Badania przeprowadzono na 20 tuszkach 120-dniowych jagniąt tryczków szorstkowłosej owcy pomorskiej, pochodzących z gospodarstwa znajdującego się na terenie nadzalewowym województwa zachodniopomorskiego, utrzymywanych w warunkach ekstensywnego żywienia i utrzymania. Badania polegały na określeniu wartości rzeźnej tuszek i oznaczeniu jakości mięsa wydzielonego z łopatki, polędwicy i udźca poprzez oznaczenie składu chemicznego, cech fizykochemicznych i sensorycznych. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że wskaźnik wydajności rzeźnej ocenianych jagniąt w warunkach ekstensywnego żywienia i utrzymania kształtował się na poziomie około 41% oraz, że mięso cechowało się dobrą jakością.

Przedmiotem badań było określenie zawartości wybranych metali w tkance mięśniowej, wątrobie i nerkach koźląt i tryczków pochodzących z regionu Podlasia. Materiał badawczy stanowiły koziołki rasy białej uszlachetnionej i tryczki polskiej owcy nizinnej. Zawartość Fe, Ca, Mn, Zn, Mg, Cu oraz Pb w tkankach oznaczono metodą spektrofotometrycznej absorpcji atomowej (AAS). Średnie stężenia magnezu w analizowanej tkance mięśniowej okazały się statystycznie istotne (p ≤ 0,01) między badanymi gatunkami zwierząt. Podobne zależności wykazano w wątrobie i nerkach. W tkance mięśniowej koziołków stwierdzono istotnie większą (p ≤ 0,05) zawartość cynku i żelaza (Zn – 59,90 mg · kg^–1, Fe – 28,27 mg · kg^–1). Wątroba tryczków zawierała mniej żelaza (48,70 mg · kg^–1). Uzyskane wyniki nie przekraczały dopuszczalnych norm zawartych w rozporządzeniach.

Doświadczenie wykonano na 192 kurczętach brojlerach Ross 308 w układzie dwuczynnikowym. Czynnikami doświadczalnymi był rodzaj zastosowanych zbóż w mieszankach oraz dodatek prebiotyku i probiotyku. Ptaki odchowywano przez 42 dni. Kurczęta otrzymywały ad libitum mieszanki pszenno-kukurydziano-sojowe (PK) i pszenno-pszenżytnio-sojowe (PŻ). W mieszankach dla grup doświadczalnych zastosowano synbiotyk zawierający bakterie Bacillus subtilis C-3102 oraz drożdże (Saccharomyces cerevisiae) w stosunku 1:1. Oceniono efekty produkcyjne oraz wartość rzeźną. Wyniki badań wskazują, że dodatek synbiotyku miał istotny wpływ na przyrosty masy ciała. Kurczęta otrzymujące mieszanki PK ważyły średnio o 4,1%, a PŻ o 2,1% więcej (P ≤ 0,05) w stosunku do żywionych dietami bez udziału synbiotyku. Zastosowanie w mieszankach różnych zbóż wpłynęło na współczynnik wykorzystania paszy, zwłaszcza po okresie skarmiania mieszanek starter. Podczas całego okresu doświadczenia nie zaobserwowano różnic pomiędzy grupami żywieniowymi w przypadku FCR. Kurczęta żywione dietami z dodatkiem Bacillus subtilis C-3102 i drożdży charakteryzowały się wyższą wydajnością rzeźną, mimo że różnice statystyczne (P ≤ 0,05) wykazano w przypadku diety PK (75,72% vs 78,08%). Wprowadzenie dodatku paszowego niezależnie od rodzaju zboża w mieszankach spowodowało obniżenie (P ≤ 0,01) o 6% (dieta 1) i 16% (dieta 2) masy przewodu pokarmowego kurcząt oraz zwiększenie (P ≤ 0,05) masy podrobów jadalnych, odpowiednio o 5% i 13%. Na podstawie uzyskanych wyników można uznać kombinację probiotyku i prebiotyku za dobry dodatek paszowy stymulujący wzrost i rozwój ptaków w zastępstwie antybiotyków paszowych.

