Celem pracy było określenie wpływu stopnia zabrudzenia krów na liczbę komórek somatycznych w mleku. Spośród ocenianych partii ciała 64 krów najmniejszym zabrudzeniem charakteryzowało się podbrzusze (1,2 pkt.), a następnie wymię – 1,76 pkt. Największy udział krów wykazywał lekkie zabrudzenie – 40,4%, niewiele mniej – 38,6% stanowiły zwierzęta czyste, 14,8% brudne, a tylko 6,3% krowy bardzo brudne. Wymię u 46,7% krów oceniono jako czyste, u 35% krów jako lekko zabrudzone, a u 18,3% jako brudne i bardzo brudne. Wraz ze wzrostem stopnia zabrudzenia poszczególnych partii ciała krów wzrastała liczba komórek somatycznych w mleku.

Celem pracy było porównanie produkcyjności krów rasy hf importowanych ze Szwecji i Niemiec. Ocenie poddano również przebieg porodów badanych zwierząt w zależności od płci i masy ciała cieląt przy urodzeniu. Badania przeprowadzono w gospodarstwie zlokalizowanym w województwie zachodniopomorskim. Krowy importowane ze Szwecji uzyskały istotnie (P ≤ 0,01) wyższą wydajność mleka w pierwszej 305-dniowej laktacji w porównaniu z rówieśnicami z Niemiec. Zwierzęta z Niemiec przewyższały istotnie (P ≤ 0,01 i P ≤ 0,05) osobniki ze Szwecji pod względem wydajności tłuszczu oraz zawartości białka i tłuszczu w mleku. Krowy niemieckie charakteryzowały się korzystniejszymi wskaźnikami płodności w porównaniu z rówieśnicami ze Szwecji.

Celem pracy była ocena wpływu odmiany barwnej i wieku na niektóre wskaźniki użytkowości rozrodczej norek. Analizowano: wielkość miotu, liczbę żywo urodzonych i odchowanych młodych z jednego miotu, śmiertelność młodych w okresie odchowu przy matkach, długość ciąży i diapauzy. Odmiana barwna oraz wiek miały statystyczny wpływ na wszystkie omawiane wskaźniki rozrodu norek. Wielkość miotu, liczba żywo urodzonych młodych oraz liczba odchowanych młodych z jednego miotu były większe u samic w pierwszym roku użytkowania rozrodczego niż u samic w drugim i trzecim roku. Śmiertelność młodych norek w okresie odchowu przy matkach była najmniejsza w pierwszym roku użytkowania rozrodczego u wszystkich odmian. Zarówno diapauza, jak i całkowita długość ciąży były krótsze w drugim roku użytkowania rozrodczego w porównaniu z pierwszym rokiem. Odmiana barwna standard czarny charakteryzowała się najlepszymi wynikami rozrodu. Natomiast samice odmiany standard czarny short NAP charakteryzowały się najkrótszymi okresami diapauzy i długości ciąży.

Badania przeprowadzono na 20 tuszkach jagniąt tryczków szorstkowłosej owcy pomorskiej pochodzących z dwóch terminów wykotów (wczesnowiosennego i wiosenno-letniego) i odchowanych do średniej masy ciała 24 kg. Tuszki jagniąt do badań zakupiono w gospodarstwie ekologicznym położonym na terenach nadzalewowych województwa zachodniopomorskiego. Żywienie i utrzymanie zwierząt miało charakter ekstensywny. Do osiągnięcia założonej masy ciała jagnięta z wykotów wczesnowiosennych (grupa I) potrzebowały 140 dni, zaś jagnięta wczesnoletnie (grupa II) –110 dni. Termin wykotów nie miał wpływu na masę i udział w tuszy ocenianych wyrębów. Masa podrobów i ich procentowy udział w masie ciała był większy u jagniąt z grupy I. Mięso tych zwierząt miało jaśniejszą barwę, charakteryzowało się wyższym pH₂₄, mniejszym wyciekiem cieplnym i mniejszą zawartością wody wolnej. Łopatka jagniąt z grupy II była mniej otłuszczona. Termin wykotu jagniąt nie wpłynął istotnie na atrakcyjność sensoryczną gotowanego mięsa i bulionu.

Badaniami objęto 60 buhajków: 30 rasy polskiej holsztyńsko-fryzyjskiej odmiany czarno-białej (PHF) oraz 30 mieszańców krów rasy polskiej holsztyńsko-fryzyjskiej z buhajami rasy limousine (PHF x LM). Oceniano wpływ obniżenia poziomu energii w dawce do 80% zapotrzebowania bytowego w ostatnich 60 dniach opasu na koncentrację witaminy B₁₂ w osoczu krwi. Stwierdzono, że zmodyfikowana dieta nie wpłynęła istotnie statystycznie na zawartość kobalaminy we krwi buhajków PHF x LM. Wykazano natomiast istotny statystycznie spadek poziomu witaminy B₁₂ u buhajków PHF po tygodniu od zmiany dawki, co nie potwierdziło się jednak na koniec doświadczenia.

