W latach 2005 i 2006 prowadzono doświadczenia wiosenne i jesienne z sałatą szklarniową odm. ’Michalina’, którą nawożono trzema chelatami żelaza, tj. Fe-DTPA, Fe-EDTA+DTPA i Fe-AM-4 w dawkach: (mg Fe·dm^-3): 20 (kontrola), 50, 75, 100 i 125. Wyniki doświadczeń wiosennych opublikowano. Przedmiotem niniejszej pracy jest działanie następcze chelatów badane w doświadczeniach jesiennych. Doświadczenie 2006 było powtórzeniem doświadczenia 2005 r. Po ścięciu sałaty wiosną pojemniki z torfem przechowano w szklarni do jesieni i w połowie września wysadzono rozsadę sałaty do tych pojemników po uprzednim uzupełnieniu makro- i mikroskładnikami z wyjątkiem żelaza. Działanie następcze chelatów żelaza można ocenić pozytywnie. Nie stwierdzono ujemnego wpływu chelatów na plonowanie sałaty i jej wygląd. Największy plon uzyskano na poziomie 125 mg Fe·dm^-3. Po zastosowaniu badanych chelatów plony były zbliżone, rośliny były zdrowe. Rosnącym poziomom żelaza, niezależnie od chelatu, odpowiadała zbliżona zawartość żelaza w liściach sałaty, rosnąca zawartość miedzi i obniżająca się zawartość manganu i cynku.

W latach 2002–2003 w tunelu foliowym przeprowadzono doświadczenia wegetacyjne z uprawą dwóch odmian oberżyny ‘Epic F₁’ i ‘Solara F₁’. Rośliny uprawiano w cylindrach o objętości 6 dm³ wypełnionych podłożem, które stanowiło: 1) torf wysoki z Litwy, 2) korę sosnową + torf niski (v :  v = 1 :  1). W okresie wegetacji stosowano nawożenie pogłówne azotem, fosforem i potasem Wykonywano wielokrotny zbiór owoców. Określono plon ogólny owoców. Pobierano części wskaźnikowe roślin do analiz, w których oznaczono: u odmiany ‘Epic’ 1,12–3,40% N; 0,42–1,14% P; 1,80–4,81% K, natomiast u odmiany ‘Solara’ 1,17– 3,50% N; 0,53–1,27% P; 1,96–4,00% K w zależności od podłoża i poziomu nawożenia. Stwierdzono różnice w plonie ogólnym, oraz w stanie odżywienia roślin w zależności od podłoża, poziomu nawożenia, odmiany i terminu pobrania prób.

W sezonie wiosenno-letnim w roku 2005 oraz 2006 (każdego roku) prowadzono trzy doświadczenia wegetacyjne z trzema gatunkami roślin ozdobnych. W sztucznie zanieczyszczone kadmem podłoże posadzono trzy gatunki roślin ozdobnych: Helianthus annus ‘Pacino’, Salvia splendens ‘Fuego’, Tagetes erecta ‘Inca Yellow’. Dawki kadmu zastosowane w doświadczeniach odzwierciedlają różny stopień zanieczyszczenia. Dawka 1 mg Cd ∙ dm^-3 zawartość naturalna, 5 mg Cd ∙ dm^-3 słabe zanieczyszczenie, 10 mg Cd ∙ dm^-3 silne zanieczyszczenie. Celem przeprowadzonych badań było stwierdzenie, jakie ilości kadmu przechodzą z podłoża do organów badanych roślin oraz które organy roślin kumulują największe ilości kadmu. Kadm był głównie akumulowany w liściach i pędach, mniej w kwiatostanach, a najmniej tego metalu stwierdzono w korzeniach z wyjątkiem aksamitki wzniosłej, gdzie najwięcej kadmu stwierdzono w korzeniach, liściach i pędach, a najmniej w kwiatostanach. Największą zawartość kadmu stwierdzono w korzeniach aksamitki wzniosłej, liściach i pędach szałwii lśniącej i kwiatostanach słonecznika zwyczajnego. Spośród badanych gatunków roślin ozdobnych największym pobraniem kadmu charakteryzowały się rośliny aksamitki wzniosłej.

