Celem pracy była ocena efektywności azotu z saletry amonowej w zależności od formy nawozu fosforowego w uprawie kukurydzy przeznaczonej na ziarno. Kukurydzę uprawiano w latach 2003-2007 w monokulturze. Dwuczynnikowe doświadczenie założono w gospodarstwie zlokalizowanym w Nowej Wsi Królewskiej (52^o26’ N; 17^o57’ E), na glebie lekko kwaśnej, średnio zasobnej w przyswajalny fosfor. Czynniki doświadczalne: (i) formulacja chemiczna nawozu (częściowo rozłożony fosforyt – PAPR, superfosfat prosty – SSP oraz superfosfat potrójny – TSP), (ii) dawka azotu (80 i 140 kg N·ha^-1); analizowano także wariant bez nawożenia fosforem. Forma nawozu fosforowego nie różnicowała pobrania azotu, natomiast brak fosforu w dawce nawozowej prowadził do zmniejszenia akumulacji azotu w biomasie nadziemnej średnio o 8%. Nawożenie fosforem w dawce 26,4 kg P·ha^-1 determinowało pobranie azotu przez ziarniaki. Wykorzystanie azotu z nawozów (W) oraz efektywność agronomiczna (EA) i fizjologiczna (EF) tego składnika były istotnie mniejsze w warunkach braku nawożenia fosforem. Potwierdzono dodatnie działanie siarki z superfosfatu prostego na EA po zastosowaniu 80 kg N·ha^-1. Wartości W nie zależały od formulacji chemicznej fosforu w nawozie i wynosiły średnio 74 i 59% odpowiednio dla dawek 80 i 140 kg N·ha^-1, a na kontroli (bez P) wahały się w granicach 46-54%.

W pracy dokonano oceny plonowania i elementów struktury plonu 3 linii ozimych pszenicy twardej Triticum durum Desf. w warunkach zróżnicowanego poziomu ochrony chemicznej. Badania polowe przeprowadzone w latach 2006-2008 objęły linie STH 716, 717 i 725, które otrzymano w Stacji Hodowli Roślin w Strzelcach i odmianę pszenicy zwyczajnej Tonacja. Stosowano 2 poziomy ochrony chemicznej: I – ochrona minimalna (zaprawa nasienna Oxafun T 75 DS/WS i herbicyd Chwastox Trio 540 SL), II – ochrona kompleksowa (zaprawa nasienna, herbicydy Puma Uniwersal 069 EW i Chwastox Trio 540 SL, fungicyd Alert 375 SC, regulator wzrostu Stabilan 750 SL i insektycyd Decis 2,5 EC). W porównaniu z ochroną minimalną na obiektach chronionych kompleksowo otrzymano wzrost plonu ziarna pszenicy o 1,08 t∙ha^-1, niezależnie od porównywanych linii i odmian. Średni plon ziarna badanych linii pszenicy twardej – 5,82 t·ha^-1 należy uznać za dobry, jednak w porównaniu z pszenicą zwyczajną stanowił tylko 66% jej plonu. Niższe plonowanie pszenicy twardej w porównaniu z pszenicą zwyczajną wynikało przede wszystkim z niższej obsady kłosów na jednostce powierzchni. Stwierdzono korzystne oddziaływanie ochrony chemicznej na liczbę kłosów oraz liczbę ziarn z kłosa. Linie pszenicy twardej wyróżniały się wysoką szklistością ziarna.

W latach 2005-2007 w doświadczeniu polowym zlokalizowanym w Polsce w sześciu gospodarstwach ekologicznych i jednym konwencjonalnym badano plonowanie, jakość surowca tymianku oraz przydatność polskiej odmiany Słoneczko do upraw ekologicznych. Oceniano następujące cechy: plon świeżego i powietrznie suchego ziela, udział łodyg w surowcu, zawartość olejku eterycznego oraz czystość mikrobiologiczną. Plon surowca tymianku pochodzącego z uprawy ekologicznej tylko z jednej lokalizacji (Słońsk) był większy niż z uprawy konwencjonalnej. Surowiec ten jednak charakteryzował się dużym udziałem łodyg. Surowiec tymianku pochodzący z upraw ekologicznych charakteryzował się wysoką zawartością olejku eterycznego, jednak była ona mniejsza niż ziela z upraw konwencjonalnych. Ziele pochodzące z uprawy konwencjonalnej zawierało najwięcej azotanów. Ocena czystości mikrobiologicznej surowca tymianku wykazała, że stopień zanieczyszczenia surowców zarówno z uprawy ekologicznej, jak i konwencjonalnej nie przekraczał dopuszczalnych norm dla surowców poddawanych działaniu gorącej wody.

