Doświadczenie przeprowadzono w Stacji Doświadczalnej, Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, w latach 2005–2007. Celem tego doświadczenia była ocena wpływu szczepionki mikoryzowej na wzrost okulantów czterech odmian czereśni: ‘Burlat’, ‘Regina’, ‘Summit’, ‘Vanda’. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że szczepionka mikoryzowa nie miała istotnego wpływu na żaden z badanych parametrów wzrostu okulantów czereśni. Natomiast okulizowane odmiany czereśni zróżnicowały procent otrzymanych okulantów czereśni oraz ich rozgałęzienie się. Największy procent okulantów otrzymano dla odmiany ‘Regina’, a najmniejszy zaobserwowano dla odmiany ‘Burlat’. Okulanty odmiany ‘Summit’ charakteryzowały się zdecydowanie mniejszą podatnością do zakładania pędów bocznych od pozostałych rozpatrywanych odmian. Istotnie niższą zawartość chlorofilu stwierdzono w liściach odmiany ‘Summit’.

Celem pracy było określenie skuteczności ochronnego działania materiału mikrobiologicznego Trichoderma harzianum G 220 i Gliocladium fimbriatum S 151 oraz ich płynów pohodowlanych przeciwko grzybom przeżywającym w glebie. Stosowanie biologicznego zwalczania poprawiło wschody, zdrowotność roślin grochu oraz ich plonowanie. Mimo użycia materiału mikrobiologicznego do zaprawiania nasion, rośliny grochu były porażane przez Alternaria alternata, Ascochyta pisi, Botrytis cinerea, Fusarium culmorum, Fusarium oxysporum f. sp. pisi, Fusarium solani, Phoma exigua, Pythium irregulare, Rhizoctonia solani i Sclerotinia sclerotiorum.

W doświadczeniu porównywano wzrost, plonowanie oraz zawartość lejokarpozydu i składników mineralnych w zielu nawłoci pospolitej (Solidago virgaurea L. ssp. virgaurea) w zależności od warunków glebowych i zróżnicowanego nawożenia mineralnego NPK. Poziom nawożenia mineralnego w istotny sposób wpłynął na plonowanie i badane parametry wzrostu roślin nawłoci, wraz z jego wzrostem notowano tendencję do zwiększanie liczby i wysokości łodyg oraz długości kwiatostanów a także istotny wzrost plonów surowca, z jednoczesnym obniżeniem nim zawartości lejokarpozydu. Zastosowanie zwiększonych dawek nawożenia mineralnego było szczególnie efektywne na ubogim w składniki pokarmowe piasku słabo gliniastym. Istotnie większe plony surowca zielarskiego (średnio o 15%) charakteryzującego się jednocześnie mniejszą zawartością lejokarpozydu zebrano na zasobnym w składniki pokarmowe piasku gliniastym mocnym.

Celem pracy było określenie zdrowotności 11 odmian borówki wysokiej (Vaccinium corymbosum L.) uprawianych na plantacjach w południowo-wschodnim regionie Polski, jak również wyznaczenie składu gatunkowego grzybów kolonizujących ich pędy. Przeprowadzone obserwacje zdrowotności wskazały, że pędy z objawami chorobowymi były odnajdywane niemal we wszystkich krzewach. Wyróżniono trzy rodzaje objawów: plamy zgorzelowe, z których izolowano głównie Topospora myrtilli, rozległe plamy nekrotyczne zasiedlane głównie przez Phomopsis archeri oraz nekrozę wierzchołków pędów powodowaną przez Botrytis cinerea. Ponadto uzyskano izolaty następujących grzybów: Cytospora, Phoma, Fusarium, Alternaria oraz Seimatosporium vaccinii, Myxothyrium leptideum i Sordaria fimicola. Stwierdzono, że najgroźniejszym patogenem borówki wysokiej w badanym regionie był Topospora myrtilli.

Badania przeprowadzone w latach 2006–2007 dotyczyły oceny wzrostu, plonu i składu chemicznego ziela majeranku w zależności od gęstości sadzenia roślin i terminu zbioru ziela. Zastosowano cztery rozstawy sadzenia roślin: 20 × 40, 30 × 30, 30 × 40 i 40 × 40 cm, ziele majeranku zbierano w okresie tworzenia pąków kwiatowych i w pełni kwitnienia. Najmniejsze zagęszczenie sprzyjało rozkrzewianiu się i kwitnieniu roślin, co wpłynęło wyraźnie na wielkość plonu ziela. Rośliny rosnące w najmniejszym zagęszczeniu (rozstawa 40 × 40 cm) odznaczały się największym plonem świeżego i powietrznie suchego ziela (odpowiednio: 0,71 i 0,18 kg m^-2). Ziele roślin rosnących w większym zagęszczeniu zawierało więcej azotu ogółem i azotanów oraz mniej potasu, niż roślin rosnących w mniejszym zagęszczeniu. Zbiór ziela w fazie pełnego kwitnienia okazał się korzystny z uwagi na istotnie mniejszą koncentrację azotanów. Ziele zbierane w fazie pełnego kwitnienia roślin odznaczało się istotnie większą zawartością olejku eterycznego, niż ziele zbierane w fazie tworzenia pąków kwiatowych. Więcej olejku gromadziły też rośliny rosnące w większym zagęszczeniu. Dominującymi składnikami olejku majerankowego okazały się hydrat trans-sabinenu i terpinen-4-ol.

Celem pracy było wydzielenie na drodze analizy skupień zespołów terminów agrotechnicznych i faz fenologicznych sprzyjających dużym i małym plonom ogórka polowego odmian konserwowych w Polsce oraz ocena warunków solarno-termicznych tym zespołom towarzyszących. Wydzielono trzy grupy obserwacji, istotnie różniące się, pod względem przebiegu wzrostu i rozwoju, determinujące różne wielkości plonu ogórka. Do skupienia II zaliczono obserwacje, które charakteryzowały się dużym plonem (wynoszącym 37,7 t·ha^-1 dla plonu ogólnego i 20,1 t·ha^-1 dla plonu handlowego), a do skupienia III – małym plonem (odpowiednio 27,6 i 15,6 t·ha^-1). Dużym plonom ogórka (skupienie II) sprzyjał następujący kalendarz terminów agrotechnicznych i faz fenologicznych: siew – 14 maja, koniec wschodów – 27 maja, początek kwitnienia – 29 czerwca, początek zawiązywania owoców – 4 lipca, początek zbioru – 13 lipca, koniec zbioru – 24 sierpnia. Opóźnienie, w stosunku do terminów w skupieniu II (plony duże), terminu siewu o 6 dni, wschodów o 16 dni, kwitnienia i zawiązywania owoców o 18 dni, początku zbioru o 19 dni, a końca zbioru o 22 dni, może przyczynić się do zmniejszenia plonu ogórka nawet o około 27% i 22% odpowiednio dla plonu ogólnego i handlowego. Wcześniejszym terminom agrotechnicznym i fenologicznym, i tym samym dużym plonom ogórka (skupienie II), sprzyjały wyższe od ponadprzeciętnych wartości zarówno usłonecznienia rzeczywistego, jak i temperatury powietrza, które w okresie wegetacji średnio wynosiły odpowiednio 7,9 h i 17,5°C.