Celem doświadczenia przeprowadzonego w latach 2003–2006 była ocena wpływu dawki azotu na plonowanie lawendy wąskolistnej. Doświadczenie jednoczynnikowe założono czterech powtórzeniach, powierzchnia jednego poletka do zbioru wynosiła 3,0 m². Azot stosowano w następujących dawkach: 50 kg N·ha^-1 oraz w dawkach dzielonych stosowanych przedwegetacyjnie wczesną wiosną i pogłównie: 100 (50 +  50) kg N·ha^-1 i 200 (100 +  100) kg N·ha^-1. Wyniki uzyskane w doświadczeniu wskazują, że optymalną dawką azotu dla lawendy jest 100 kg N·ha^-1. Wykazano również, że intensywne nawożenie azotem obniża zawartość polifenoli i ma niewielki wpływ na poziom karotenoidów i chlorofilu w kwiatach lawendy, podnosi zaś zawartość tych składników w jej liściach. Aktywność antyoksydacyjna kwiatów lawendy była największa w obiekcie nawożonym azotem w ilości 50 kg N·ha^-1 i zmniejszyła się przy dawkach 100 i 200 kg N·ha^-1.

Przedstawiono wyniki trzyletniego doświadczenia z kapustą głowiastą białą ‘Galaxy” F₁ uprawianą w warunkach polowych. Celem badań było określenie wpływu różnych sposobów nawożenia mineralnego azotem (siarczan amonu, RSM – roztwór saletrzano-mocznikowy) oraz uzupełniającego nawożenia pozakorzeniowego (mocznik i Supervit K) na wielkość plonu handlowego oraz zawartość azotanów i amonowej formy azotu w kapuście. Nawozy azotowe stosowano w pełnej dawce (120 kg N ha^-1) lub w zredukowanej (75% N), metodą rzutową lub zlokalizowaną. Obserwowano lepsze plonowanie roślin w obiektach, w których nawozy były stosowane rzutowo z doglebowym nawożeniem pogłównym (75% N + 25% N pogłównie) oraz przy ograniczonej dawce N (75% N) uzupełnionej dolistnym dokarmianiem. Nawożenie zlokalizowane w dawce 75% N podnosiło plony kapusty w każdym roku badań w stosunku do rzutowego dostarczania roślinom azotu w pełnej dawce (100% N). W roku 2006 i 2007 przedsiewne doglebowe nawożenie azotem w dawce 75% N uzupełnione w okresie wegetacji nawożeniem pogłównym w dawce 25% N lub dokarmianiem pozakorzeniowym istotnie podnosiło średnią zawartość azotanów w kapuście w stosunku do kontroli (100% N w nawożeniu doglebowym przedsiewnym).

Doświadczenie założono wiosną 1999 r. na glebie płowej wytworzonej z glin lekkich zwałowych. Drzewa odmiany Golden Delicious na podkładce M.26 posadzono w rozstawie 3,5 × 1,2 m (2381 drzew·ha^-1). Pierwszym czynnikiem doświadczenia był założony poziom potasu w glebie: 12, 16, 20 mg K 100 g^-1 gleby, oznaczonego metodą uniwersalną. Drugim czynnikiem doświadczenia były trzy formy nawozów potasowych: sól potasowa (KCL), siarczan potasu (K₂SO₄) i saletra potasowa (KNO₃). Corocznie wykonywano analizę gleby i liści na zawartość makro- i mikroelementów. Kontrolowane nawożenie potasem umożliwiło utrzymanie w glebie założonych poziomów jego zawartości. Nie stwierdzono istotnego zróżnicowania plonowania drzew pomiędzy drzewami kontrolnymi a stosowanym poziomami potasu. Zróżnicowane nawożenie potasem nie spowodowało zwiększenia ubytków naturalnych oraz istotnych zmian w jędrność i zawartości w owocach ekstraktu po zbiorze i przechowywaniu. U owoców z drzew nawożonych siarczanem potasu, w większym stopniu wystąpiła gorzka plamistość podskórna w porównaniu do owoców z drzew kontrolnych nie nawożonych potasem.

