Badania wykonano na 7 sukach, u których wykonano zabiegi doświadczalne polegające na jedno- lub obustronnym usunięciu poszczególnych kompleksów gruczołu sutkowego z pozostawieniem skóry. Pozostała, jedna suka stanowiła kontrolę doświadczenia. Wszystkie zwierzęta utrzymywano przy życiu przez okres 21 dni, następnie usypiano i pobierano do badań następujący materiał: pień mózgu, odcinek piersiowo-lędźwiowo-krzyżowy rdzenia kręgowego wraz z odpowiednimi zwojami rdzeniowymi, zwoje pnia sympatycznego, a także następujące zwoje i sploty nerwowe jamy brzusznej i miednicznej: trzewny, krezkowy doczaszkowy, międzykrezkowy, krezkowy doogonowy, podbrzuszny i miedniczny. Pobrany materiał utrwalano w formaldehydzie, odwadniano w alkoholu, zatapiano w parafinie i następnie krojono na skrawki grubości 15 μm. Preparaty barwiono według metody Kl(vera-Barrery oraz metody Nissla. Porównanie lokalizacji zmian wstecznych w neuronach u zwierząt doświadczalnych z lokalizacją podobnych zmian wywołanych przez sam zabieg operacyjny u zwierzęcia kontrolnego dało podstawę do ustalenia lokalizacji komórek nerwowych, będących źródłem wyjścia trzewno-czuciowych włókien nerwowych dochodzących do gruczołu sutkowego suki. Rezultaty badań wyraźnie wskazują, że włókna nerwowe aferentne (dośrodkowe) zaopatrujące gruczoł sutkowy suki pochodzą głównie z kompleksu zwojów rdzeniowych.

Celem pracy było określenie wpływu ołowiu na rozmieszczenie „endogennego” żelaza w tkankach i płynach ustrojowych królików. Badania przeprowadzono na królikach mieszańcach, klinicznie zdrowych. Dwóm grupom podano dożylnie octan ołowiu w dawce 0,4 lub 2,0 mg Pb/kg, a trzeciej kontrolnej fizjologiczny roztwór chlorku sodowego. Po eutanazji zwierząt, tj. 72 godz. od podania octanu ołowiu pobrano próbki: wątroby, nerek, mózgu, mięśni szkieletowych, tłuszczu okołonerkowego, krwi i moczu, które mineralizowano na sucho w piecu muflowym w temperaturze 450 ºC. Żelazo oznaczano bezpośrednio w mineralizacie, metodą spektrofotometrii atomowo-absorpcyjnej na aparacie SP-9 firmy Pye-Unicam. Uzyskane wyniki badań wskazują, iż poziom „endogennego” żelaza u zwierząt eksponowanych na sól ołowiu zależny jest od wielkości zastosowanej dawki. Octan ołowiu podany dożylnie w dawce 0,4 mg Pb/kg doprowadza do spadku poziomu „endogennego” żelaza w wątrobie i tkance tłuszczowej. Po zastosowaniu dawki 5-krotnie wyższej zaobserwowano istotny jego wzrost w nerkach i krwi.

Badania przeprowadzono na 11 szczeniętach rasy American Staffordshire Terrier. Dokonano analizy morfologicznej nadnerczy w oparciu o pomiary morfometryczne, budowę anatomiczną, topografię. Otrzymane wyniki przedstawiono w postaci tabel. Wykonano dokumentację fotograficzną.

Badania przeprowadzono na częściach szyjnej, piersiowej i brzusznej obustronnych nerwów błędnych 6 świń domowych w wieku 5–6 miesięcy. Po utrwaleniu zabarwiono fioletem krezylowym metodą Klűvera-Barrery oraz błękitem metylenowym według zmodyfikowanej metody Nissla. Stwierdzono, że najwięcej komórek zwojowych znajduje się w części piersiowej, natomiast najmniej komórek występuje w części brzusznej. Budowa komórek jest jednakowa we wszystkich trzech częściach. Wielkość komórek waha się od 20 do 30 μm. Porównując nerw błędny lewy i prawy nie stwierdzono większych różnic w ułożeniu zwojów, jak i ich liczbie; kształt komórek oraz ich wielkość i liczba również nie wskazuje różnic w nerwach obustronnych.

W celu przeprowadzenia badań zgromadzono mózgowia płodów bydła w wieku od 8 tyg. życia do 29 tyg. życia oraz mózgowie noworodka. Opisano rozwój zakrętu zębatego w poszczególnych okresach życia płodów. Zaobserwowano, że u płodów bydła zakręt zębaty zaczyna wykazywać zróżnicowanie budowy w 14 tygodniu życia płodowego. Największe zmiany zaobserwowano w 20 tygodniu życia płodowego. W tym okresie wyodrębnia się warstwa komórek ziarnistych. Widoczna jest również warstwa komórek wielokształtnych. Odgraniczająca się w tym czasie warstwa molekularna zawiera rzadko rozrzucone komórki nerwowe. W trzecim trymestrze ciąży warstwa komórek ziarnistych zawiera neurony o kształtach owalnych i wrzecionowatych. W życiu płodowym bydła stwierdzono równoległy wzrost zakrętu zębatego w stosunku do rogu Ammona.

