W pracy przedstawiono wyniki laboratoryjnych badań rozmyć na modelu jazu z płaskim zamknięciem zasuwowym, niecką do rozpraszania energii i poziomym, płaskim umocnieniem dna w dolnym stanowisku. Długość umocnionego dna była zmienna i wynosiła 0,50, 1,00 i 2,00 m. Model wykonany był w korycie o przekroju prostokątnym szerokości 1,0 m. Jako materiał rozmywalny wykorzystano piasek sortowany (d₅₀ =1,1 mm). W trakcie doświadczeń wykonywano pomiary głębokości rozmycia i chwilowych wartości prędkości w przekroju na końcu umocnień. Wyniki doświadczeń umożliwiły dokonanie oceny wpływu wartości wybranych charakterystyk turbulencji strumienia na rozmiary tworzącego się rozmycia. Wydłużanie umocnień dna w dolnym stanowisku zapewnia redukcję turbulencji strumienia, a tym samym powoduje spowolnienie rozwoju rozmycia w czasie i ograniczenie rozmiarów wyboju.

W pracy przedstawiono zmienność przepływów rzeki Samicy Stęszewskiej w profilu Stęszew (o powierzchni zlewni 109 km²) w latach hydrologicznych 2001-2007. Rozkład odpływów w analizowanym profilu był zależny od eksploatacji jazu piętrzącego wody Jeziora Niepruszewskiego. Badania wykazały, że w podobnych latach pod względem opadów atmosferycznych (2001 i 2007) współczynnik nieregularności przepływów rzeki w profilu Stęszew był 10-krotnie niższy w 2001 roku (piętrzenie) niż w 2007 roku (brak piętrzenia jeziora). Również współczynniki przepływów miesięcznych w 2001 roku były dużo niższe (od 0,59 do 1,55) niż w 2007 roku, w którym współczynniki te wahały się od 0,27 do 3,72. Piętrzenie wody w Jeziorze Niepruszewskim za pomocą jazu w 2001 roku zwiększało prawie dwukrotnie retencję czynnąjeziora.

W artykule przedstawiono wyniki obliczeń nośności podłoża gruntowego dla wybranych stóp fundamentowych budynku Centrum Wody SGGW w Warszawie przeprowadzone według normy polskiej oraz Eurokodu 7. Wyniki obliczeń pokazują, że postępowanie według metodyki podanej w obu normach prowadzi do uzyskania odmiennych wyników. Przyczyną są różnice w wartościach i sposobie uwzględniania częściowych współczynników bezpieczeństwa oraz różnice w wartościach poszczególnych współczynników uwzględnianych we wzorze na całkowitą wartość oporu granicznego podłoża gruntowego.

W artykule przedstawiono porównanie wyników badania konsystencji metodą Ve-Be, stosowaną na podstawie PN-88/B-06250, i stolika rozpływowego wprowadzoną wraz z normą PN-EN 206-1 w 2003 roku. Celem badań było otrzymanie matematycznej zależności pomiędzy dwiema metodami badania konsystencji mieszanki betonowej: metody Ve-Be oraz metody stolika rozpływowego.

Zespoły pałacowo-folwarczne kształtowały się przez stulecia. Stosunkowo wcześnie pojawiły się na terenie Dolnego Śląska i bardzo intensywnie rozwijały się, przede wszystkim ze względu na wysokiej klasy gleby występujące na tym terenie. Dolnośląskie wiejskie struktury osadnicze, w których powstawały założenia folwarczne bądź pałacowo-folwarczne, charakteryzują się bardzo interesującymi układami ruralistycznymi. Na podstawie przeprowadzonych badań wyróżniono trzy podstawowe typologie: 1) na podstawie analiz dotyczących układów ruralistycznych osiedli wiejskich określono relacje między folwarkiem a wsią; 2) po szczegółowym rozpatrzeniu kompozycji przestrzennych wybranych założeń pałacowo-folwarcznych podano typologię ze względu na przestrzenny układ zabudowy; 3) analizom poddano funkcje poszczególnych folwarków, na podstawie których wyróżniono typologię pod względem funkcji reprezentacyjno-gospodarczej. Należy pamiętać, że zespoły folwarczne, mimo że stanowiły niezależne i samowystarczalne jednostki terytorialne, to zawsze były nierozłączne z kompozycją przestrzenną pozostałej części wsi. Wywierały znaczny wpływ nie tylko na ruralistykę danej miejscowości, ale także na jej architekturę.