W doświadczeniu polowym z uprawą konserwującą cebuli odm. Wolska badano wpływ zastosowania roślin okrywowych: żyta jarego (Secale cereale) i wyki siewnej (Vicia sativa) oraz zróżnicowanych sposobów uprawy przedsiewnej: uprawa zerowa, talerzowanie wiosną, talerzowanie przed zimą w porównaniu z uprawą konwencjonalną, na zawartość składników mineralnych w glebie i w cebuli. Zawartość składników mineralnych w glebie i w cebuli była modyfikowana w większym stopniu przebiegiem pogody niż czynnikami agrotechnicznymi. Nie stwierdzono istotnego wpływu uprawy konserwującej na zawartość składników mineralnych w glebie i w cebuli. Gleba okryta mulczem roślinnym zawierała nieco więcej potasu i magnezu w warstwie ornej w porównaniu z glebą nieosłoniętą. Cebula uprawiana z użyciem roślin okrywowych gromadziła nieznacznie więcej suchej masy, N-ogółem i potasu.

Badania przeprowadzono w latach 2003–2005. Badano zależność między terminem zbioru a plonowaniem majeranku ogrodowego odmiany ‘Miraż’. Plantację założono z rozsady wyprodukowanej w szklarni. Rośliny posadzono w rozstawie 30×40 cm. Dwa tygodnie po posadzeniu część roślin przycięto, usuwając wierzchołki pędów z pierwszą parą liści. Zbiór ziela wykonano dwukrotnie: w połowie lipca oraz pod koniec sierpnia. Oznaczono zawartość olejku eterycznego w zielu otartym. Skład jakościowy i ilościowy olejku majerankowego wyznaczono metodą chromatografii gazowej i spektrometrii masowej (GC/MS). Termin zbioru miał istotny wpływ na plonowanie majeranku ogrodowego. Większy plon świeżego ziela uzyskano ze zbioru sierpniowego (44,6 dt^.ha^-1) niż lipcowego (30,5 dt^.ha^-1). Zawartość olejku w zielu majeranku ogrodowego odmiany ‘Miraż’ wahała się w granicach 1,7–2,2%. Najważniejszymi składnikami olejku majerankowego są: trans-sabinene hydrate, terpinen-4-ol, sabinene.

Streszczenie: Wykazano wpływ zjawiska zmęczenia gleby na obniżenie odporności jednorocznych pędów jabłoni na niskie temperatury. Największą mrozoodpornością cechowały się pędy drzew rosnących na stanowiskach nieuprawianych dotychczas sadowniczo. W replantowanym sadzie jabłoniowym wysadzanie drzew w rzędach murawy starego sadu jabłoniowego nie spowodowało jednoznacznego wzrostu mrozoodporności pędów drzew.

Celem badań było określenie, czy istnieje związek między stężeniem antyoksydantów po zbiorze jabłek a ich poziomem w czasie przechowywania. Pewną zależność można było odnotować dla antyoksydantów enzymatycznych, których aktywność była szczególnie zależna od warunków wegetacji w danym sezonie. Z wyjątkiem antocyjanów, stężenie antyoksydantów nieenzymatycznych oznaczone po zakończeniu przechowywania nie było ściśle związane z ich poziomem odnotowanym po zbiorze owoców. Jednakże ich zawartość w pierwszym miesiącu (miesiącach) przechowywania może mieć związek ze stanem pozbiorczym. Istotnie wyższe, przeciętne stężenie większości związków biologicznie aktywnych, a jednocześnie wiele istotnych statystycznie korelacji między nimi odnotowano w sezonie 2005/2006. Całkowita aktywność przeciwutleniająca istotnie wzrosła po pierwszym etapie przechowywania owoców w chłodni (prawdopodobnie jako efekt aklimatyzacji owoców do warunków przechowywania), a następnie obniżyła się. Zmiany tego wskaźnika odzwierciedlały na ogół wahania indywidualnych składników aparatu antyoksydacyjnego.