W obecności 1,0 mg·dm^-3 BA i 0,1 mg·dm^-3 NAA eksplantaty wierzchołkowe regenerowały w 100% i odznaczały się najwyższym współczynnikiem rozmnażania (4,6).

Jedną z przyczyn obniżających estetyczny wygląd trawnika są choroby powodowane przez grzyby. Badania przeprowadzono na materiale siewnym 15 odmian traw gazonowych należących do 5 gatunków. Próby ziarniaków pochodziły ze zbiorów w latach 2007 i 2008. W wyniku analizy mikologicznej w ciągu dwóch lat badań uzyskano 573 izolaty grzybów należących do 28 gatunków i form niezarodnikujących. Z analizowanego materiału siewnego w każdym roku badań uzyskiwano najwięcej Alternaria alternata. Spośród grzybów patogenicznych wyizolowano: Fusarium culmorum, F. avenaceum, F. equiseti, F. solani, F. crookwellense, F. graminearum, F. sporotrichioides oraz Bipolaris sorokiniana, Drechslera siccans i Rhizoctonia solani. W warunkach fitotronowych przeprowadzono badania podatności siewek 8 odmian, 4 gatunków traw na porażenie przez D. avenae nr 2, D. siccans nr 8 oraz B. sorokiniana nr 69. Analiza statystyczna wskaźników chorobowych dla roślin wyrosłych w kombinacji doświadczenia ze sztucznym zakażaniem podłoża przez wyżej wymienione szczepy w porównaniu z kontrolą wykazała istotne różnice u wszystkich badanych odmian. Szczep D. siccans nr 8 okazał się najbardziej patogeniczny dla odmiany Info życicy trwałej (92,20), zaś B. sorokiniana nr 69 dla odmiany Pinokio wiechliny gajowej (97,75). W kombinacji doświadczenia z D. avenae średnie wartości wskaźników chorobowych wynosiły od 12,25 (Pinia) do 84,00 (Info).

Właściwości przeciwgrzybowe gatunków Bacillus hodowanych na ściekach browarnianych i melasie były oceniane. Bakterie wyizolowano z odpadów zanieczyszczonych związkami ropopochodnymi, a do ich identyfikacji wykorzystano następujące metody: amplifikację i sekwencjonowanie genu 16S rRNA, system Biolog oraz analizę kwasów tłuszczowych (FAME). W pracy stwierdzono, że bakterie Bacillus rosnące na ściekach browarnianych i melasie powodują zahamowanie wzrostu 10 badanych gatunków fitopatogenów, przy czym stopień zahamowania wzrostu był różny dla różnych gatunków grzybów. Najbardziej wrażliwe na badane bakterie były następujące gatunki grzybów: Botrytis cinerea A 258, Phomopsis viticola W 977, Septoria carvi K 2082, Colletotrichum gloeosporioides A 259, Phoma complanata A 233 and Phoma exigua var. exigua A 175. Jednocześnie stwierdzono również, że czyste supernatanty otrzymane z hodowli Bacillus na ściekach browarnianych i melasie powodują zahamowanie wzrostu grzybów na płytkach. Największą aktywność inhibicyjną wykazywały supernatanty otrzymane z hodowli bakterii Bacillus na melasie. Najbardziej wrażliwe na te supernatanty były następujące gatunki grzybów: B. cinerea A 258, R. solani W 70, S. sclerotiorum K 2291, Phomopsis diachenii K 657, C. dematium K 425, P. complanata A 233, P. exigua var. exigua A 175. We wcześniejszych pracach badano właściwości powierzchniowe supernatantów jako pośrednia metoda oceny obecności w nich biosurfakatntów. Szczepy Bacillus lub produkty przez nie syntetyzowane stanowią potencjalne źródło biopestycydów i mogą być wykorzystane w kontroli fitopatogenów, przyczyniając się do redukcji zastosowania chemicznych fungicydów.

Jakość kwiatów ma istotne znaczenie tak dla producentów, jak i konsumentów. Wyznaczana jest ona przez dwa główne kryteria – ogólny wygląd całego pędu oraz trwałość kwiatów. Trwałość kwiatów może być regulowana przez zastosowanie różnych substancji chemicznych lub pożywek. Celem badań było określenie wpływu regulatorów wzrostu (kwasu giberelinowego i benzyloadeniny w stężeniu 500 mg·dm-3) oraz pożywki (200 mg·dm-3 8HQC + 2%S) na pozbiorczą trwałość ciętych kwiatów lilii orientalnej ‘Helvetia’. Odmiana ta o białych kwiatach jest popularna w Polsce i uprawiana na kwiat cięty. Regulatory wzrostu podano w formie 20 h kondycjonowania, po czym kwiaty przełożono do wody destylowanej. Do pożywki kwiaty wstawiono na stałe. Kombinację kontrolną stanowiły kwiaty umieszczone bezpośrednio po zbiorze w wodzie destylowanej. W czasie starzenia kwiatów ciętych określono poziom białek rozpuszczalnych i wolnej proliny w płatkach pod wpływem ww. zabiegów pozbiorczych. Ze względu na problem, jakim jest często wcześniejsza utrata dekoracyjności przez liście, określono również ich trwałość oraz poziom chlorofilu w blaszkach liściowych. Zastosowanie pożywki istotnie wydłużyło pozbiorczą trwałość kwiatów, natomiast kondycjonowanie w kwasie giberelinowym opóźniło żółknięcie liści, co wiązało się z wyższym poziomem chlorofilu w tej kombinacji w stosunku do poziomu w liściach z kombinacji kontrolnej. Wykazano, iż w trakcie starzenia się kwiatów dochodzi do degradacji białek rozpuszczalnych i akumulacji wolnej proliny. Wstawienie kwiatów do pożywki oraz kondycjonowanie w GA3 skutecznie opóźniło degradację białek rozpuszczalnych. W ostatnim terminie pomiaru (12 dzień) poziom białek w dolnych kwiatach z tych kombinacji był ponad 3-krotnie wyższy niż w kontroli. Wstawienie kwiatów do pożywki opóźniło również akumulację proliny, natomiast zastosowanie GA3 nie było w tym przypadku tak skuteczne. Szybkość procesu starzenia uzależniona była od położenia kwiatu: najszybciej procesy degradacyjne zachodziły w kwiatach dolnych.