Tematem naszej pracy była morfologia zwoju szyjno-piersiowego u 9-ty-godniowych płodów świń. Materiał badawczy stanowiło 12 płodów 9-tygodniowych pochodzących z jednej macicy. Określona została topografia zwoju, kształt oraz połączenia nerwowe. Zmierzono długość i szerokość zwoju szyjno-piersiowego a także odległości pomiędzy jego częściami składowymi. Otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej przy użyciu programu Excell 2000.

Skuteczność zwalczania warrozy zarówno używanymi w ubiegłym roku, jak i nowymi paskami Apifosu była bardzo wysoka. W czasie 6-tygodniowej ekspozycji pasków w rodzinach pszczelich, w grupie I, z powtórnie używanymi paskami, osypało się średnio 95,32% roztoczy. W grupie II, z nowymi paskami, osyp pasożyta był tylko o 2,86% większy. Pozostałą część osypu wynoszącą w grupach odpowiednio 4,68 i 1,82% zebrano z wkładek po odymieniu rodzin Apiwarolem. Ocena zawartości bromfenwinfosu w paskach po wycofaniu ich z rodzin wykazała, że ilość substancji aktywnej była bardzo zróżnicowana i zależała od krotności ich użycia. W paskach wykorzystanych po raz drugi (w I grupie) zawartość substancji aktywnej oscylowała w granicach od 3,01 do 19,39 mg/ pasek, natomiast po jednorazowym użyciu (w rodzinach grupy II) kształtowała się w granicach od 26,65 do 51,18 mg/pasek. Przeciętny jej poziom w pierwszych wynosił 8,22 mg, zaś w drugich był kilkakrotnie większy – 38,78 mg w przeliczeniu na jeden pasek. Należy przy tym podkreślić, że tylko w paskach użytych powtórnie zawartość bromfenwinfosu była istotnie (r = ?0,551) uwa-runkowana stopniem wytarcia pokrywającej jej mikrowarstwy. Stwierdzona zawartość bromfenwinfosu w paskach, po jednorazowej 6-tygodniowej ekspozycji w rodzinach, jest wystarczająca do uzyskania wysokiej efektywności zabiegu leczniczego, świadczą o tym uzyskane wyniki badań.

Zastosowanie transparentnej powłoki ochronnej dla mięsa surowego wieprzowego i bydlęcego wpłynęło korzystnie na jego parametry mikrobiologiczne i technologiczne. W trakcie przechowywania w warunkach chłodniczych, mięso surowe z powłoką ochronną miało nawet o 3 cykle logarytmiczne niższą ogólną liczbę bakterii w porównaniu do próbek kontrolnych. Obserwowano również mniejszy wzrost bakterii z grupy coli. Odparowanie wody było niższe o 2% i 4% w mięsie wieprzowym i bydlęcym pokrytym powłokami ochronnymi w porównaniu do próbek kontrolnych. Parametry barwy mięsa zabezpieczonego powłoką cechowały się mniejszym stopniem poszarzenia.

Badania przeprowadzono na paskach folii o dł. 50 mm sporządzonych ze skrobi i tworzyw sztucznych bez dodatku i z dodatkiem autooksydanta, które umieszczano w tzw. sztucznym żwaczu na przeciąg 5 dni. Po tym czasie oznaczano ubytek suchej masy tworzywa, wytrzymałość na rozciąganie i wydłużenie przy zerwaniu. Dodatek substancji utleniającej w tworzywie lub poddanie tworzywa przed przetrzymywaniem w żwaczu zabiegowi moczenia i prażenia powodowało zmniejszenie elastyczności tworzywa o 60–85%. Tworzywo wytworzone standardowo o zawartości 70% kompozytu skrobi również charakteryzowało się mniejszym o 60% wydłużeniem przy zerwaniu niż tworzywo przed przetrzymywaniem w żwaczu. Natomiast tworzywa o mniejszych zawartościach kompozytu bez autoutleniacza i niepoddane żadnym zabiegom stały się po przebywaniu w tym środowisku bardziej elastyczne. Tworzywa wytworzone z dodatkiem substancji utleniającej i poddane przed przetrzymywaniem w żwaczu zabiegowi moczenia i prażenia, bez względu na skład charakteryzowały się o 80–90% mniejszą wytrzymałością w porównaniu do tworzyw przed przetrzymywaniem w żwaczu. Wpływ degradacji pozostałych tworzyw w środowisku żwacza na omawianą cechę nie był znaczący.