Celem pracy była ocena wpływu zabiegu ogrzewania nasion rzepaku na ograniczenie procesów lipolizy tłuszczu oraz biouwodorowania nienasyconych kwasów tłuszczowych w żwaczu. Badania przeprowadzono metodą in sacco, z użyciem poliamidowych woreczków, na 6 tryczkach rasy merynos z przetokami prostymi do żwacza. Zabieg termicznej ochrony ześrutowanych nasion rzepaku polegał na ich ogrzewaniu w temp. 120^oC przez 30 min. Surowe i preparowane termiczną metodą nasiona rzepaku inkubowano w żwaczu w czasie 2, 4, 8, 16 oraz 24 godzin i oznaczano rozkład: powietrznie suchej masy, tłuszczu surowego, grup kwasów tłuszczowych o różnym stopniu nasycenia oraz poszczególnych kwasów tłuszczowych. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że termiczna obróbka nasion rzepaku statystycznie istotnie ograniczyła proces lipolizy tłuszczu w żwaczu oraz biouwodorowanie nienasyconych kwasów tłuszczowych (zarówno jedno-, jak i wielonienasyconych). Ponadto zaobserwowano, że kwasy tłuszczowe jednonienasycone w większym stopniu chronione były przed biouwodorowaniem niż wielonienasycone.

Zwój szyjno-piersiowy lub gwiaździsty należy do części szyjnej układu współczulnego. U zwierząt powstaje on z połączenia zwoju szyjnego doogonowego ze zwojem piersiowym pierwszym, a często także ze zwojem piersiowym drugim. Badania przeprowadzono na 20 kociętach rasy pers [7 płci męskiej i 13 płci żeńskiej), pochodzących z 58. dnia ciąży. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że zwój szyjno-piersiowy powstaje w następstwie zwartego połączenia się trzech lub czterech zwojów: szyjnego doogonowego (GCca), piersiowego pierwszego (GTh), piersiowego drugiego (GTh2), piersiowego trzeciego (GTh). Położony jest na odcinku C–Th. Cechuje się on zmiennym położeniem w stosunku do odcinków szyjnego i piersiowego kręgosłupa (skeletotopia) oraz zmiennym kształtem (owalny, podłużny, trójkątny, podłużny z wyraźnym przewężeniem). Morfometria badanego zwoju szyjno-piersiowego wykazała, że ze względu na stronę ciała najdłuższy zwój szyjno-piersiowy występuje po stronie lewej u samic (3,016 mm), najkrótszy po stronie prawej także u samic (2,790 mm). Najszerszy zwój występuje natomiast u samców po stronie prawej (1,758 mm), najwęższy zaś u samic po stronie lewej (1,418 mm).

Setaria tundra jest pasożytem saren (Capreolus capreolus), reniferów (Rangifer tarandus) i łosi (Alces alces). Do rodzaju Setaria zaliczanych jest ponad 40 gatunków, które pasożytują w jamie brzusznej przeżuwaczy i koniowatych. Wszystkie gatunki charakteryzuje produkcja mikrofilarii, które przedostają się do krwi żywicieli. Celem pracy jest przedstawienie przypadku inwazji filarii z rodzaju Setaria u sarny pochodzącej z Polski z terenu Dolnego Śląska. W trakcie badania sekcyjnego martwej, czteroletniej sarny, która została znaleziona w lesie w lutym 2010 r., stwierdzono obecność w jamie brzusznej zwierzęcia 14 pasożytów (12 samic i 2 samców). Na podstawie cech morfologicznych pasożyt został sklasyfikowany do gatunku Setaria tundra. W wykonanych rozmazach krwi oraz przekrojach histopatologicznych naczyń krwionośnych płuc sarny widoczne były mikrofilarie.