Ocenie poddano ziarno 43 odmian kukurydzy: 7 wczesnych (FAO 200-210) –grupa I, 26 średnio-wczesnych (FAO 220-240) –grupa II i 10 średnio-późnych (FAO 245-280) –grupa III, uprawianych w ujednoliconych warunkach glebowych i agrotechnicznych. Zbioru kukurydzy dokonano w 169. dniu wegetacji, w fazie pełnej dojrzałości ziarna, Porównano wyniki składu chemicznego ziarna kukurydzy określonego laboratoryjnie (metodami referencyjnymi) z wynikami uzyskanymi za pomocą analizy spektroskopowej (NIRS). Istotność różnic między poziomami poszczególnych składników w próbkach w zależności od metody badania (laboratoryjne i NIRS) oraz odmiany ziarna testowano, wykorzystując dwuczynnikową analizę wariancji. Odnotowano wysoką zależność pomiędzy wartościami białka ogólnego i tłuszczu surowego badanych różnymi metodami. Obliczona zawartość związków bezazotowych wyciągowych również wykazywała wysoką zależność pomiędzy użytymi metodami szacowania. Zależność między poziomami włókna surowego, analizowanymi standardowo i spektrofotometrycznie, była wysoko istotnie ujemna. Stwierdzono, że istnieje możliwość stosowania spektroskopii odbiciowej w bliskiej podczerwieni do szybkiego oznaczania zawartości białka ogólnego, tłuszczu surowego i włókna surowego w ziarnie kukurydzy. Niskie wartości współczynników korelacji potwierdzają duże różnice w zawartość suchej masy i popiołu surowego, szacowanych metodami laboratoryjnymi i metodą NIRS. Potencjalne wykorzystanie techniki NIRS dla tych składników byłoby możliwe po określeniu równań uwzględniających poprawki.

Na podstawie wyników z 369 060 próbnych dojów 22 997 krów rasy polskiej holsztyńsko-fryzyjskiej odmiany czarno-białej, będących pod oceną użytkowości mlecznej na Pomorzu i Kujawach, wycielonych po raz pierwszy w 2000 i 2001 roku i użytkowanych do 2008 roku analizowano wpływ miesiąca laktacji, wydajności dobowej, wielkości stada oraz pory roku na udział prób mleka o określonej zawartości białka i mocznika. W obliczeniach statystycznych wykorzystano procedury FREQ z pakietu SAS. Wykazano potwierdzony statystycznie wpływ wszystkich uwzględnionych czynników na udział prób mleka o określonej zawartości białka i mocznika. Zbyt mały udział prób mleka świadczących o zbilansowaniu energii i białka w dawkach pokarmowych (szczególnie w odniesieniu do krów będących w drugim miesiącu laktacji (6,6%), w okresie zimy (12,7%)iwstadach oobsadzie do 50 krów (około 14%) a także fakt, że spośród prób mleka z drugiego miesiąca laktacji prawie 85% wskazuje na większy lub mniejszy niedobór energii w dawce skłania do zwrócenia uwagi na konieczność częstszego wykorzystywania wyników oceny użytkowości mlecznej do korygowania dawek pokarmowych.

W pracy przedstawiono zmiany wartości wybranych cech metrycznych czaszki kota domowego (Felis s. catus) zachodzące w trzech kolejnych okresach życia: juvenil, subadult i adult. Materiałem do badań było 70 czaszek kota domowego europejskiego, znajdujących się w zbiorach muzealnych Zakładu Anatomii Zwierząt w Szczecinie. Przynależność poszczególnych czaszek do wymienionych grup wiekowych określono na podstawie stopnia zrośnięcia trzonu kości długiej kończyny obręczy barkowej i/lub miedniczej z nasadą oraz porównaniu tych ustaleń ze stanem uzębienia. Na każdej czaszce wykonano 37 pomiarów. Przeprowadzone pomiary wykazały dużą zmienność wynikającą z przebudowania poszczególnych odcinków czaszki oraz zmianę proporcji wynikającą z relacji pomiędzy cechami charakteryzującymi ich szerokość i długość. Stwierdzono, że spośród 37 zbadanych cech, aż 22 wykazują istotne (P ≤ 0,05 i P ≤ 0,01) zmiany z wiekiem.