Przeprowadzono ocenę zawartości i rozmieszczenia tłuszczu w tuszach, wyrębach technologicznych i mięśniach tuczników rasy pietrain. Do badań wykorzystano 30 lewych półtusz loszek rasy pietrain ocenianych w SKURTCh w Chorzelowie, w latach 2004–2005. Na półtuszach zmierzono grubość słoniny oraz określono powierzchnię tłuszczu nad okiem polędwicy, następnie przeprowadzono rozbiór technologiczny oraz dysekcję wyodrębnionych wyrębów. Na podstawie wyników dysekcji ustalono masę i udział tłuszczu podskórnego imiędzymięśniowego w półtuszach oraz najcenniejszych wyrębach. Metodą ekstrakcji określono zawartość tłuszczu śródmięśniowego w schabie (m. longissimus thoracis) i szynce (m. semimembranosus). Średnia grubość słoniny ocenianych półtusz rasy pietrain, obliczona z pięciu pomiarów, wynosiła 1,53 cm, a powierzchnia tłuszczu nad okiem polędwicy 12,27 cm². W badanych półtuszach było średnio 6,58 kg tłuszczu, który stanowił 16,73% masy. Największąmasę (4,98 kg) i udział w półtuszy (13,36%) miał tłuszcz podskórny. Tłuszcz międzymięśniowy ważył średnio 0,83 kg i był zlokalizowany głównie w boczku (0,21 kg), w łopatce (0,15 kg), w karkówce (0,11 kg) i w szynce (0,17 kg). Tłuszcz międzymięśniowy stanowił odpowiednio 7,24%, 2,22%, 3,77% i 1,86% masy tych wyrębów. Łączna masa wyrębów tłuszczowych uzyskiwanych podczas rozbioru technologicznego (płat słoninowy, podgardle, pachwina, sadło) wynosiła 5,17 kg. Największą masę miało podgardle (2,73 kg) oraz płat słoninowy (1,90 kg). Stwierdzono, że zawartość tłuszczu śródmięśniowego w schabie wynosiła średnio 1,32% i była wyższa o 0,37% w porównaniu z zawartością tłuszczu w szynce.

Celem pracy było określenie stężenia selenu (Se) w wątrobie, nerkach i śledzionie norek (Mustela vison) (n = 25) pochodzących z chowu fermowego. Zawartość selenu oznaczano metodą spektrofluorymetryczną przy użyciu 2,3-diaminonaftalenu (DAN). W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że średnie stężenie selenu w wątrobie, nerkach i śledzionie wynosiło odpowiednio: 0,38 ± 0,09 μg · g^–1, 1,18 ± 0,21 μg · g^–1 i 0,30 ± 0,07 μg · g^–1 mokrej masy. Stężenie selenu w nerkach było istotnie wyższe (P < 0,05) niż w wątrobie i śledzionie. Ze względu na nieliczne dane literaturowe, dotyczące stężenia selenu w narządach norek fermowych i brak wartości referencyjnych, trudno jest dokonać jednoznacznej oceny, czy stwierdzona zawartość tego pierwiastka mieściła się w zakresie, który można byłoby przyjąć za optymalny. O niedoborze selenu może świadczyć wyższe stężenie tego pierwiastka w nerkach niż w wątrobie. Konieczne wydaje się prowadzenie dalszych badań, umożliwiających ustalenie wartości referencyjnych dla tego gatunku.

Oceniono jakość jaj perlic perłowoszarych i białych w 51. tygodniu życia ptaków. Oceniano po 30 jaj z każdej odmiany. Badania wykonano w ciągu 24 godzin po pozyskaniu jaj. Perlice białe znosiły jaja o istotnie większej masie (46,5 g), długości (51,3 mm) i szerokości (39,6 mm) w porównaniu z perlicami perłowoszarymi (odpowiednio: 39,2 g, 49,4 i 37,5 mm). Ponadto jaja perlic perłowoszarych miały lżejszą (6,2 g) i cieńszą skorupę (0,51 mm). Udział białka w jajach perlic perłowoszarych wynosił 44,4% i był istotnie mniejszy niż u perlic odmiany białej (51,2%). Natomiast udział żółtka w jajach wynosił 39,9% i 33,4% i był istotnie większy w jajach perlic perłowoszarych niż białych. Zanotowano większe wartości jednostek Haugha jaj perlic białych, w porównaniu z jajami pobranymi do badań od ptaków odmiany perłowoszarej. Odczyn żółtka był istotnie wyższy w jajach perlic perłowoszarych (6,2) niż białych (6,1).