Szesnaście szczepów bakterii wyizolowanych z próbek wody i gleby ze Spitsbergenu (Arktyka) zidentyfikowano do gatunku na podstawie sekwencjonowania podjednostki 16S rRNA. Trzynaście szczepów określono jako Pseudomonas fluorescens, a trzy jako Pseudomonas syringae. Przebadano aktywności proteolityczne i lipolityczne oznaczonych szczepów. Aktywność proteolityczną wykazywały wszystkie badane mikroorganizmy i wahała się ona od 58,5 do 139,6 U/ml. Aktywność lipolityczną wykazywało tylko sześć bakterii, przy czym lipazy trzech z tych szczepów (BD1, BD5 oraz BD25) rozkładały ester sorbitolu (Tween 80), a lipazy z dwóch mikroorganizmów (BD22 i BD30) rozkładały palmitynian p-nitrofenolu. Tylko szczep BD3 wydzielał lipazy aktywne w obydwóch stosowanych testach.

Zbadano zdolność ośmiu szczepów drożdży z gatunku Yarrowia lipolytica do produkcji erytrytolu z glicerolu w 10-dniowych hodowlach wstrząsanych. Drożdże produkowały od 27,9 do 33,6 g ⋅ dm^-3erytrytolu, z wydajnością w zakresie 0,36–0,53 g ⋅ g^-1. Na podstawie analizy statystycznej wytypowano do dalszych badań szczep produkcyjny Y. lipolytica A-10. W hodowlach wgłębnych w bioreaktorze oceniono wydajność i dynamikę produkcji erytrytolu z glicerolu przez wybrany szczep. Drożdże produkowały 63 oraz 59 g ⋅ dm^-3 erytrytolu z wydajnością 0,41 oraz 0,37 g ⋅ g^-1 w hodowlach zawierających odpowiednio 150 g ⋅ dm^-3 glicerolu czystego lub odpadowego. Najwyższą szybkość objętościową (0,74 g ⋅ dm^-3) i właściwą produkcji erytrytolu (0,048 g ⋅ g^-1 ⋅  h^-1) uzyskano w hodowli z czystym glicerolem. W zależności od zastosowanego glicerolu stężenie wewnątrzkomórkowego erytrytolu było w zakresie od 77,3 do 112,9 mg ⋅ g^-1 s.m.

W diagnostyce mikrobiologicznej coraz częściej stosowane są metody oparte na powieleniu DNA. Jednym z czynników ograniczającym amplifikację fragmentów genomu jest metoda ekstrakcji DNA. Dlatego celem pracy było porównanie trzech metod ekstrakcji genomowego DNA z komórek szczepów drożdży: Yarrowia lipolytica, Geotrichum candidum, Rhodotorula rubra, Saccharomyces cerevisiae, Candida famata, Candida guilliermondii oraz Schizosaccharomyces pombe. Skuteczność ekstrakcji oceniano na podstawie obecności produktu amplifikacji fragmentu rDNA zawartego pomiędzy sekwencjami komplementarnymi do pary primerów: NS3 i ITS4. Stosując do izolacji DNA najprostszą metodę ekstrakcji (metoda A), nie otrzymano produktu PCR w przypadku szczepów z trzech gatunków. Metoda Hoffmanna (metoda C) umożliwiła uzyskanie ze wszystkich badanych izolatów wystarczającej ilości DNA i otrzymanie produktu PCR wybranego fragmentu genu rRNA. W odniesieniu do szczepów z gatunku G. candidum pozytywne wyniki otrzymano także przy zastosowaniu metody opartej na termicznej lizie komórek (metoda B). Wykazano, że zastosowana metoda nie ma wpływu na wielkość powielanego fragmentu rDNA.