W latach 2005-2007 w doświadczeniu polowym zlokalizowanym w Polsce w sześciu gospodarstwach ekologicznych i jednym konwencjonalnym badano plonowanie, jakość surowca bazylii oraz przydatność polskiej odmiany Kasia do upraw ekologicznych. Oceniano następujące cechy surowca: plon świeżego i powietrznie suchego surowca, udział łodyg w surowcu, zawartość olejku eterycznego, makro- i mikroskładników oraz azotanów, czystość mikrobiologiczną. Plon surowca bazylii pochodzącego z uprawy ekologicznej tylko z jednej lokalizacji (Słońsk) był większy niż z uprawy konwencjonalnej. Surowiec ten jednak charakteryzował się dużym udziałem łodyg. Surowiec bazylii pochodzącej z upraw ekologicznych charakteryzował się wysokimi zawartościami olejku eterycznego oraz zwiększonymi zawartościami makro- i mikroskładników. Ocena czystości mikrobiologicznej surowca bazylii wykazała, że stopień zanieczyszczenia surowców zarówno z uprawy ekologicznej, jak i konwencjonalnej nie przekraczał dopuszczalnych norm dla surowców poddawanych działaniu gorącej wody.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w Zakładzie Dydaktyczno- -Doświadczalnym w Swadzimiu koło Poznania w latach 2004-2007 (52^o26’ N; 16^o45’ E). Doświadczenie prowadzono w układzie „split-plot” z 3 czynnikami badawczymi w 4 powtórzeniach polowych. Badano 2 typy odmian kukurydzy, 6 dawek azotu oraz dawki magnezu (w tym sposób ich aplikacji). Oceniano wpływ tych czynników badawczych na udział związków pokarmowych oraz wartość energetyczną surowca dwóch typów odmian kukurydzy uprawianych na kiszonkę z kolb. Mieszaniec typu stay- -green zawierał mniej włókna surowego, więcej tłuszczu surowego w suchej masie kolb w porównaniu z odmianą tradycyjną. Największą ilość koncentracji energii netto, plonu energii netto, plonu białka strawnego i plonu białka ogólnego uzyskano stosując dawkę azotu na poziomie 120 kg N·ha^-1. Nawożąc kukurydzę N + Mg (rzędowo i rzutowo), uzyskano zwyżkę plonu białka ogólnego w stosunku do obiektów z wyłącznym nawożeniem N.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w Zakładzie Dydaktyczno- -Doświadczalnym w Swadzimiu (52^o26’ N; 16^o45’ E) koło Poznania w latach 2004-2007. Prowadzono je jako trzyczynnikowe w układzie „split-plot” w 4 powtórzeniach. Badano reakcję 2 typów odmian kukurydzy na stosowanie 6 dawek azotu oraz nawożenie magnezem. Oceniano wpływ tych czynników na zawartość barwników chloroplastowych w blaszkach liściowych kukurydzy w fazie kwitnienia kolb (BBCH 67). Większą zawartość chlorofilu a, a + b i wyrażonego w jednostkach SPAD stwierdzono w blaszkach liściowych kukurydzy odmiany typu stay-green niż w blaszkach liściowych mieszańca tradycyjnego. Koncentracja chlorofilu a i a + b wzrastała w sposób liniowy w przedziale dawek azotu od 0 do 120 kg N·ha^-1, natomiast chlorofilu wyrażonego w jednostkach SPAD – w przedziale dawek azotu od 0 do 150 kg N·ha^-1. Przy niższych poziomach nawożenia azotem mieszaniec typu stay-green zawierał więcej chlorofilu w blaszkach liściowych niż mieszaniec tradycyjny. Jednoczesne nawożenie azotem i magnezem zwiększało zawartość barwników chloroplastowych w porównaniu z wyłącznym nawożeniem kukurydzy azotem. Koncentracja chlorofilu w blaszkach liściowych zmniejszała się w sposób liniowy wraz ze wzrostem powierzchni asymilacyjnej pojedynczej rośliny oraz łanu kukurydzy (wskaźnik LAI).