Celem badań było przeanalizowanie struktury wykorzystania zwierząt gospodarskich i dzikich do konsumpcji przez średniowieczne społeczności ośrodków osadniczych Pomorza Zachodniego. Badania przeprowadzono na pokonsumpcyjnym materiale osteologicznym pochodzącym ze stanowisk archeologicznych Pomorza Zachodniego. Przeanalizowano 444 113 szczątków kostnych ssaków domowych i 5 923 dzikich. Ponadto rozpoznano 13 659 szczątków ptaków oraz 11 726 szczątków ryb. Obecność szczątków gadów i małży była znikoma. Wśród gatunków zwierząt domowych zdecydowanie dominują szczątki hodowlanych zwierząt rzeźnych. Pozostałości ssaków dziko żyjących stanowiły około 1%. Spośród szczątków zwierząt domowych, pozostałości kostne konia, psa i kota, traktowane jako niekonsumpcyjne, stanowią około 2% mniej. Szczątki kostne konia stanowią w analizowanym materiale około 1% ogólnej liczby pozostałości zwierząt domowych. Na wszystkich analizowanych stanowiskach najliczniej reprezentowana jest świnia. Jej szczątki stanowią ponad 67% ze wszystkich gatunków rzeźnych oraz trzykrotnie więcej niż szczątków bydła i ponad sześciokrotnie więcej niż kości owiec i kóz. W analizowanym zbiorze pozostałości kostnych zwierząt rzeźnych kości bydła stanowią ponad 22%. Szczątki kostne małych przeżuwaczy stanowią niewielki odsetek kości zwierząt domowych, nieco ponad 10%, i w zasadzie są one pozostałościami owiec. Szczątki kostne zwierząt dziko żyjących reprezentują 17 gatunków. Podzielono je na dwie podgrupy, z których pierwszą stanowią pozostałości zwierząt łownych (ponad 92%). Wśród nich wyraźnie dominują szczątki jelenia. Jest ich ponad 67%, ale ustalono, że w tej masie również wiele fragmentów poroży ze śladami cięć i obróbki rzemieślniczej. W pewnym stopniu odnosi się to też do szczątków kostnych sarny. Znaczny udział w zbiorze szczątków kostnych zwierząt konsumpcyjnych stanowią kości dzika (ponad 16,8%), sarny i zająca (łącznie 12,8%) oraz tura i łosia (łącznie 3,08%). Druga podgrupa obejmuje przede wszystkim zwierzęta, na które polowano ze względu na ich skóry i futra, to jest niedźwiedzia, wilka, lisa, żbika, kunę, wydrę, fokę, borsuka, bobra i wiewiórkę. Ich szczątki kostne stanowią ponad 6,8% z ogólnej liczby stwierdzonych na stanowiskach wczesnośredniowiecznego Pomorza Zachodniego.

Celem badań była analiza wpływu rasy/wariantu krzyżowania młodych knurów, w wieku od rozpoczęcia użytkowania do ukończenia pierwszego roku życia, na wybrane cechy biologiczne ich nasienia i liczbę dawek, jaka może być sporządzona z jednego ejakulatu. Podjęto również próbę określenia wpływu wieku na cechy nasienia w obrębie rasy wielkiej białej polskiej (wbp) i mieszańców – hampshire x duroc (hamp x dur). Materiał badawczy stanowiło łącznie 7719 ejakulatów pobranych od osobników rasy polskiej białej zwisłouchej (pbz) i wbp, oraz mieszańców hamp x dur, użytkowanych w stacji unasieniania loch w Kraśniku. Badane osobniki podzielono na dwie grupy, w zależności od wieku: I gr. –młode knury w wieku od rozpoczęcia użytkowania do ukończenia pierwszego roku życia, II gr. –knury w drugim roku życia. Ejakulaty oceniano na podstawie: objętości, koncentracji plemników, odsetka plemników o ruchu postępowym i liczby dawek inseminacyjnych uzyskanych z ejakulatu. W badaniach stwierdzono, że parametry ejakulatów młodych knurów ocenianych ras były istotnie zróżnicowane. Największą objętością ejakulatu, odsetkiem plemników o ruchu postępowym i liczbą sporządzonych dawek inseminacyjnych z jednego ejakulatu charakteryzowały się młode knury pbz. Knury mieszańce hamp x dur charakteryzowały się najwyższą koncentracją plemników (422,76 tys. na mm³). Stwierdzono istotny wpływ wieku na analizowane cechy u knurów rasy wbp oraz mieszańców (z wyjątkiem koncentracji plemników). Wysoki potencjał reprodukcyjny, wyrażony liczbą dawek inseminacyjnych (powyżej 20 szt.) prezentowały knury rasy wbp i mieszańce hamp x dur w drugim roku życia.