Polska ma na ogół korzystne warunki do produkcji rolniczej, pomimo przeważających gleb o niskiej i średniej jakości, jak również niewystarczających opadów atmosferycznych i deficytu wody w pewnych rejonach kraju. Poważnym zagrożeniem dla produkcji rolniczej są zaniedbania w ochronie środowiska naturalnego. Z drugiej jednak strony, przeważnie półintensywna produkcja rolnicza oraz korzystne warunki ekologiczne w wielu częściach Polski pozwalają na uzyskiwanie produktów wysokiej jakości. W ostatnich latach osiągnięto zauważalny postęp w ochronie środowiska naturalnego. Polskie gospodarstwa rolne są na ogół mniejsze i mniej produktywne niż gospodarstwa w Niemczech, Francji i Danii. Obserwuje się znaczne różnice pomiędzy poszczególnymi częściami Polski odnośnie wielkości gospodarstw, plonów roślin i produktywności zwierząt gospodarskich. Polska, posiadająca znaczne zasoby siły roboczej w rolnictwie, jest krajem przodującym w produkcji warzyw i wytwarza ich więcej na 1 mieszkańca rocznie niż Niemcy, Francja i Dania, a w produkcji owoców zajmuje drugie miejsce po Francji. Polskie rolnictwo z jego półintensywnym charakterem i niskim zużyciem nawozów mineralnych i innych chemikaliów jest pod wieloma względami bliskie rolnictwu ekologicznemu, a wiele z jego produktów odznacza się wysoką jakością. Stwarza to dobre perspektywy dla eksportu rolniczego, głównie do krajów sąsiednich, takich jak Niemcy, jak również może przyczynić się do rozwoju agroturystyki.

W badaniach przeprowadzonych w latach 1999-2001 oceniano przydatność koniczyny łąkowej do podsiewu łąki górskiej. W tym celu wykorzystano koniczynę odmiany hodowlanej ‘Raba’ i ekotyp pochodzący z rejonu podgórskiego. Przygotowując łąkę do podsiewu ruń uszkodzono w 30-40 % za pomocą ciężkiej brony ciągnikowej i glebogryzarki. Ekotyp koniczyny znacznie lepiej zaadaptował się w runi łąkowej niż odmiana hodowlana. Jego udział w plonie był ponad 2-krotnie większy niż odmiany ‘Raba’. Obecność koniczyn w runi łąkowej szczególnie korzystnie zaznaczyła się w drugim i trzecim roku badań. W przedstawionych latach obiekty podsiane tą rośliną, przy nawożeniu 30 kg N·ha-1, plonowały na zbliżonym poziomie jak ruń naturalna nawożona 100 kg N·ha-1. Masa roślinna z obecnością koniczyn charakteryzowała się ponadto wyższą strawnością suchej masy. Średnio na 10 % udziału koniczyn w plonie strawność suchej masy wzrastała o 1 %.

Celem badań było określenie wybranych właściwości enzymatycznych (amylolitycznych, celulolitycznych, chitynolitycznych, pektynolitycznych, proteolitycznych) i zdolności rozpuszczania Ca3(PO4)2 promieniowców z rodzaju Streptomyces wyizolowanych z gleby i ryzosfery ziemniaka. Na podstawie wielkości stref hydrolizy badanych substratów będących następstwem reakcji enzymatycznych stwierdzono, że testowane szczepy Streptomyces wykazały się wysoką aktywnością enzymatyczną. Najwięcej szczepów wykorzystywało jako źródło węgla skrobię, a następnie celulozę (na podłożu CMC-Na) i żelatynę. Najmniej izolatów korzystało z pektyn na podłożu o pH 5,2 oraz z celulozy w formie sproszkowanej. Wytwarzanie chitynaz u wszystkich badanych promieniowców było dość powszechne (75 %), podobnie jak zdolność rozpuszczania Ca3(PO4)2 (70 % szczepów).

Przedmiotem badań wykonanych w Stacji Badawczej ATR w Mochełku w latach 1998-2000 były odmiany łubinu białego – tradycyjna ‘Bardo’ i samokończąca ‘Katon’. Odmiana ‘Bardo’ plonowała istotnie wyżej od odmiany ‘Katon’. Mocznik zastosowany z siarczanem Mg (B) nie wpłynął na istotny wzrost plonu nasion żadnej z badanych odmian. Dodanie do mocznika i siarczanu Mg Ekolistu (C) wpłynęło na istotny wzrost plonu nasion tylko odmiany ‘Bardo’. Wyłącznie chemiczna ochrona roślin (E) pozwoliła na uzyskanie istotnie najwyższego plonu nasion odmiany ‘Katon’. Zabiegi nawozowo-ochronne nie wpłynęły istotnie na zawartość białka w nasionach ani na ich żywotność.

