Buraczany wywar melasowy jest produktem ubocznym powstającym podczas wytwarzania etanolu z melasy buraczanej. Jego ciemnobrązowa barwa jest efektem obecności karmeli, melanoidyn oraz produktów alkalicznej degradacji inwertu. Ciemno-brązowe zabarwienie wywaru nie jest usuwane metodami biologicznymi. Celem prezentowanych badań było porównanie zdolności i wydajności dekoloryzacji buraczanego wywaru melasowego na złożu glinki haloizytowej z wynikami uzyskanymi na złożach pylistego węgla aktywnego. Zbadano wpływ pH i stężenia wywaru, czasu reakcji z nośnikiem oraz ilości badanego złoża sorpcyjnego na skuteczność odbarwiania wywaru melasowego.

Większość znanych populacji mikroorganizmów wykształciła uzdolnienia adhezyjne prowadzące do wytwarzania biofilmu, będącego swoiście niepowtarzalnym mikroekosystemem. Badania koncentrowały się na dynamice adhezji i tworzeniu biofilmu w warunkach beztlenowych przez złoże metanogenne. Opracowano metodę umożliwiającą szacowanie liczby metanogennych archebakterii na podstawie technik mikroskopowych. Identyfikację metanogenów oparto na autofluorescencji koenzymów F₄₂₀ i F₄₃₀. W przeprowadzonych eksperymentach powstawanie biofilmu badano na płytkach polistyrenowych, zanurzonych w beztlenowym reaktorze wypełnionym złożem fluidalnym. Badana płytka była częściowo zanurzona w złożu granulowanym, a częściowo w supernatancie nad złożem. Początkowo liczba komórek metanogennego biofilmu wynosiła 4,4 x 10⁴ cm^-2 po 6 godz. kolonizacji, a następnie wzrosła do 1 x 10⁷ cm^-2 w 27 dobie kolonizacji. Biofilm zawierający więcej bakterii metanogennych szybciej powstawał w części płytki zanurzonej w supernatancie niż w tej części, która była zanurzona w złożu granulowanym. Przełomowym momentem w tworzeniu biofilmu była 21. doba, po której agregaty (mikrokolonie) znacznie się powiększały oraz zaczynała rosnąć ilość archebakterii metanogennych.

W pracy badano uzdolnienia drożdży Yarrowia lipolytica do biodegradacji substancji tłuszczowych w ZZB (Zaolejona Ziemia Bieląca). W badaniach stosowano inokulum drożdży o zróżnicowanej liczbie jednostek propagacyjnych, w postaci wolnej biomasy oraz unieruchomionej w formie granulek alginianowych. Aktywność zróżnicowanych form szczepionki oraz kierunki rozkładu substancji tłuszczowej w ZZB określono na podstawie analizy mikrobiologicznej, chemicznej oraz oznaczenia trwałości granulek po zakopaniu prób w ziemi na okres zimy. Immobilizowana szczepionka Y. lipolytica stymulowała wzrost bakterii autochtonicznych i grzybów. Najwyższy ubytek substancji tłuszczowej w porównaniu z kontrolą obserwowano w obecności 50% granulek w ZZB. Natomiast niezależnie od typu szczepionki tendencje rozkładu substancji tłuszczowych były zbliżone, ale odmienne od procesów samorzutnych. Efektem przemian stymulowanych zarówno biomasą, jak i drożdżami immobilizowanymi było obniżenie zawartości nasyconych kwasów tłuszczowych o długości łańcucha C6 – C8, a wzrost C9, C16-C18. Wynika stąd, że wykorzystując szczepionki można ukierunkować proces biokonwersji substancji tłuszczowych w ZZB do kwasów tłuszczowych o dłuższym łańcuchu. Warto podkreślić, że proces bioremediacji zachodził nawet w okresie zimy.