W badaniach wykorzystano 3 szczepy bakterii: Bacillus subtilis B3, B. cereus B7e, Flavobacterium multivorum P1 oraz jeden szczep należący do drożdży Geotrichum candidum PH1. Obserwacje mikroskopowe wykazały, iż wszystkie badane szczepy zarówno w monokulturach, jak i w hodowlach skojarzonych wykazywały tendencję do adhezji na powierzchni szkła, a następnie tworzyły biofilm. Ponadto, w podłożu zawierającym pióra kurze jako źródło C i N, syntetyzowały i wydzielały pozakomórkowe keratynazy, których najwyższe aktywności oznaczono w hodowli B. cereus B7c (21,7 J.K.) oraz F. multivorum P1 (18,25 J.K.). Hodowle mieszane bakterii B. cereus x F. multivorum i bakteryjno-drożdżowe B. cereus x G. candidum, podobnie jak monokultura drożdży G. candidum PH1 charakteryzowały się niższą aktywnością keratynaz, wynoszącą 13 jednostek.

W prezentowanej pracy przebadano uzdolnienia trzech szczepów grzybów strzępkowych z rodzaju Trichoderma w kierunku produkcji enzymów litycznych efektywnych w degradacji ścian komórkowych mikroorganizmów patogenicznych, a istotnych w procesie zwanym mykoparazytyzmem. We wgłębnych hodowlach wstrząsanych stosowano dwa podłoża o zmiennym składzie, nie tylko ze względu na proste składniki mineralne, ale także odmienne pod kątem złożonych źródeł węgla, będących równocześnie induktorami ocenianych hydrolaz. Stwierdzono zróżnicowanie w produkcji badanych enzymów, a najwyższymi uzdolnieniami do biosyntezy chitynaz i β-1,3-glukanaz charakteryzował się szczep Trichoderma hamatum C1 (odpowiednio 1,17 nKat·ml^-1, 27 nKat·ml^-1). Aktywne w produkcji chitynaz i laminarynaz szczepy grzybów strzępkowych mogą być przydatne jako szczepionki w ochronie roślin przed patogennymi grzybami.

Celem pracy było wyizolowanie z serów regionalnych bakterii fermentacji mlekowej oraz przeprowadzenie ich selekcji pod kątem zdolności do antagonistycznego oddziaływania na Listeria. Dokonano również wstępnej charakterystyki czynników odpowiedzialnych za antagonizm względem Listeria oraz zidentyfikowano bakterie o najsilniejszej listeriobójczej aktywności. Bakterie te przebadano ponadto w kierunku obecności genów bakteriocyn klasy IIa (bakteriocyn listeriobójczych). Materiałem izolacyjnym było pięć rodzajów serów regionalnych: bundz, bryndza, gołka niewędzona, gołka wędzona oraz warkocze. Jako podłoża izolacyjne stosowano pożywkę MRS i M17. Antylisteryjną aktywność pozyskanych izolatów oznaczano metodą punktowo-dyfuzyjną względem bakterii Listeria innocua. Identyfikacji wybranych bakterii fermentacji mlekowej dokonywano metodą analizy sekwencji genu kodującego 16S rRNA, a geny bakteriocyn klasy IIa wykrywano, stosując zdegenerowane startery oligonukleotydowe. W wyniku prac izolacyjnych pozyskano 1000 czystych kultur bakterii fermentacji mlekowej. Co trzecia z nich wykazywała antagonistyczną aktywność względem Listeria. Najwięcej bakterii zdolnych do antylisteryjnego działania wykryto w obrębie populacji LAB wyizolowanych z bryndzy i gołki niewędzonej. Wśród kultur aktywnych wobec Listeria dominowały kultury o działaniu bakteriobójczym. Działanie to było przede wszystkim następstwem konkurencji oraz syntezy kwasów organicznych i H₂O₂. Jedynie niecały 1% badanych kultur, oprócz wymienionych związków, syntezował także inne metabolity o działaniu antylisteryjnym. Były nimi bakteriocyny. Zdolność do ich syntezy posiadały bakterie, które zidentyfikowano jako Lactococcus garvieae, Leuconostoc mesenteroides oraz Lactobacillus plantarum. W genomie bakterii Lactobacillus plantarum wykryto ponadto obecność genów bakteriocyn klasy IIa. W chwili obecnej badana jest struktura, mechanizm działania i genetyczne podstawy biosyntezy listeriobójczych bakteriocyn bakterii Lc. garvieae, Leu. mesenteroides oraz Lb. plantarum.