Oceniano szczegółową osteometrię wybranych kości oraz porównano wartości współczynników korelacji charakteryzujących morfologię poszczególnych elementów szkieletu w celu zweryfikowania hipotezy o możliwości występowania na terenie średniowiecznego Szczecina kotów większych niż we współczesnym temu okresowi Wolinie. Materiałem do badań były szczątki kostne kotów domowych znajdujące się w zbiorach Muzeum Zakładu Anatomii Zwierząt ZUT w Szczecinie, pochodzące ze stanowisk archeologicznych usytuowanych w miejscu wczesnośredniowiecznych ośrodków miejskich w Wolinie i Szczecinie. Na podstawie stopnia zrośnięcia trzonu kości długich z ich nasadami określono wiek kotów i dokonano podziału na trzy grupy: juvenil, subadult i adult. Cechy kości ze stanowiska archeologicznego Rynek Warzywny w Szczecinie wykazały wartości istotnie wyższe (P≤0,01; P≤0,05) w porównaniu ze stanowiskiem z Wolina–Miasta. Opracowany materiał kostny uzupełnia wiedzę o sylwetce badanego gatunku na Pomorzu Zachodnim, a także poszerza wiedzę o kotach wczesnego średniowiecza.

Celem przeprowadzonych badań było określenie wzrostu długości kości szkieletowych i grup mięśni u kurek kurcząt brojlerów w okresie odchowu. Materiał badawczy stanowiły kurki brojlery Ross 308. Analizą objęto mostek, kości nóg (stępowo-śródstopna, udowa i piszczelowa) i kości skrzydeł (ramienna i łokciowa) a także mięśnie piersiowe, ud i podudzi oraz skrzydłowe, umiejscowione wzdłuż kości ramiennej i łokciowej. Jednodniowe pisklęta ważyły średnio 36,5 g, i przez cały okres odchowu, tj. do 6. tygodnia życia, zwiększyły swoją masę ciała do 2229,2 g. Między 1. a 42. dniem życia kurcząt ich masa mięśni piersiowych zwiększyła się z 0,91 do 429,9 g, mięśni udowych z 1,95 do 218,0 g, a mięśni podudzi z 1,27 do 140,7 g. W tym czasie masa mięśni skrzydłowych wzrosła z 0,74 do 38,9 g. U piskląt jednodniowych kość stępowo-śródstopna miała długość 25,6 mm, kość piszczelowa 32,0 mm, kość udowa 24,7 mm, kość łokciowa 17,5 mm, a kość ramienna 17,0 mm, natomiast u ptaków sześciotygodniowych odpowiednio 81,7; 105,8 i 78,5 mm, 73,9 i 77,8 mm.Wykazano zróżnicowane tempo wzrostu analizowanych cech oraz wyraźne zmniejszanie się tego tempa wraz z wiekiem ptaków. U większości objętych analizą cech tempo zwiększania masy mięśni było trzykrotnie większe niż tempo zwiększania się długości poszczególnych kości szkieletowych. W tym czasie mostek zwiększył swoją długość z 20,4 do 132,6 mm. Uzyskano dodatnie istotne i wysoce istotne współzależności między większością analizowanych cech. Dotyczyło to m.in. masy ciała kurcząt i masy ich mięśni piersiowych oraz mięśni nóg.

Badania przeprowadzono na maciorkach cakla podhalańskiego, utrzymywanych w stadzie objętym programem ochrony zasobów genetycznych tej rasy na terenie Podhala. Analizowano cechy użytkowości wełnistej: wydajności, wysadności i grubości wełny. Średnia wydajność wełny w odroście półrocznym wynosiła 1,9 kg, natomiast wysadność 15,6 cm. Grubość wełny oznaczono metodą mikroprojekcyjną za pomocą lanametru. Wełna cakla należy do wełen mieszanych grubych, charakteryzujących się występowaniem trzech frakcji w zespole włosowym okrywy. Średnia grubość włosów puchowych wynosiła 26 µm, frakcji przejściowej – 50,2 µm, a frakcji przewodniej – 68,6 µm. Udział frakcji zarówno puchowej, jak i przewodniej w kosmyku wynosił ponad 40%, a frakcja przejściowa stanowiła 17,5%. Dzisiejszy cakiel podhalański różni się od cakla prymitywnego dawnego typu większą wydajnością i wysadnością wełny oraz większą zawartością włókien puchowych.

Malaria ciągle jest głównym problemem zdrowotnym świata, natomiast w Polsce od lat 60. ubiegłego wieku nie stwierdzono rodzimych przypadków malarii. Zwraca jednak uwagę ostatnio rosnąca liczba pacjentów z malarią powracających ze stref epidemicznych. Celem pracy była analiza epidemiologiczna wszystkich przypadków potwierdzonej malarii leczonych w Katedrze i Klinice Chorób Zakaźnych PUM w Szczecinie w okresie między 1.02.2010 a 31.01.2011 r. Do analizy zakwalifikowano 11 przypadków malarii hospitalizowanych w Oddziale Chorób Zakaźnych i Hepatologii. U wszystkich rozpoznanie tej parazytozy oparto na badaniu grubej kropli i cienkiego rozmazu, dodatkowo u wszystkich wykonano rutynową diagnostykę laboratoryjną. Dodatkowe informacje uzyskano na podstawie poszerzonego wywiadu lekarskiego. Wyniki: najczęściej pacjenci z malarią powracali z Afryki Subsaharyjskiej (45%) bądź z Półwyspu Indyjskiego (27%). Większość osób wyjeżdżała w celach turystycznych, a znamienna większość nie przyjmowała chemoprofilaktyki przeciwmalarycznej. Wśród analizowanych pacjentów, poza jednym przypadkiem, dominowały łagodne postaci malarii, głównie gatunek Pl. falciparum. Prawie u wszystkich osób występowała gorączka (90%), natomiast w rutynowych badaniach dodatkowych nie wykazano odchyleń uznanych za wykładniki tej choroby. Wnioski: malarię należy podejrzewać u każdego chorego powracającego z rejonu epidemicznego, zwłaszcza, jeżeli występuje gorączka. Nie można wykluczyć tej choroby na badaniach rutynowych czy szybkich testach immunoenzymatycznych, a jedynie na podstawie grubej kropli i cienkiego rozmazu.

Celem pracy było określenie stężenia selenu w surowicy krów mlecznych oraz ustalenie wpływu na kształtowanie się cech użytkowych i reprodukcyjnych. Badania przeprowadzono w gospodarstwie położonym na terenie Pomorza Zachodniego. Ogółem objęto badaniami 140 krów, które zostały dobrane metodą analogów, uwzględniającą stan fizjologiczny, kolejność laktacji, wydajność mleczną, wiek oraz genotyp. W poszczególnych grupach przeanalizowano następujące wskaźniki: wydajność mleczną (kg), wydajność tłuszczu (kg), zawartość tłuszczu w mleku (%), wydajność białka w mleku (kg), zawartość białka w mleku (%). Zawartość Se w surowicy oznaczono metodą spektofluorymetryczną. Z uzyskanych wyników badań wynika, że u 23,6% krów stwierdzono niedobór selenu, stężenie graniczne występowało u 39,3%, a stężenie fizjologiczne u 37,1% zwierząt. Średnia zawartość tłuszczu i białka w mleku krów była największa u zwierząt z granicznym stężeniem selenu i różniła się statystycznie (P≤0,01) w stosunku do grupy z niedoborem i fizjologicznym stężeniem selenu. Badania wykazały, że problem niedoboru selenu nadal istnieje w niektórych stadach bydła mlecznego na Pomorzu Zachodnim.