Publikacja obejmuje analizę plonowania, udziału ziemniaka w strukturze zasiewów oraz warunków przyrodniczych w trzech grupach gmin położonych na terenie Dołów Jasielsko-Sanockich. W wyniku badań stwierdzono, że analizowany obszar ma korzystne warunki do produkcji rolnej, w tym do uprawy i plonowania ziemniaka. Przeciętny plon bulw wynosił 18,1 t·ha-1 i był o 1,7 t·ha-1 większy od średniego w kraju. Również udział ziemniaka w strukturze zasiewów, który osiągnął wartość 17,7 %, był o 5,9 % większy od średniej krajowej. Analiza regresji wykazała, że zarówno areał uprawy, jak i wielkość plonu były dodatnio skorelowane z warunkami przyrodniczymi i obsadą trzody chlewnej i bydła.

W doświadczeniach przeprowadzonych w czterech Stacjach Doświadczalnych Oceny Odmian COBORU oceniano plonowanie, zawartość i plony białka, stabilność plonowania i reakcję na warunki wilgotnościowe 10 odmian reprezentujących różne typy morfologiczne i użytkowe grochu siewnego. Doświadczenia prowadzono w latach 1996-2000, na glebach kompleksu żytniego bardzo dobrego. Plony odmian ogólnoużytkowych – ‘Agra’, ‘Rola’, ‘Piast’, ‘Set’ i ‘Tambo’ nie różniły się istotnie. Przy niedoborze opadów odmiany wąsolistne – ‘Piast’ i ‘Agra’ wykazywały tendencję do wydawania wyższych plonów nasion i białka niż odmiany pozostałe. Odmiany pastewne nasienne – ‘Wiato’ i ‘Idol’ plonowały na poziomie odmian ogólnoużytkowych, ale cechowała je niższa od innych odmian stabilność plonowania. Odmiany pastewne nasienno-zielonkowe (‘Kormoran’, ‘Kier’, ‘Roch’) wyróżniały się wyższą od pozostałych odmian stabilnością plonowania.

Ocenę plonowania pszenicy ozimej wykonano w oparciu o trzydziestoletnie wyniki doświadczenia odmianowego przeprowadzonego w Stacji Doświadczalnej Oceny Odmian Seroczyn (szerokość geograficzna?= 52o 00’, długość geograficzna = 21o 56’) w latach 1970-2000. Podstawową jednostką analityczną był średni plon z wszystkich badanych odmian. Obserwacje klimatologiczne okresu badań pochodziły z tej samej miejscowości, w której było prowadzone doświadczenie. Analiza czynnika opadowego i energetycznego, jakim jest ewapotranspiracja potencjalna roślin, wykazała dużą ich zmienność w latach badań. Na zmienność plonu ziarna pszenicy ozimej dominujący wpływ mają ekstrema pogodowe, powodujące stresowe warunki w określonych fazach rozwoju roślin, w efekcie czego ograniczają ich potencjał plonotwórczy. Główną przyczyną spadku plonów są zarówno niedobory wodne powodowane długimi okresami bezopadowymi (ciągi około 20-dniowe), jak i silne opady dobowe (ponad 20 mm) lub opady typu burzowego występujące w końcowym okresie wegetacji.

Przedmiotem doświadczenia polowego wykonanego latach 1997-1999 w Stacji Badawczej ATR w Mochełku był łubin żółty odmiany ‘Teo’. Wzrastające dawki cytokininy sprzyjały gromadzeniu białka w nasionach łubinu, a auksyny – zmniejszaniu jego zawartości. Wpływ zastosowanych regulatorów i/lub ich mieszanin na zawartość tłuszczu był nieznaczny i zmienny w latach. Zawartość włókna surowego ulegała zmniejszeniu po zastosowaniu wzrastających dawek gibereliny i auksyny z gibereliną oraz mieszaniny trzech regulatorów wzrostu, po zastosowaniu której obserwowano także obniżanie zawartości popiołu i zwiększenie zawartości P, K, Mg i Ca. Wpływ Ekolistu na skład chemiczny i żywotność nasion był mniejszy niż badanych regulatorów wzrostu.

