W pracy wyprowadzono i zestawiono wzory na zastępczy moment bezwładności dla wież o liniowej i kwadratowej zależności momentu bezwładności trzonu wieży od wysokości. Uwzględniono także wieże z krawężnikami o stałym przekroju, nachylonymi do osi wieży pod stałym kątem, przy założeniu, że cały moment bezwładności pochodzi od krawężników. Na przykładzie trzy odcinkowej (dwukrotnie załamanej), czterokrawężnikowej wieży antenowej wysokości H = 99,5 m i masie własnej stalowej konstrukcji m ~ 146 t przedstawiono porównanie obliczonych wartości pierwszej częstości (okresu) drgań własnych oraz ugięcia wieży pod działaniem siły poprzecznej przyłożonej do jej wierzchołka z wynikami otrzymanymi dla modelu wieży wygenerowanego w programie Robot Millennium.

W pracy przedstawiono warunki geologiczno-inżynierskie w rejonie kościoła św. Katarzyny w Warszawie. Na podstawie analizy materiałów archiwalnych, badań terenowych (wiercenia, CPT, DMT, CSWS, BAT) oraz badań laboratoryjnych właściwości gruntów (próbki NNS, NW, NU) określono budowę geologiczną i warunki hydrogeologiczne oraz dokonano ilościowej i jakościowej oceny gruntów budujących rejon kościoła św. Katarzyny. Uwaga została skoncentrowana na właściwościach fizyczno-mechanicznych glin zwałowych, które mają największy udział w budowie geologicznej rejonu kościoła św. Katarzyny.

Przedmiotem pracy jest analiza stateczności zbocza wysoczyzny gliny lodowcowej w rejonie kościoła św. Katarzyny. W pracy porównano wyniki analizy stateczności skarpy metodami równowagi granicznej z metodą redukcji wytrzymałości na ścinanie. Wykorzystując program GEOSLOPE, wykonano obliczenia współczynników stateczności klasycznymi, najczęściej stosowanymi metodami równowagi granicznej, do których należą metody: Felleniusa, Janbu oraz Bishopa. Stateczność skarpy metodą redukcji wytrzymałości na ścinanie analizowano za pomocą programu Plaxis. Ponadto w pracy przedstawiono wpływ na stateczność zbocza obciążeń dynamicznych (drgań parasejsmicznych od ruchu kołowego).

Celem pracy było rozpoznanie wpływu piętrzenia wody na zmiany reżimu przepływu, jakości wody i osadów dennych oraz zbiorowisk roślinnych strefy korytowej. Analizę przeprowadzono na rzekach Łasica i Świder, położonych w obszarach chronionych. Wyniki badań wskazują, że odpowiednia lokalizacja i konstrukcja budowli piętrzących oraz właściwie prowadzona eksploatacja, polegająca na odpowiednim regulowaniu poziomu wody, może być korzystna dla środowiska przyrodniczego. Jest to szczególnie ważne na obszarach prawnie chronionych, na których zwiększenie retencji wodnej jest jednym z podstawowych warunków zachowania cennych siedlisk roślinnych.

Ekspansja zabudowy na tereny wiejskie postępuje w większości w strefach podmiejskich, zwłaszcza wokół dużych miast, co powoduje powstawanie nowych struktur przestrzennych różnego typu. Są to przeważnie tereny mieszkaniowe zabudowy jednorodzinnej lub też tereny przemysłowo-usługowe, przylegające do tras komunikacyjnych o znaczeniu krajowym i międzynarodowym. Realizacja zabudowy na nowych obszarach wymaga zachowania i ochrony środowiska naturalnego i kulturowego, wprowadzenia infrastruktury technicznej i nawiązania w miarę możliwości do zastanego krajobrazu. Zrealizowane inwestycje, zwłaszcza na terenach przylegających do dróg szybkiego ruchu, tworzą nową jakość krajobrazową, noszącą znamiona czasów współczesnych.

Na przykładzie kilku dolnośląskich wsi omówiono możliwość rozwoju w nich funkcji turystyczno-rekreacyjnej, wykorzystując elementy dziedzictwa kulturowego, warunki naturalne, krajobrazowe. Przedstawione wsie mają szanse w niedługim czasie zmienić swoje oblicze, zostać „odkryte" przez ludzi poszukujących sposobów na życie poprzez m.in. rozwój turystyki na wsi, poznane przez osoby szukające miejsc wypoczynku wśród wiejskich krajobrazów i zabytków. Na obecny stan obiektów na wsi, powstawanie nowych inwestycji i ochronę istniejących, często cennych zabytków architektonicznych wpływ ma w dużej mierze sytuacja gospodarcza, zaangażowanie mieszkańców, władz lokalnych, prawidłowa polityka przestrzenna. Liczne przykłady świadczą o tym, iż umiejętność wykorzystania walorów naturalnych, elementów dziedzictwa kulturowego w połączeniu z dobrą organizacją daje możliwości rozwoju m.in. funkcji turystyczno-rekreacyjnej, a zarazem całej wsi. Zwiększenie ruchu turystycznego na wsi spowoduje powstawanie nowej bazy noclegowej, gastronomicznej, handlowej. Wymusi niejako poprawę warunków higieniczno-zdrowotnych osiedli wiejskich, podnosząc ich estetykę i uzupełniając infrastrukturę.

W związku z obserwowanymi konfliktami formalno-inwestycyjnymi na obszarach objętych ochroną nasuwa się pytanie, czy nacisk na ochronę przyrody, a w konsekwencji tworzenie coraz większej liczby terenów chronionych oraz pragnienie i presja mieszkania w atrakcyjnej przyrodniczo okolicy to dwa wykluczające się twierdzenia. Dlatego należy podjąć próbę określenia możliwości funkcjonowania prawnego i przestrzennego jednostki osadniczej położonej na terenie parku narodowego. Związane z tym problemy wiejskich miejscowości, leżących w granicach parków narodowych, przedstawiono na przykładzie wsi Sieraków w Kampinoskim Parku Narodowym. W pracy przeanalizowano uwarunkowania rozwoju Sierakowa ze szczególnym uwzględnieniem dostępu mieszkańców do obiektów infrastruktury społecznej oraz warianty rozwiązań decyzyjno-przestrzen-nych dotyczące wsi.