W ostatnich latach znacznie wzrosło zainteresowanie otrzymywaniem preparatów ksylanaz nie wykazujących zdolności hydrolizy celulozy. Znajdują one zastosowanie m.in. w procesie wybielania pulpy drzewnej typu kraft i przemyśle żywnościowym. W przedstawionej pracy zbadano wpływ hemiceluloz otrzymanych z różnych źródeł na produkcję ksylanaz, w stosunku do celulaz podczas hodowli Trichoderma reesei. Zastąpienie laktozy jako źródła węgla 1% ksylanu (Sigma-USA) podczas hodowli okresowych dwóch mutantów Trichoderma reesei w temperaturze 34°C spowodowało odpowiednio ponad 9 i 7-krotne podwyższenie aktywności ksylanolitycznej, przy jednoczesnym zmniejszeniu aktywności celulolitycznej. Handlowy preparat ksylanu z brzozy (Sigma-USA) okazał się najlepszym induktorem produkcji ksylanaz przez szczepy Trichoderma reesei podczas hodowli okresowych. Ksyloza była głównym produktem hydrolizy enzymatycznej hemiceluloz otrzymanych z różnych źródeł. Najwyższe stężenie ksylozy oznaczono po hydrolizie hemiceluloz otrzymanych z trocin dębowych po jedno- i dwugodzinnej obróbce.

Określono wpływ preparatu Ultraflo L na cechy brzeczek kongresowych oraz brzeczek uzyskanych w wyniku rozcieńczenia wodą ekstraktów słodowych. Stwierdzono, że zastosowanie preparatu Ultraflo L usprawnia filtrację brzeczek kongresowych, zmniejsza ich lepkość oraz nie powoduje zmian profilu węglowodanowego brzeczek w trakcie ich zagęszczania w wyparce próżniowej i suszenia w suszarce rozpyłowej.

Celem badań było zaproponowanie zmodyfikowanego sposobu zacierania słodów wykazujących duże rozluźnienie białkowe. Słody otrzymano stosując w trakcie moczenia jęczmienia dodatek formaliny oraz kultur starterowych Geotrichum candidum. Słody poddano zacieraniu kongresowemu (45°C 30 min, 70oC 60 min) oraz zmodyfikowanemu (65°C, 90 min). Stwierdzono, że modyfikacja procesu zacierania nie miała znaczącego wpływu na filtrację brzeczek, lepkość i zawartość ekstraktu. Spowodowała natomiast obniżenie zawartości związków azotowych oraz rozjaśnienie barwy brzeczek.

Celem pracy było otrzymanie fuzantów drożdży Saccharomyces i Schwanniomyces. Materiał biologiczny stanowiły drożdże: Schwanniomyces occidentalis ATCC 48086, Saccharomyces cerevisiae V30, D43. Zastosowanie naturalnych markerów, takich jak; zdolność drożdży Schwanniomyces do wzrostu w obecności cykloheksymidu oraz zdolność szczepów Saccharomyces do wzrostu w temp. 40°C pozwoliło na wyselekcjonowanie 33 mieszańców międzyrodzajowych. Analiza genetyczna DNA z zastosowaniem metody PCR pozwoliła na identyfikację 2 hybrydów międzyrodzajowych posiadających DNA obu szczepów rodzicielskich.

Celem pracy było określenie wpływu diwercyny na przeżywalność bakterii L. monocytogenes oraz ustalenie, w jaki sposób proces pasteryzacji wpływa na aktywność biologiczną tej bakteriocyny. W ramach badań określono wrażliwość różnych szczepów Listeria na działanie diwercyny oraz ustalono, jakie czynniki wpływają na skuteczność jej antylisteryjnego działania. Stwierdzono, że aktywność diwercyny względem poszczególnych szczepów Listeria jest zróżnicowana. Wykazano, że diwercyna jest najbardziej aktywna względem L. monocytogenes w warunkach chłodniczych. Ustalono również, że komórki L. monocytogenes poddane stresowi termicznemu są bardziej wrażliwe na działanie diwercyny.

Celem pracy było uzyskanie międzyrodzajowych hybrydów gorzelniczych Saccharomyces cerevisiae D₄₃ i drożdży fermentujących ksylozę Yamadazyma stipitis ATCC 58376. Do selekcji hybrydów zastosowano podłoże z ksylozą jako jedynym źródłem węgla inkubowane w temperaturze 42°C. Techniką fuzji protoplastów w glikolu polietylenowym otrzymano 9 stabilnych mieszańców. Analiza elektroforetyczna produktów PCR potwierdziła rekombinację DNA badanych hybrydów.

Badano przeżywalność i zachowanie cech biotechnologicznych przez szczep Yarrowia lipolytica A-101-1.31 – producenta kwasu cytrynowego – w czasie długoterminowego przechowywania. Wykazano, że drożdże mogą być przechowywane na skosach agaru YM pod parafiną bez przeszczepiania przez 2 lata oraz w stanie zliofilizowanym w obecności mleka jako środka osłonowego, przy dobrym poziomie przeżycia, zachowując wyjściową aktywność kwaszącą i oct^- – gwarantującą wysoką czystość fermentacji. DMSO oraz mieszanina mleka z DMSO okazały się nieodpowiednie dla liofilizacji szczepu Yarrowia lipolytica A-101-1.31.

Badano wpływ rodzaju i stężenia źródła węgla i azotu oraz wyjściowego pH podłoża na produkcję pozakomórkowych proteaz i lipaz przez szczepy Yarrowia lipolytica A101 i W29. Najwyższy poziom biosyntezy tych enzymów stwierdzono w podłożu zawierającym naturalne oleje jako źródło węgla i kazeinę jako źródło azotu. Przy wyższym stężeniu glukozy (5–10%) obniżała się produkcja lipaz i proteaz aktywnych w pH 7.5, natomiast wzrastała aktywność proteaz kwaśnych. Optymalne pH dla biosyntezy kwaśnych proteaz wynosiło 5.0 i 3.0, odpowiednio dla szczepów A101 i W29, oraz pH 9.0 dla pozostałych hydrolaz.

Celem pracy było określenie fenotypu killerowego szczepów drożdży C. famata, C. sphaerica, C. kefyr i C. lipolytica, wytypowanych jako potencjalne kultury starterowe dla serowarstwa, oraz ocena interakcji tych szczepów z innymi izolatami drożdży z serów. Starterowe drożdże wykazywały fenotyp neutralny wobec toksyn killerowych K1 i K2 podukowanych przez drożdże S. cerevisiae. Nie stwierdzono negatywnych oddziaływań pomiędzy szczepami gatunków C. famata, C. sphaerica, C. kefyr, pochodzącymi z serów. Drożdże C. famata i C. sphaerica produkowały toksyny killerowe aktywne wobec szczepów C. lipolytica.