Celem pracy jest ocena wpływu stężenia N i P w podłożu hodowlanym na dynamikę i wydajność procesu produkcji kwasu szczawiowego z porafinacyjnych kwasów tłuszczowych przez szczep A. niger XP w hodowlach półciągłych w warunkach obniżonego pH do 4,0. Stężenie N i P w podłożu hodowlanym miało wpływ na koncentrację biomasy, stężenie kwasu szczawiowego i wydajność kwasu szczawiowego w kolejnych cyklach hodowlanych hodowli półciągłej. Stężenie biomasy kształtowało się w sposób zróżnicowany i wynosiło od 6,5 do 30,5 gdm^-3, gdy w podłożu było odpowiednio 0,5 i 1,5 gdm^-3 NH₄NO₃. Najwyższe stężenie kwasu szczawiowego (56,2 gdm^-3) uzyskano w hodowli zawierającej w podłożu 1 gdm^-3 NH₄NO₃ i 0,5 gdm^-3 KH₂PO₄. Najwyższą wydajność 1,97 gg^-1 osiągnięto w cyklu 1 hodowli w podłożu zawierającym 0,5 g/l NH₄NO₃. Objętościowa szybkość produkcji kwasu szczawiowego wahała się w szerokich granicach od 1,8 do 6,78 gdm^-3d^-1.

W pracy badano możliwość wykorzystania SSF przy udziale grzybów nitkowatych Rhizopus oligosporus jako metody pozyskiwania przeciwutleniaczy fenolowych z mieszanin wytłoków z aronii i wiesiołka. Fermentacji poddano dwa warianty złóż, różniące się zawartością badanych surowców: złoże P9 zawierało ww. składniki w stosunku wagowym 9:1, a złoże P5 – 5:5. W wyniku fermentacji uzyskano ok. 67% wzrost zawartości fenoli rozpuszczalnych w wodzie (druga doba, złoże P9 i czwarta doba, złoże P5) oraz dwukrotny wzrost ich aktywności przeciwutleniającej względem syntetycznych rodników DPPH, dla obydwu wariantów złoża. β-Glukozydaza syntetyzowana w procesie fermentacji przez R. oligosporus uwalniała przeciwutleniacze fenolowe z ich kompleksów z cukrami. Fenole zawarte w próbach fermentacyjnych z wczesnej fazy procesu inaktywowały a-amylazę trzustkową. Przedstawiony sposób postępowania pozwala na wartościowsze niż dotychczas wykorzystanie badanych surowców odpadowych, takich jak wytłoki z aronii i wiesiołka.

Przedmiotem badań były szczepy drożdży Candida kefyr PII1b, Candida sphaerica FII7a oraz Yarrowia lipolytica JII1c wyizolowane z polskich serów z przerostem pleśniowym Rokpol. Badane drożdże wprowadzono do mleka krowiego, koziego i owczego w celu określenia ich cech technologicznych jako potencjalnych kultur wspomagających w produkcji serów wytwarzanych z mleka różnych gatunków zwierząt. Zaszczepione próby mleka inkubowano w temp. pokojowej przez 12 dni. Podczas inkubacji monitorowano wzrost drożdży, pH, oraz poziom azotu rozpuszczalnego w pH 4,6. W 12. dniu inkubacji oceniono w mleku poziom kwasów organicznych oraz zmiany degradacyjne białek i lipidów. Próbę kontrolną stanowiło mleko bez dodatku drożdży. Wykazano, że w każdym mleku lepiej rozwijały się drożdże C. sphaerica FII7a i C. kefyr PII1b niż Y. lipolytica JII1c, które osiągały liczebność na poziomie 10⁷-10⁸ j.t.k.mL^-1, podczas gdy populacja tego ostatniego szczepu była niższa średnio o jeden rząd logarytmiczny. We wszystkich rodzajach mleka wzrost drożdży Y. lipolytica JII1c wiązał się spadkiem zawartości kwasu cytrynowego. Natomiast podczas wzrostu dwóch pozostałych szczepów Candida kefyr PII1b i Candida sphaerica FII7a obserwowano niewielki przyrost zawartości kwasów: octowego, mlekowego i propionowego. Największe zmiany degradacyjne białek mleka wykazano w próbach, do których wprowadzono drożdże Y. lipolytica JII1c. Proteazy tych drożdży w równym stopniu degradowały białka mleka krowiego, koziego, jak i owczego. Również ich lipazy spowodowały największy rozkład tłuszczu mleka różnych gatunków przeżuwaczy, uwalniając znaczne ilości wolnych kwasów tłuszczowych krótko- i średniołańcuchowych, a także kwasu palmitynowego i oleinowego. Z tego względu szczep tych drożdży może być wykorzystany do produkcji serów z każdego rodzaju mleka, zwłaszcza serów miękkich.