Celem doświadczenia była ocena zawartości wybranych metali ciężkich (ołowiu, kadmu, miedzi i niklu) w mleku przeżuwaczy (krów i kóz), a także porównanie poziomów tych metali u zwierząt pochodzących z różnych regionów – zanieczyszczonego i uważanego za wolny od zanieczyszczeń przemysłowych. Zawartość metali ciężkich została oznaczona w próbkach mleka surowego krowiego i koziego. Zanotowano następujące średnie zawartości pierwiastków (odpowiednio Cu, Ni, Cd i Pb): w mleku krowim z terenu przemysłowego 0.659, 0.2358, 0.007, 0.042 mg/kg; w mleku krowim z terenu uznawanego za czysty 0.227, 0.065, 0.003, 0.019 mg/kg; w mleku kozim z terenu przemysłowego 0.671, 0.226, 0.007, 0.043 mg/kg; w mleku kozim z terenu uznawanego za czysty 0.248, 0.063, 0.003, 0.021 mg/kg. Pomiędzy zawartością metali ciężkich w mleku z terenu industrialnego i uznawanego za wolny od zanieczyszczeń przemysłowych wykazano wysoko istotne różnice. Zawartość wszystkich metali w wyraźnym stopniu była wyższa w mleku od zwierząt z terenu przemysłowego. Niepokojący jest fakt, iż urzędowo dopuszczalna zawartość Pb (0.02 mg/kg) została przekroczona w próbkach z obu rejonów.

Zarażenia pierwotniakiem Neospora caninum są w stadach bydła jedną z przyczyn strat w sektorze rozrodu (ronienia, resorpcje i powtarzanie rui, rodzenie cieląt z objawami klinicznymi neosporozy lub zdrowych klinicznie, ale trwale zarażonych). Obecność w stadach nawet jednego osobnika, będącego źródłem inwazji i rezerwuarem pierwotniaka (ang. „single reactor”) determinuje utrzymywanie się inwazji w stadzie. Przyjmując powyższe założenie, w roku 2007 badaniami przeglądowymi w kierunku neosporozy objęto 47 stad bydła (n = 476),w tym 25 stad małych „M” (n> 20 ≤50) oraz po 11 stad średnich „Ś” (n>50<150) i dużych „D” (n≥150). Materiał do badań stanowiła surowica, w której obecność przeciwciał oceniano testem ELISA (Idexx Herd Chek, USA), przyjmując jako poziom cut-off średnią wartość s/p ≥ 0,5, wyliczaną ze wszystkich prób indywidualnych dla danego stada. Interpretując wyniki indywidualnie, ich odsetek sięgał 27,73% badanej populacji (132/476), jednak przyjmując jako jednostkę podstawową do badań stado, w ponad 80% stad wykazano obecność przynajmniej 1 sztuki, dla której wynik badania serologicznego był dodatni. W poszczególnych typach stad łączna liczba pojedynczych seroreagentów w odniesieniu do ilości zwierząt badanych wynosiła odpowiednio 45/241 w stadach M, 41/110 w stadach Ś i 46/125 w stadach D. Liczba seroreagentów dodatnich w pojedynczym stadzie wahała się od 1 do 10 sztuk.

Zachowanie się białek surowicy oceniano u psów (n = 21) z erlichiozą (Ehrlichia canis) potwierdzoną serologicznie testem immunofluorescencji pośredniej IFAT (miana od 1:20 do 1:1280). W porównaniu z grupą kontrolną 20 zdrowych klinicznie psów (wynik badania testem IFAT ujemny) –w grupie psów zakażonych wykazano statystycznie istotne zmniejszenie koncentracji białka całkowitego (p≤0,05), albumin ((p≤0,001), wskaźnika albuminowo-globulinowego (p≤0,001) i gamma globulin (p≤0,001). W odróżnieniu od poprzednich frakcje alfa-2 globulin i beta globulin u psów zakażonych były wyraźnie podwyższone (p≤0,01). Reasumując, proteinogram może być zalecany w klinicznej diagnostyce erlichiozy jako badanie uzupełniające, porównywalne z badaniem hematologicznym czy oceną rozmazu krwi.

W warunkach hodowli wielkostadnej często spotykanym problemem jest niedostateczne przekazywanie odporności siarowej na potomstwo, zatem używanie preparatów zawierających w swoim składzie immunoglobuliny powoduje wzrost stężenia krążących w organizmie przeciwciał ochronnych. Zastosowanie w warunkach doświadczalnych preparatów zawierających w swoim składzie frakcje immunoglobulin powodowało wzrost liczby komórek układu białokrwinkowego. Podobnie obserwowano zmiany w stężeniu albumin oraz frakcji α-, β- i γ-globulin w porównaniu do grupy kontrolnej. Koncentracja przeciwciał IgA, IgM i IgG przeciwko E. coli, Streptococcus suis typ 2 i Erysipelothrix rhusiopathiae uległa wahaniom w poszczególnych grupach, ale obserwowane wartości nie były w każdym z badanych okresów istotne statystycznie.

Celem badań było porównanie zawartości określonych składników mineralnych w surowicy oraz osoczu krwi 12 klinicznie zdrowych koni, utrzymywanych w jednakowych warunkach środowiskowych. Na podstawie wykonanych analiz stwierdzono, iż zawartość wszystkich badanych pierwiastków w surowicy mieściła się w granicach norm podawanych w piśmiennictwie. W dwóch próbach zawartość Ca, Mg i Fe w osoczu była niższa niż granica wykrywalności aparatu. Stwierdzono natomiast statystycznie istotne obniżenie zawartości Ca, Fe i chlorków oraz podwyższenie zawartości K w osoczu, w porównaniu z wynikami uzyskanymi po analizie surowicy. Różnice te zostały spowodowane obecnością w osoczu wersenianu potasu (EDTA-K₂), który jako antykoagulant zaburzył wyniki oznaczeń elektrolitów.