Decydujący wpływ na zawartość wody w ziarnie kukurydzy w czasie zbioru, bez względu na wczesność odmiany, wywiera przebieg pogody w czasie wegetacji, zwłaszcza w lipcu i sierpniu. Dotyczyło to zwłaszcza badanych odmian: wczesnej i średnio wczesnej. Zawartość wody w ziarnie odmiany średnio późnej zależała natomiast od układu temperatur i sumy opadów w ciągu całego okresu wegetacji. Długość okresu wegetacji odmian: wczesnej i średnio wczesnej uzależniona była od temperatury i opadów w całym okresie wzrostu i rozwoju kukurydzy. Największy wpływ na długość okresu wegetacji wywiera jednak przebieg pogody w miesiącach letnich, tzn. w lipcu i sierpniu. Dotyczy to zwłaszcza sumy opadów w tych miesiącach. Ma ona wpływ również na długość wegetacji odmiany średnio późnej.

W latach 1997-1999 badano zdrowotność źdźbeł pszenicy ozimej uprawianej po zbożach jarych w czystych siewach, ich mieszankach oraz ich mieszankach z grochem. Przedplon w największym stopniu wpłynął na porażenie przez Gaeumannomyces graminis, a następnie Fusarium spp. Najmniej porażonych roślin przez G. graminis stwierdzono po owsie i owsie z grochem. Najsłabsze porażenie przez Fusarium spp. obserwowano po owsie z jęczmieniem, najsilniejsze po pszenżycie. Spośród patogenów zasiedlających podstawę źdźbła pszenicy dominowały Fusarium spp., zwłaszcza F. avenaceum.

W latach 1995-1997 prowadzono dwuczynnikowe doświadczenie, którego celem było określenie: czy i w jakim stopniu nawożenie magnezem wpływa na wartość przetwórczą bulw ziemniaka odmiany ‘Mila’ bezpośrednio po uzyskaniu ich pełnej dojrzałości oraz w jakim stopniu zastosowane dawki Mg modyfikują tę wartość w wyniku ich przechowywania przez okres jesienno-zimowy. Czynniki doświadczenia to: termin oceny (po zbiorach i po 6 miesiącach przechowywania) oraz 5 poziomów nawożenia magnezem (9, 21, 30, 42, 51 kg Mg·ha-1) na tle stałego nawożenia azotem, fosforem i potasem. W doświadczeniu oznaczono wybrane cechy jakościowe (suchą masę, skrobię, cukry redukujące) oraz przeprowadzono ocenę jakości frytek i czipsów. Najwyższą ocenę jakości uzyskały frytki i czipsy wyprodukowane z bulw ziemniaków nawożonych dawką 51 kg Mg·ha-1. Przechowywanie w sposób istotny obniżyło przydatność bulw do obróbki termicznej.

Badania przeprowadzono w 1997 i 1999 roku w RZD AR w Swojcu pod Wrocławiem. Celem pracy była ocena wpływu uproszczenia uprawowego – siewu bezpośredniego – przy dwóch poziomach nawożenia azotem na stopień porażenia pszenicy jarej przez grzyby patogeniczne powodujące choroby podsuszkowe. Główną przyczyną chorób podstawy źdźbła pszenicy były grzyby z rodzaju Fusarium, szczególnie F. culmorum i F. avenaceum oraz Rhizoctonia cerealis i Bipolaris sorokiniana. Uproszczenia uprawowe nie miały wpływu na stopień porażenia roślin. Jednak niższy poziom nawożenia azotem (100 kg N·ha-1), sprzyjał rozwojowi grzybów z rodzaju Fusarium. Ponadto, przy takiej dawce azotu stwierdzono znaczny wzrost liczebności F. culmorum, a przy 200 kg N·ha-1 liczniej izolowany był F. avenaceum.

W doświadczeniu laboratoryjnym badano wpływ rodzajów wyciągów wodnych z facelii błękitnej (1) i gorczycy białej (2) o zróżnicowanym stężeniu: A – 0 (kombinacja kontrolna), B – 0,1 %, C – 1,0 %, D – 10,0 % na energię kiełkowania i długość siewek zbóż. Uzyskane wyniki wykazały, że rodzaj wyciągu wodnego w większym stopniu różnicował długość siewek zbóż niż energię kiełkowania. Zastosowane wyciągi wodne oddziaływały głównie inhibicyjnie na poszczególne testowane gatunki. Pszenica ozima wykazała najmniejsze różnice pod względem energii kiełkowania, największe natomiast – w długości siewek; owies najsilniej reagował na wysokie stężenia.